Με την Ευρώπη που αλλάζει ή…!

του Γιάννη Τσαμουργκέλη , 

Δημοσιεύτηκε στο Έθνος στις 5 Φεβρουαρίου 2015

Στην παγκόσμια οικονομία, ένας οργανισμός που εξελίσσεται προσαρμοζόμενος στο οικονομικό περιβάλλον, ενισχύεται και προοδεύει. Αναδεικνύεται σε επενδυτική ευκαιρία που προσελκύει σε ελάχιστο χρόνο κεφάλαια και ανθρώπους. Αντίθετα ο οργανισμός που δεν προσαρμόζεται στο περιβάλλον αποκόπτεται.

Μέσα σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο η αποεπένδυση θα οδηγήσει στον μαρασμό. Η διαδικασία αυτή επιτελείται μέσω των αγορών που διαπλέκονται σε παγκόσμιο επίπεδο με άμεση επικοινωνία που υπερβαίνει σύνορα, γλώσσες ή πολιτικούς προσανατολισμούς. Κάπως έτσι οι εθνικές οικονομίες αναδεικνύονται ή εγκαταλείπονται και συρρικνώνονται. Και κάπως έτσι και η ελληνική οικονομία. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση η ιστορία έχει δείξει ότι περίοδοι εγκατάλειψης και συρρίκνωσης έχουν συνέπειες που δεν μένουν απλώς στο οικονομικό αποτέλεσμα. Αντίθετα διαχέονται ως απώλειες σε κάποιο από τα ανοικτά εθνικά μέτωπα. Ετσι και τώρα. Περιπαίζοντας τις οικονομικές υποχρεώσεις και το ευρωπαϊκό κανονιστικό περιβάλλον στο οποίο λειτουργεί η εθνική οικονομία, δεν μετέχουμε απλώς σε ένα διαπραγματευτικό παίγνιο. Διακινδυνεύουμε τη συρρίκνωση της οικονομίας και την εμπλοκή της χώρας σε κάποια εθνική περιπέτεια.

Η προσαρμογή είναι κανόνας επιβίωσης. Ιδιαίτερα τώρα που η Ευρωπαϊκή Ενωση αλλάζει με την υιοθέτηση της ποσοτικής χαλάρωσης και στέκεται κριτικά στη λιτότητα και τον αποπληθωρισμό. Υπό τις νέες κατευθύνσεις της ΕΚΤ διαμορφώνεται ένας ισχυρός συσχετισμός κυβερνήσεων και κομμάτων που διεκδικεί και εφαρμόζει άλλη πολιτική για την υπέρβαση της κρίσης. Συνδυάζοντας δημοσιονομικά και νομισματικά μέσα διαμορφώνει ένα αναπτυξιακό περιβάλλον μέσα στο οποίο εφαρμόζονται οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αυτή η Ευρώπη που αλλάζει, έδωσε ήδη μηνύματα αποδοχής της νέας κυβερνητικής συμμαχίας ως έναν «οργανισμό» εντός του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος. Εισακούει τον ιδιαίτερο λόγο της και προσπαθεί να εκμαιεύσει τα σοβαρά στοιχεία του.

Ακραίες συμπεριφορές που κινούνται εκτός του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού όσο και ακαδημαΐζοντες ακροβατισμοί που υποβιβάζουν τη νοημοσύνη των συνομιλητών αναπαράγοντας τους φορμαλισμούς περί κουτόφραγκων και ελληνικής καπατσοσύνης, μας εκθέτουν. Εχει έρθει ο καιρός να ξεπεράσουμε πολλά από αυτά που μας κληροδότησε το καταρρέον ελληνικό πελατειακό καπιταλιστικό μόρφωμα με τα ιεραρχημένα επιχειρηματικά συμφέροντα, όσο και τα δεινά που παρήγαγε η πενταετής εσφαλμένη εφαρμογή της λάθος πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης. Με σύμμαχο τη λογική και όχι τις ακραίες λαϊκιστικές ιδεοληψίες να αλλάξουμε μαζί με την Ευρώπη που αλλάζει. Χωρίς αυτή? οι αλλαγές -αν έρθουν- θα συνυφαίνονται με περιπέτειες.