Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

«Ειρηνικός» πόλεμος

του Παντελή Μπουκάλα , kathimerini.gr

Ας μην κομίσουμε άλλες γλαύκες στην Αθήνα. Γεμάτη είναι. Αλλά και πάλι, είναι πολύ πιο εύκολο να το λες από το να το τηρείς. Γιατί, με την Ουκρανία στο μυαλό και τον φόβο του πολέμου να παγώνει τη σκέψη, πώς να αποφύγει κανείς να μιλήσει για καιροσκοπισμό, για μακιαβελίσκους και ωμούς εμπόρους των εθνών, για προσχηματική επίκληση των δικαιωμάτων των λαών ή των μειονοτήτων; Και πώς να μην αναφέρει –τι πιο κοινότοπο από αυτό– το «ευρωπαϊκό κενό», που απλώς έτυχε να το συμβολίζει παραστατικά η προεδρία της Ελλάδας, αδύναμη προεδρία μιας αδύναμης χώρας; Μα και η Ισπανία να προήδρευε, και η Ιταλία, ακόμα ακόμα και η Γαλλία, θα ασκούσε άραγε με μεγαλύτερη πειθώ και αποτελεσματικότητα την πολιτική μιας Ευρωπαϊκής Ενωσης που, όπως και στα οικονομικά, έτσι και στη διπλωματία, έχει γερμανικό τον τόνο και την καθοδήγησή της;

Οσα τα συμφέροντα του καθενός και οι βλέψεις του, τόσες και οι ζυγαριές του. Για να μετρήσει πόσο στ’ αλήθεια βαραίνει, πίσω από τις κάμερες (εκεί όπου πράγματα και λέξεις έρχονται πολύ πιο κοντά στην αληθινή τους υπόσταση), το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεσή τους και των χωρών στην ανεξαρτησία τους, ή το χρέος της Ευρώπης, πρωτίστως αυτής, να μην επιτρέψει ποτέ ξανά στον εφιάλτη του ναζισμού να παρελάσει· μπαίνοντας μάλιστα όχι από κάποιο παραπόρτι αλλά από την ίδια την κεντρική πύλη. Ωραίο είναι να τα λες όλα τούτα, και όμορφο να τα ακούς. Αλλά οι πολλές αυταπάτες δεν ωφελούν. Θα το κατάλαβαν και πάλι οι Ουκρανοί, όσοι ονειρεύτηκαν δεύτερη φορά σε λίγα χρόνια τη δημοκρατία και εμπιστεύτηκαν τη Δύση σαν ανιδιοτελή προστάτιδά της.

Οι αυτοκρατορίες πάντως, η μία που θα προτιμούσε να παραμείνει μία και μόνη και η άλλη που επιδιώκει τη μερική έστω ανασύστασή της, δεν ταλανίζονται από συνειδησιακά προβλήματα. Ηθικά άλλωστε (κι αν υποθέσουμε πως η λέξη αυτή είχε ποτέ στοιχειώδες αντίκρισμα στις δοσοληψίες τους), είναι αλληλοεξουδετερωμένες. Αρχίζει η μία τα μαθήματα διεθνούς δικαίου και η άλλη τής θυμίζει Ιράκ, Γιουγκοσλαβίες, Γκουαντάναμο κτλ. Πιάνει η άλλη το τροπάριο και η πρώτη τής φρεσκάρει το μνημονικό με Γεωργίες, Αφγανιστάν, Τσεχοσλοβακίες κτλ. Λένε «δίκαιο» και ακούς «πετρέλαιο». Λένε «ο αέρας της δημοκρατίας» και ακούς «φυσικό αέριο».

Λένε (όλοι πια, και οι Δυτικοευρωπαίοι) «αντιναζισμός» και «αντιφασισμός» και ακούς «Σβόμποντα» και «Δεξιός Τομέας». Η ένοπλη (αλλά πλέον και συγκυβερνητική) δράση των υπερεθνικιστών ή και ναζιστών, για τους μεν (για τον κ. Βλαντιμίρ Πούτιν, που ξεμπέρδεψε επιτέλους με τη φανταχτερή ενόχληση των Χειμερινών Ολυμπιακών και της δήθεν εκεχειρίας τους) είναι πρόσχημα εισβολής, με στρατό άνευ διακριτικών. Και για τους άλλους, μια καλή ευκαιρία για τη δημοκρατία... Γι’ αυτό και δεν μπαίνουν στον κόπο της διάκρισης ανάμεσα σε πορτοκαλί και μαύρους «φιλοδυτικούς». Αρκεί να είναι «φιλοδυτικοί»...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...