Το μισό δίκιο του Τσίπρα...

του Γιάννη Παντελάκη , protagon.gr
 

Ο Τσίπρας, έχει δίκιο. Μίλησε για εκείνους που «είχαν ψηφίσει τον νόμο του 2010 και το μεσοπρόθεσμο του 2012 και τώρα βγήκαν να μας κατηγορήσουν ότι τα εφαρμόζουμε.». Έλεγε αλήθεια. Για την ακρίβεια, έλεγε τη μισή αλήθεια. Αυτή η οποία λέει, ότι τα περισσότερα από τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο τρίτο μνημόνιο που συμφώνησε η κυβέρνησή του, ήταν προβλέψεις του μεσοπρόθεσμου προγράμματος της προηγούμενης κυβέρνησης.

Και η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στα ταμεία που δίνουν επικουρικές και οι ιδιωτικοποιήσεις των αεροδρομίων και λιμανιών και η κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και πολλά ακόμα μέτρα του τρίτου μνημονίου, είχαν συμφωνηθεί με τους δανειστές από την προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία μπροστά στον φόβο πολιτικού κόστους και των εκλογών, απέφυγε να το κάνει.
Υπάρχει ωστόσο άλλη μισή αλήθεια που δεν είπε ο Τσίπρας. Και αυτή είναι πως η επτάμηνη διακυβέρνηση από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έριξε έξω σχεδόν όλους τους προβλεπόμενους στόχους και έφερε επιπλέον μέτρα από εκείνα που εκκρεμούσαν. Το αποκορύφωμα, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (η οποία θα γίνει με δημόσιο δανεικό χρήμα) και φυσικά τα capital controls τα οποία πρόσθεσαν πολλές χιλιάδες ανέργους και ανυπολόγιστες ακόμα παρενέργειες στην οικονομία.

Αν ο πρωθυπουργός πορευτεί με τη μισή αλήθεια, δεν θα καταφέρει πολλά. Ιδιαίτερα, όταν τη μισή αυτή αλήθεια την επενδύει με ρητορικές περί ισοδύναμων μέτρων και άλλες σχετικές υποσχέσεις (ακόμα και σήμερα) οι οποίες δεν έχουν αντίκρισμα. Αν τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ είχαν βρει ισοδύναμα μέτρα για να μην πληγούν κι άλλο οι ιδιαίτερα ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, αυτά θα τα είχαμε δει στην προεκλογική περίοδο. Ακούσαμε μόνο γενικότητες. Τίποτα συγκεκριμένο. Οι μισές αλήθειες του ΣΥΡΙΖΑ -που ισοδυναμούν με ψέμα- μπορεί να έβρισκαν πρόθυμα αυτιά να τις ακούσουν τους προηγούμενους μήνες, τότε που έκαναν πως διαπραγματεύονται, άλλα όχι πια. Οι λογαριασμοί φτάνουν, οι συντάξεις κόβονται, οι απολύσεις συνεχίζονται και η τακτική «πετάω το μπαλάκι στους άλλους», δεν μπορεί να πιάσει τόπο. Οι «άλλοι», άλλωστε, έφυγαν...