Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Το όνομα είναι το μήνυμα;

Του Παντελή Μπουκάλα , kathimerini.gr
Υπάρχουν τρεις τουλάχιστον τρόποι για να διαβαστούν τα πολιτικά μανιφέστα που δημοσιεύονται επενδύοντας στο κύρος (και ενίοτε απλώς στον ήχο) των συνοδευτικών υπογραφών και απευθυνόμενα πρωτίστως σε κόμματα και κινήσεις, καθώς και σε άλλους «αναγνωρίσιμους», για διεργασίες κορυφής, και δευτερευόντως στους «ανώνυμους» ή «άσημους» πολίτες: πρώτον, σαν κείμενα (και έτσι να κριθούν, με μια αυστηρότητα που θα τιμά πρώτα πρώτα τα ίδια, εφόσον στόχος τους είναι η παραγωγή σκέψης και όχι χειροκροτημάτων ή ειρωνικών μειδιαμάτων), δεύτερον σαν άθροισμα υπογραφών και τρίτον σαν παράταξη φωτογραφιών. Αν ισχυριζόμασταν πως οι τρεις αναγνωστικές μέθοδοι είναι ισοδύναμες, μάλλον θα πριμοδοτούσαμε υπερβολικά την καθαυτό ανάγνωση, την ανάγνωση δηλαδή του κειμένου και τον έλεγχό του με βάση τα όσα όντως λέει και όχι όσα υποθέτουμε ή μας είπαν άλλοι ότι λέει.
Το είδαμε αυτό, όπως τόσες φορές στο παρελθόν, και με την υποδοχή του κειμένου των 58 πολιτών (ανένταχτων, αλλά και στελεχών του ΠΑΣΟΚ και λιγότερο της ΔΗΜΑΡ) που καλούν σε επαναθεμελίωση της Κεντροαριστεράς. Η αξία του ζυγίστηκε με κριτήριο αφενός την εκ των προτέρων δεδομένη συμφωνία ή αντιδικία με τα νοήματά του (οπότε περίττευε η ανάγνωσή του) και αφετέρου την «αναγνωρισιμότητα» των συνυπογραφόντων, οπότε και πάλι περίττευε η ανάγνωση· αρκούσε μια ματιά στα ονόματα, για να εντοπιστούν τα «πιο αναγνωρίσιμα», δηλαδή, μια και ζούμε σε κοινωνία του θεάματος και του ακροάματος, όσα έχουν κάνει τον μεγαλύτερο ντόρο, για οποιονδήποτε λόγο.
Αφού λοιπόν το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από το «τι λένε;» στο «ποιοι τα λένε», τηρήθηκε το έθιμο και από το σύνολο των 58 κόπηκε και προβλήθηκε μια πολύ μικρή ομάδα «ηχηρών» ονομάτων. Και φυσικά, στους «λίγους εκλεκτούς» συμπεριελήφθησαν οι δημοσιογραφικώς και ιντερνετικώς θορυβωδέστεροι, ανεξαρτήτως της καθαυτό συγγραφικής τους αξίας (λ.χ. ο Θανάσης Χειμωνάς και η Σώτη Τριανταφύλλου), ή οι τηλεοπτικώς πασίγνωστοι, λ.χ. ο Γιάννης Μπέζος, φωτογραφίες των οποίων, σε διάφορες πόζες, υπάρχουν άφθονες. Με τέτοια κριτήρια, λογικό ήταν που το όνομα του Αλέξη Πολίτη λ.χ. δεν υπολογίστηκε στα διάσημα, έστω στα γνωστά. Κι ας του οφείλει πολλά η μελέτη του νέου ελληνισμού.
Το μανιφέστο υποθέτει πως η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς θα επιτευχθεί με τη συστέγαση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Ο κ. Κουβέλης, όμως, με την πικρή πείρα της συγκυβέρνησης, αρνείται τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος του οποίου έσπευσε να υποδεχθεί θερμά την κίνηση των 58, γεγονός που ουδόλως την ωφέλησε πολιτικά· το αντίθετο. Ανώφελη (αν όχι επιβλαβής) είναι και η πρωταγωνιστική παρουσία πολιτικών παλιρροϊκού τύπου, όπως ο κ. Μπίστης, που Κύριος οίδε σε πόσες «ανασυγκροτήσεις» πόσων χώρων έχει συμμετάσχει μέχρι τώρα. Θα μπορούσε, μάλιστα, να στοιχηματίσει κανείς ότι εφεξής, την κίνηση θα εκπροσωπεί σχεδόν μονοπωλιακά ο εν λόγω αεικίνητος πολιτικός, επειδή αυτός είναι ο τηλεοπτικά αναγνωρισιμότερος. Και επειδή «έτσι δουλεύει το σύστημα».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...