Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

«Συμφωνία εδώ και τώρα», για να υπάρξει και «δεύτερη φορά Αριστερά»

του Γιώργου Μελιγγώνη , matrix24.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Οι συζητήσεις μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών έχουν εισέλθει σε μία αποφασιστική καμπή. Και, όσο κι αν έχει χρησιμοποιηθεί η φράση υπερβολικά ως δημοσιογραφικό κλισέ, είναι μια πραγματικότητα πως «έχει έρθει η ώρα της αλήθειας».
Κολλημένοι σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, οι εκπρόσωποι των δανειστών ζητούν παραβίαση και των «κόκκινων γραμμών» της κυβέρνησης, σε θέματα που, η αλήθεια είναι, βρίσκονται εκτός του DNA της Αριστεράς. Και, παρά τις διαρκείς εκκλήσεις, τις σκληρές διαπραγματεύσεις που συνεχίζονται επί τρίμηνο, αλλά και το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός επιχειρεί εδώ και καιρό την εξεύρεση πολιτικής λύσης σε συνεννόηση με Ευρωπαίους ηγέτες, τον πρόεδρο Γιούνκερ και την γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, οι τεχνοκράτες του Brussels Group παραμένουν «κολλημένοι με την μπάλα».
Βεβαίως, ο χρόνος που πέρασε δεν ήταν χαμένος, όπως πολλοί ισχυρίζονται. Άλλα ζητούσαν οι δανειστές στην αρχή, άλλα ζητούν τώρα. Ορισμένες ιδεοληψίες παραμένουν στο τραπέζι, ωστόσο άλλες, έχουν ήδη αποκρουστεί.
Και πλέον, το δίλημμα «επώδυνη συμφωνία ή ρήξη» βρίσκεται ξανά στην κορυφή του δημοσίου διαλόγου, αφού όσες υποχωρήσεις κι αν έχουν ήδη γίνει (όπως η πλήρης υποχώρηση, όπως λένε οι πληροφορίες, των δανειστών στο θέμα της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων και στην διατήρηση της εργασιακής ζούγκλας ως προς τις συλλογικές διαπραγματεύσεις), είναι σαφές πως η συμφωνία προφανώς και θα είναι επώδυνη για την κυβέρνηση.
Ωστόσο, ακόμη και για μέτρα που είναι έξω από το DNA της, ακόμη και για μία συμφωνία που μπορεί να μην είναι τόσο «έντιμη» όσο φάνταζε στην αρχή, η κυβέρνηση οφείλει να κάνει πλέον ό,τι μπορεί, προκειμένου η συμφωνία αυτή να κλείσει. Και να κλείσει με υπογραφές, σαφείς όρους και προϋποθέσεις και όχι με «δημιουργική ασάφεια» -που κόστισε και αποδείχθηκε πως λειτούργησε υπέρ του ισχυρού.
Μία συμφωνία τώρα προφανώς και θα απογοητεύσει μεγάλη μερίδα από όλους όσοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για την απαλλαγή από την πολιτική λιτότητας. Θα απομακρύνει αρκετούς ψηφοφόρους από το κυβερνών κόμμα και είναι προφανές ότι το Μαξίμου και ο πρωθυπουργός προσωπικά θα πληρώσουν πολιτικό κόστος. Βραχυπρόθεσμα ή και μεσοπρόθεσμα, λοιπόν, η επίτευξη μίας τέτοιας συμφωνίας δεν φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, και τόσο καλή ιδέα.
Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, είναι η καλύτερη λύση. Η κυβέρνηση θα κερδίσει χρόνο, η αβεβαιότητα περί την οικονομία θα αρθεί, η κατάσταση στο πολιτικό σκηνικό και στην οικονομική δραστηριότητα θα ομαλοποιηθεί. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι η χώρα θα έχει επανέλθει στην «κανονικότητα». Η «κανονικότητα» είναι μεγάλο πράγμα και προφανώς δεν ισχύει ως έννοια για μία χώρα με 27% ανεργία και ανοιχτές μεγάλες κοινωνικές πληγές.
Ωστόσο, όταν η κατάσταση σταθεροποιηθεί, τότε η κυβέρνηση της Αριστεράς θα έχει την ευκαιρία να δείξει ότι «δεν είναι σαν τους άλλους». Θα έχει την ευκαιρία να αναδιανείμει το βάρος αντιμετώπισης της κρίσης από πάνω προς τη μέση της κοινωνικής πυραμίδας -και όχι από... κάτω έως τη μέση, όπως γινόταν ως σήμερα- να συνεχίσει τον πόλεμο κατά των «ολιγαρχών» (που ένας ένας προσέρχονται στην Εφορία και πληρώνουν, εκόντες άκοντες), να βρει χρήματα αξιοποιώντας την λίστα Λαγκάρντ, να καταπολεμήσει το λαθρεμπόριο καυσίμων, να απλώσει δίχτυ προστασίας στους αδύναμους με δράσεις σαν το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, στο οποίο έχουν ήδη ενταχθεί -σύμφωνα με χθεσινά στοιχεία- 180.000 συνάνθρωποί μας.
Δηλαδή, η κυβέρνηση θα έχει εξασφαλίσει τον χρόνο προκειμένου να προωθήσει πολιτικές που για να αποδώσουν χρειάζονται εξ αντικειμένου χρόνο.
Τότε και μόνο τότε, θα μπορέσει να δείξει ότι είναι διαφορετική από τους άλλους. Ότι η Αριστερά μπορεί να διαχειριστεί με δίκαιο και κοινωνικά ευαίσθητο τρόπο ακόμη και τη λιτότητα. Και ταυτόχρονα, θα μπορέσει να κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να προωθήσει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, που είναι ο μόνος βασικός όρος προκειμένου να βγει η χώρα από την κρίση.
Έστω κι αν ως τότε χρειάζονται σκληρές διαπραγματεύσεις με δανειστές, αντιμετώπιση νεοφιλελεύθερων εμμονών και τακτικές υποχωρήσεις.
Οι κυβερνήσεις κρίνονται σε βάθος τετραετίας. Και παραδοσιακά, η εκάστοτε κυβέρνηση και ο εκάστοτε πρωθυπουργός μπορούν να κάνουν τις υπερβάσεις τους στην αρχή, όταν είναι πανίσχυροι και έχουν νωπή λαϊκή εντολή. Ας λεχθεί, λοιπόν, η αλήθεια στους πολίτες. Και ας υπάρξει η διασφάλιση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας αφενός, του απαραίτητου χρόνου για την κυβέρνηση αφετέρου. Και τότε, την «πρώτη φορά Αριστερά» θα ακολουθήσει και δεύτερη και τρίτη και ούτω καθεξής...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...