“Είμαι ΔΗΜΑΡ αλλά ξέρω να παίζω πολιτικά μόνος”.

Του Σάκη Παπαθανασίου , badiera.gr

Η παρουσία εκπροσώπων της ΔΗΜΑΡ στα ΜΜΕ δεν είναι ομοιογενής. Είναι συχνό φαινόμενο στελέχη της να λένε την δική τους άποψη όταν είναι διαφορετική από αυτήν του κόμματος, χωρίς τις περισσότερες φορές να μπαίνουν καν στον κόπο να αναφέρουν και τη θέση του κόμματος.  «Ξεχνούν»  βεβαίως τη λεπτομέρεια ότι στα πάνελ δεν καλούνται ως ανεξάρτητοι πολιτικοί ή πολιτικοί αναλυτές αλλά ως εκπρόσωποι  της ΔΗΜΑΡ και η παρουσία τους συνυπολογίζεται στο χρόνο που αυτή  δικαιούται σύμφωνα με την νομοθεσία.

Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα σε πρωινή εκπομπή συζήτηση με  στελέχη κομμάτων. Στην ερώτηση  που έγινε στο στέλεχος της ΔΗΜΑΡ  για το ποια είναι η θέση του κόμματος σε σχέση με  την προεδρία της Δημοκρατίας, η απάντηση  του στελέχους μας ήταν πως  κατά την άποψή του η παρούσα Βουλή πρέπει και μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Σε επόμενη ερώτηση των δημοσιογράφων για το ζήτημα της προοδευτικής διακυβέρνησης που προσφάτως έθεσε η ΔΗΜΑΡ και για το εάν αυτή η πρόταση απευθύνεται και προς τον ΣΥΡΙΖΑ,  ο εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ  έσπευσε να διατυπώσει την άποψη πως η προοδευτική διακυβέρνηση συνίσταται σε προοδευτικές αλλαγές τις οποίες όμως υποστηρίζει ρητά το ΠΑΣΟΚ και υπόρρητα η Νέα Δημοκρατία.

Βεβαίως και  οι δύο απαντήσεις δεν είναι θέσεις της ΔΗΜΑΡ. Είναι προφανές ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση το στέλεχος  μας εμφάνισε ένα στίγμα της ΔΗΜΑΡ διαφορετικό από τις αποφάσεις της και πολύ κοντά στη λογική της επαναφοράς της σε μια μορφή συνεργασίας με το κυβερνητικό μπλοκ.

Στην πραγματικότητα η θέση της ΔΗΜΑΡ στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας συναρτήθηκε στις έως τώρα αποφάσεις της με αλλαγή των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Η δε θέση της σε ό,τι αφορά την προοδευτική διακυβέρνηση βεβαίως και περιλαμβάνει ως συζητητή τον ΣΥΡΙΖΑ, για αυτό εξάλλου εστάλη προς αυτόν πρόταση διαλόγου με 12 σημεία. Αντιθέτως διευκρινίστηκε με κατηγορηματικό τρόπο ότι στην πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης δεν συμπεριλαμβάνεται η ΝΔ. Και αυτό είναι γεγονός και όχι  θέμα ερμηνείας  που κάνει το κάθε  στέλεχος της ΔΗΜΑΡ χωριστά.

Συχνά σε άλλες εκπομπές έχω δει στελέχη της ΔΗΜΑΡ να τοποθετούνται υπέρ της  ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς, με τη συμμετοχή  ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ,  ως πρώτο και υποχρεωτικό στάδιο για την προοδευτική διακυβέρνηση, γεγονός που βεβαίως δίνει  την εντύπωση ότι αυτό που προέχει είναι η σύγκλιση με το ΠΑΣΟΚ και όχι η αλλαγή πολιτικών στη χώρα.

Την ίδια περίοδο έχουμε ακούσει από στελέχη μας τη ακριβώς αντίθετη θέση ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε  προεκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνήθως μάλιστα τα ίδια στελέχη ασχολούνται με τη δήλωση προτίμησης ότι κορμός της κυβέρνησης πρέπει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (κάτι που μπορεί βεβαίως να προκύψει από το εκλογικό αποτέλεσμα) και όχι με το ποια πρέπει να είναι η προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ για ένα ενισχυμένο ρόλο της σε μια προοδευτική διακυβέρνηση.

Από τέτοιες “σόλο”  δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών μας προκύπτουν σημαντικά επιβαρυντικά στοιχεία για την εικόνα του κόμματος.

Το ίδιο πρόβλημα παρουσιάστηκε με ένταση και προεκλογικά, αφού υπήρχαν οι εσωτερικές διενέξεις και σε κάθε κανάλι έβλεπε ο πολίτης και διαφορετική ΔΗΜΑΡ.  Φαίνεται ότι συνεχίζεται η τακτική αυτή και μετά την αποχώρηση της μεταρρυθμιστικής τάσης,  γεγονός που δείχνει μια βαθιά υποτίμηση σε όσους συμμετέχουν στις κομματικές διαδικασίες για τη λήψη των αποφάσεων. Τα μέλη μας και όσοι απέμειναν από τους ψηφοφόρους μας έχουν κουραστεί να ακούν διαρκώς διαφορετικές απόψεις των στελεχών μας. Το ίδιο συμβαίνει και με το ευρύτερο εκλογικό σώμα, αφού οι πολίτες πρωτίστως θέλουν (όσο θέλουν) να ξέρουν την άποψη των πολιτικών κομμάτων και μετά των προσωπικοτήτων. Αντί αυτού  αποκομίζουν από τη ΔΗΜΑΡ την εικόνα ότι είναι ένας χώρος ανθρώπων που δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους.

Αυτά συμβαίνουν ενώ έχουμε εντοπίσει ως μια από τις αιτίες της ήττας στις ευρωεκλογές το θολό πολιτικό στίγμα της ΔΗΜΑΡ…  Προφανώς η αποσαφήνιση του στίγματος έχει στοιχεία που αφορούν στο περιεχόμενο της πολιτικής μας. Έχει όμως και επικοινωνιακές διαστάσεις, αφού και όταν υπάρχει ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα συχνά οι δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών μας “φροντίζουν”  να το θολώσουν προβάλλοντας κυρίως την δική τους ιδιαίτερη άποψη.

Συχνά χρησιμοποιείται ως δικαιολογία η εσωκομματική δημοκρατία, η δυνατότητα δημόσιας διατύπωσης της διαφορετικής άποψης και η ελευθερία του ατόμου να διατυπώνει την πολιτική του άποψη. Αλήθεια πρόκειται περί αυτού; Υπήρξε ποτέ στη ΔΗΜΑΡ καταπίεση της διαφορετικής άποψης; Θέτει κανένας θέμα να μην εκφράζεται δημόσια η διαφορετική άποψη; Προφανώς όχι. Το πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι  ότι “χάνεται”  η πολιτική του κόμματος ακόμη και στα βασικά της σημεία και ότι καταντάει χωρίς νόημα η συμμετοχή στις κομματικές διαδικασίες,  αφού οι  θέσεις που προβάλλονται δημόσια σε μεγάλο βαθμό δεν ορίζονται μέσω αυτής. Στην ουσία ενώ το δικαίωμα εκπροσώπησης προκύπτει από τη προσπάθεια και συμβολή όλων όσων ανήκουν στη συλλογικότητα,  αυτό περιέρχεται σε μια διαδικασία ατομικής ιδιοποίησης που υποτιμά ακριβώς αυτήν τη συλλογικότητα .

Παράλληλο και μη παρεμπίπτον θέμα είναι η συμβολή του καθένα, άρα και των στελεχών που μας εκπροσωπούν δημόσια,  στην πολιτική αυτονομία της ΔΗΜΑΡ. Η ήττα είναι μεγάλη. Η ολική επαναφορά της ΔΗΜΑΡ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οφείλουμε να δρομολογήσουμε την επανεκκίνηση υπερβαίνοντας αντιφάσεις, αντιμετωπίζοντας ελλείμματα, καταπολεμώντας τις παθογένειες της κομματικής μας συγκρότησης.  Οφείλουμε να στείλουμε  το μήνυμα ότι η ΔΗΜΑΡ είναι παρούσα στην πολιτική ζωή της χώρας με τις ιδέες και τις πολιτικές της προτάσεις.

Δεν έχουμε πιθανότητες ανάκαμψης και συλλογικής προοπτικής αν συμπεριφερθούμε ως πολιτική δύναμη που αναζητεί ένθεν κακείθεν άλλους πολιτικούς φορείς για να ακουμπήσει ή να προσχωρήσει, χάνοντας επί της ουσίας την πολιτική και οργανωτική της αυτονομία. Όμως δεν δημιουργήσαμε τη Δημοκρατική Αριστερά το 2010 για να εκχωρηθεί σε άλλες πολιτικές δυνάμεις το 2014. Οι λόγοι  και οι αρχές της ίδρυσης της παραμένουν και σήμερα.

Στη σημερινή συγκυρία χρειάζεται να βρούμε το «εμείς»  και  να παραμερίσουμε το «εγώ» που ακυρώνει τη συλλογικότητα και δημιουργεί μια αντιλαμβανόμενη εικόνα για τη ΔΗΜΑΡ ότι αποτελεί απλό άθροισμα παραγόντων. Χρειάζεται να δείξουμε στάσεις και  συμπεριφορές που θα συμβάλλουν στη αναρρύθμιση και όχι στην απορρύθμιση των κομματικών λειτουργιών. Χρειάζεται να επαναθεμελιώσουμε την κομματική δομή και λειτουργία και να ισχυροποιήσουμε τις συλλογικές διαδικασίες.

Μια συντεταγμένη πορεία, που θα  έχει αποφασιστεί  δημοκρατικά και συλλογικά μέσα από το συνέδριο μας και η ενοποίηση της δημόσιας παρουσίας στα βασικά θέματα της πολιτικής του κόμματος,  είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για μια νέα ελπιδοφόρα πορεία  της ΔΗΜΑΡ προς όφελος της κοινωνίας και της χώρας.

Σε κρίσιμη καμπή η πορεία και το μέλλον της ΔΗΜΑΡ

Γιώργος Μπουλμπασάκος, Ελευθεροτυπία

Το ανανεωτικό ρεύμα της Ελληνικής Αριστεράς, μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αυτό το ρεύμα, που στην ιστορική του διαδρομή μπόλιασε την ελληνική κοινωνία με τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, τις αξίες της συμμετοχής στα δημόσια πράγματα και με την υπεράσπιση των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, αντιμετωπίζει πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης.

Οι αιτίες που η ΔΗΜΑΡ, κύριος εκφραστής αυτού του ρεύματος, έφτασε ώς εδώ είναι αρκετές. Πολλές κατορθώσαμε να τις προσεγγίσουμε στις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις των οργάνων, άλλες μας διαφεύγουν, άλλες δεν θα τις μάθουμε ποτέ.

Το ποσοστό συμμετοχής στο άσχημο αποτέλεσμα είναι δύσκολο να προσδιοριστεί και οι βεβαιότητες που ορισμένοι σύντροφοι εκφράζουν κινδυνεύουν να τους εκθέσουν. Σε μια πρωτοφανή κρίση που μαστίζει τη χώρα και σε ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό που έχει δημιουργηθεί τα συμπεράσματα είναι εξαιρετικά επισφαλή. Ενα μεγάλο τμήμα της ΔΗΜΑΡ μετακινήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις πρώτες εκλογές. Ενα εξίσου σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος, αυτό που προσβλέπει στην κυβερνησιμότητα και στην ετοιμότητα της Αριστεράς να ανταποκριθεί, ήρθε στις γραμμές μας. Αυτό το τμήμα αισθάνθηκε προδομένο και μετά την αποχώρησή μας από την κυβέρνηση μας εγκατέλειψε στις τελευταίες εκλογές. Κενό κοινωνικής εκπροσώπησης, όπως σωστά έχει επισημανθεί από ορισμένους. Συνεχίζοντας την απαρίθμηση των αιτιών φθάνουμε στο διάλογο για την Κεντροαριστερά που δεν έγινε και αυτό χρεώθηκε σε εμάς, παρ’ ότι άλλοι είχαν θέσει όρους απαγορευτικούς. Αυτόν, δηλαδή, της υποχρεωτικής κοινής καθόδου στις εκλογές. Αλλη αιτία ήταν ότι δώσαμε βάρος στην προγραμματική συμφωνία, αγνοώντας ότι έχουμε να κάνουμε με τους δύο βασικούς εκφραστές του παλαιοκομματισμού στη χώρα και ότι στο επίπεδο άσκησης της καθημερινής πολιτικής θα μας αγνοούσαν, όπως κι έγινε, σε αρκετά ζητήματα.

