Σφοδρή επίθεση του Γιόσκα Φίσερ σε Μέρκελ και Σόιμπλε

thetoc.gr
 

Δριμεία κριτική στην πολιτική της καγκελαρίου Μέρκελ και του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την πολιτική που ακολούθησαν έναντι της Ελλάδας και τη στάση που έχουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, ασκεί ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόσκα Φίσερ. 

Ο ιδρυτής και ηγέτης για 20 χρόνια των Γερμανών Πρασίνων,ο οποίος είχε διατελέσει ΥΠΕΞ και αντικαγκελάριος στην κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ την περίοδο 1998-2005, κατηγορεί τη σημερινή ηγεσία της χώρας του ότι προτάσσει τα εθνικά συμφέροντα αντί για το ευρωπαϊκό όραμα, αλλάζοντας ριζικά το πρότζεκτ της Ε.Ε.  

"Κατά τη μακρά νύχτα των διαπραγματεύσεων για την Ελλάδα στις 12-13 Ιουλίου, κάτι θεμελιώδες για την Ευρωπαϊκή Ένωση έσπασε. Από τότε, οι Ευρωπαίοι ζουν σε ένα διαφορετικό είδος ΕΕ. Αυτό που άλλαξε ήταν η Γερμανία που οι Ευρωπαίοι γνώριζαν από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Στην επιφάνεια, οι διαπραγματεύσεις ήταν για την αποτροπή μιας ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη (ή «Grexit») και τις ολέθριες συνέπειες που θα ακολουθούσαν για την Ελλάδα και την νομισματική ένωση. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ωστόσο, αυτό που ήταν επί τάπητος ήταν ο ρόλος στην Ευρώπη μιας από τις πιο πολυπληθείς και οικονομικά πιο ισχυρές χώρες της", αναφέρει στην εισαγωγή του άρθρου του στο project-syndicate.org.

Η ευρωπαϊκή Γερμανία κέρδισε τη γερμανική Ευρώπη

Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, "η συμφιλίωση της Γερμανίας με τον προαιώνιο εχθρό της, τη Γαλλία,παραμένει το θεμέλιο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, βοηθώντας να ενσωματωθεί η Γερμανία στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά, με σκοπό την ενδεχόμενη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Αλλά στη σημερινή Γερμανία, αυτές οι ιδέες θεωρούνται αθεράπευτα «ευρω-ρομαντικές". Ο καιρός τους έχει περάσει. Όσον αφορά την Ευρώπη, από τώρα και στο εξής η Γερμανία θα προωθεί κατά κύριο λόγο τα εθνικά συμφέροντά της, ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι".

Όπως αναφέρει ο Γ. Φίσερ, "ένα τέτοιο σκεπτικό βασίζεται σε εσφαλμένη παραδοχή. Το μονοπάτι που η Γερμανία θα συνεχίσει στον εικοστό πρώτο αιώνα - προς μια «ευρωπαϊκή Γερμανία» ή μια «γερμανική Ευρώπη» - ήταν το βασικό, ιστορικό ερώτημα στην καρδιά της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής για δύο αιώνες. Και αυτό απαντήθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς νύχτας στις Βρυξέλλες, με τη γερμανική Ευρώπη να επικρατεί έναντι της  ευρωπαϊκής Γερμανίας. Αυτή ήταν μια μοιραία απόφαση τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ευρώπη. Αναρωτιέται κανείς αν η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήξεραν τι έκαναν".

"Ήθελαν λιγότερη Ευρώπη"

"Για πρώτη φορά, η Γερμανία δεν ήθελε περισσότερη Ευρώπη, ήθελε λιγότερη. Με τη στάση της, τη νύχτα της 12 προς 13 Ιουλίου η Γερμανία ανακοίνωσε την επιθυμία της να μετατρέψει την ευρωζώνη από ένα ευρωπαϊκό σχέδιο, σε ένα είδος σφαίρας επιρροής. Η Μέρκελ αναγκάστηκε να επιλέξει μεταξύ Σόιμπλε και της Γαλλίας (και της Ιταλίας). Το θέμα ήταν θεμελιώδες: Ο υπουργός Οικονομικών της ήθελε να εξαναγκάσει ένα μέλος της ευρωζώνης να εγκαταλείψει «οικειοθελώς», ασκώντας ασφυκτική πίεση.

