Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Αλίμονο στους νέους

Άλκης ΓαλδαδάςΆλκης Γαλδαδάς , protagon.gr
«Ήθελα συχνά να αντιπαρατίθεμαι στον αυτοκράτορα για να του δείχνω την αναποτελεσματικότητά του. Και αυτό δεν ήταν θάρρος...».
Καιρό είχα να αισθανθώ διαβάζοντας κάτι, αυτό το νευρικό άβολο γέλιο που ανεβαίνει από μέσα και δεν μπορείς να το στείλεις πίσω. Μου το προκάλεσε το κείμενο για το Ν. Ρωμανόεδώ στο protagon.gr, όπου μεταξύ άλλων υπήρχε και η φράση: «Προσοχή, δεν μιλώ για δήλωση μετανοίας, την οποία μακάρι να έκανε με ειλικρίνεια αλλά δεν το βλέπω πιθανό, μιλώ για μία έντιμη συμφωνία. Που θα επισφραγίσει με τον λόγο της τιμής του» ενώ λίγο πριν υπάρχει μια ακόμη φράση που με ενδιαφέρει: «Νομίζω ότι στον παράδοξο, παράλληλο κόσμο που κινείται η σκέψη του και η δράση του δείχνει να έχει κάποιου είδους περηφάνια». Και ξεκινώ από αυτήν τη δεύτερη φράση. Διότι ξέρουμε πως στη Φυσική πάντα για να περιγράψουμε σωστά τις κινήσεις και τις σχέσεις ορίζουμε το Σύστημα Αναφοράς. Και μετά, αν έχουμε δύο διαφορετικά συστήματα αναφοράς, για να είναι δυνατόν να συσχετίσουμε τις κινήσεις στα δύο συστήματα ψάχνουμε να βρούμε αν υπάρχουν βασικές σχέσεις μεταξύ των δύο συστημάτων αναφοράς. Ακριβώς λοιπόν, ο Ρωμανός και οι ομοϊδεάτες του κινούνται σε παράλληλο κόσμο σε σχέση με αυτόν που ο αρθρογράφος και πολλοί ακόμη μαζί του ζουν και κινούνται. Αν όμως βρίσκονται σε διαφορετικά και άσχετα μεταξύ τους συστήματα αναφοράς, πώς υπάρχει το αίτημα που θέτει η πρώτη φράση, για έντιμη συμφωνία, και να επισφραγιστεί μάλιστα με τον λόγο της τιμής του;
Αυτό, λοιπόν, το δεύτερο, είναι που μου φέρνει το νευρικό και άβολο γέλιο. Διότι δεν μπορεί βέβαια να γυρίσει και να συμφωνήσει με έναν-έναν όλους εμάς που αποτελούμε την κοινωνία, όπως γράφει ο αρθρογράφος. Άρα θα συνομιλήσει με κάποιους εκπροσώπους του συστήματος. Και αναρωτιέμαι, πού θα βρούμε αυτούς τους έντιμους και αξιόπιστους στο σύστημα αναφοράς του σημερινού ελληνικού κράτους; Που να είναι ικανοί ταυτόχρονα να έχουν και κάποια δυνατότητα αποτελεσματικής συνδιαλλαγής με το άλλο σύστημα. Είναι τόσο απλό άραγε;
Έξω από τη φυλακή έχουμε κάθε λογής πολιτικό που ζει και διαφεντεύει και τον παραδέχεται βέβαια άκριτα το δικό του σύστημα αναφοράς. Έχουμε έναν πρώην πρωθυπουργό που είχε υπουργούς σαν τον Παπαντωνίου και τον Τσοχατζόπουλο, τους έβλεπε να πλουτίζουν ασύστολα και συνέχιζε να τους διορίζει από το ένα υπουργείο στο άλλο. Του έφερνε ο δικός του άνθρωπος την τσάντα με τα χρήματα και δεν τον ρώτησε πού τα βρήκε. Αυτόν, λοιπόν, τον εντιμότατο άνθρωπο του συστήματος, όταν σταμάτησε του έδωσαν και δικό του γραφείο στη Βουλή, αυτοκίνητο, οδηγό, του επιτρέπουν οι γύρω να μπαίνει και να βγαίνει από την πολιτική σκηνή, να κινεί διάφορα νήματα. Ήλθε ο επόμενος πρωθυπουργός και επίσης αδιαφόρησε για τις κάθε είδους παρανομίες γύρω του, ένας νέος άνθρωπος μάλιστα έχασε τη ζωή του σε υπόθεση σχετική με τον πρωθυπουργό αυτόν, κάτω από πολύ σκοτεινές συνθήκες και τον έθαψαν ο πρωθυπουργός ο ίδιος και οι γύρω κάτω από την αδιαφορία τους. Παρέδωσε σε έναν άλλον που οι δικοί του τον κατηγόρησαν μέχρι και ότι λείπουν χρήματα από τα ταμεία του δικού τους κόμματος, αλλά είναι ακόμη βουλευτής απών-παρών, για να τον διαδεχθεί άλλος που έχει πει: «Δεν έχει σημασία ποια ήταν η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, εμείς συνεχίζουμε» (αντίθετα βέβαια με τα όσα ανέφερε η απόφαση). Για τον καλό Υπουργό της Δικαιοσύνης έχει ενδιαφέρον να ρωτήσεις κάποιον συντοπίτη του από τη Μυτιλήνη που να τον ξέρει από παλιά. Για τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης οι από κάτω κλείνουν δρόμους και μια πόλη μέσα, για να περάσει λες και ζούμε τον καιρό του καραγκιόζη που έπρεπε τα παραθύρια να είναι κλειστά όταν θα περνούσε η κόρη του Σουλτάνου για να πάει στο χαμάμ. Και οι επόμενοι που ετοιμάζονται να έλθουν αναδύουν μια μπόχα επιτηδευμένης, υποκριτικά κραυγαλέας αριστερίλας ενώ ταυτόχρονα κλείνουν τα μάτια σε παπάδες, ανέντιμους ομοϊδεάτες τους και αναποτελεσματικούς συνδικαλιστές. Ποτέ δεν παραδέχονται έστω και ένα λάθος τους και τον τελευταίο καιρό μας έχουν φλομώσει στις μπούρδες, για νταούλια και ζουρνάδες που αυτοί θα παίζουν και θα χορεύουν, τάχα μου, σαν αρκούδια οι Ευρωπαίοι.