Δεν φροντίσαμε συγχρόνως στο επικοινωνιακό πεδίο να διαχειριστούμε επιτυχώς τις δικές μας παρεμβάσεις, που και έγιναν και προοδευτικό πρόσημο είχαν. Η εικόνα που δώσαμε στην κοινωνία, ότι έχουμε ένα κόμμα ετεροπροσδιοριζόμενο, ένα κόμμα χωρίς στίγμα, αμφίθυμο, χωρίς πολιτικό σχέδιο, ένα κόμμα υπό προθεσμία, μας οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα. Σε αυτή τη θολή εικόνα ιδιαίτερη συμμετοχή είχαν και έχουν ηγετικά στελέχη του κόμματος και βουλευτές με καθημερινές δηλώσεις και παρουσία στα ΜΜΕ. Η πιο μεγάλη αιτία, πάντως, της εκλογικής μας αποτυχίας είναι το πολιτικό ρίσκο που πήραμε με τη συμμετοχή μας στην κυβέρνηση. Μεγάλη απόφαση, μεγάλο ρίσκο αλλά ας μας υποδείξει κάποιος πώς κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αβγά. Το συμφέρον της χώρας είναι υπέρτερο του κομματικού και αυτό προτιμήσαμε. Στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί, μία ελπίδα ανάκαμψης υπάρχει. Μόνη, ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι να είμαστε όλοι μαζί. Η κάθε τάση του κόμματος μπορεί να διαλύσει το κόμμα και από μόνη της δεν μπορεί να διασώσει το κόμμα. Προσωπικά, με αφήνει αδιάφορο η διαχείριση ενός ιδεολογικά «καθαρού» κόμματος του 2%.

Το τελευταίο διάστημα έπειτα από πρωτοβουλίες της ΔΗΜΑΡ δημιουργήθηκε κινητικότητα στο χώρο της Κεντροαριστεράς και άνοιξε δίαυλος επικοινωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι κινήσεις είναι πολιτικά χρήσιμες και έχουν εσωτερική λογική και καλό είναι να μην τις ακυρώνουν κάποιοι με περισσή ευκολία και δογματικές αγκυλώσεις. Σε αυτήν την πολιτική συγκυρία και με δεδομένους τους εσωκομματικούς συσχετισμούς, αυτό που χρειάζεται το κόμμα είναι φυγή προς τα εμπρός. Δεν χρειάζεται κανένα συνέδριο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και προσπάθειες αλλαγής συσχετισμών πάση θυσία. Εχουμε ανάγκη να επικαιροποιήσουμε το πολιτικό μας σχέδιο, να διορθώσουμε λάθη, να ανανεώσουμε το πολιτικό μας προσωπικό. Ηρθε η ώρα, οι πάντες, τα μέλη, τα στελέχη κι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ να μιλήσουν ανοιχτά, χωρίς φόβο και πάθος για όλα και για όλους. Κυρίαρχη θέση στο επόμενο διάστημα έχει και το ευαίσθητο θέμα της προεδρικής εκλογής και όλοι οι χειρισμοί οφείλουν να υπηρετούν τη θεσμική διάσταση του ζητήματος, χωρίς όμως να δημιουργούν διαλυτικά φαινόμενα στη ΔΗΜΑΡ. Ολα αυτά τα ζητήματα δεν πρέπει να εμπλακούν σε διαδικασίες όπου πρωτεύουσα θέση θα έχουν οι εσωτερικοί συσχετισμοί, η εσωστρέφεια, η ενδοσκόπηση, που συνήθως κυριαρχούν σε συνεδριακά σώματα εκτάκτου ή τακτικού συνεδρίου. Το σώμα που πληροί τις προϋποθέσεις για να γίνουν με επιτυχία αυτές οι διαδικασίες είναι το διαρκές Συνέδριο του κόμματος και αυτό πρέπει να το αποφασίσουμε άμεσα. Η κοινωνική ανάγκη που γέννησε τη ΔΗΜΑΡ είναι υπαρκτή, τα προβλήματα και οι αγωνίες των πολιτών είναι μπροστά μας, αυτήν την ανάγκη οφείλουμε όλοι να υπηρετήσουμε.

Διεργασίες για κοινή κάθοδο ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ

www.protothema.gr

Χωρισμένοι στα τρία είναι οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς, σε σχέση με το μέλλον του κόμματος

Η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και η φόρμουλα που μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, απασχολεί πολλά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς, δύο εικοσιτετράωρα πριν την έναρξη των εργασιών του τρίτου συνεδρίου. 

Δεν είναι μόνο η Μαρία Ρεπούση που θεωρεί πως η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να συστρατευθεί προεκλογικά με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και άλλοι βουλευτές και κομματικά στελέχη εκφράζουν την ίδια πεποίθηση σε ιδιωτικές συνομιλίες τους και δεν αποκλείεται να τοποθετηθούν δημόσια στο συνέδριο. Όπως φαίνεται το μεγάλο εμπόδιο ειναι ο εκλογικός νόμος που δεν επιτρέπει σε συνασπισμό κομμάτων να λάβει το μπόνους των πενήντα εδρών.

Πάντως τόσο ο Φώτης Κουβέλης, όσο και ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Χρήστος Μαχαίρας στις τελευταίες συνεντεύξεις τους υπεραμύνονται της αυτοτέλειας της ΔΗΜΑΡ.

Η Μαρία Ρεπούση σε συνέντευξή της στον ραδιοφωνικό σταθμό "Στο Κόκκινο 105,5" μίλησε για "συγκρότηση ενός μεγάλου κοινού ψηφοδελτίου με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ και συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, των Οικολόγων και ενός κομματιού του ΠΑΣΟΚ που καταλαβαίνει ότι η συστράτευση με τον Αντ. Σαμαρά είναι στροφή προς την δεξιά και την άκρα δεξια, στη βάση κάποιων προγραμματικών σημείων".

Ο πρόεδρος του κόμματος Φώρης Κουβέλης στην Real news ξεκαθάρισε, ωστόσο, "ότι η θέση όλων μας είναι υπέρ της πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειας του κόμματός μας". "Η ΔΗΜΑΡ ούτε θα διαλυθεί ούτε θα διαχυθεί σε άλλα κόμματα. Θα ανασυγκροτηθεί και θα συμβάλει με τις δυνάμεις της ανανεωτικής αριστεράς, του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της πολιτικής οικολογίας στη διαμόρφωση ενός εναλλακτικού σχεδίου, που θα οδηγήσει στην προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου", υπογράμμισε. Πρόσθεσε, δε, πως "αν το ΠΑΣΟΚ μεταβάλλει τη στάση του, αν απεγκλωβιστεί δηλαδή από τις ασκούμενες πολιτικές που σήμερα συνυπηρετεί, μπορεί να γίνει μέρος της προοδευτικής διακυβέρνησης".

Υπερ της οργανωτικής αυτονομίας της ΔΗΜΑΡ τάχθηκε και ο εκπρόσωπος Τύπου Χρήστος Μαχαίρας σε συνέντευξή του στο Βήμα FM. Ο κ. Μαχαίρας υπενθύμισε πως "στο κείμενο θέσεων για το συνέδριο το οποίο έχει υπερψηφισθεί με μεγάλη πλειοψηφία υπογραμμίζεται το αδιαπραγμάτευτο της πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειας της ΔΗΜΑΡ". Επιπλέον είπε ότι η ΔΗΜΑΡ "θα διεκδικήσει την κοινοβουλευτική παρουσία της και θα προωθήσει το πολιτικό σχέδιο που καταθέτει για την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου".

Οι τρεις κυρίαρχες προτάσεις

Χωρισμένοι στα τρία είναι οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς, σε σχέση με το μέλλον του κόμματος. Η πρώτη άποψη υποστηρίζει την κομματική αυτοτέλεια και την αυτόνομη κάθοδο στις εκλογές. Σε μια τέτοια περίπτωση το ρίσκο θα είναι υψηλό, καθώς, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται ακόμα μακριά από το εκλογικό όριο του 3%. Εντούτοις ορισμένα στελέχη θεωρούν πως αξίζει να επιχειρηθεί για μια ακόμη φορά η ανάκαμψη του κόμματος και αν αυτό δεν σταθεί δυνατό τότε να ληφθούν αποφάσεις παραμονές πιθανών εθνικών εκλογών, οι οποίες θα οδηγούν ακόμα και στη διάλυση. Αν, πάλι, επιτευχθεί η ανάκαμψη τότε θα ανοίξει συζήτηση συμμετοχής της Δημοκρατικής Αριστεράς σε ακόμη μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Η δεύτερη άποψη σχετίζεται με την προεκλογική συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την περίπτωση κάποια στελέχη θεωρούν πως η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ ή το συνέδριο θα πρέπει να αποφασίσει τη συμμετοχή στελεχών του κόμματος στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ ως συνεργαζόμενα. Η ΔΗΜΑΡ ενδεχομένως να παραμείνει ως πολιτικός φορέας, όμως η μη κάθοδό της στις εκλογές θα σημάνει αυτόματα και την ολοκλήρωση του κύκλου της. Βέβαια αυτή την πρόταση μένει ανοιχτό αν και κάτω από ποιους όρους θα την αποδεχτεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η τρίτη άποψη αφορά στην προεκλογική συνεργασία με τα κόμματα της λεγόμενης κεντροαριστεράς, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Μια τέτοια προοπτική έχει το πλεονέκτημα της διατήρησης της αυτοτέλειας της ΔΗΜΑΡ. Επίσης σε έναν τέτοιο συνασπισμό η Δημοκρατική Αριστερά θα έχει αυξημένο ρόλο, σε σχέση με μια πιθανή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αυτή η άποψη θεωρείται δύσκολο να μπορέσει να προχωρήσει κι αυτό επειδή, αφ´ ενός η Μεταρρυθμιστική Τάση του κ. Λυκούδη, η οποία κυρίως την εξέφραζε, αποχώρησε και αφ´ ετέρου η παρουσία των κκ Βενιζέλου και Κουβέλη θεωρείται πως δεν ευνοεί μια τέτοια προσέγγιση.

Ο Κουβέλης απέναντι από το λευκό

Δύο ημέρες πριν από το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς κανένα στέλεχος δεν έχει εκφράσει την επιθυμία να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος απέναντι στον κ. Κουβέλη. Ακόμα και αν γίνει κάτι τέτοιο δεν θα γίνει με σοβαρές πιθανότητες να συγκεντρώσει υψηλά ποσοστά, παρά το γεγονός ότι η δημοφιλία του κ. Κουβέλη μέσα στο κομμα του βρίσκεται στο ναδίρ. Όμως η αγωνία αρκετών στελεχών γύρω από τον πρόεδρο ειναι το ποσοστό του λευκού. Αν θα είναι πάνω από το 30% το ποσοστό των συνέδρων που θα ψηφίσουν λευκό και δεδομένης της αποχώρησης της ομάδας Λυκούδη, η ΔΗΜΑΡ θα μπει σε νέο κύκλο εσωστρέφειας με επίκεντρο πλέον τον κ. Κουβέλη. Όσοι σκέφτονται να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους με αυτόν τον τρόπο, συνδέουν μια τέτοια επιλογή με το αίτημα ανανέωσης της ηγετικής ομάδας.

Τέλος εποχής;

του Γιάννη Πανούση , www.pressgr.info

Οι εξελίξεις στη ΔΗΜΑΡ έχουν βαθύτερα αίτια από τα προβαλλόμενα ή καλυπτόμενα.

1. Η κόπωση της Ανανεωτικής Αριστεράς

Η Ανανεωτική Αριστερά είχε νόημα όταν επί υπαρκτού Σοσιαλισμού και σκληρών Κομμουνιστικών Κομμάτων αναζητείτο ένα άλλο παράδειγμα σκέψης, ανάλυσης και δράσης. Άρα χρειάζεται ιδεολογική ανανέωση της Ανανεωτικής Αριστεράς.

2. Η συναλλασσόμενη Αριστερά των συνεργασιών

Πολλές φορές στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής ή και της διακυβέρνησης η Ανανεωτική Αριστερά έπαιξε το ρόλο του «καλοπροαίρετου πρόθυμου» πηγαίνοντας κόντρα στο λαϊκό αίσθημα και εξ αντικειμένου βοηθώντας τον ταξικό εχθρό. Άρα χρειάζεται έντονος δημόσιος απολογισμός και ιστορική λογοδοσία.

3. Η ΔΗΜΑΡ ως όχημα νέων ιδεών αλλά παλαιών πρακτικών

Ουδείς μπορεί να απορρίψει τα κείμενα και τα ντοκουμέντα που κατέθεσε η ΔΗΜΑΡ στα τέσσερα χρόνια του βίου της και στα δύο χρόνια της κοινοβουλευτικής της παρουσίας. Αν όμως κάποιος εξέταζε σε βάθος τις εξαγγελίες και τις συνέκρινε με τις πρακτικές θα έβλεπε μεγάλες διαφορές (κυβερνητισμού, διανομής εξουσίας 4-2-1, φυτώριων «κηπουρών», συνενοχής σε νομοσχέδια καταστροφής, αοριστολογιών και συγκάλυψης ευθυνών, αδράνειας και φόβου κλπ).

Άρα χρειάζεται ειλικρινής αυτοκριτική όλων όσων έπραξαν ούτως ή ανέχτηκαν τέτοια φαινόμενα.

4. Η σημερινή φυγόκεντρος κρίση της ΔΗΜΑΡ

Διακρίνω 3+1 κατηγορίες «διαφυγών»:

1) Βουλευτές – μέλη που δεν αντέχουν την (αθώα;) θολή στρατηγική και τη χαοτική πολιτική τακτική της ηγετικής ομάδας και του ίδιου του Φώτη Κουβέλη. Οι δίκοποι και δίβουλοι χρησμοί προσβάλλουν την αξιοπρέπεια όλων μας.

