Η αφασία ως πολιτική μέθοδος

Γιώργος Λακόπουλος ,protagon.gr
Ίσως το πιο ενοχλητικό στοιχείο του δημοσίου βίου είναι η επιμονή των κάποιων πολιτικών να μας δουλεύουν. Υπάρχει μια αφασία στον λόγο τους που μονιμοποιείται ως μέθοδος. Σαν να έχουν καταπιεί ένα μαγνητόφωνο -ένα τσιπάκι, έστω- και εκφωνούν διαφορές απίστευτες θεωρίες, απευθυνόμενοι σε λωτοφάγους. Μιλούν σαν σχολιαστές, σαν να μην έχουν καμία ευθύνη για το πρόβλημα και να έχουν μόνο τις λύσεις γι' αυτό και πρέπει να τους προτιμήσουμε.
Όσοι κυβερνούν μιλάνε για τη χώρα και το μέλλον της, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον εαυτό τους και το παρελθόν τους. Και όσοι θέλουν να κυβερνήσουν στο μέλλον δεν δείχνουν να έχουν πάρει μαθήματα από το παρελθόν. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.
Είπε ο Αντώνης Σαμαράς ότι σε έξι χρόνια θα έχει αποκαταστήσει τα πράγματα στην προ του Μνημονίου περίοδο, ενώ από την -μίζερη- εμφάνισή του στη ΔΕΘ και μετά, η επικοινωνιακή κομπανία που τον συνεπικουρεί τσαμπουνάει διάφορες ανοησίες για να παραπλανήσει την κοινή γνώμη. Όπως ότι το Μνημόνιο τελειώνει, ότι δεν πρόκειται να δεχθεί νέα μέτρα. Προφανώς, όπως παλιότερα δεν δεχόταν το Μνημόνιο.
Σε ποια ακριβώς κατάσταση θα βρίσκεται η χώρα σε έξι χρόνια θα το διαπιστώσει κανείς αν ρίξει μια ματιά στην τελευταία έρευνα της ΓΣΕΕ, αλλά και στις προβλέψεις όλων των διεθνών οργανισμών. Θα είναι πάντα μια υπερχρεωμένη χώρα, απολύτως εξαρτημένη από τους δανειστές της και η ελληνική κοινωνία θα συνεχίζει υπόκειται τις συνέπειες της πολιτικής που ασκείται τα τελευταία χρόνια.
Αν ο Πρωθυπουργός υποσχόταν τη βελτίωση των πραγμάτων σε έξι χρόνια, θα μπορούσε να τον πάρει κάποιος στα σοβαρά. Όταν υπόσχεται αποκατάσταση στην προ Μνημονίου περίοδο,  απλώς παραπλανά για να δημιουργήσει προϋποθέσεις διαιώνισης της παρουσίας τους στην εξουσία. Γιατί εννοεί ότι η αποκατάσταση στην εξαετία, θα συμβεί μόνο εφόσον θα κυβερνάει ο ίδιος. Άλλα σχόλια δεν χρειάζονται.
Είπε ο αντιπρόεδρος Βαγγέλης Βενιζέλος ότι οι θυσίες στις όποιες υποβλήθηκε ο ελληνικός λαός ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η οικονομία από την κρίση και πάντως νέα μέτρα δεν θα υπάρξουν. Πρόκειται για παραπλάνηση εις διπλούν. Γιατί, απλούστατα, τα μέτρα δεν εξαρτώνται ούτε από τον Πρωθυπουργό, ούτε από τον αντιπρόεδρό του. Επιβάλλονται από την τρόικα. Προς την οποία αμφότεροι έχουν δεσμευτεί ενυπογράφως. Και μη μας πουν ότι εν ανάγκη θα διώξουν και την τρόικα, γιατί θα σκάσει από τα γέλια ο Τσίπρας.
