του Βασίλη Παικου, www.athina984.gr
«Έχουμε πιάσει πάτο, οπότε τώρα δεν γίνεται παρά ν' ανέβουμε»...
Πρόκειται για την οπτική του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά απέναντι στην ελληνική πραγματικότητα. Την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική πραγματικότητα της Χώρας. Όπως, αυτή η οπτική, αποτυπώθηκε στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Bloomberg.
Άποψη, ολίγον «γεωμετρική», ολίγον -θετικά ας πούμε- μοιρολατρική, με ολίγη αναφορά στη φυσική, άντε και ολίγον αναμνηστική του γνωστού τραγουδιού του Γιώργου Μαρίνου «ό,τι κατεβαίνει- ανεβαίνει». Ελάχιστα πολιτική πάντως, δεδομένου ότι στην πολιτική πραγματικότητα, παντού και πάντα, τίποτα ποτέ δεν ανεβαίνει από μόνο του. Απ' όσο χαμηλά κι αν εκκινεί. Αν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν πριμοδοτούν την άνοδο, και αν οι αντικειμενικές συνθήκες δεν την ευνοούν. Σ' αυτές τις περιπτώσεις ισχύει η παλιά «κακή» παροιμία, που μιλάει για τον «κατήφορο που δεν έχει πάτο»...
Αλλά κι αν δεχτούμε την αισιόδοξη, περί «μοιραίας» ανόδου, οπτική Σαμαρά, αντιλαμβάνεται άραγε ο Πρωθυπουργός, τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο -ομολογημένος από τον ίδιον- «πάτος» για τους πολίτες αυτής της Χώρας; Για τον οποίο «πάτο» μιλάει σήμερα έτσι άνετα, χαριτωμένα, ξέγνοιαστα και ανάλαφρα; Σε πόση δυστυχία και σε τι απελπισία μεταφράζεται για εκατομμύρια έλληνες; Μη αναστρέψιμη δε για τους περισσότερους. Και έχει άραγε συνειδητοποιήσει ότι έργο των χειρών του είναι η συγκεκριμένη εικόνα του ζόφου; Έργο και των δικών του χειρών, για ν' ακριβολογούμε. Με πολύ μεγαλύτερη πάντως ευθύνη επί των ώμων του, δεδομένου ότι είχε πλήρη συνείδηση των εγκληματικών πολιτικών (του κατά τη δική του ρήση «φαρμάκου που σκοτώνει»), τις οποίες στη συνέχεια εφάρμοσε με πλήρη άνεση, και εντελώς ακομπλεξάριστα. Αφού είχε φροντίσει πριν να υποβάλει δήλωση μετανοίας, για τον πρότερο αντιμνημονιακό του βίο στη Μέρκελ, μ' εκείνο το αλησμόνητο «ανθρώπινα τα λάθη»...
Στις 500 «μέτρησε», μόλις προχθές, ο βρετανικός Guardian, τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα κατά τα τρία τελευταία χρόνια. Αυτοκτονίες από απόγνωση. Και δεν ξέρω πραγματικά αν ο «πάτος» γι αυτούς τους 500 φυγάδες και για τις οικογένειές τους έχει επιστροφή. Μάλλον δύσκολο.
Αλλά δύσκολη, πολύ δύσκολη φαίνεται η επιστροφή από τον «πάτο» και για το κάπου 30% των ανέργων, πιο δύσκολη για το 65% της ανεργίας των νέων ελλήνων. Κι ακόμη για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους νεόφτωχους, τους νεοάστεγους, τους νεομετανάστες. Όπως και για το -καταγεγραμμένο- ένα τρίτο των ελλήνων που ήδη ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Για όλες αυτές τις κατεστραμμένες ζωές, για τον χαμένο τους αυτοσεβασμό. Για την ισοπεδωμένη κοινωνική πραγματικότητα της Χώρας. Και δεν μπορώ στ' αλήθεια να φανταστώ με ποιόν τρόπο θα σημειωθεί αναστροφή από τον «πάτο» για τα τσαλαπατημένα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα πλήρως αποσαθρωμένα εργασιακά δικαιώματα, για την ανασκολοπισμένη Δημοκρατία, για το διαρκώς γελοιοποιούμενο Κοινοβούλιο, για το κατά σύστημα παραβιαζόμενο Σύνταγμα, για το αγρίως προσβεβλημένο Πολίτευμα. Κι αυτά όλα έργα των χειρών του Σαμαρά είναι, με την ευγενή και πρόθυμη συνδρομή του Βενιζέλου, εννοείται.
Θα ήταν λοιπόν μάλλον φρόνιμο αν ο Πρωθυπουργός ήταν λίγο πιο προσεκτικός στις εκφράσεις του. Λίγο πιο διακριτικός, πιο σεμνός και έτσι κάπως πιο μαζεμένος στους πανηγυρικούς τόνους των προβλέψεών του. Στο κάτω-κάτω δεν δικαιούται, ειδικά αυτός, να ξεχνά ποια κοινωνία έχει απέναντί του...