2) Βουλευτές – μέλη που εκτιμούν ότι ο ιστορικός (;) ρόλος της ΔΗΜΑΡ έχει τελειώσει και καλόβουλα πιστεύουν ότι η λύση δεν είναι άλλη από μια Μεγάλη Κεντροαριστερά. Ουτοπικό αλλά σεβαστό.

3) Βουλευτές – μέλη που λειτουργούν ως επαγγελματίες και κοιτάνε προς την κατεύθυνση που τους συμφέρει. Σ’ αυτήν την κατηγοριοποίηση πρέπει να προσθέσουμε και τους βουλευτές – μέλη – που έχουν για δικούς τους λόγους – ρίξει άγκυρα στην Αγίου Κωνσταντίνου και περιμένουν το θαύμα ή το θύμα.

Η επόμενη μέρα για τη ΔΗΜΑΡ – όπως αντικειμενικά προκύπτει κι όχι όπως φαντασιώνεται κάθε μωροφιλόδοξος ή αφελής – θα κινηθεί στους εξής άξονες:

Πλήρης ανανέωση της ηγετικής ομάδας (οριστικό τέλος των σκουριασμένων «κολλημένων και κολλητών»).
Πλήρης απο-κηπουροποίηση (οριστικό τέλος σε βδέλλες που ρουφάνε το ιδεολογικοπολιτικό αίμα της ΔΗΜΑΡ).
Πλήρης αλλαγή της ομάδας των εμφανιζόμενων στα ΜΜΕ (οριστικό τέλος στην ξύλινη γλώσσα, τον αυτάρεσκο μονοχνωτισμό, το ναρκισσευόμενο τίποτα).
Πλήρης έλεγχος της οικονομικής κατάστασης του κόμματος (οριστικό τέλος στις κάθε είδους υπερβολικές και άχρηστες δαπάνες και απολογισμός χρήσεων).
Πλήρης ενημέρωση για τους κάθε είδους «διορισθέντες» από το 2012 μέχρι σήμερα (ανακληθέντες, παραιτηθέντες ή παραμένοντες) (οριστικό τέλος με το επαίσχυντο 4-2-1και τα μυστικά βολέματα ημετέρων).
Πλήρης ενημέρωση όλων των μελών για τα πεπραγμένα (Ιουνίου ’12 – Ιουνίου ’13) των κυβερνητικών στελεχών (οριστικό τέλος στην ανεύθυνη υπευθυνότητα της συγκυβερνώσας (;) αριστεράς).
Πλήρης ελευθερία (με βάση το καταστατικό) στη διαμόρφωση τάσεων και επαναφορά όλων των απομακρυσθέντων ή παραιτηθέντων συντρόφων (οριστικό τέλος στη «δημοκρατική αυτοκρατορία του ενός» και στις δημοκρατικοφανείς διαδικασίες διαγραφών και προγραφών).
Ο επόμενος Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ (αν δεν είναι υποψήφιος ο Φώτης Κουβέλης) πρέπει να εκλεγεί από το σύνολο των μελών του κόμματος γιατί μόνον έτσι θα δοθεί το μήνυμα και το σύνθημα της επανεκκίνησης ενός κόμματος – αστερισμού κι όχι συνέχισης ενός κόμματος ατελούς φωτισμού.

Η επόμενη μέρα ή θάναι εντελώς διαφορετική ή δεν θα ξημερώσει.

Υ.Γ: Οι διακηρύξεις περί ενότητας κλπ. έχουν ενδιαφέρον αν δεν είναι υποκριτικές, δίκοπες και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να έχει προηγηθεί λογοδοσία και κάθαρση.

Φ.Κουβέλης: «Δεν εκχωρούμε την πολιτική και οργανωτική μας αυτοτέλεια»

www.sofokleous10.gr

Η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «καυτό» θέμα για τη ΔΗΜΑΡ. Την ώρα που βουλευτές του κόμματος «λοξοκοιτάνε» προς την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Φώτης Κουβέλης επιχειρεί να βάλει φρένο στις διαρροές, επισημαίνοντας ότι η ΔΗΜΑΡ «δεν θα εκχωρήσει την πολιτική και οργανωτική της αυτοτέλεια», και εκφράζοντας την βεβαιότητα ότι το κόμμα θα ανακάμψει.

Όπως δήλωσε στο Mega, στόχος του είναι «η ολική επαναφορά της ΔΗΜΑΡ» και όχι η Προεδρία της Δημοκρατίας.

«Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας πρέπει να εξασφαλίζει συναινέσεις που δεν υπάρχουν στη βάση της ασκούμενης πολιτικής, ενώ οι εκλογές δεν πρέπει να αφορίζονται» σημείωσε και πρόσθεσε ότι οι εκλογές είναι πολλές φορές σωτήρια λύση για την κοινωνία, όταν οι πολιτικές που ασκούνται διευρύνουν τα κοινωνικά ρήγματα.

Πάντως, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ξεκαθάρισε ότι η θέση αυτή είναι προσωπική, και πως η στάση που θα τηρήσει το κόμμα στο ζήτημα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, θα αποφασιστεί στο συνέδριο που θα διεξαχθεί από τις 2 έως τις 5 Οκτωβρίου.

Σημείωσε, πάντως, πως «υπάρχουν τρεις - τέσσερις βουλευτές που έχουν δηλώσει με σαφήνεια ότι δεν θα ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας».

Κληθείς να σχολιάσει τις εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα από τη ΔΕΘ, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ανέφερε πως «μερικές θέσεις έχουν έναν ρεαλισμό, αλλά υπάρχουν και θέσεις που είναι ανεδαφικές και δεν εφάπτονται με την οικονομική πραγματικότητα της χώρας, ούτε με την πραγματικότητα στο πλαίσιο των διεθνών της υποχρεώσεων».

Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο προσέγγισης με το ΠΑΣΟΚ, ο Φ.Κουβέλης επισήμανε ότι «όσο το ΠΑΣΟΚ συνυπογράφει τη δεδομένη πολιτική, δεν χωρεί συνεργασία».

Σταθερότητα και αλλαγή

Σωτήρης Βαλντέν , metarithimisi.gr

Με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού για την φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες στην περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (και την χυδαία εκλαΐκευσή τους από τον γραφικό ακροδεξιό κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ) η κυβέρνηση διέβη τον Ρουβικώνα. Πανικόβλητη μπροστά στην προοπτική της ήττας της, ακολουθεί πλέον την τακτική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Καθίσταται έτσι διπλά επικίνδυνη για τη χώρα.

Η προσπάθεια αποσταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος αποτελεί ακραία, αλλά λογική συνέπεια των θέσεων πάνω στις οποίες στηρίζουν εδώ και χρόνια την προπαγάνδα τους η κυβέρνηση και πολλοί από τους υποστηρικτές της: «πολιτική αυτοκτονία της χώρας» οι τυχόν εκλογές, αναπόφευκτα τα σενάρια Αργεντινής και Βενεζουέλας, αν όχι και των Μπολσεβίκων, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, «ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως» αν έρθει ο Τσίπρας. Αυτά είναι μόνο μερικά από όσα ακούγονται τον τελευταίο καιρό. Όλα συγκλίνουν στο ότι τυχόν κυβερνητική αλλαγή δεν αποτελεί ομαλή εξέλιξη σε μια δημοκρατία, αλλά μείζονα απειλή για τη χώρα, ίσως και για την Ευρώπη. Το μήνυμα αυτό εκπέμπει η κυβέρνηση και προς το εξωτερικό καλώντας στην ουσία εταίρους και συμμάχους να εμποδίσουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Και δικαιολογούνται έτσι κάθε είδους παραβιάσεις της νομιμότητας, από το κλείσιμο της ΕΡΤ και τις συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ως τη μη μετάδοση από την ΝΕΡΙΤ της ομιλίας Τσίπρα στη ΔΕΘ.

Είναι θλιβερή η διαπίστωση ότι στην εκστρατεία του αποκλεισμού μιας κυβερνητικής εναλλαγής από το δημοκρατικό πλαίσιο συμμετέχουν, αν δεν πρωτοστατούν, με την αρθρογραφία τους και «μεταρρυθμιστές» με αριστερές καταβολές. Χαρακτηριστικά, ελάχιστες φωνές ακούστηκαν από τους κατά τα άλλα λαλίστατους επώνυμους εκπροσώπους του κλίματος αυτού για να καταδικάσουν τα λεχθέντα Σαμαρά-Γεωργιάδη. Αντίθετα, μερικοί τις επικρότησαν. Ας φανταστούμε μόνο τι θα γινόταν αν, όχι ο Τσίπρας, αλλά ο τελευταίος ΣΥΡΙΖαίος έκανε ανάλογες δηλώσεις!

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα δεν πρέπει να εκπλήσσει και η αποκάλυψη του Θόδωρου Πάγκαλου ότι ψήφισε ΝΔ στις ευρωεκλογές. Με το σκεπτικό της απόκρουσης «εθνικής απειλής», είναι απολύτως λογικό την οδό αυτή να ακολούθησαν και να ακολουθήσουν και πολλοί άλλοι στη βάση της «χρήσιμης ψήφου». Το ίδιο εξάλλου σκεπτικό βρίσκεται στον πυρήνα της απόφασης όσων «κεντροαριστερών» εμπόδισαν πέρσι τη δημιουργία ισχυρού «τρίτου πόλου», θέτοντας ως όρο στη ΔΗΜΑΡ την σύμπλευση με την κυβέρνηση.
---
Η πολιτική σταθερότητα, αν με αυτήν εννοείται η επ’ άπειρον διατήρηση του δίδυμου Σαμαρά-Βενιζέλου στην εξουσία, ασφαλώς δεν μπορεί να αποτελεί υπέρτατο αγαθό για τους πολίτες. Αν πάλι με τον όρο αυτό εννοούμε τη σταθερότητα των δημοκρατικών θεσμών και της οικονομίας, που αποτελούν πράγματι υπέρτατο αγαθό, τότε καλό είναι να θυμηθούμε ότι αυτή δεν απειλείται μόνο από τυχόν τυχοδιωκτισμούς ή την ανικανότητα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Έχει ήδη πληγεί καίρια από τις πολιτικές που άσκησαν και ασκούν η σημερινή κυβέρνηση και οι συνιστώσες της. Για πολλούς από εμάς η παραμονή στην εξουσία της κυβέρνησης Σαμαρά αποτελεί πλέον μεγαλύτερο κίνδυνο από την ανατροπή της.

Μείζων κίνδυνος για τη σταθερότητα προέρχεται και από όσους προσπαθούν να αποκλείσουν τη δυνατότητα κυβερνητικής εναλλαγής από το δημοκρατικό παιχνίδι. Οι εμπρηστικές δηλώσεις για τις καταθέσεις είναι μόνο ένα δείγμα του πού μπορούν να μας οδηγήσουν. Όσοι χρησιμοποιούν τέτοια επιχειρηματολογία για να αντικρούσουν πρόωρες εκλογές σήμερα, τι θα λένε το 2016, στην υπόθεση που εξαντληθεί η τετραετία; Θα αποδεχτούν άραγε ή και θα επιδιώξουν εκτροπή στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας;

Στοιχειώδες λοιπόν δημοκρατικό καθήκον αποτελεί η αποφυγή από όλους μιας καταστροφολογίας που υποσκάπτει το δημοκρατικό πολίτευμα και τη διεθνή θέση της χώρας και κινδυνεύει να γίνει «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Οι οπαδοί της κυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών θα πρέπει να αποδεχτούν πως, κατά πάσα πιθανότητα, βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής και πως κινδυνολογώντας δεν θα ανατρέψουν αυτήν την εξέλιξη, μπορεί όμως να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα.
---
Η «ενσωμάτωση» μιας κυβερνητικής αλλαγής στο δημοκρατικό πλαίσιο έχει βέβαια τα όριά της. Δεν θα μπορούσε να ισχύει λ.χ. στην περίπτωση της «Χρυσής Αυγής», ή και του ΚΚΕ εφόσον το τελευταίο εξακολουθεί να επιδιώκει ρητά την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών. Είναι αλήθεια πως, πέρα από όσους κινδυνολογούν για να διασώσουν την εξουσία και τα προνόμιά τους, υπάρχουν και όσοι αυθεντικά φοβούνται πως η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει καταστροφή της χώρας. Νομίζω πως σφάλλουν.

Είναι δύσκολο να υποστηριχθεί ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ασπάζεται μιαν ολοκληρωτική ιδεολογία, ή διαθέτει μιαν οργανωτική συγκρότηση που απειλεί τη δημοκρατία. Οι αντιδημοκρατικές σαχλαμάρες που ακούγονται καμιά φορά από τις γραμμές του έχουν μικρότερο ειδικό βάρος απ’ ό,τι η παρουσία Μπαλτάκου, Κρανιδιώτη ή Γεωργιάδη στις γραμμές της ΝΔ. Οι προσπάθειες ορισμένων φανατικών να τοποθετήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός δημοκρατικού τόξου απορρίφθηκαν από την κοινωνία γιατί βρίσκονται σε κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα.

