Στρουμπούλης προ Αναγνωστόπουλο: ΑΥΤΟ ΤΟ «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ» ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗ ΧΩΡΑ …

του Σπύρου Αναγνωστόπουλου

 Στην τελευταία Γ.Σ. της ΟΒΥΕ είχα απευθυνθεί στους συναδέλφους με έναν ενωτικό λόγο, όπως εξ’άλλου απευθύνομαι πάντα και γιατί αυτός με εκφράζει αλλά και γιατί, έχω την εντύπωση, ότι τον επικροτεί η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων. Η παρέμβασή μου τελείωνε με τη φράση:

   «Να πιστέψετε συνάδελφοι ότι έχετε δίκαιο και να κατεβείτε στους συναδέλφους να τους βάλετε μπουρλότο στην ψυχή και στην καρδιά όπως κάναμε κι εμείς οι παλαιότεροι. Γιατί οι συνάδελφοι πέρα από τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν εξακολουθούν να έχουν και ψυχή και καρδιά. Αρκεί να τους πλησιάσετε με ένα λόγο ενωτικό και όλα θα πάνε καλά»

   Θα έλεγα ότι άμεση ανταπόκριση σ’αυτή την έκκληση ήταν η θαυμάσια ομιλία του συνάδελφου Κουμαριώτη από την Κεφαλονιά, αν δεν ήξερα ότι την είχε ετοιμάσει από πρίν γιατί με είχε παρακαλέσει να την ακούσω για να την σχολιάσουμε μετά. (Εγώ βέβαια δεν κρατήθηκα για σχολιασμό μετά αλλά, από τον ενθουσιασμό μου, ανέβηκα στο βήμα, έτσι αυθαίρετα, και του είπα ένα μεγάλο μπράβο).

   Πάντα ήξερα ότι ο συνάδελφος Στρουμπούλης, όπως και αρκετοί άλλοι συνάδελφοι, δεν συμφωνούσαν όλες τις φορές με ό,τι έλεγα και ό,τι έκανα στον κλάδο όλα αυτά τα χρόνια. Τις όποιες διαφωνίες όμως τις  αντιμετώπιζα σαν  φυσιολογικές, παραδεκτές και πάντα ήταν καλοδεχούμενες.

   Μπορεί όμως οι διαφωνίες να είναι παραδεκτές και καλοδεχούμενες, αλλά εκείνο που λέει κανείς, διαφωνώντας, είναι πάντα υπό εξέταση και παρατήρηση.

Διαβάστε λοιπόν τι είπε ο συνάδελφος Στρουμπούλης σχολιάζοντας την παρέμβασή μου όπως την άκουσα βέβαια εκεί και την διαβάζουμε όλοι στον τελευταίο «Υδραυλικό».

   «Κι όσο για τα ευχολόγια του Σπύρου Αναγνωστόπουλου «να προχωρήσουμε όλοι μαζί» θέλω να του πω ότι αυτά καταστρέψανε τη χώρα, αυτά καταστρέψανε το συνδικαλιστικό κίνημα, αυτά καταστρέψανε την αγωνιστική κατεύθυνση. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν γίνεται να πάμε μπροστά διότι άλλοι έχουν την ευθύνη»            

  Καλοδεχούμενη λοιπόν η διαφωνία αλλά επιτρεπτός, θέλω να πιστεύω, και ο σχολιασμός της.

-   Ώστε έτσι λοιπόν; Το «όλοι μαζί» κατέστρεψε τη χώρα!!! Και εγώ που είχα κάπου ακούσει ότι όταν το Έθνος ήταν ενωμένο έκανε θαύματα ενώ όταν τσακωνόμασταν (βγάζαμε τα μάτια μας μόνοι μας δηλαδή) ακολουθούσαν δεινά

 -  Το «όλοι μαζί» κατέστρεψε επίσης και το συνδικαλιστικό κίνημα!!! λέει.

   Μετά από αυτή την πρωτοφανή θεωρία έχω μια απορία. Εκείνο το «η ισχύς εν τη ενώση»,το «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» και το «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος» γιατί τα είπανε όποιοι τα είπανε; και για ποιους τα είπανε;

-         Αυτό το «δεν ήμαστε όλοι ίδιοι»  τι σόι θεωρία είναι πάλι; Και ας μη μπει κανείς στο κόπο να μου εξηγήσει ότι άλλο εννοεί (αν εννοούσε άλλο ας έλεγε αυτό το άλλο) γιατί όλοι κρινόμαστε όχι από τι εννοούμε αλλά τι λέμε. Και καλό είναι να αποφεύγουμε τέτοιες γενικές και επικίνδυνες διατυπώσεις.