Αυτό λοιπόν το σύστημα αναφοράς απαιτεί από τους νέους που βρίσκονται σε ένα δικό τους σύστημα και τώρα αρχίζουν να ψηλαφούν τον υπόλοιπο κόσμο, να το αποδεχτούν όπως είναι. Ενώ εκείνοι δεν έχουν την παραμικρή ανοχή στο διαφορετικό. Τους ενοχλεί και μόνο να σκέπτονται ότι τα κ……δα «δεν κάθονται καλά». Πέταξαν σκουπίδια λέει στις πρυτανικές αρχές οι απαράδεκτοι. Εγώ όμως διάβασα ότι οι άκαμπτες και αδέκαστες πρυτανικές αρχές επέτρεψαν να μπουν και να αδειάσουν μπάζα 350 φορτηγά στην Πανεπιστημιούπολη. Αν είναι αυτό αλήθεια, πώς να συγκρίνεις τα δύο;
Στη φράση: «Μολονότι αθωώθηκε για την κατηγορία της τρομοκρατίας, η απολογία του ήταν απολογία επαναστάτη», βλέπουμε πως οι άνθρωποι του άλλου συστήματος βάζουν μαζί τον τρομοκράτη με τον επαναστάτη. Επίσης προχθές σε κάποιο site έγραψαν: «έγιναν βανδαλισμοί για κάποιον αναρχικό που κάνει απεργία πείνας». Αναρχικός, επαναστάτης, τρομοκράτης, όλα ένα. Όσο για τον ισχυρισμό, ότι δεν πρέπει να ζητάει δικαιώματα από ένα σύστημα που δεν το παραδέχεται, η απάντηση είναι κατά τη γνώμη μου ότι θεωρεί τον εαυτό του αιχμάλωτο του άλλου, του εχθρικού συστήματος, και όπως αναγκαστικά τρώει το φαγητό της φυλακής έτσι αναγκάζεται και να μιλάει με τους όρους ενός συστήματος που δεν παραδέχεται. Αλλά η δική μου απορία είναι για ένα σύστημα που οι δικοί του θιασώτες θεωρούν τόσο εντάξει, πώς μπορεί να φοβάται ένα νεαρό άτομο, ακόμη και αν αυτό τελικά δραπετεύσει; Ναι, αυτός απείλησε και με όπλο τον ταμία (κάτι που θεωρώ απαράδεκτη πράξη βίας). Ο άλλος όμως, ο τραπεζίτης που κατηγορείται για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία και έριξε έξω ολόκληρη Τράπεζα, κατακλέβοντάς την και είναι έξω επειδή πλήρωσε δεν είναι και τόσο επικίνδυνος, να υποθέσω. Να του ζήτησαν άραγε να δώσει και τον λόγο της τιμής του;
Αλίμονο λοιπόν στους νέους που επιμένουμε να τους κρατάμε σε έναν κόσμο σιχαμένο, που τον πρώτο λόγο τον έχει το χοντρό πορτοφόλι και εκείνοι δεν καταλαβαίνουν γιατί να κρατιέται ακόμη όρθιος. Επιμένουν να αντιπαρατίθενται και αυτοί, όπως έγραφε κάποτε και ο Κάφκα, σε έναν (ανέντιμο) αυτοκράτορα για να του δείχνουν την αναποτελεσματικότητά του. Και αυτό δεν το θεωρούν (καν) θάρρος αλλά είναι ο τρόπος ζωής που οι απέναντι δεν θέλουν να τον παραδεχτούν. Τα άλλα μετά -η βίαιη αντίδραση, οι απαλλοτριώσεις, η βγαλμένη έξω γλώσσα- θα έπρεπε να είναι αναμενόμενα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...