Συμπεριφορές που θυμίζουν αριστερίστικα γκρουπούσκουλα είναι βέβαια φυσικό να επιβιώνουν σε ένα κόμμα που μόλις προ τριετίας ήταν ακόμη περιθωριακό. Όμως η μεγάλη πλειοψηφία της ηγεσίας και των στελεχών του και η ίδια η δυναμική της πορείας προς την εξουσία κινούνται εμφανώς προς την αντίθετη κατεύθυνση, με μια σειρά πρόσφατων δειγμάτων.

Τούτων δεδομένων, υπάρχει ασφαλώς ο κίνδυνος μια τυχοδιωκτική ή αλλοπρόσαλλη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία να έχει καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα. Όμως καταστροφικές συνέπειες είχαν και η πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή το 2004-9, ή και των μνημονιακών κυβερνήσεων. Για όσους φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο από την παραμονή των Σαμαρά-Βενιζέλου, δεν έχουν παρά να αγωνισθούν, μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια, υπέρ της παραμονής της σημερινής κυβέρνησης. Για μας τους υπόλοιπους όμως, αυτό που προέχει είναι να συμβάλουμε στην αναγκαία κυβερνητική αλλαγή και ώστε η αλλαγή αυτή να συντελεστεί σε συνθήκες δημοκρατικής και οικονομικής σταθερότητας, αταλάντευτα μέσα στην Ευρώπη.

Το αν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα σώσει ή θα καταστρέψει παραπέρα τη χώρα δεν είναι άσχετο και από το γενικότερο κλίμα που θα επικρατήσει (εδώ και στην Ευρώπη) και από τη στάση και τη δράση και όλων ημών. Το τελευταίο αυτό οφείλουν να μην το ξεχνούν ιδιαίτερα όσοι κατά κόρον επικαλούνται την «υπευθυνότητα». Ας μην βρεθούν πιο πίσω από τους Μόντι, Πρόντι, τον Πάπα ή τον Άσμουσεν, που δείχνουν να αντιμετωπίζουν με ρεαλισμό και εποικοδομητικά μια πιθανή κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα.
---
Κάθε αλλαγή που είναι έστω και στοιχειωδώς ριζική εμπεριέχει κινδύνους. Η πορεία της δεν είναι προκαθορισμένη. «Καθαρή» αλλαγή, χωρίς λαϊκισμούς και κινδύνους εκτροπής, εκφυλισμού ή και παλινόρθωσης δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία. Οι συντηρητικοί, από συμφέρον ή από νοοτροπία, τάσσονται υπέρ του στάτους κβο και εξορκίζουν τους κινδύνους. Οι αριστεροί θεωρούν μεγαλύτερο κακό το στάτους κβο και πρωτοστατούν ή συμμετέχουν στην αλλαγή επιδιώκοντας να την κατευθύνουν ή να την επηρεάσουν.

Στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια μετάλλαξη σε πολλούς που έχουν συχνά μακριά διαδρομή στην αριστερά: η στράτευσή τους στρέφεται πλέον σχεδόν αποκλειστικά κατά της αλλαγής όταν αυτή έχει αριστερό πρόσημο. Κάθε αμφισβήτηση της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων γίνεται αντιληπτή ως ανευθυνότητα και τυχοδιωκτισμός που οδηγεί μαθηματικά στην καταστροφή.

Η βαθύτατα συντηρητική αυτή στροφή που εγγίζει τον πυρήνα της αριστερής ταυτότητας επενδύεται με λογικούς ακροβατισμούς: βαφτίζεται «αλλαγή» η πολιτική και οι μεταρρυθμίσεις που υλοποιούν οι κατεστημένες δυνάμεις και που πλήττουν τις λαϊκές και δημοκρατικές κατακτήσεις. Κάθε δε προσπάθεια ανατροπής αυτών των πολιτικών και δυνάμεων βαφτίζεται «εμμονή στην ακινησία». Έτσι, στο μένος ορισμένων κατά του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σαφές αν επισείεται περισσότερο ο κίνδυνος της «επανάστασης» με τον «μπολσεβίκο» Λαφαζάνη, ή της «ακινησίας» με τους πασοκογενείς συνδικαλιστές. Όσον αφορά την Ευρώπη, χαρακτηρίζεται εξωπραγματική η όποια αμφισβήτηση της πολιτικής της κας Μέρκελ. Κάθε αποτυχία Ευρωπαίων σοσιαλιστών να τροποποιήσουν την πορεία αυτή γίνεται δεκτή με αίσθημα δικαίωσης.

Εννοείται βέβαια ότι, από τη σκοπιά της δημοκρατικής αριστεράς, ζήτημα αγκύλωσης και εκσυγχρονισμού των προοδευτικών δυνάμεων και κινημάτων υπάρχει, και μάλιστα ιδιαίτερα οξύ στη χώρα μας. Εδώ όμως δεν πρόκειται για ένα εκσυγχρονιστικό αριστερό σχέδιο και λόγο, αλλά για την πλήρη υιοθέτηση των αντιλήψεων και του λεξιλογίου της δεξιάς, λογική συνέπεια της οποίας είναι πως η δεξιά εκπροσωπεί (πλέον;) την πρόοδο και η αριστερά την αντίδραση. Η διολίσθηση δε αυτή είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή σε μια χώρα όπου η μεταρρυθμιστική ορμή της δεξιάς και των συμμάχων της, ακόμη και με νεοφιλελεύθερα κριτήρια, είναι περίπου ανύπαρκτη.
---
Η δική μου αντίληψη για την «αριστερά της ευθύνης» δεν είναι ασφαλώς μια μακροχρόνια συμμαχία με ό,τι πιο συντηρητικό, φθαρμένο και διεφθαρμένο υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, τις δυνάμεις δηλαδή που μας έφεραν ως εδώ, στην κατάρρευση και μετά την κατάρρευση της χώρας. Δεν βλέπω καμία «υπευθυνότητα» στη συμμαχία με τις δυνάμεις αυτές. Ούτε εξ άλλου σε έναν οπορτουνιστικό ρόλο κεντρώου «μπαλαντέρ» που στόχο έχει την παραμονή σε κάθε περίπτωση στην εξουσία. Η υπεύθυνη αριστερά συμμετέχει ενεργά στο συνασπισμό της αλλαγής, γιατί είναι ακριβώς αριστερά. Μέσα σ’ αυτό το ρεύμα αγωνίζεται ενάντια στους ποικίλους κινδύνους ατυχημάτων και αδιεξόδων, στη βάση των δημοκρατικών και ευρωπαϊκών της αξιών και θέσεων. Η υπεύθυνη αριστερά δεν πάσχει από «επαναστατικό ρομαντισμό» και έχει πλήρη συνείδηση των εμποδίων και συσχετισμών εντός και εκτός του συνασπισμού της αλλαγής. Ασφαλώς, η συμβολή της θα ήταν πιο αποτελεσματική αν το εγχείρημα του «τρίτου πόλου» (όχι ως δεκανικιού της δεξιάς) δεν κατέρρεε τον περασμένο Μάϊο. Όμως και στις σημερινές συνθήκες η συμβολή της παραμένει χρήσιμη, πάντα μέσα και όχι ενάντια στις δυνάμεις της αλλαγής. Σε έναν τέτοιο ρόλο βλέπω και τον μοναδικό δρόμο για την επιβίωση της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Ο Σωτήρης Βαλντέν είναι επιστημονικός συνεργάτης του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, μέλος της Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της «Μεταρρύθμισης»

Συνεργασία με την «άλλη Αριστερά» για την προοδευτική διακυβέρνηση

30 Sep, 2014 , ipyxida.gr

Ο Κώστας Αρχοντάκης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, εκτιμά ότι «απαιτείται ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές και τις κατεστημένες λογικές» και προκρίνει τη συμπόρευση του κόμματος με αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις σε ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Του Κώστα Αρχοντάκη*

Η απίστευτη πτώση της ΔΗΜΑΡ Η ΔΗΜΑΡ πέτυχε το απίστευτο, έπιασε αρνητικούς στόχους, που ακόμα και ο μεγαλύτερος πολιτικός της αντίπαλος δεν θα πετύχαινε, αν του δινόταν η ευκαιρία να την καθοδηγήσει. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπησή της είχε: 19 βουλευτές τον Μάιο του 2012, 17 βουλευτές τον Ιούνιο του 2012, 11 σήμερα και πιθανόν 10 αύριο… γράφοντας μια απώλεια 42% στην κοινοβουλευτική ομάδα.
Το εκλογικό ποσοστό τον Μάιο του 2012 ήταν 6,11%, ενώ τον Μάιο του 2014 ήταν 1,21%. Δηλαδή 80% απώλεια σε ψήφους. Ας μη μιλήσουμε για τους φίλους και τα μέλη. Εδώ δεν υπάρχουν αριθμοί. Η πτώση αυτή καταγράφηκε σε ένα κόμμα που πολιτικό στόχο έχει να υπερασπίζεται τα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας, που είναι οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι μικροσυνταξιούχοι, οι μικροεπαγγελματίες, οι νέοι και οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων.
Όλοι αυτοί, δηλαδή, που από γενεές ακουμπούν στην ελπίδα της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής. Θα ήταν υπό συζήτηση η εκλογική πτώση της ΔΗΜΑΡ αν είχε συμβεί με την οικονομία σε ανάκαμψη και την κοινωνία όρθια.
Όμως με την πολιτική που κυβερνήθηκε η χώρα τα τελευταία χρόνια πέτυχε αρνητικούς δείκτες, με διακριτά τα θύματα από τη στοχευμένη λιτότητα προς τα μεσαία και φτωχά κοινωνικά στρώματα.
Περί αστοχιών Αρκετά μέλη πιστεύουν σε καλοπροαίρετες αστοχίες της ηγεσίας που έδινε την πολιτική γραμμή το διάστημα της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Αυτό θα μπορούσε να γίνει πιστευτό, αν οι αστοχίες είχαν λήξει με την έξοδό της από αυτήν. Αντ’ αυτής, ξεδιπλώθηκε η ροπή στον κυβερνητισμό από μια ομάδα στελεχών του κόμματος.
Η κυβέρνηση ειδικού σκοπού είχε γι’ αυτούς αναχθεί πάση θυσία σε 4ετία και πλέον, με τη διεκδίκηση της ατέρμονης εμπλοκής της ΔΗΜΑΡ, ακόμα και με την έκπτωση της αξιοπιστίας των αρχών της, έχοντας κατά νου και την αξιοποίηση του Φ. Κουβέλη να υπηρετήσει τον ανώτερο θώκο του πολιτικού συστήματος.
Δεν ήταν λοιπόν αστοχίες πολίτικης ανάλυσης, ήταν δράσεις σκοπιμότητας. Η απόδοση του λογαριασμού για όλες τιςαντιφάσεις καταγράφηκε με την αποτυχία της ΔΗΜΑΡ στις Ευρωεκλογές του 2014. Πολλοί αποδίδουν την αποτυχία αυτή στην απαξίωση του λαϊκισμού ως εργαλείου επικοινωνίας από τη ΔΗΜΑΡ, όμως πρέπει να αποδεχτούν ότι η κυβερνώσα ακολούθησε με μειωμένη αντίσταση τη λαϊκίστικη διαστρέβλωση της αλήθειας για τα αίτια της κρίσης, τη μεθόδευση της ανάταξης τη, και τους φορείς της ως φερέγγυα πρόσωπα.
Η ευθύνη των συνέδρων
Αν οι σύνεδροι αποδέχονται ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει από την εξουσία, δεν έχουν παρά να συμβάλουν σε αλλαγή πορείας στο κόμμα αφού θυμηθούν:

1. Τους κύριους εκφραστές της πολιτικής διαδρομής που έδωσε την αποτυχία στη ΔΗΜΑΡ, τους πολιτικά φλύαρους προβεβλημένους εκπροσώπους από τα ΜΜΕ.
2. Ότι η ηγετική ομάδα με δράσεις που ξεπερνούσαν συλλογικές αποφάσεις ώθησε την αυθόρμητη δημιουργία της αριστερής τάσης, τάση που θέλησε να περιφρουρήσει ότι απόμεινε από τιςιδρυτικές θέσεις.
3. Ότι η μεταρρυθμιστική τάση που ξεπήδησε από την εκτός αριστερής τάσης πλειοψηφία, σήμερα ψάχνει το χώρο της αριστεράς μέσω του κέντρου.
4. Τις έντονες προσπάθειες, εντός των κομματικών οργάνων, που στήριζαν την υπεράσπιση των κόκκινων γραμμών, οι οποίες καθώς έσβηναν, παγίωναν την κρίση και ταυτόχρονα έγραφαν την αποτυχία για το κόμμα και την κοινωνία.
5. Ότι η κυρίαρχη προπαγάνδα δεν θέλει τη ΔΗΜΑΡ όπως την οραματίστηκαν τα μέλη και τα στελέχη της στις πρώτες εκλογές του 2014 και είναι αρνητική, όταν οι δράσεις της, ακολουθούν την ιδρυτική της ιδεολογία.

