Η σημασία της εκπαίδευσης για την εξέλιξη οποιασδήποτε κοινωνίας θεωρείται δεδομένη και σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το "σχολείο του μέλλοντος" χωρίς εργαστήρια φυσικής, χημείας, υπολογιστών και διαδραστικούς πίνακες. Μιλάμε για μια ακριβή υλικοτεχνική υποδομή που προφανώς χρειάζεται φύλαξη. Αλλά, ακριβώς την ώρα που όλοι -με πρώτους τους διαπρύσιους κήρυκες ενός δήθεν άχρωμου εκσυγχρονισμού- αναγνωρίζουν την ανάγκη αναβάθμισης του σχολείου, αποφάσισαν να το αφήσουν χωρίς σχολικούς φύλακες. Και πριν καλά καλά τους απολύσουν ξεκίνησαν να τους αντικαθιστούν μέσω πεντάμηνων κοινωφελών προγραμμάτων ΕΣΠΑ ή με την εγκατάσταση συστημάτων παρακολούθησης -κοινώς κάμερες- που συνδέονται με ιδιωτικές εταιρείες security και ενεργοποιούνται όλες τις ώρες του 24ωρου παρακολουθώντας τη δραστηριότητα μαθητών και εκπαιδευτικών...
Οι εξελίξεις έρχονται να αποδείξουν ότι ο θεσμός των σχολικών φυλάκων ήταν και παραμένει ουσιαστικός για τη λειτουργία των σχολείων και το μόνο που ενδιέφερε τους κρατούντες ήταν με ποιο τρόπο θα μειώνονταν οι μισθοί, ενώ το δημόσιο χρήμα θα μεταφερόταν στα ταμεία ιδιωτικών εταιρειών. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με ό,τι συμβαίνει με τις καταργήσεις ειδικοτήτων στη δημόσια τεχνολογική εκπαίδευση προς όφελος ιδιωτικών ιδρυμάτων.
Η ημέρα των απολύσεων των διαθεσίμων πλησιάζει διογκώνοντας τις λίστες της ήδη δυσθεώρητης ανεργίας. Ταυτόχρονα, η κρυφή συμφωνία κυβέρνησης - τρόικας (αυτή για την οποία, προς δόξαν της δημοκρατικής λειτουργίας, ακόμα και άμεσα εμπλεκόμενοι υπουργοί δηλώνουν: "περιμένουμε να δούμε πώς είναι διατυπωμένη") θεσμοθετεί περαιτέρω ισοπέδωση μισθών και συντάξεων, ψαλιδίζοντας τριετίες, ωρίμανση, προϋπηρεσίες, αποθεματικά ταμείων. Τι απαντούν οι διαπρύσιοι κήρυκες ενός δήθεν άχρωμου εκσυγχρονισμού οι οποίοι δίνουν το χρώμα πρωτοσέλιδων και δελτίων των οκτώ; "Ξέρεις για πόσους άνεργους που ζητούν ένα μεροκάματο, θα ήταν ανάσα αυτό το πεντακοσάρικο;"... "Όσοι αντιδρούν, δεν βλέπουν στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, δεν βλέπουν πόσοι συμφωνούν να δουλέψουν ανασφάλιστοι, αρκεί να βρουν μια δουλειά;"... Δηλαδή, αφού υπάρχει ζούγκλα, να τη θεσμοθετήσουμε αντί να την αλλάξουμε;
Οι -καλοπληρωμένοι- διαπρύσιοι κήρυκες ενός δήθεν άχρωμου εκσυγχρονισμού θέλουν να ξεχάσουμε ότι οι ίδιοι ομνύουν σε ένα μικρότερο κράτος που πρέπει, λένε, να αποσυρθεί από τις κάθε είδους δραστηριότητες που μπορούν να γίνουν επιχειρηματικές διατηρώντας έναν ελεγκτικό ρόλο. Μόνον που οι πολιτικοί εκφραστές αυτού του δήθεν άχρωμου, πλην όμως βαθύτατα νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, φρόντισαν να διαλύσουν -πολύ πριν την κρίση, από τότε που πηγαινοέφερναν τις επιθεωρήσεις εργασίας στην τότε νομαρχιακή αυτοδιοίκηση- τους όποιους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Αυτούς που θα έμπαιναν σε μια επιχείρηση -μια κανονική επιχείρηση, όχι μόνον το καφενείο της γειτονιάς- και θα επέβαλαν τσουχτερά πρόστιμα ή ακόμα και λουκέτο σε όποιον δεν θα τηρούσε ένα θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς το οποίο θα έπρεπε να προσδιορίζει μισθούς, εισφορές, δικαιώματα και υποχρεώσεις καθιστώντας σαφές σε όποιον θέλει να γίνει επιχειρηματίας ότι αυτοί είναι οι κανόνες και βάσει αυτών το κέρδος δεν θα είναι τέτοιο που να αυξάνει κατά 1 τρισ. δολάρια μέσα σε ένα μόλις χρόνο τους δισεκατομμυριούχους του πλανήτη.
Δεν χρειάζεται να δει κανείς τις δημοσκοπήσεις για να αντιληφθεί ότι πολλοί εργαζόμενοι, ακόμα και άνεργοι, απηυδισμένοι από την πελατειακή λειτουργία του συστήματος, έλκονται από λύσεις που εμφανίζονται ως άχρωμος εκσυγχρονισμός που στηρίζεται στην "κοινή λογική". Αν ξύσουν λίγο το περιτύλιγμα, θα δουν -με λίγη απλή λογική- ότι το μόνο που διασφαλίζουν είναι το κέρδος χωρίς όρια όσων διατηρούν πελατειακή σχέση με εγχώρια ή διεθνή επιχειρηματικά (και πολιτικά) συμφέροντα. Ο εκσυγχρονισμός είναι άλλο πράγμα. Και έχει χρώμα.