    Γιατί θα έλεγα ποιοι θεωρούσαν τον εαυτό τους, κάποτε, κάτι διαφορετικό από τους άλλους, και τι προξένησαν στον κόσμο, αλλά δεν το λέω γιατί θα αδικούσα τον φίλο μου το Σάκη και δεν το θέλω.

   Ας διατυπώσουμε όμως μερικά σχόλια ακόμα.

   Ας μην ασχοληθούμε με το χαμό της Πατρίδας γιατί θα θυμηθούμε τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή και τον Ιμπραήμ να προελαύνει και πάει μακριά.

   Ας ασχοληθούμε όμως με την «καταστροφή» του Κλάδου όταν ήμασταν  «όλοι μαζί» που την ζήσανε οι λίγο μεγαλύτεροι και δεν χρειάζονται ιστορικές αναφορές.

Εδώ έχουμε δύο γεγονότα:

α. Ο Κλάδος και όλο το συνδικαλιστικό κίνημα μετά το 1975 και για πολλά χρόνια, πορεύτηκαν ενωμένα ή «όλοι μαζί» με τις όποιες (λίγες ή πολλές) διαφωνίες τους βέβαια.

β. Εκείνη την περίοδο όμως ο Κλάδος μας έστησε όλο αυτό το τεράστιο έργο που όλοι το ξέρουμε και το θαυμάζουμε σήμερα και το συνδικαλιστικό κίνημα κατέγραψε τις μεγαλύτερες κατακτήσεις και στο θεσμικό επίπεδο (συμβάσεις, δικαιώματα κλπ) και στην καθημερινή του ζωή όπως ένα, στοιχειωδώς έστω, ικανοποιητικό μεροκάματο που σήμερα το θυμόμαστε σαν ένα μακρινό όνειρο όσοι μπορούμε να ονειρευόμαστε ακόμα. Γιατί κάποιοι, και κυρίως οι νέοι, δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν πια.

Ενώ από τότε που αρχίσαμε να συγκεντρωνόμαστε άλλοι στο πεδίο του Άρεως και άλλοι στην Ομόνοια, για να κάνω μόνο μία αναφορά, γιατί, προφανώς, «δεν ήμαστε όλοι ίδιοι» μας πήρε ο διάολος και μας σήκωσε.

   Εγώ όμως δεν είμαι ούτε αφελής ούτε κακόπιστος για να υποστηρίξω ότι αυτή η άσχημη κατάσταση, στην οποία βρεθήκαμε, οφείλεται στο ότι «δεν ήμασταν όλοι μαζί» (σαν αντίβαρο στο ότι «ήμασταν όλοι μαζί») γιατί ξέρω, και το λέω και γράφω συνέχεια, ότι κανένα μεγάλο γεγονός, είτε καλό είτε κακό, δεν οφείλεται ποτέ μόνο σε ένα λόγο. Πάντα οφείλεται σε περισσότερους. Και η σημερινή άσχημη κατάσταση οφείλεται σε 1412 λόγους που άλλους ξέρουμε και άλλους, ίσως, δεν μπορούμε να φανταστούμε. Πάντως όλοι αυτοί οι …1412 λόγοι συμπυκνώνονται στην πολιτική ή στις πολιτικές που εφαρμόσθηκαν   όλα αυτά τα χρόνια. Και την κύρια ευθύνη βέβαια αυτών των πολιτικών την έχουν όσοι κυβέρνησαν  χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι εμείς οι άλλοι δεν έχουμε ένα, μικρό έστω, μερίδιο, άλλοι για την ψήφο μας, άλλοι για την ανοχή μας και άλλοι για τις ταχτικές μας. Και ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης  έχει και το συνδικαλιστικό κίνημα, ή σωστότερα οι ηγεσίες του, που με τις ταχτικές τους, πολλές φορές, κατάφεραν να το απομαζικοποιήσουν (για να κάνω μια μόνο αναφορά που είναι αυταπόδεικτη) και βέβαια να το καταστήσουν ανίσχυρο, αναποτελεσματικό και ανυπόληπτο.