Έχω την ελπίδα ότι η ηγετική ομάδα που έμεινε, συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου, έχει κατανοήσει το μεγάλο βάρος του ρόλου της στην αποτυχία. Είναι καιρός λοιπόν να υπερασπιστούν και αυτοί την ολική επαναφορά της ΔΗΜΑΡ στην πράξη πλέον, και όχι στα λόγια, αφού υπερβούν εαυτούς, μετασχηματίζοντας θετικά την πίεση της ευθύνης που δέχονται.
Υπάρχει ελπίδα
Ελπίδα υπάρχει σ’ αυτούς που πιστεύουν σε ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση συμβατό με την ιδρυτική διακήρυξη της ΔΗΜΑΡ και του 1ου συνεδρίου της, και επιπλέον αποδέχονται με ρεαλισμό ότι:

• Ο ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί ως ελπίδα αλλαγής στις πολιτικές της κοινωνικής αθλιότητας που βιώνουμε.
• Ότι είναι επιτακτική η ανάγκη για εθνική συνεννόηση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας, με προτεραιότητα την ανάταξη του κοινωνικού κράτους.

Για να είναι αποτελεσματική όμως μια νέα εθνική συνεννόηση απαιτείται η διαμόρφωση νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας προκειμένου να δηλώσει το τέλος της μεταπολίτευσης και όχι τη διαιώνιση του τέλους της.
Είναι αυτονόητο ότι στην πορεία αυτή η Ν.Δ. δεν αποτελεί στρατηγικό μας εταίρο, και το ΠΑΣΟΚ , το οποίο σήμερα ταυτίζεται με το σύνολο των συντηρητικών πολιτικών, δεν μπορεί να είναι συνομιλητής μας.
Η συνάντησή μας με το άλλο τμήμα της Αριστεράς που είναι προ των πυλών για τη διακυβέρνηση της χώρας θα είναι μια σχέση διαλόγου, συνθέσεων και αντιπαραθέσεων στην προσπάθεια διαμόρφωσης της προγραμματικής βάσης της νέας πλειοψηφίας ως βασική προϋπόθεση για μια άλλη πολιτική πρόταση σε προοδευτική αριστερή κατεύθυνση.
H συμπόρευσή μας με αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις σε ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, με στόχο την κοινωνία όρθια και την οικονομία ζωντανή, πρέπει να διασφαλίζει την ευρωπαϊκή προοπτική, με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής συνοχής και να μετατοπίζει την πολιτική ζωή του τόπου σε προοδευτική και αριστερή κατεύθυνση.
Η διαμόρφωση και διατύπωση μίας εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης εξουσίας δεν μπορεί να γίνει με τον εγκλωβισμό μας στις διεργασίες της Κεντροαριστεράς, ούτε και με τα ευχολόγια περί αλλαγών στις ασκούμενες πολιτικές από τη σημερινή συντηρητική διακυβέρνηση, αλλά με προοδευτικές και αριστερές συμμαχίες για μία άλλη διακυβέρνηση.
Η σημερινή πολυσύνθετη κρίση, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και οικολογική, μας βάζει μπροστά σε τεράστια ερωτηματικά και προκλήσεις που ζητούν απάντηση. Και ίσως η πιο σημαντική από αυτές τις προκλήσεις είναι εκείνη που σχετίζεται με την οικολογική κρίση, την οικονομική μεγέθυνση και την εργασία.
Απαιτείται ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές και τις κατεστημένες λογικές. Πρέπει να προωθήσει ένα πλαίσιο πολιτικών που να αποτρέπουν την κοινωνική αποδόμηση, να ελαχιστοποιεί τις επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο, να προωθεί ώριμες αλλαγές, να δημιουργεί ευρύτερες συσπειρώσεις και πάντα βέβαια με στόχο η κοινωνία να σταθεί όρθια και η οικονομία ζωντανή.
Συνεργασία λοιπόν
Συνεργασία λοιπόν με την άλλη αριστερά και την οικολογία, με νέο πνεύμα και καθαρή γραμμή, με πρόγραμμα και θέσεις και κοινές μεθοδεύσεις, για την επιτυχία και την αλλαγή.
* Ιατρός, μέλος Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς
Via : www.efsyn.gr

Η «στροφή» Κουβέλη συνεχίζεται

matrix24.gr

Στην αρχή, ήταν η απάντηση –που όφειλε σε πολλούς- αναφορικά με τον αν τον ενδιαφέρει να προταθεί από την παρούσα κυβέρνηση για υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

«Αυτή η προεδρολογία δεν με αφορά», είπε ο Φώτης Κουβέλης πριν μερικές ημέρες, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο. Στη συνέχεια, ήταν η προαναγγελία του πως ο ίδιος και οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ δε θα συμβάλουν σε εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή, αφού ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ επισήμανε ότι η στάση του θα εξαρτηθεί από την ασκούμενη πολιτική και… προέβλεψε ότι αυτή δε θα αλλάξει, προαναγγέλλοντας, ουσιαστικά, την αρνητική ψήφο του.

Και τώρα, εμφανίζεται ανοιχτός στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. «Θα αναζητήσουμε συμπτώσεις με τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της συλλογικότητες της πολιτικής οικολογίας και τη ριζοσπαστική Αριστερά», επισήμανε χθες στην εφημερίδα Real News. Μία ημέρα νωρίτερα, τη συγκρότηση κοινού ψηφοδελτίου της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είχε προτείνει και η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση.

Μ’ άλλα λόγια, στη ΔΗΜΑΡ κάτι κινείται. Ο Φώτης Κουβέλης, στην τελική ευθεία για το πιο κρίσιμο συνέδριο του κόμματος, που ξεκινά την ερχόμενη Πέμπτη, ξεκαθαρίζει το πολιτικό τοπίο και δείχνει σε όλους το στίγμα των προθέσεών του. Όλα τα παραπάνω θα συζητηθούν στην συνεδριακή διαδικασία και αμέσως μετά, όπως είναι σε θέση να γνωρίζει ο Neo, η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών θα αφορά και τη ΔΗΜΑΡ. Καθώς τίποτα στην Αγίου Κωνσταντίνου δε θα μείνει ίδιο. Τα υπόλοιπα προσεχώς.

Πάμε σαν άλλοτε

του Βασίλη Πάικου , avgi.gr

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά, συνήθως, δεν διδάσκει». Μεγάλη η αλήθεια, επιβεβαιωμένη πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως. Ειδικά στον τόπο μας. Όπου κι αν είναι κοντή, και εξαιρετικά ασθενής, η μνήμη. Πώς το είπε εκείνος ο σοφός; «Η Ελλάδα έχει πολλά μνημεία, αλλά καθόλου μνήμη». Έτσι το είπε. Και είχε πέρα για πέρα δίκιο.

Αν είχαμε ισχυρότερη μνήμη ως λαός, θα θυμόμαστε, ας πούμε, όσα διαδραματίστηκαν εδώ σ' εμάς 33 χρόνια πριν. Θα κάναμε τις αναγκαίες προσαρμογές και τις ακόμη πιο αναγκαίες συγκρίσεις και θα ξέραμε σήμερα αυτές οι τερατώδεις κινδυνολογίες τι σημαίνουν...

Αν θέλουμε να καταλάβουμε περισσότερα, ας αναζητήσουμε τον αθηναϊκό Τύπο της περιόδου 1980-1981. Κατά προτίμηση τον δεξιόστροφο Τύπο. Τότε που ήταν ολοφάνερο, πέραν πάσης αμφιβολίας, πως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου έρχεται.

Τότε λοιπόν η κινδυνολογία, η καταστροφολογία, η δαιμονολογία είχαν χτυπήσει κόκκινο. Τότε ήταν που ο Ανδρέας Παπανδρέου θα μας έβγαζε με τη μία από την ΕΟΚ. Κι αν δεν μας έβγαζε, θα μας έδιωχναν εκείνοι. Τότε ήταν που άμα τη εμφανίσει του Ανδρέα ο κόσμος θα σήκωνε, πατείς με πατώ σε, τις καταθέσεις του από τις τράπεζες. Τότε ήταν που οι επιχειρηματίες, μικροί μεγάλοι, όλοι, θα έπαιρναν τις επιχειρήσεις τους παραμάσχαλα, θα έπαιρναν και των ομματιών τους, και θα εγκατέλειπαν τη χώρα. Τότε ήταν που το επερχόμενο ΠΑΣΟΚ θα εθνικοποιούσε τα πάντα όλα. Μαζί και τα σπίτια μας. Τότε ήταν που, γενικώς, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, θα επέπιπταν επί της κεφαλής μας οι πληγές του Φαραώ, και οι δέκα μαζί.

Ήταν άλλωστε η εποχή που, διά στόματος Κωνσταντίνου Καραμανλή (του αυθεντικού), το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα είχε προσδιοριστεί -εν μέση Βουλή παρακαλώ- ως «η Αριστερά της Αριστεράς». Η εποχή κιόλας που είχε αρχίσει, δειλά στην αρχή, στη συνέχεια απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα, να διαχέεται, από συγκεκριμένα στελέχη της Δεξιάς, η θεωρία πως ο Παπανδρέου είναι ο αφανής αρχηγός της 17Ν. Κι αν όχι αυτοπροσώπως ο Ανδρέας, ο Λαλιώτης έστω.

Και να σκεφτεί κανείς πως τότε, την περίοδο 80-81, αρχηγός της Ν.Δ. ήταν ο μετριοπαθήςΓεώργιος Ράλλης. Εξάλλου, καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν, το 1964, επί ηγεσίας του ομοίως μετριοπαθούς Παναγιώτη Κανελλόπουλου, η ΕΡΕ πήγαινε στις εκλογές με το σύνθημα «Αυτή η δραχμή είναι δική σου - μην αφήσεις τους Παπανδρέου να σου την πάρουν»...

 Και χειρότερα...

Φυσικά, τίποτα απ' όλ' αυτά δεν συνέβη. Μπορεί ο καθένας να διατηρεί τις απόψεις του, με βάση τα δικά του δεδομένα και τα δικά του κριτήρια, για το πόσο καλή, λιγότερο καλή ή κακή υπήρξε η διακυβέρνηση Παπανδρέου, όμως το παραμικρό από τις εσχατολογικές προβλέψεις της Δεξιάς δεν επιβεβαιώθηκε.

Αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται, ως γνωστόν. Και σήμερα, καθώς γίνεται πλέον συνείδηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται, επαναλαμβάνονται τα ίδια. Τα ίδια ακριβώς, με καρμπόν. Επαναλαμβάνεται η Ιστορία, αλλά δεν διδάσκει. Βλέπουμε έτσι τους δεξιούς, τους πολιτικούς απογόνους εκείνων του 1981 και του 1964, να αναμασούν και να εμέσσουν τα ίδια ακριβώς. Για το κακό που θα μας βρει έτσι και έρθει στα πράματα ο Βελζεβούλης, ό μη γένοιτο. Για την Ευρωζώνη από την οποία θα μας εξωπετάξουν κλοτσηδόν. Για τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών που θα στεγνώσουν. Για τους επιχειρηματίες που θα ρίξουν μαύρη πέτρα. Για τις καθολικές εθνικοποιήσεις των πάντων. Γενικώς, για τις ίδιες πληγές του ίδιου Φαραώ (του Ραμσή με τ' όνομα) που μας περιμένουν στη γωνία.

Δεν μπορούν βέβαια να πουν σήμερα για τα σπίτια που θα μας πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έχουν προλάβει και μας τάχουν πάρει εκείνοι. Και κάτι ακόμη, μάλλον καινοφανές και προωθημένο. Δεν θυμάμαι το 1981 να είχε βρεθεί επιφανές στέλεχος της Δεξιάς να πει δημοσίως ότι και ο ίδιος θα σηκώσει τα λεφτά του από τις ελληνικές τράπεζες και θα τα πάει έξω. Έ λοιπόν τώρα, επί των ημερών μας, βρέθηκε. Ούτε θυμάμαι να είχε κινδυνολογήσει τότε για τα άδεια ταμεία των τραπεζών, προσωπικά ο πρωθυπουργός. Ε, τώρα έγινε κι αυτό.

Η μεγάλη, όμως, κατά ποιότητα διαφορά είναι ότι σήμερα στο δαιμονολογικό κρεσέντο επί τη ελεύσει του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει και το ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο ακριβώς ΠΑΣΟΚ (ως προς τη σφραγίδα τουλάχιστον), που τα υπέστη τότε, πριν από 33 χρόνια. Στελέχη του οποίου συναγωνίζονται σήμερα επάξια τους δεξιούς στο κινδυνολογικό τους παραλήρημα.

Α, ναι, και μια ακόμη ουσιώδης διαφορά. Τότε, το 1981, δεν θυμάμαι να βρέθηκαν πολιτικά στελέχη να πουν πως, αν έρθει ο Ανδρέας στα πράματα, θα μεταναστεύσουν από τη χώρα. Σήμερα, εν αναμονή του Τσίπρα, βρέθηκαν. Και στελέχη του ΠΑΣΟΚ παρακαλώ...

Συνέδριο ΔΗΜΑΡ: Η αριστερή στροφή και τα σενάρια διαδοχής Κουβέλη

metarithimisi.gr

Καθοριστικό για το μέλλον της Δημ.Αρ. αλλά και για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αναμένεται να είναι το συνέδριο του κόμματος που θα ξεκινήσει την προσεχή Πέμπτη στο Σινέ Κεραμεικός και θα ολοκληρωθεί την Κυριακή.