Όσο για τις θυσίες, υπάρχει μια λεπτομέρεια την οποία παρακάμπτει ο αντιπρόεδρος. Στην ανάγκη για θυσίες οδήγησαν τα δύο κόμματα που κυβερνούν σήμερα. Με άλλους επικεφαλής τότε, αλλά και με τους δυο που έχουν σήμερα στο τιμόνι μέσα στα πράγματα. Αν λοιπόν ο ελληνικός λαός δεν έχει άλλον τρόπο από το να φορτωθεί τα βάρη για να σώσει την οικονομία, γιατί έπρεπε και να φορτωθεί και όσους τα επέβαλαν; Πώς γίνεται ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος να μετείχαν στις κυβερνήσεις που οδήγησαν στην εκτροπή -που δεν είναι μόνο δημοσιονομική- αλλά να μετέχουν και στην κυβέρνηση που θα την αντιμετωπίσει;
Δεν θα ήταν καλύτερα εφόσον το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ πραγματικά πείσθηκαν ότι πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία και πρακτική να το δείξουν αποβάλλοντας τα πρόσωπα που βαρύνονται με το παρελθόν και να δώσουν τη σκυτάλη σε άλλα στελέχη από τον χώρο του το καθένα, νεότερα και άφθαρτα; Δεν θα ήταν καλύτερο κόμμα σήμερα η ΝΔ και ακόμη καλύτερο το ΠΑΣΟΚ αν είχαν επικεφαλής πολιτικούς που δεν έχουν βάλει τις υπογραφές τους στις αποφάσεις της αποτυχίας του παρελθόντος; Τέλος, είπε ο Αλέξης Τσίπας ότι θα αποκαταστήσει όσες απώλειες έχουν υπάρξει επί Μνημονίου, τόσο στους πολίτες, όσο και στο δημόσιο. Πιο απλά, θα επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι, θα επιτρέψουν στα προγενέστερα επίπεδα οι κατώτεροι μισθοί, θα ανακτηθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις, θα κρατικοποιηθούν οι τράπεζες και αλλά ωραία και ευχάριστα.
Ας αρχίσουμε από το τελευταίο. Καμία αντίρρηση να ανακτήσει το δημόσιο τις ΔΕΚΟ που πουλήθηκαν. Υπάρχουν όμως δυο προαπαιτούμενα. Πρώτον, αυτοί που τις έχουν σήμερα να τις πουλάνε. Και δεύτερο, το κράτος να έχει τα λεφτά να τις αγοράσει. Υπάρχει τέτοια ευχέρεια και δεν το ξέραμε; Υπάρχει άλλος τρόπος σε χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μας διαφεύγει;
Όσο για τις επαναπροσλήψεις, τις μισθολογικές διορθώσεις κ.λπ. είναι άγιες ιδέες. Μόνο που δεν αρκεί να επαναπροσλάβεις κάποιον, πρέπει να τον πληρώνεις κιόλας. Θα υπάρχουν λεφτά σε μια οικονομία, η όποια ενδεχομένως να μη δανείζεται καν, αν πράγματι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα σπάσει με τους δανειστές;
Άρα, λοιπόν, όλα αυτά είναι προεκλογικές σαπουνόφουσκες που θα σκάσουν το βράδυ των εκλογών. Και είναι απορίας άξιο γιατί ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σε κάτι που πρακτικά είναι αδύνατο να συμβεί, στα επόμενα χρόνια τουλάχιστον. Αυτοί που κυβερνούν λοιπόν πουλάνε κατασκευασμένη αισιοδοξία, αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν πουλάνε φρούδες ελπίδες. Είτε είναι άσχετοι με τα πραγματικά προβλήματα των πραγματικών ανθρώπων, είτε τα αντιμετωπίζουν με αναισθησία.
Αυτό θα ήταν μια συνηθισμένη κατάσταση στην πολιτική αν δεν συνέβαινε στις σημερινές συνθήκες να ρίχνει νερό στον μύλο του νεοναζισμού. Αν οι επικεφαλής των δυο κομμάτων που κυβερνούν ήταν ειλικρινείς με τους πολίτες και είχαν αναλάβει τις ευθύνες τους, προσωπικά ο καθένας, οι χρυσαυγίτες θα είχαν απομονωθεί. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τι λέει όταν υπόσχεται, θα αποκτούσε χαρακτηριστικά ασφαλούς εναλλακτικής λύσης, ακόμη και για όσους δεν θα τον ψηφίσουν, και αυτό με τη σειρά του θα ήταν η καλύτερη απάντηση στην ακροδεξιά και τις απειλές της για αποσταθεροποίηση.

Συνεπώς, έστω και τώρα, οι πολιτικές δυνάμεις που διαμορφώνουν τους κανόνες του παιχνιδιού πρέπει να κοιταχτούν στον καθρέφτη τους και να συνέλθουν από την αφασία που διακρίνει τη δημόσια παρουσία τους. Να πουν την αλήθεια, να μετριάσουν τους τόνους τους και να αντιληφθούν ότι απευθύνονται σε ανθρώπους με δραματική επιδείνωση της ζωής τους, αλλά και με κρίση. Θυμούνται ποιος ήταν, τι έλεγε και τι έκανε ο καθένας. Αν ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς δεν καταλάβουν ότι η συμπεριφορά τους οδηγεί σε τυφλές επιλογές τούς πολίτες περισσότερο και από την πολιτική τους και αν ο Τσίπρας δεν βάλει σε μια λογική σειρά τις πολιτικές προτάσεις του, η χώρα οδηγείται στον πολιτικό μεσαίωνα. Και το κρίμα στον λαιμό τους.