   Κάθε λοιπόν επιχείρημα ή προσπάθεια, για να αλλάξουμε αυτή την πολιτική ή τις πολιτικές όχι μόνο είναι επιτρεπτά αλλά και επιβεβλημένα. Άλλο όμως πολιτική και άλλο ταχτική για να αλλάξουμε την πολιτική.

   Για να δούμε όμως ποια είναι αυτή η ταχτική του «όλοι μαζί», στην οποία αναφέρθηκα, και η οποία αποτελούσε την πυξίδα του Κλάδου όλα αυτά τα χρόνια.

-   Όλοι μαζί λοιπόν σημαίνει αυτό που λέει η φράση. Ότι δηλαδή προσπαθούμε, όλοι μαζί, και ανεξάρτητα από τις, επιμέρους ή γενικότερες, διαφωνίες που έχουμε, , να πετύχουμε κάποιο κοινό στόχο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση να υπηρετήσουμε τον Κλάδο μας, κατά πρώτο λόγο και τη χώρα μας γενικότερα.

    Γιατί κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά τώρα θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Τα γράφω για διό λόγους.

   Ο πρώτος είναι ότι δεν θέλω να περάσουν έτσι ασχολίαστες τόσο γενικές και σοβαρές (για να μην πω επικίνδυνες) αναφορές, μιας και μου έχετε αναγνωρίσει, ότι «συνέβαλα αποφασιστικά στις θεωρητικές επεξεργασίες του Κλάδου». ( Κείμενο ανακήρυξής μου σε επίτιμο πρόεδρο).       

    Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι παραπάνω αναφορές αμφισβητούν την ταχτική που ακολούθησε ο Κλάδος με τόση επιτυχία.

   Και κάτι ακόμα. Όταν ο συνάδελφος καταγγέλλει ως καταστροφική την ταχτική του «όλοι μαζί» τι προτείνει δηλαδή; Προτρέπει τους συναδέλφους, που είναι ενωμένοι στους Συνδέσμους τους, παρά τις όποιες διαφορές τους, να γίνουν διό ή σαράντα κομμάτια, γιατί «δεν είναι όλοι ίδιοι»;

   Μα οι άνθρωποι ξέρουν ότι αν κάναμε κάτι σαν κλάδος μέχρι τώρα, και κάναμε πολλά, το οφείλουμε στο ότι ήμασταν ενωμένοι. (Άλλο αν χάνονται τώρα).

   Και επειδή κάποιοι μπορεί να αμφισβητήσουν ότι αυτή την ταχτική, που ανέφερα παραπάνω, ακολούθησε ο Κλάδος, την ταχτική, δηλαδή, του έχουμε διαφωνίες αλλά μπορούμε να συζητάμε και να βρίσκουμε λύσεις, θα τελειώσω αυτή την παρέμβασή μου όχι με δικά μου λόγια αλλά με τα λόγια ενός «αντιπάλου», συνδικαλιστικά αλλά πολύ αγαπημένου φίλου που, επιπρόσθετα, πάντα τον ακούω με προσοχή γιατί τις πιο πολλές φορές λέει σοβαρά και σωστά πράγματα. (Βλέπετε κρατάω μια πισινή και γι’αυτόν, όπως κρατάει και αυτός για μένα και καλά κάνουμε και οι διό). Διαβάστε:

   Γιώργος Κατημερτζής: «Η πρωτοπορία ενός ανθρώπου μέσα σ’ ένα συνδικαλιστικό κίνημα δίνει όπλα στους υπολοίπους να προχωράνε. Κι αυτό το ρόλο τον έπαιξε ο Σπύρος, όχι όμως όπως είπε ο φίλος μου ο Κοκκαλιάρης, ότι άφηνε έξω την ταυτότητά του. Και την ξέραμε την ταυτότητά του κι εκείνος ήξερε τη δική μας. Είχαμε όμως μία δυνατότητα. Να ανταλλάσσουμε απόψεις, να τις συζητάμε σε βάθος, χωρίς κραυγές. Και φτάναμε σε κάποιο αποτέλεσμα. Ένα δίδαγμα μας έδωσε ο Σπύρος: Να μπορούμε να επικοινωνούμε έστω και αν έχουμε διαφορετικές πολιτικές απόψεις. Αν αυτό δεν το πετύχουν οι νεότερες γενιές, για να συνεχίσουν, θα έχουν αποτύχει. Και αυτό καταγράφεται στο βιβλίο». (Από την παρουσίαση του βιβλίου μου. «Υδραυλικός» ν. 1452)