Το παρών αναμένεται να δώσουν περισσότεροι από 1000 σύνεδροι καθώς οι προσυνεδριακές διαδικασίες ήταν αρκετά ελαστικές δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στις οργανώσεις του κόμματος. Η πλειοψηφία των συνέδρων αναμένεται να δεσμεύσει τους βουλευτές αλλά και τον πρόεδρο της Δημ.Αρ. να συμβάλουν ώστε να μην συνεχιστεί η θητεία της κυβέρνησης, δηλαδή να ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας από αυτήν την βουλή.

«Αριστερή στροφή»

Το συνέδριο του κόμματος αναμένεται να δρομολογήσει την λεγόμενη αριστερή στροφή της Δημ.Αρ. και κατ΄επέκταση τις διεργασίες για προγραμματική συμφωνία με τον Συριζα και άλλες δυνάμεις που επιθυμούν αλλαγή διακυβέρνησης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχει σε αυτό το σημείο η δυναμική που θα καταγράψει η πρόταση του αριστερού δικτύου για αποκλεισμό του ΠΑΣΟΚ εκτός της Ν.Δ. από τον μελλοντικό διάλογο και μεταφορά του επικέντρου στην συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αριστερό δίκτυο δείχνει να έχει ισχυροποιηθεί στο εσωτερικό της Δημ.Αρ. ειδικά μετά την αποχώρηση της Μεταρρυθμιστικής Τάσης και του Σπύρου Λυκούδη.

Κόκκινο πανί η ηγετική ομάδα

Κόκκινο πανί για αρκετούς από τους συνέδρους αποτελεί πια η άλλοτε κραταιά ηγετική ομάδα των Μαργαρίτη και Χατζησωκράτη, στους οποίους επιρρίπτονται βασικές ευθύνες για την κατάσταση του κόμματος. Οι ίδιοι σύμφωνα με πληροφορίες εμφανίζονται αρκετά απογοητευμένοι από το κλίμα που επικρατεί εις βάρος τους, μάλιστα είναι αρκετή πιθανή η αποδυνάμωση τους να οδηγήσει στην επικράτηση της πρότασης του αριστερού δικτύου έναντι της δικής τους που θέλει πρώτα να ξεκινήσει διάλογος με τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς και έπειτα να εξετασθεί η προγραμματική συμφωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αναζήτηση διαδόχου του Φώτη Κουβέλη

Και ενώ ο Φώτης Κουβέλης διαμηνύει σε όλους τους τόνους πως επιθυμεί να παραμείνει πρόεδρος της Δημ.Αρ.,  στην Αγ. Κωνσταντίνου σύμφωνα με το ρεπορτάζ της "Εφημερίδας των Συντακτών" αρκετοί κορυφαίοι κομματικοί παράγοντες εξετάζουν το ενδεχόμενο μιας "βελούδινης" διαδοχής, καθώς υποστηρίζουν ότι το ενδεχόμενο της ολικής επαναφοράς του κόμματος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με ένα νέο πρόσωπο στην ηγεσία του. Βέβαια και σε αυτό το ενδεχόμενο υπάρχουν διαφορετικές ταχύτητες και προσεγγίσεις ανάμεσα σε αυτούς που επιθυμούν μια ομαλή και σταδιακή αλλαγή ηγεσίας και αυτών που θέλουν το κόμμα να βγει από το συνέδριο άμεσα με νέα ηγεσία.

Οι μνηστήρες

Σύμφωνα με πληροφορίες οι βουλευτές της Δημ.Αρ. Γιάννης Πανούσης και Μαρία Γιαννακάκη δέχονται κρούσεις προκειμένου να διεκδικήσουν την ηγεσία του κόμματος. Ο Γιάννης Πανούσης θα ήταν θετικός σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο μόνο αν δεν ήταν υποψήφιος ο Φώτης Κουβέλης, κάτι που τον απομακρύνει από το σενάριο. Ενώ στην περίπτωση της Μαρίας Γιαννακάκη μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελούσε εκπλήρωση για έναν διακαή της πόθο, ωστόσο και εκείνη παρά την έντονη κριτική της θεωρείται σχεδόν απίθανο να έρθει σε "σύγκρουση" με τον Φώτη Κουβέλη.

Η Μαρία Ρεπούση προτείνει κοινή κάθοδο ΔΗΜΑΡ-ΣΥΡΙΖΑ

iefimerida.gr

Μόλις λίγες ημέρες πριν το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς στο οποίο θα κριθεί το μέλλον του κόμματος, η βουλευτής Μαρία Ρεπούση σε συνέντευξή της προτείνει κοινή κάθοδο του κόμματος του Φώτη Κουβέλη με τον ΣΥΡΙΖΑ.

H βουλευτής της ΔΗΜΑΡ μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό «στο Κόκκινο 105,5» τάχθηκε υπερ ενός ενιαίου ψηφοδελτίου με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο θα συμμετέχουν η Δημοκρατική Αριστερά, οι Οικολόγοι και ένα τμήμα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα διαχωρίσει τη θέση του από την συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία.

Η κυρία Ρεπούση υποστήριξε πως κάτι τέτοιο «θα ήταν σωτήριο για τον τόπο» και πρόσθεσε πως «χρειάζεται επειγόντως μια εναλλακτική διακυβέρνηση του τόπου».

Επίσης εμφανίστηκε θετική σε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες με αφορμή την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Συγκεκριμένα υπογράμμισε επ' αυτού: «Κανονικά θα έπρεπε να εξαντλούνται οι τετραετίες. Τώρα όμως ζούμε μια έκτακτη κατάσταση. Από την στιγμή που το Σύνταγμα δίνει αυτή τη δυνατότητα και μέσα στα συνταγματικά όρια η Βουλή μπορεί με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας να αποφασίσει εκλογές, αυτό θα πρέπει να γίνει. Κι αυτό διότι η πολιτική που ακολουθείται είναι αδιέξοδη».

Τέλος η κυρία Ρεπούση επέκρινε την αμφίσημη στάση της ΔΗΜΑΡ σε μια σειρά θεμάτων: «τα ήξεις αφήξεις, τα μπες βγες, τα δεν ξέρουμε με ποιον είμαστε, η διγλωσσία», η συνολική εικόνα που δώσαμε ήταν καταστροφική για τη ΔΗΜΑΡ», είπε χαρακτηριστικά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι με την άποψη που εξέφρασε η Μαρία Ρεπούση σχετικά με τη συμμετοχή στελεχών της ΔΗΜΑΡ στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνούν και άλλοι στην Αγίου Κωνσταντίνου, χωρίς ωστόσο να το έχουν εκφράσει δημόσια. Το ερωτημα που τίθεται σε τέτοιες συζητήσεις είναι το αν η ΔΗΜΑΡ θα αυτοδιαλυθεί σε μια τέτοια περίπτωση, καθώς ο εκλογικός νόμος δεν προβλέπει να δίνεται το μπόνους των 50 εδρών σε συνασπισμό κομμάτων.

Φτωχοί οι μισοί Ελληνες

enet.gr , Του Κ. ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ

Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που βιώνει έξι χρόνια βαθιάς οικονομικής κρίσης με διαλυμένο τον κοινωνικό ιστό της, παραμένει η μόνη χώρα-μέλος που δεν διαθέτει το μέτρο του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος (ΕΕΕ) σύμφωνα με την Εκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής.

Η Εκθεση υπολογίζει τη φτώχεια με τη βοήθεια τριών δεικτών και εκτιμά πως 6,3 εκατ. πολίτες είναι στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας. Συγκεκριμένα:

* Ο πρώτος δείκτης αναφέρεται στη σχετική φτώχεια και μετρά το ποσοστό του πληθυσμού με εισόδημα χαμηλότερο από το 60% του διάμεσου ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος. Οταν το διάμεσο εισόδημα αυξάνεται ή μειώνεται, τότε και το όριο της φτώχειας αυξάνεται ή μειώνεται αντίστοιχα. Συγκεκριμένα, το 2013 το όριο φτώχειας ήταν 432 ευρώ το μήνα για ένα άτομο και 908 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια.

* Ο δεύτερος δείκτης αναφέρεται στο σταθερό όριο σχετικής φτώχειας, δηλαδή στο ποσοστό του πληθυσμού που είχε το 2013 εισόδημα χαμηλότερο του 60% του διάμεσου ισοδύναμου εισοδήματος του 2009. Το σταθερό όριο φτώχειας για το 2013 ήταν 665 ευρώ για ένα άτομο και 1.397 ευρώ για τετραμελή οικογένεια.

* Τέλος, ο τρίτος δείκτης αναφέρεται στο όριο της ακραίας φτώχειας το οποίο μπορεί να καθοριστεί από το κόστος του βασικού καλαθιού αγαθών για ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης. Ενα τέτοιο καλάθι για την Αττική (για το έτος 2013), για ένα νοικοκυριό χωρίς έξοδα στεγαστικού δανείου και ενοικίου είναι 233 ευρώ για ένα άτομο και 684 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια.

Με βάση την έρευνα εισοδημάτων και συνθηκών διαβίωσης των νοικοκυριών, 2,5 εκατομμύρια άτομα βρίσκονται κάτω από το χρηματικό όριο της σχετικής φτώχειας και 3,8 εκατομμύρια άτομα βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας λόγω υλικών στερήσεων και ανεργίας.

Η Ελλάδα σύμφωνα με την Eurostat βρίσκεται στη χειρότερη θέση στην Ε.Ε. των «28» όσον αφορά τον κίνδυνο φτώχειας. Η Ελλάδα επίσης συγκαταλέγεται στην ομάδα των χωρών με τη μεγαλύτερη φτώχεια (23,1%) και προηγείται των Ισπανίας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας, ενώ κατέχει την τέταρτη χειρότερη θέση ως προς το δείκτη χάσματος της φτώχειας μετά τις Ισπανία, Ρουμανία και Βουλγαρία.

Τα κύρια σημεία που προκύπτουν από την ευρωπαϊκή εμπειρία του ΕΕΕ είναι τα εξής:

1 Τα προγράμματα ελάχιστου εισοδήματος συνεχίζουν να διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των κρατών-μελών ως προς το επίπεδο της γενναιοδωρίας και της επάρκειας.

2 Η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος-μέλος που δεν έχει υλοποιήσει το μέτρο του ΕΕΕ (Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα).

3 Δεν υπάρχουν κοινά κριτήρια για τη θέσπιση ενός «επιπέδου επάρκειας» και δεν υπάρχει συναίνεση ως προς το επίπεδο του ελάχιστου εισοδήματος που είναι απαραίτητο για να ξεφύγει κάποιος από την κατάσταση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

4 Οι προϋποθέσεις για την παροχή του ΕΕΕ έχουν ενισχυθεί και η διαθεσιμότητα για εργασία θεωρείται βασικό προαπαιτούμενο.

5 Στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. εφαρμόζονται αυστηρές κυρώσεις σε όσους απορρίπτουν μια προτεινόμενη θέση εργασίας.

6 Το χαμηλό ποσοστό απορρόφησης του μέτρου παραμένει ανησυχητικό.

7 Μεγάλο ποσοστό των ανέργων επωφελείται κατά κύριο λόγο μόνο από το ελάχιστο εισόδημα.

8 Υπάρχει δυσκολία απεξάρτησης από το επίδομα κι ένα μικρό ποσοστό επιτυγχάνει να βρει αμειβόμενη εργασία.

** Ξεκινά επιτέλους το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα

Με βάση την ευρωπαϊκή εμπειρία, η Ελλάδα προγραμμάτισε να εφαρμόσει πιλοτικά το ΕΕΕ σε 13 δήμους για το διάστημα 2013-2014 δαπανώντας 20 εκατ. ευρώ και το ποσό του ΕΕΕ ξεκινά από 200 ευρώ για άγαμο και αυξάνεται ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση του δικαιούχου. Στην περίπτωση των εγγάμων προστίθενται 100 ευρώ για κάθε ενήλικο μέλος της οικογένειας πέραν του συζύγου και 50 ευρώ για κάθε ανήλικο τέκνο. Ετσι ένα ζευγάρι με δύο ανήλικα παιδιά χωρίς καμία πηγή εισοδήματος θα λάβει το σύνολο του ΕΕΕ, δηλαδή 400 ευρώ. Το πρόγραμμα ξεκινά τον Σεπτέμβριο του 2014.

Σημαντική καινοτομία είναι ότι η ένταξη στο πρόγραμμα κρίνεται με βάση το πραγματικό εισόδημα σε πραγματικό χρόνο και στηρίζεται αποκλειστικά στη φορολογική δήλωση του προηγούμενου έτους του δικαιούχου. Τεκμαρτά εισοδήματα και αντικειμενικές δαπάνες δεν λαμβάνονται υπόψη κατά τον υπολογισμό του ποσού του ΕΕΕ. Επίσης, εξαιρείται το 20% από μισθωτές υπηρεσίες, από επιδόματα κατάρτισης, από εισόδημα με δελτίο παροχής υπηρεσιών ή εργόσημο και ποσά από εισφορά αλληλεγγύης ή κοινωνικής ασφάλισης. Επιπλέον, το μέτρο του ΕΕΕ καλύπτει και τους ανασφάλιστους υπερήλικες. Επιπρόσθετα, εάν σε μια οικογένεια ο σύζυγος παίρνει επίδομα ανεργίας 360 ευρώ, η οικογένεια αποκλείεται αυτόματα από το δικαίωμα για ΕΕΕ. Στην περίπτωση που κάποιος παίρνει το επίδομα μακροχρόνιου ανέργου των 200 ευρώ, τότε δικαιούται τη διαφορά, δηλαδή 150 ευρώ. Οι μονογονεϊκές οικογένειες με ένα ανήλικο τέκνο ή με ένα ενήλικο δικαιούνται το ποσό των 300 ευρώ. Τα ποσά αυτά είναι αφορολόγητα, ακατάσχετα και δεν υπόκεινται σε καμία κράτηση.

