Θα τον θυμόμαστε για καιρό εκείνον εκεί τον περίεργο «Ευρωπαίο αξιωματούχο», που μας είχε πει κατάμουτρα πως θα πάει πρώτα για σκι και μετά θ' ασχοληθεί με την περίπτωσή μας. Τότε που αισθανθήκαμε την προσβολή όλη δική μας, που θυμώσαμε, που αγανακτήσαμε. Ως κι ο Στουρνάρας είχε αγανακτήσει τότε να φανταστείς, και το έδειξε. Κάτι που, όσο να 'ναι, δεν το συνηθίζει ο υπουργός.
Θα τον θυμόμαστε για καιρό τον «αξιωματούχο» σκιέρ, όχι γιατί πρόκειται για καμιά αξιομνημόνευτη προσωπικότητα. Αλλά επειδή ό,τι εκείνος είπε χοντροκομμένα εκφράζει πιστά (και διαχρονικά) τη συμπεριφορική λογική των δανειστών μας. Όπως αυτή αποτυπώνεται στην πάγια πρακτική των εκπροσώπων τους...

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ , avgi.gr

Δεν ξέρω αν ο κ. Τόμσεν, ο κ. Μορς και ο κ. Μαζούχ βρίσκονται σε κάποιο χιονοδρομικό κέντρο για σκι αυτές τις μέρες. Το βέβαιο είναι ότι ακολουθούν πιστά τον δρόμο που έδειξε ο «αξιωματούχος» σκιέρ. Δηλαδή μας εκβιάζουν, διά της επ' αόριστον αναβολής της έλευσής τους στην Αθήνα. Μας εκβιάζουν προκειμένου να δεχτούμε τους όρους τους, προκειμένου να συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις τους.
Όχι βέβαια ότι περίμεναν εκείνου το παράδειγμα, αφού είναι αυτοί οι πρώτοι διδάξαντες. Έχουν επανειλημμένως εφαρμόσει τη μέθοδο, και μάλιστα σ' εποχές που πραγματικά καιγόμαστε για την άμεση εκταμίευση της δόσης. Σε στιγμές κρισιμότερες και πιο δύσκολες από τη σημερινή. Επιχειρούσαν πάντα να μας δείξουν ότι εκείνοι δεν βιάζονται, μπορούμε να πάρουμε τον χρόνο μας.
Μόνο που ο χρόνος δεν ήταν ποτέ με το μέρος μας. Κι έτσι πέρναγε πάντα (πάντα όμως) το δικό τους. Το ίδιο κάνουν και τώρα, και γιατί να μην το κάνουν εδώ που τα λέμε. Μέθοδο δοκιμασμένη και πετυχημένη δεν την αλλάζεις, ως γνωστόν.
Μ' άλλα λόγια τους καλομάθαμε. Αποδεχτήκαμε πάντα ασυζητητί όλες τους τις απαιτήσεις, και τις πιο παράλογες, και τις πιο καταστροφικές για τον λαό μας. Απαιτήσεις που συχνά ξέφευγαν από τις λεγόμενες μνημονιακές υποχρεώσεις, απαιτήσεις εκτός των «προαπαιτούμενων» της κάθε δόσης, όπως καλή ώρα...

Οι «ιδεολογικού» χαρακτήρα εμμονές

Η άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας και η χωρίς όρια και περιορισμούς δυνατότητα απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα είναι τα επίδικα σημεία στην τρέχουσα φάση των τροϊκανών εκβιασμών. Και δευτερευόντως η -κακή, έτσι κι αλλιώς- μοίρα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Πέραν, πολύ πέραν των προαπαιτούμενων για τη δόση, τα δύο πρώτα αποτέλεσαν εμπνεύσεις «συμπληρωματικές» των ελεγκτών, κατά πώς το συνηθίζουν. Πρόκειται μάλιστα για προβλέψεις δίχως απτό δημοσιονομικό αντίκρισμα. Οπότε, προς τι;
Επ' αυτού δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε σ' εκείνο που σαφέστατα υπαινίχθηκε ο Όλι Ρεν, σε πολύ πρόσφατες δηλώσεις του. Ότι δηλαδή είναι κάποια δικά μας «συμφέροντα» (τραπεζικά και επιχειρηματικά) που πιέζουν. Και οι τροϊκανοί λειτουργούν ως ιμάντες εξυπηρέτησης των συγκεκριμένων συμφερόντων.
Επειδή όμως δεν είναι η πρώτη φορά που οι ελεγκτές πολιτεύονται μ' αυτό τον τρόπο. Και επειδή τις έχουμε πληρώσει χρυσές τις τέτοιες τους απαιτήσεις, τις «εξωμνημονιακές», αφού είπαμε και ξαναείπαμε «ναι σε όλες». Ευλόγως αναρωτιέται κανείς αν έχουν αντίληψη του πράγματος τα πολιτικά τους αφεντικά, η Κομισιόν, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Ή αν έχουν φροντίσει να τους ενημερώσουν οι δικοί μας, όπως θα όφειλαν. Και, σε κάθε περίπτωση, γιατί εξακολουθούν να τους ανέχονται και να τους καλύπτουν.
Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στο «ιδεολογικό» περιεχόμενο των περί ων ο λόγος παρεμβάσεων. Στα ακραία νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα των ελεγκτών και των αφεντικών τους. Δηλαδή στην επιχείρηση εντελούς αποσάθρωσης των εργασιακών σχέσεων πρώτα - πρώτα, διά της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων.
Δεν τους αρκούν τα όσα εφιαλτικά ήδη κατάφεραν. Θέλουν να μη μείνει τίποτα όρθιο. Τίποτα απολύτως. Έχουν βάλει στόχο την ολοκλήρωση του εργασιακού μεσαίωνα, έως τις ακρότατες συνέπειές του. Κι από την άλλη επιχειρούν να ευτελίσουν όλο και περισσότερο τις αξίες στα όποια περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων πολιτών. Όποιες αξίες έχουν τέλος πάντων απομείνει. Ώστε να βρουν και να πάρουν οι επιτήδειοι τζάμπα πράμα. Η λογική της ελεύθερης, της ασύδοτης, της ανθρωποφαγικής αγοράς σ' όλο το εφιαλτικό της μεγαλείο.
Η δική τους λογική «αγοράς», αυτή που ακυρώνει δικαιώματα, που ισοπεδώνει αξίες, που καταστρέφει ζωές. Όπως ακριβώς έγινε (εξακολουθεί να γίνεται...) και με τη διά της διολισθήσεως παραβίαση της συνταγματικής πρόβλεψης για τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Κάτι η «κινητικότητα», κάτι η «διαθεσιμότητα», για ποια μονιμότητα μπορούμε να μιλάμε. Το ζήτημα για τους τροϊκανούς ήταν να σπάσει το «ταμπού», όλα τα «ταμπού». Έσπασαν λοιπόν όλα σε χίλια κομμάτια. Και ζήσαν αυτοί καλά. Κι εμείς χειρότερα βέβαια, πολύ-πολύ χειρότερα...