του Παντελή Μπουκάλα , kathimerini.gr
Δεν πάει πολύ καιρός που οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να συμφωνούν, τουλάχιστον σε ορισμένα από τα μείζονα: ποιο είναι το πρώτο κόμμα και ποια η διαφορά του από το δεύτερο, φθείρουν ή όχι τη Χ.Α. οι απανωτές αποκαλύψεις, που θα ’πρεπε να υποψιάσουν και τους τελευταίους «παραπλανημένους» (πλην των ποικίλων Μπαλτάκων φυσικά), σε ποια βάθη καταποντίστηκε το ΠΑΣΟΚ, πόσο νερό τρέχει στο «Ποτάμι», επιβιώνει ή όχι η ΔΗΜΑΡ. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας αρκετοί που θα πιστεύουν ακράδαντα πως έχουμε να κάνουμε με πανδημοσκοπική συνωμοσία, στην οποία αποφάσισαν να συμμετάσχουν -για σκοτεινούς λόγους βεβαίως βεβαίως- όλες οι εταιρείες που διενεργούν γκάλοπ, καθώς και όλα τα (ποικιλοτρόπως αντίπαλα) μίντια που τα δημοσιεύουν. Ας τους αφήσουμε στην υπνωτική σιγουριά τους ότι, μόνοι ξύπνιοι αυτοί ανάμεσα σε μυριάδες κορόιδα, τα ξέρουν όλα.
Ποια διλήμματα θα καθορίσουν τελικά την εκλογική συμπεριφορά όχι μόνο των αναποφασίστων αλλά και αρκετών απ’ όσους εμφανίζονται ήδη αποφασισμένοι, δεν το ξέρουμε ακόμα. Θα εξαρτηθεί από τον χρόνο των εκλογών, από τις παρεμβάσεις -φανερές και μη- του διεθνούς παράγοντα και από το αν η θρυλούμενη έξοδος από το Μνημόνιο θα αφήσει ένα ισχνό έστω αποτύπωμα στο απομυζημένο οικογενειακό βαλάντιο. Επί του παρόντος η πρωτοπορία του ΣΥΡΙΖΑ, με διευρυνόμενη μάλιστα διαφορά, μοιάζει μοιραία. Πολύ δύσκολα ωστόσο διακρίνονται κοινωνικές και ιδεολογικές διεργασίες που να αντιστοιχούν στη δημοσκοπική φωτογράφιση, η οποία δείχνει περίπου τον έναν στους τρεις Ελληνες να συμμερίζεται τις ιδέες μιας Αριστεράς ριζοσπαστικής όχι μόνο κατά τον τίτλο της, αφού, όσο κι αν απορρόφησε πρόσωπα, ψηφοφόρους αλλά και συνθήματα και στάσεις του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι ΠΑΣΟΚ.
Αυτή την αναντιστοιχία έχει να διαχειριστεί η αξιωματική αντιπολίτευση, αν θέλει να υπάρξει σαν κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο από ένα ολιγόμηνο «παράδοξο» πείραμα. Και, επιπλέον, καλείται να αντιμετωπίσει έγκαιρα την ηδονή του καταγγελτισμού αφενός, την υπεροψία αφετέρου ορισμένων στελεχών της, ιδίως της κατηγορίας των τηλεβιούντων, που φαίνεται να λησμονούν ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά δεν είναι οπωσδήποτε ταυτόσημα των εκλογικών· να λησμονούν δηλαδή το σχετικό πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ προ ετών.
Εντελώς αντίθετο το πρόβλημα των συγκυβερνώντων κομμάτων. Οι πρόεδροί τους καλούνται να διαχειριστούν τον πανικό της ήττας που αναγγέλλουν τα τωρινά γκάλοπ. Και δεν φαίνονται έτοιμοι και πρόθυμοι να αποδεχτούν ότι την εξουσία μπορεί να την καταλάβει και άλλο κόμμα πλην των δικών τους, αν έτσι αποφασίσει ο (μερικώς;) κυρίαρχος λαός. Εξ ου και η όξυνση της ρητορικής τους, που απλώς τους εκθέτει. Ειδικά ο πρωθυπουργός φανέρωσε και με την τελευταία παρουσία του στη Βουλή πόθεν η κοινοβουλευτική δυσανεξία του: με τις ομιλίες του όχι μόνο δεν πείθει εξωκομματικούς, αλλά χάνει και δικούς του, «κεντρώους».