Ως προς τα περιουσιακά στοιχεία, λαμβάνεται υπόψη η ακίνητη και η κινητή περιουσία καθώς και οι καταθέσεις, π.χ. για ένα μεμονωμένο άτομο η συνολική επί φόρου αξίας της περιουσίας του δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 90.000 ευρώ, ενώ αυξάνεται κατά 15.000 ευρώ για κάθε ενήλικο μέλος και κατά 10.000 για κάθε τέκνο αλλά δεν ξεπερνάει τις 200.000 ευρώ. Στην περίπτωση που η οικογένεια έχει κάποιο εισόδημα, αυτό αφαιρείται και δικαιούται τη διαφορά. Για παράδειγμα, εάν ένα ζευγάρι με δύο ανήλικα παιδιά δικαιούται ΕΕΕ 4.800― ετησίως αλλά έχει εισόδημα 2.000―, τότε το ποσό θα διαμορφωθεί στα 2.800―, συνεπώς θα λάβει 233― το μήνα. Το συνολικό ύψος των καταθέσεων και η τρέχουσα αξία των μετοχών δεν πρέπει να υπερβαίνουν το διπλάσιο του εισοδήματος που αναλογεί στο εγγυημένο εισόδημα.

Φ. Κουβέλης: Θηλιά στο λαιμό των πολιτών, ο ΕΝΦΙΑ

dou.gr

  

Δεν με αφορά η προεδρολογία επανέλαβε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φ.Κουβέλης κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στην Καλαμάτα, εν όψει του τρίτου συνεδρίου του κόμματος.

«Είμαι πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και με ενδιαφέρει να είμαι παρών στην ανασυγκρότηση του χώρου του Δημοκρατικού σοσιαλισμού» ανέφερε κ.Κουβέλης ενώ σχετικά με το θέμα της προεδρικής εκλογής, τόνισε ότι η ΔΗΜΑΡ θα εκδηλώσει στον συνταγματικά προβλεπόμενο χρόνο και σε συνάρτηση με τις ασκούμενες πολιτικές τη θέση της.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ χαρακτήρισε άδικα τα μέτρα που επιβάλλονται και επισήμανε τις σημαντικές καθυστερήσεις που παρατηρούνται στους φορολογικούς ελέγχους, με κορυφαίο παράδειγμα, όπως σημείωσε, τη λίστα Λαγκάρντ.

Χαρακτήρισε επίσης θηλιά στο λαιμό των πολιτών τον ΕΝΦΙΑ και την υπερφορολόγιση, η οποία έχει εξαντλήσει τη φοροδοτική ικανότητα των φορολογουμένων.

Εξέφρασε την εκτίμηση ότι το «βατερλό» του ΕΝΦΙΑ και η έκρηξη της ανεργίας δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση να προωθήσει προσφυγή στις κάλπες, σημειώνοντας ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν μόνο στην περίπτωση που δεν θα καταστεί δυνατό να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας.

Ο κ. Κουβέλης επανέλαβε ότι στη βάση προγραμματικών συμφωνιών μπορεί να επιτευχθεί συνάντηση των δυνάμεων που συμφωνούν ότι πρέπει να υπάρξει μία εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση και υπογράμμισε ότι η ΔΗΜΑΡ θα εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Μέρος της προοδευτικής διακυβέρνησης μπορεί να γίνει και το ΠΑΣΟΚ, ανέφερε ο κ. Κουβέλης, αν μεταβάλλει τη στάση του, σημειώνοντας ότι υπάρχουν δυνάμεις στο εσωτερικό του που υπογραμμίζουν αυτή ακριβώς την ανάγκη.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ σχολίασε και τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, υπογραμμίζοντας πως παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι προσκολλημένος σε ανεδαφικές και δογματικές απόψεις, μετακινείται σε ρεαλιστικότερες και μετριοπαθέστερες θέσεις σε σχέση με το παρελθόν
.

Δυσφορία στη ΔΗΜΑΡ για Πανούση

matrix24.gr

To matrix24.gr ενημέρωσε χθες τους αναγνώστες του για την διάψευση στην οποία προέβη ο Γιάννης Πανούσης, προκειμένου να διευκρινίσει ότι σε συνέντευξή του δεν προανήγγειλε την απουσία του από το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ.

Αυτό, πάντως, όπως πληροφορείται ο Neo, δεν έγινε εντελώς... αυθορμήτως, αφού τον τελευταίο καιρό ο βουλευτής Α' Αθηνών έχει δώσει αρκετές αφορμές για παρεξηγήσεις.

Αντιθέτως, η Αγίου Κωνσταντίνου ζήτησε από τον βουλευτή -που άσκησε πολύ σκληρή κριτική στον Φώτη Κουβέλη κατά την συγκεκριμένη συνέντευξη- να διαψεύσει πως δε θα παραστεί στο συνέδριο του Οκτωβρίου. Εξ ου και η δήλωση-διάψευση του Γιάννη Πανούση διανεμήθηκε από το γραφείο Τύπου της ΔΗΜΑΡ και όχι από το γραφείο του βουλευτή...

Τον ανθυποψήφιο του Φ.Κουβέλη ψάχνει το Αριστερό Δίκτυο

in.gr

Κινητικότητα για δεύτερη υποψηφιότητα -πλην αυτής του Φώτη Κουβέλη- παρουσιάζεται πέριξ της Αγίου Κωνσταντίνου, κανείς όμως δεν μπορεί να επιβεβαιώσει ότι θα εκδηλωθεί τελικώς στο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ που αρχίζει στις 2 Οκτωβρίου.

Σύμφωνα με τα Νέα, επιτελικά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς «βλέπουν» παρασκηνιακές διεργασίες στην τάση του Αριστερού Δικτύου, που -μετά την αποχώρηση της Μεταρρυθμιστικής Τάσης του Σπ. Λυκούδη- αποτελεί τη δεύτερη πιο ισχυρή δύναμη στο κόμμα.

Το ερώτημα είναι εάν ενδεχόμενη δεύτερη υποψηφιότητα προερχόμενη από στέλεχος που θα υποστηριχθεί από το Αριστερό Δίκτυο θα μπορέσει να κλονίσει τον κ. Κουβέλη από τον προεδρικό θώκο.

Πηγές της Αγίου Κωνσταντίνου αναφέρουν πως οι απαντήσεις είναι δύσκολες, καθώς είναι άγνωστη η ανθρωπογεωγραφία του Συνεδρίου.

Υπάρχουν, άλλωστε, στελέχη που θέλουν τον Φ.Κουβέλη πρόεδρο, αλλά συμφωνούν με τη γραμμή του Αριστερού Δικτύου που ζητεί κυβέρνηση της Αριστεράς.

Πιθανότατα, αν τελικώς υπάρξει και άλλος υποψήφιος, θα είναι μάλλον βουλευτής ώστε να μπορεί να εκπροσωπεί το κόμμα και στη Βουλή. 

Newsroom ΔΟΛ

Σπύρος Ασδραχάς: Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη τη δημοκρατία

25 Sep, 2014 , ipyxida.gr

«Χάνεις την τάξη σου αλλά δεν απαλλάσσεσαι εύκολα απ” αυτήν…»