«Έχουμε πιάσει πάτο, οπότε τώρα δεν γίνεται παρά ν' ανέβουμε»...
Πρόκειται για την οπτική του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά απέναντι στην ελληνική πραγματικότητα. Την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική πραγματικότητα της Χώρας. Όπως, αυτή η οπτική, αποτυπώθηκε στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Bloomberg.
Άποψη, ολίγον «γεωμετρική», ολίγον -θετικά ας πούμε- μοιρολατρική, με ολίγη αναφορά στη φυσική, άντε και ολίγον αναμνηστική του γνωστού τραγουδιού του Γιώργου Μαρίνου «ό,τι κατεβαίνει- ανεβαίνει». Ελάχιστα πολιτική πάντως, δεδομένου ότι στην πολιτική πραγματικότητα, παντού και πάντα, τίποτα ποτέ δεν ανεβαίνει από μόνο του. Απ' όσο χαμηλά κι αν εκκινεί. Αν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν πριμοδοτούν την άνοδο, και αν οι αντικειμενικές συνθήκες δεν την ευνοούν. Σ' αυτές τις περιπτώσεις ισχύει η παλιά «κακή» παροιμία, που μιλάει για τον «κατήφορο που δεν έχει πάτο»...
Αλλά κι αν δεχτούμε την αισιόδοξη, περί «μοιραίας» ανόδου, οπτική Σαμαρά, αντιλαμβάνεται άραγε ο Πρωθυπουργός, τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο -ομολογημένος από τον ίδιον- «πάτος» για τους πολίτες αυτής της Χώρας; Για τον οποίο «πάτο» μιλάει σήμερα έτσι άνετα, χαριτωμένα, ξέγνοιαστα και ανάλαφρα; Σε πόση δυστυχία και σε τι απελπισία μεταφράζεται για εκατομμύρια έλληνες; Μη αναστρέψιμη δε για τους περισσότερους. Και έχει άραγε συνειδητοποιήσει ότι έργο των χειρών του είναι η συγκεκριμένη εικόνα του ζόφου; Έργο και των δικών του χειρών, για ν' ακριβολογούμε. Με πολύ μεγαλύτερη πάντως ευθύνη επί των ώμων του, δεδομένου ότι είχε πλήρη συνείδηση των εγκληματικών πολιτικών (του κατά τη δική του ρήση «φαρμάκου που σκοτώνει»), τις οποίες στη συνέχεια εφάρμοσε με πλήρη άνεση, και εντελώς ακομπλεξάριστα. Αφού είχε φροντίσει πριν να υποβάλει δήλωση μετανοίας, για τον πρότερο αντιμνημονιακό του βίο στη Μέρκελ, μ' εκείνο το αλησμόνητο «ανθρώπινα τα λάθη»...
Στις 500 «μέτρησε», μόλις προχθές, ο βρετανικός Guardian, τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα κατά τα τρία τελευταία χρόνια. Αυτοκτονίες από απόγνωση. Και δεν ξέρω πραγματικά αν ο «πάτος» γι αυτούς τους 500 φυγάδες και για τις οικογένειές τους έχει επιστροφή. Μάλλον δύσκολο.
Αλλά δύσκολη, πολύ δύσκολη φαίνεται η επιστροφή από τον «πάτο» και για το κάπου 30% των ανέργων, πιο δύσκολη για το 65% της ανεργίας των νέων ελλήνων. Κι ακόμη για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους νεόφτωχους, τους νεοάστεγους, τους νεομετανάστες. Όπως και για το -καταγεγραμμένο- ένα τρίτο των ελλήνων που ήδη ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Για όλες αυτές τις κατεστραμμένες ζωές, για τον χαμένο τους αυτοσεβασμό. Για την ισοπεδωμένη κοινωνική πραγματικότητα της Χώρας. Και δεν μπορώ στ' αλήθεια να φανταστώ με ποιόν τρόπο θα σημειωθεί αναστροφή από τον «πάτο» για τα τσαλαπατημένα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα πλήρως αποσαθρωμένα εργασιακά δικαιώματα, για την ανασκολοπισμένη Δημοκρατία, για το διαρκώς γελοιοποιούμενο Κοινοβούλιο, για το κατά σύστημα παραβιαζόμενο Σύνταγμα, για το αγρίως προσβεβλημένο Πολίτευμα. Κι αυτά όλα έργα των χειρών του Σαμαρά είναι, με την ευγενή και πρόθυμη συνδρομή του Βενιζέλου, εννοείται.
Θα ήταν λοιπόν μάλλον φρόνιμο αν ο Πρωθυπουργός ήταν λίγο πιο προσεκτικός στις εκφράσεις του. Λίγο πιο διακριτικός, πιο σεμνός και έτσι κάπως πιο μαζεμένος στους πανηγυρικούς τόνους των προβλέψεών του. Στο κάτω-κάτω δεν δικαιούται, ειδικά αυτός, να ξεχνά ποια κοινωνία έχει απέναντί του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...