Δεν πάει πολύ καιρός που οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να συμφωνούν, τουλάχιστον σε ορισμένα από τα μείζονα: ποιο είναι το πρώτο κόμμα και ποια η διαφορά του από το δεύτερο, φθείρουν ή όχι τη Χ.Α. οι απανωτές αποκαλύψεις, που θα ’πρεπε να υποψιάσουν και τους τελευταίους «παραπλανημένους» (πλην των ποικίλων Μπαλτάκων φυσικά), σε ποια βάθη καταποντίστηκε το ΠΑΣΟΚ, πόσο νερό τρέχει στο «Ποτάμι», επιβιώνει ή όχι η ΔΗΜΑΡ. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας αρκετοί που θα πιστεύουν ακράδαντα πως έχουμε να κάνουμε με πανδημοσκοπική συνωμοσία, στην οποία αποφάσισαν να συμμετάσχουν -για σκοτεινούς λόγους βεβαίως βεβαίως- όλες οι εταιρείες που διενεργούν γκάλοπ, καθώς και όλα τα (ποικιλοτρόπως αντίπαλα) μίντια που τα δημοσιεύουν. Ας τους αφήσουμε στην υπνωτική σιγουριά τους ότι, μόνοι ξύπνιοι αυτοί ανάμεσα σε μυριάδες κορόιδα, τα ξέρουν όλα.
Ποια διλήμματα θα καθορίσουν τελικά την εκλογική συμπεριφορά όχι μόνο των αναποφασίστων αλλά και αρκετών απ’ όσους εμφανίζονται ήδη αποφασισμένοι, δεν το ξέρουμε ακόμα. Θα εξαρτηθεί από τον χρόνο των εκλογών, από τις παρεμβάσεις -φανερές και μη- του διεθνούς παράγοντα και από το αν η θρυλούμενη έξοδος από το Μνημόνιο θα αφήσει ένα ισχνό έστω αποτύπωμα στο απομυζημένο οικογενειακό βαλάντιο. Επί του παρόντος η πρωτοπορία του ΣΥΡΙΖΑ, με διευρυνόμενη μάλιστα διαφορά, μοιάζει μοιραία. Πολύ δύσκολα ωστόσο διακρίνονται κοινωνικές και ιδεολογικές διεργασίες που να αντιστοιχούν στη δημοσκοπική φωτογράφιση, η οποία δείχνει περίπου τον έναν στους τρεις Ελληνες να συμμερίζεται τις ιδέες μιας Αριστεράς ριζοσπαστικής όχι μόνο κατά τον τίτλο της, αφού, όσο κι αν απορρόφησε πρόσωπα, ψηφοφόρους αλλά και συνθήματα και στάσεις του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι ΠΑΣΟΚ.
Αυτή την αναντιστοιχία έχει να διαχειριστεί η αξιωματική αντιπολίτευση, αν θέλει να υπάρξει σαν κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο από ένα ολιγόμηνο «παράδοξο» πείραμα. Και, επιπλέον, καλείται να αντιμετωπίσει έγκαιρα την ηδονή του καταγγελτισμού αφενός, την υπεροψία αφετέρου ορισμένων στελεχών της, ιδίως της κατηγορίας των τηλεβιούντων, που φαίνεται να λησμονούν ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά δεν είναι οπωσδήποτε ταυτόσημα των εκλογικών· να λησμονούν δηλαδή το σχετικό πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ προ ετών.
Εντελώς αντίθετο το πρόβλημα των συγκυβερνώντων κομμάτων. Οι πρόεδροί τους καλούνται να διαχειριστούν τον πανικό της ήττας που αναγγέλλουν τα τωρινά γκάλοπ. Και δεν φαίνονται έτοιμοι και πρόθυμοι να αποδεχτούν ότι την εξουσία μπορεί να την καταλάβει και άλλο κόμμα πλην των δικών τους, αν έτσι αποφασίσει ο (μερικώς;) κυρίαρχος λαός. Εξ ου και η όξυνση της ρητορικής τους, που απλώς τους εκθέτει. Ειδικά ο πρωθυπουργός φανέρωσε και με την τελευταία παρουσία του στη Βουλή πόθεν η κοινοβουλευτική δυσανεξία του: με τις ομιλίες του όχι μόνο δεν πείθει εξωκομματικούς, αλλά χάνει και δικούς του, «κεντρώους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...