του Κώστα Γιαννακίδη , protagon.gr
Το «Ψεκάστε, Σκουπίστε, Τελειώσατε» είναι περίπου συνομήλικο του «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών», κοινώς έχει διαποτίσει τη συλλογική μας μνήμη. Ελάχιστοι θυμούνται ότι προέρχεται από παλιά διαφήμιση του ΑΖΑΧ (με αμονιαζόλ). Είμαι βέβαιος δε, ότι για αρκετούς αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ αποτελεί επιχειρησιακό δόγμα. Είτε, λοιπόν, το ακούσεις ως σύνθημα, είτε το μασήσεις ως σλόγκαν, το «Ψεκάστε-Σκουπίστε-Τελειώσατε» είναι ο αόρατος κρίκος που συνδέει τους άνδρες των ΜΑΤ με τις καθαρίστριες. Βέβαια σε ορισμένες δύσκολες περιπτώσεις, τα αγόρια των ΜΑΤ «καθαρίζουν» καλύτερα. Όμως αυτό που αφήνουν πίσω τους, μας λερώνει όλους.
Την ώρα, λοιπόν, που τα ΜΑΤ καθάριζαν το πεζοδρόμιο έξω από το υπουργείο Οικονομικών, οι αρμόδιες αρχές επέτρεπαν στη Χαλυβουργία να προβεί σε ομαδικές απολύσεις. Μπορούμε να αφήσουμε για λίγο τα νομικά στην άκρη; Να τα αφήσουμε, γιατί οι περιπτώσεις δεν είναι, φυσικά, ίδιες. Εν προκειμένω, όπως μου εξηγεί δικαστική πηγή, ο Άρειος Πάγος δεν μπορούσε να μην κάνει δεκτό το αίτημα του δημοσίου, αφού, όντως, αυτές οι υποθέσεις κρίνονται από διοικητικά δικαστήρια- η υπόθεση, πάντως, δεν πρέπει να θεωρείται χαμένη από τις καθαρίστριες. Και ναι, οι απολύσεις στη Χαλυβουργία θα έχουν μία κάποια βάση, προσχηματικής ή πραγματικής, αιτιολόγησης. Ακόμα και οι μεγαλύτερες εκτροπές έχουν μία επίστρωση νομιμότητας και λογικής τεκμηρίωσης.
Κάποιοι γύρισαν σπίτι χωρίς δουλειά και κάποιες με καρούμπαλα. Η ιστορία των πρώτων είναι τόσο συνηθισμένη πια, που την πίνει λαίμαργα η καταβόθρα του κυνισμού μας. Η αντιμετώπιση που είχαν οι καθαρίστριες σοκάρει, εξοργίζει. Ακόμα και αν κάποιος πετάξει μια συγγνώμη από ένα ψηλό μπαλκόνι, μέχρι να φτάσει κάτω θα είναι άδεια. Όλοι τους, όμως, εργάτες μετάλλου και καθαρίστριες, δένονται από μια κοινή μοίρα. Είναι μόνοι τους. Και οι δηλώσεις κομμάτων και συνδικαλιστών, αυτό κάνουν, φωτίζουν περισσότερο τη μοναξιά τους. Δεν υπάρχουν ούτε συνθήκες, ούτε και μηχανισμοί συστηματικής υποστήριξης των ανθρώπων που σπρώχνονται στο περιθώριο. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε καν κοινωνική κουλτούρα αλληλεγγύης. Έτσι και βγεις εκεί έξω, είσαι μόνος σου. Και καμιά φορά δείχνεις τόσο παράταιρος που κάποιος θα έρθει να σε τελειώσει. Χωρίς καν να σε ψεκάσει ή να σκουπίσει.
Την ώρα, λοιπόν, που τα ΜΑΤ καθάριζαν το πεζοδρόμιο έξω από το υπουργείο Οικονομικών, οι αρμόδιες αρχές επέτρεπαν στη Χαλυβουργία να προβεί σε ομαδικές απολύσεις. Μπορούμε να αφήσουμε για λίγο τα νομικά στην άκρη; Να τα αφήσουμε, γιατί οι περιπτώσεις δεν είναι, φυσικά, ίδιες. Εν προκειμένω, όπως μου εξηγεί δικαστική πηγή, ο Άρειος Πάγος δεν μπορούσε να μην κάνει δεκτό το αίτημα του δημοσίου, αφού, όντως, αυτές οι υποθέσεις κρίνονται από διοικητικά δικαστήρια- η υπόθεση, πάντως, δεν πρέπει να θεωρείται χαμένη από τις καθαρίστριες. Και ναι, οι απολύσεις στη Χαλυβουργία θα έχουν μία κάποια βάση, προσχηματικής ή πραγματικής, αιτιολόγησης. Ακόμα και οι μεγαλύτερες εκτροπές έχουν μία επίστρωση νομιμότητας και λογικής τεκμηρίωσης.
Κάποιοι γύρισαν σπίτι χωρίς δουλειά και κάποιες με καρούμπαλα. Η ιστορία των πρώτων είναι τόσο συνηθισμένη πια, που την πίνει λαίμαργα η καταβόθρα του κυνισμού μας. Η αντιμετώπιση που είχαν οι καθαρίστριες σοκάρει, εξοργίζει. Ακόμα και αν κάποιος πετάξει μια συγγνώμη από ένα ψηλό μπαλκόνι, μέχρι να φτάσει κάτω θα είναι άδεια. Όλοι τους, όμως, εργάτες μετάλλου και καθαρίστριες, δένονται από μια κοινή μοίρα. Είναι μόνοι τους. Και οι δηλώσεις κομμάτων και συνδικαλιστών, αυτό κάνουν, φωτίζουν περισσότερο τη μοναξιά τους. Δεν υπάρχουν ούτε συνθήκες, ούτε και μηχανισμοί συστηματικής υποστήριξης των ανθρώπων που σπρώχνονται στο περιθώριο. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε καν κοινωνική κουλτούρα αλληλεγγύης. Έτσι και βγεις εκεί έξω, είσαι μόνος σου. Και καμιά φορά δείχνεις τόσο παράταιρος που κάποιος θα έρθει να σε τελειώσει. Χωρίς καν να σε ψεκάσει ή να σκουπίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...