συνέντευξη στον Σταμάτη Μαυροειδή

Είναι άραγε αυτός ο πραγματικός λόγος -η αναντιστοιχία δηλαδή των υποκειμενικών με τους αντικειμενικούς όρους- που δεν μας επιτρέπουν να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει τα τέσσερα τελευταία χρόνια; Είναι δηλαδή η κοινωνική «απάθεια» δείγμα ενός παρατεταμένου πένθους και το έλλειμμα δυναμικής απέναντι στην τρομακτική αποδιάρθρωση του τόπου και των ανθρώπων του φυσική απόρροια του ευδαιμονικού μικροαστισμού που συνόδευσε τα μεταπολιτευτικά χρόνια; Τα ερωτήματα είναι δύσκολα όσο και οι απαντήσεις. Και γίνονται ακόμη πιο κρίσιμα όταν οι προτιμήσεις και οι πολιτικές ερμηνείες του καθενός δεν συμβαδίζουν υποχρεωτικά με τις παραδοχές του άλλου. Στην προσπάθεια να ξετυλιχθεί όσο γίνεται το πολιτικο-κοινωνικό κουβάρι, ας προσμετρηθεί η συζήτηση με τον ιστορικό Σπύρο Ασδραχά, βαθύ γνώστη της οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας του τόπου. Τον ευχαριστούμε θερμά (και απ’ αυτή τη θέση), για την ευγένεια και την προθυμία του να ανταποκριθεί.
Σε πολύ κόσμο υπάρχει διάχυτη η ανησυχία ότι κάτι κακό συμβαίνει. Πιο σημαντικό απ’ ό,τι εντοπίζουν και συνειδητοποιούν οι κοινωνικές κεραίες και βεβαίως απ’ ό,τι παπαγαλίζουν οι κυβερνήσεις και οι εκπρόσωποί τους. Θα ήθελα το δικό σας εισαγωγικό σχόλιο κ. Ασδραχά…
Παρά το γεγονός ότι δεν έχω -εσχάτως- την απαιτούμενη πληροφόρηση, παρά το γεγονός ότι αγνοώ τη βιβλιογραφία που αφορά αυτό το ζήτημα, ωστόσο, επιστρατεύοντας μία ιστορική, αν θέλετε, εμπειρία είμαι απολύτως σύμφωνος ότι κάτι συμβαίνει στους ανθρώπους το οποίο όμως δεν έχει συνειδητοποιηθεί επαρκώς. Μου αρέσει να αναφέρομαι στο ελληνικό παράδειγμα.
Aπό τη στιγμή που το ελληνικό παράδειγμα χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο η εικόνα γενικεύεται, δεν είναι έτσι;
Κι εγώ το νομίζω, με τη διαφορά ότι στον υπόλοιπο κόσμο -αναφέρομαι ειδικά στην Ευρώπη- οι κοινωνικές και πολιτικές δομές ήταν ισχυρότερες απ’ ό,τι σε μας. Δηλαδή, τα αποδιαρθρωτικά φαινόμενα ενώ συμβαίνουν κι εκεί δεν έχουν την αμεσότητα και τη σκληρότητα που έχουν σε εμάς. Γι’ αυτό το ελληνικό παράδειγμα μπορεί να θεωρηθεί ως προπομπός. Τίνος; Μένω πάλι σε κάτι που το έχω πει και με έχουν κατηγορήσει: Διά του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε μια συλλογικότητα η οποία καθ’ υποκείμενο δεν έχει αναχθεί σε ταξικότητα, κατ’ αντικείμενον πρόκειται για μια καινούργια ταξικότητα. Δεν υπάρχει όμως η συνειδητοποίηση αυτής της μετάβασης από τον αριθμητικά κυρίαρχο μεσαίο κόσμο. Δηλαδή, οι μικροαστοί δεν κατάλαβαν ότι είναι πλέον προλετάριοι. Έχουμε ξεχάσει τις συζητήσεις που είχαν γίνει παλαιότερα για τη διάδοση της έννοιας και της κατάστασης του προλεταριάτου όταν γινόταν λόγος για τους «ασπρογιακάδες». Πού ανήκουν αυτοί; Το φαινόμενο τώρα είναι, κατά τη γνώμη μου, εντατικότερο και εμφανέστερο. Λείπει όμως -για να χρησιμοποιήσω έναν παλαιομαρξιστικό όρο- η υποκειμενική εντύπωση του αντικειμενικού κόσμου.
Με βάση την εμπειρία της παλαιότερης Ιστορίας την οποία έχετε μελετήσει σε βάθος, υπάρχει ιστορικό προηγούμενο που να παραλληλίζεται με τη σημερινή σκοτεινή εποχή;
Θα έλεγα, χωρίς να κάνω άμεση αναγωγή στο οικονομικό, ναι υπάρχει, είναι το 1789 αλλά και το 1917.
Επαναστατικά χρόνια…
Ναι, βεβαίως, είναι επαναστατικά τα χρόνια… Η διαφορά του 1789 με το 1917 συνίσταται σε πάρα πολλά επίπεδα. Το 1789 έλειπε η συγκυρία του πολέμου η οποία λειτούργησε το 1917. Ωστόσο, το 1789 έβγαλε πληθώρα ιδεών, ορισμένες από τις οποίες μπορούμε να τις ονομάσουμε προκομμουνιστικές. Ανάλογα τέτοια στην ιστορία υπάρχουν και στην Λατινική Αμερική και αλλού… Δεν είναι ιδιαιτερότητα της εποχής μας. Εκεί που θα συμφωνήσω με την παρατήρησή σας απολύτως, είναι ότι έχει αλλάξει ο χαρακτήρας του καπιταλισμού: έγινε μετάβαση από το βιομηχανικό καπιταλισμό, δηλαδή, από την παραγωγή εμπορευμάτων μέσω εμπορευμάτων, όπως έλεγε ο Σράφα, στην κυριαρχία του τραπεζικού κεφαλαίου. Η αποδιάρθρωση έρχεται από αυτήν την κυριαρχία.
Η πληθώρα ιδεών που αναφέρατε, θεωρούνται πλέον παλιά υλικά από τον μετακαπιταλισμό των καιρών μας. Αρκούν να συνθέσουμε έναν καινούργιο κόσμο;
Ακριβώς έτσι είναι, παλιά υλικά… όπως λέτε. Και είναι επόμενο για τον εξής απλούστατο λόγο. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός για να υπάρξει έπρεπε να υπάρχει η ελευθερία. Και η ελευθερία ταυτιζόταν με τη δημοκρατία. Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη της δημοκρατίας. Το ανάλογό του είναι ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είχαν ανάγκη της δημοκρατίας. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια μεταλλαγή αυτού του προηγούμενου. Από τι ενισχύεται; Από το γεγονός ότι χώρες στις οποίες ήταν άγνωστη η δημοκρατία, διότι είχαν περάσει από την επανάσταση που έδινε διαφορετικό νόημα στη δημοκρατία, απολήγουν να γίνονται σήμερα καπιταλιστικές δυνάμεις, με έξεργο παράδειγμα την Κίνα. Οπότε ποιοι είναι εκείνοι που θέλουν τη δημοκρατία; Όσοι, εξ αντικειμένου -επαναλαμβάνω κι ας γίνομαι κουραστικός- θέλουν να ανατρέψουν την κυριαρχία του τραπεζικού κεφαλαίου (δεν λέω τραπεζοπιστωτικού) μένω στην ορολογία του Χίλφερντινγκ και του Λένιν. Οπότε η δημοκρατία είναι το καταφύγιο των αποδιαρθρωμένων, των καθημαγμένων. Παλιό υλικό το οποίο μπορεί να αποκτήσει καινούργια σημαινόμενα όμως.
Καμιά αντίρρηση. Άλλωστε, το θέμα της δημοκρατίας ετέθη με εξαιρετική ένταση στις συγκεντρώσεις των πλατειών, όμως η δύναμη του αντιπάλου είναι τρομακτική σε κατασταλτικό και επικοινωνιακό πεδίο.
Προφανώς κι αυτό γίνεται πιο άμεσα, πιο άγρια σε δύο περιπτώσεις. Η μία είναι η κινεζική στην οποία αναφερθήκαμε και η δεύτερη είναι οι ασθενείς οικονομίες όπως είναι η ελληνική. Οπότε οι ασθενείς και υποτελείς οικονομίες δεν έχουν κανένα λόγο να σέβονται τη δημοκρατία και αυτό που εκφράζει τη δημοκρατία που το ονομάζουμε Σύνταγμα.
Μόνο που ως «ασθενείς οικονομίες» μπορούν σήμερα να χαρακτηριστούν οι περισσότερες οικονομίες της γερασμένης Ευρώπης.
Υπάρχει μια διαφοροποίηση. Υπάρχει παραγωγική βάση στην Ιταλία π.χ. που δεν έχει καμιά σχέση με τη δική μας. Υπάρχει αντίστοιχη στην Ισπανία. Δεν είναι μονάχα οι «φούσκες» των οικοδομών, είναι κι άλλα πράγματα. Στην Ελλάδα τα φαινόμενα είναι πιο υποτονικά. Γι’ αυτό και οι αντιθέσεις και οι εκρήξεις είναι πολύ εντονότερες…
Για τις κοινωνικές εκρήξεις έγινε πολύς λόγος αλλά δεν τις είδαμε ακόμη…
Απολύτως σύμφωνοι. Αυτό συνέβη λόγω του εξυποκειμενισμού των αντικειμενικών σχέσεων και όρων. Σ’ αυτό οφείλεται. Είναι διδακτικό να μελετούμε τη Νεότερη Ιστορία της Ελλάδας. 1821: Εποχή απόλυτης κυριαρχίας της Ιεράς Συμμαχίας κι όμως γίνεται μια επανάσταση. Ελληνοϊταλικός Πόλεμος αργότερα, μια έκπληξη: όταν η Ευρώπη κοιτάζει να ανασυγκροτηθεί εμείς κάνουμε εμφύλιο πόλεμο. Αν επιμένω στο ελληνικό παράδειγμα και στην ιστορία του είναι για να δείξω την αιχμή, αυτό που έλεγε ο Γκράμσι αναφερόμενος στη Σαρδηνία: Ότι στις φτωχές χώρες, στις φτωχές οικονομίες οι αντιθέσεις είναι οξύτερες. Πως πάμε για αλλαγή υποδείγματος είναι γεγονός. To θέμα είναι ότι υπάρχει η ιστορική τάρα που έχει δύο σκέλη: Την κατάρρευση του σοβιετικού μοντέλου και τον εκφυλισμό της μήτρας του μοντέλου αυτού που ήταν η σοσιαλδημοκρατία.
Επανέρχομαι στην αναντιστοιχία των υποκειμενικών με τους αντικειμενικούς όρους. Ισχυρίζεστε ότι ο κόσμος λόγω μικροαστισμού παραμένει απαθής γιατί δεν έχει καταλάβει ακόμη τι του έχει συμβεί… Είναι μόνο αυτό ή μήπως και η Αριστερά δεν έχει συνειδητοποιήσει επαρκώς την αλλαγή υποδείγματος, την κοινωνική συντριβή που συνεπάγεται ή αν την έχει συνειδητοποιήσει δεν καταφέρνει να την εκφωνήσει με πειστικό τρόπο;
Αν το εκφωνούσε θα ήταν μειοψηφική…
Μα στις πολιτικά κρίσιμες στιγμές κερδίζει αυτός που συμμερίζεται την οργή αλλά και το φρόνημα του λαού που συνθλίβεται…
Ναι, βεβαίως, εάν η απόληξη είναι η επανάσταση, εάν η απόληξη είναι οι εκλογές τα πράγματα διαφέρουν. Για να θυμίσω τον Ζαχαριάδη όταν έκανε λόγο για… μικροαστικές βιασύνες.
Άρα μου λέτε ότι συνειδητά δεν επιδιώκουμε τη δημιουργία λαϊκής δυναμικής διότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε επανάσταση. Είναι έτσι ή ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να σκέφτεται ως κόμμα του 4 κι όχι του 30%;
Αυτό συμβαίνει αλλά από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συνειδητοποιήσει ότι λόγω της αποδιάρθρωσης έγινε το σχετικά πλειοψηφούν κόμμα. Αυτή η διαπίστωση θέτει άλλα καθήκοντα, κι ενισχύει οπωσδήποτε και κάποιους φόβους. Αν π.χ. μιλούσε με επαναστατικό λόγο τότε θα επανερχόταν στο 4%, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όταν είχε 4% εξέφερε επαναστατικό λόγο, όχι.
Ίσως να κάνω λάθος αλλά εάν αφουγκραζόταν σε βάθος την κοινωνική αγωνία νομίζω ότι το φαινόμενο Χρυσή Αυγή δεν θα είχε πάρει τις διαστάσεις που βλέπουμε…
Αχ, εκεί να θυμίσω το Λεωφορείον ο Πόθος. Χάνεις την τάξη σου αλλά δεν απαλλάσσεσαι απ’ αυτήν. Η Ακροδεξιά δεν είναι ούτε σημερινό ούτε ελληνικό φαινόμενο. Ο φασισμός, ο εθνικοσοσιαλισμός -με εξαίρεση το ισπανικό παράδειγμα- η Ακροδεξιά, αλλά και οι δικτατορίες έχουν βαθιές ρίζες στην Ελλάδα. Δείτε την ανταπόκριση που είχε ο Μεταξάς.
Όμως παράδοση ναζισμού δεν είχαμε…
Δεν είχαμε λόγω παλατιού. Εάν τον Μεταξά δεν τον είχε επιβάλλει το παλάτι και γινόταν δικτάτορας μέσα από άλλους δρόμους, θα εξέφραζε φασιστικό λόγο ιταλικού τύπου.
Τον κόσμο που ενίσχυσε τη Χ.Α. γιατί δεν τον επηρεάσαμε εμείς;
Σάμπως κερδίσαμε τους ταγματασφαλίτες;
Μου φαίνεται λίγο απλοϊκή η απάντησή σας. Δεν μιλώ για τον ηγετικό πυρήνα της Χ.Α. και την αδιαμφισβήτητη χιτλερική ιδεολογία του αλλά για το κομμάτι εκείνο των φτωχών, περιθωριοποιημένων νέων ανθρώπων που βρήκε απήχηση ο… δήθεν «αντισυστημικός» της λόγος.
Είναι επόμενο η Χ.Α. να έχει απήχηση στις νεότερες γενιές που δεν έχουν την αγωγή, το μορφωτικό επίπεδο και την πολιτική εμπειρία παρά μονάχα την αγανάκτηση και την απόρριψη του παρόντος συστήματος. Είναι μια αντιστροφή της έννοιας της πρωτόγονης επανάστασης, αντιστροφή όμως…
Επόμενο, δεν έπρεπε να είναι και η μεγέθυνση της απήχησης της Αριστεράς, ως προς τη δυναμική εννοώ κι όχι ως προς τα ποσοστά; Γιατί δεν είδαμε φαινόμενα ανάλογα του ΕΑΜ ή ακόμη και της ΠΑΣΟΚικής δυναμικής της δεκαετίας του ’80 στο δικό μας το χώρο;
Θα συμφωνήσω με μια παρατήρηση, ως προς το ΕΑΜ. Υπάρχει μια διαφορά. Τότε ο εχθρός ήταν ορατός και συγκεκριμένος. Τα αποτελέσματα της κατάκτησης ήταν ορατά και συγκεκριμένα. Εδώ ο εχθρός είναι αθέατος. Ως προς την αναφορά σας στο ξεκίνημα του ΠΑΣΟΚ και την τεράστια δυναμική, ας μη ξεχνάμε ότι αυτή δημιουργείται σε μια εποχή που οι άνθρωποι του ΕΑΜ δεν έχουν πεθάνει, τη δυναμική αυτοί οι άνθρωποι την εξέφρασαν, αφού συντριπτικό τμήμα των ΕΑΜιτών και της μεταπολιτευτικής ΕΔΑ εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ.
Μήπως, όμως, τώρα υπάρχει κι ένας αθέατος «εσωτερικός εχθρός» που έχει να κάνει με τη μεσοαστικοποίηση της ίδιας της αριστεράς;
Οι μεσοαστοί και οι μικροαστοί πώς μπορούν να ξεπεράσουν εύκολα τη συνθήκη της τάξης τους; Επανερχόμαστε σε αυτό που σας είπα λίγο πριν, στην αναζήτηση καινούργιας ταξικότητας.
Η οποία είναι και δική μας υπόθεση: Ή θα καταφέρουμε να προσελκύσουμε τα λαϊκά φτωχοποιημένα στρώματα είτε θα το κάνουν άλλοι. Η κοινωνία θα βρει κάποια διέξοδο, δεν είναι έτσι;
Φυσικά θα βρει. Ελπίζω να μη τη βρει στην κατεύθυνση της Ακροδεξιάς και του φασισμού. Δεν αρκεί όμως να μιλάμε μόνο για τις ευθύνες της Αριστεράς. Υπάρχουν και οι ευθύνες των θυμάτων της αποδιάρθρωσης. Ε, κι αυτοί κάτι πρέπει να κάνουν.
Σε πρόσφατη συνέντευξή σας είπατε ότι δεν βλέπετε ως πιθανό παρελκόμενο της χρεοκοπίας την εδαφική απώλεια, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πόλεμο. Πόθεν η σιγουριά;
Διότι νομίζω ότι έχουν βρει το φάρμακο…
Ποιο είναι;
Το ξεπούλημα. Αν γίνει απόσπαση μέρους της επικρατείας αυτό θα συνενώσει τους Έλληνες. Το ξέρουν πολύ καλά γι’ αυτό και ακολουθούν άλλες μεθόδους. Αν λέγαμε ότι το αντίστοιχο του ξεπουλήματος είναι η απόσπαση μέρους της επικρατείας τότε έχω την εντύπωση ότι θα κερδίζαμε. Φοβάμαι ότι αυτές τις ρηξικέλευθες διατυπώσεις τις αποφεύγουμε από καθαρό τακτικισμό. Εγώ δεν είμαι σύμφωνος, θεωρώ ότι πρέπει να πούμε καθαρά στον κόσμο ότι το ξεπούλημα είναι ένας τρόπος για να αποφευχθεί αυτό που θα τους ανατρέψει και που δεν είναι άλλο από την απόσπαση τμήματος της επικρατείας, κι αυτό ανεξάρτητα απ’ τις προθέσεις, την ιδεολογία και -θα πρόσθετα- τον κεκτημένο πατριωτισμό όσων ασκούν εξουσία. Πέρα απ’ όλα αυτά, ας υπομνήσουμε ότι: Κάθε φορά που πάει να γίνει κάτι καλό σε αυτόν τον τόπο οι δυνάμεις της αδράνειας αποδεικνύονται πολύ ισχυρές, δυστυχώς…

Via : www.e-dromos.gr