Για πρώτη φορά, η Γερμανία δεν ήθελε περισσότερη Ευρώπη, ήθελε λιγότερη. Με τη στάση της, τη νύχτα της 12 προς 13 Ιουλίου η Γερμανία ανακοίνωσε την επιθυμία της να μετατρέψει την ευρωζώνη από ένα ευρωπαϊκό σχέδιο, σε ένα είδος σφαίρας επιρροής.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να επιλέξει είτε την έξοδο (με πλήρη επίγνωση των καταστροφικών συνεπειών για τη χώρα και την Ευρώπη) είτε να αποδεχθεί ένα πρόγραμμα που το καθιστά ευρωπαϊκό προτεκτοράτο κάνει αποτελεσματικά, χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης της οικονομίας. Η Ελλάδα τώρα υπόκειται σε θεραπεία - περαιτέρω λιτότητα - που δεν έχει πετύχει στο παρελθόν και έχει  συνταγογραφηθεί αποκλειστικά για την αντιμετώπιση των εγχώριων πολιτικών αναγκών της Γερμανίας".

Στη συνέχεια, ο Φίσερ υπογραμμίζει: "Η μεγάλη σύγκρουση με τη Γαλλία και την Ιταλία, δεύτερη και τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, δεν έχει τελειώσει, διότι, για τον Σόιμπλε, το Grexit παραμένει μια επιλογή. Η θέση του Σόιμπλε αγγίζει το θεμελιώδες ζήτημα της σχέσης μεταξύ της νότιας και της βόρειας Ευρώπης, η προσέγγιση του απειλεί να τεντώσει την ευρωζώνη στο οριακό σημείο. Η πεποίθηση ότι το ευρώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την επίτευξη της οικονομικής «αναμόρφωσης» της νότιας Ευρώπης θα αποδειχθεί μια επικίνδυνη πλάνη - και όχι μόνο στην Ελλάδα. Δεδομένου ότι οι Γάλλοι και οι Ιταλοί γνωρίζουν καλά, μια τέτοια άποψη θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο έχει χτιστεί στη διαφορετικότητα και την αλληλεγγύη".

Η διαφορά από την εποχή του Μπίσμαρκ

"Η Γερμανία ήταν ο μεγάλος νικητής της ευρωπαϊκής ενοποίησης, τόσο από οικονομική όσο και από πολιτική άποψη. Απλά συγκρίνετε ιστορία της Γερμανίας στο πρώτο και το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα. Η ενοποίηση της Γερμανίας από τον Μπίσμαρκ κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, συνέβη με το γερμανικό εθνικισμό. Στη γερμανική νοοτροπία, η δύναμη συνδέθηκε με τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό. Ως εκ τούτου, σε αντίθεση με τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, ή τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες νομιμοποίησαν την εξωτερική τους πολιτική, με όρους «εκπολιτιστικής αποστολής», η Γερμανία αντιλαμβάνεται την εξουσία της με ωμή στρατιωτική δύναμη.
Η ίδρυση του δεύτερου, ενοποιημένου γερμανικού έθνους-κράτους το 1989 βασίστηκε στον  αμετάκλητο δυτικό προσανατολισμό της Γερμανίας και τον εξευρωπαϊσμό. Και ο εξευρωπαϊσμός της πολιτικής της Γερμανίας γέμιζε - και εξακολουθεί να γεμίζει - το κενό πολιτισμού στο γερμανικό πολιτειακό καθεστώς. Για να επιτραπεί ο πυλώνας αυτός να διαβρωθεί - ή, ακόμη χειρότερα, να τον κατεδαφίσουν - είναι μια τεράστια τρέλα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο, στην ΕΕ, η οποία προέκυψε το πρωί της 13ης Ιουλίου, η Γερμανία και η Ευρώπη, κινδυνεύουν μόνο να χάσουν.