Η μάχη του νερού

Του ΣΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ , enet.gr

Δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος όποιου υποψηφίου κερδίσει το διαγωνισμό για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, υπόσχεται η «Ενωση Πολιτών για το Νερό»-«Κίνηση 136».

Η ΔΕΘ, επόμενος σταθμός των διαμαρτυριών κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ Μέλη της ανακοίνωσαν χθες ότι ο αγώνας τους δεν θα εξαντληθεί με την ολοκλήρωση του διαγωνισμού, αλλά μη κερδοσκοπικοί συνεταιρισμοί νερού των δήμων της Θεσσαλονίκης θα διεκδικήσουν την παροχή υπηρεσιών ύδρευσης-αποχέτευσης ως «εναλλακτικοί πάροχοι», στηριζόμενοι μάλιστα στο κανονιστικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Κι αυτό προβλέπει ότι δεν μπορεί να μετατραπεί ένα κρατικό μονοπώλιο σε ιδιωτικό, δήλωσαν χθες οι εκπρόσωποι της «ΚΠΝ»-«Κ136» Λάζαρος Αγγέλου, Κώστας Μαριόγλου και Κώστας Νικολάου.
Κατά ΤΑΙΠΕΔ
Προς το παρόν ετοιμάζονται για το σχηματισμό ενός μπλοκ κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ στη διάρκεια της 78ης ΔΕΘ, ενώ θα ενημερώσουν και τους πολιτικούς αρχηγούς που θα βρεθούν στη Θεσσαλονίκη.
Κατήγγειλαν ότι το ΤΑΙΠΕΔ δεν προωθεί την αποκρατικοποίηση, όπως αποφάσισε η Βουλή, αλλά την ιδιωτικοποίηση, αποκλείοντας παράνομα από το διαγωνισμό ένα φορέα όπως η «ΕΠΝ». Τελούν εν αναμονή της εκδίκασης αίτησης ασφαλιστικών μέτρων, στις 23 Σεπτεμβρίου, στο Πρωτοδικείο Αθηνών, με την οποία ζητούν από το ΤΑΙΠΕΔ να τους δώσει τα στοιχεία της πρώτης φάσης όλων των υποψηφίων, ώστε με αυτά να προχωρήσουν σε αγωγή κατά της απόφασης αποκλεισμού τους από τη β' φάση και ζητούν την ακύρωση του διαγωνισμού ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ.
Καλούν την κυβέρνηση να αποσύρει από το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ και να ακυρώσει το διαγωνισμό παραχώρησης του 51% της εταιρείας, καθώς και οι Ευρωπαίοι επίτροποι Μισέλ Μπαρνιέ και Ολι Ρεν δηλώνουν ότι η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ δεν είναι μνημονιακή υποχρέωση, αλλά επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης.

Κατήγγειλαν επίσης ότι, με τον τρόπο που σχεδιάζεται η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, θα προκαλέσει «συντριπτική ζημιά» στο δημόσιο συμφέρον, σε αντίθεση με τα περί μείωσης των τιμολογίων του νερού, που υποστηρίζει το υπουργείο Οικονομικών, με αποτέλεσμα την πρώτη πενταετία να υπάρξει αύξηση κατά 62% στα τιμολόγια της ΕΥΑΘ.    

Βουλιάζουν τα εισοδήματα, αυξάνονται οι τιμές-6,3% πάνω τα βασικά αγαθά στην πενταετία της κρίσης

31/8/2013 , iefimerida.gr

Η ακρίβεια στο καιρό της κρίσης καλά κρατεί. Παρά την πρωτοφανή οικονομική ύφεση και τη μεγάλη μείωση των εισοδημάτων την τελευταία πενταετία οι τιμές των βασικών ειδών διατροφής συνεχίζουν απτόητες την ανοδική τους πορεία.
Τα στοιχεία της έρευνας του ΙΝΕΜΥ της ΕΣΕΕ, που βασίζεται σε στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και της Τράπεζας της Ελλάδος δείχνουν σωρευτική αύξηση των τιμών σε βασικά προϊόντα τροφίμων σε ποσοστό 6,3% την περίοδο 2008-2013, με τα προϊόντα εισαγωγής να επιβαρύνονται περισσότερο.
Τις μεγαλύτερες αυξήσεις παρουσίασαν η ζάχαρη (21,53%), τα αυγά (19,05%), το ρύζι (13,85%) και οι σοκολάτες (10,86%).
Αν και όπως επισημαίνει η έρευνα της ΕΣΕΕ τα δεδομένα δεν επιτρέπουν τη διατύπωση ασφαλών συμπερασμάτων, καταγράφονται ενδείξεις για μείωση των τιμών στο πρώτο τρίμηνο του 2013. Μάλιστα οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για περαιτέρω υποχώρηση του επιπέδου τιμών. Ειδικότερα, μόνο τα αυγά κατέγραψαν σημαντική αύξηση σε σχέση με το 2012 ενώ το νωπό -παστεριωμένο γάλα, τα αναψυκτικά και η ζάχαρη σημείωσαν οριακή άνοδο. Οι τιμές όλων των υπολοίπων προϊόντων υποχώρησαν το πρώτο τρίμηνο του 2013.
Στην έρευνα , σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή» διαφαίνεται η μικρή συσχέτιση του μισθολογικού κόστους με την εξέλιξη του επιπέδου των τιμών. Οι μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις, οι οποίες συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο αριθμό απασχολουμένων και το μισθολογικό κόστος διαδραματίζει έναν κρίσιμο ρόλο στα λειτουργικά τους έξοδα, δεν φαίνεται να έχουν μεταφέρει την ελάφρυνση από το κόστος εργασίας στις τιμές των προϊόντων. Αντίθετα, στις πολύ μικρές επιχειρήσεις (απασχολούν έως 4 άτομα) έχουν προβεί σε μειώσεις τιμών, κυρίως στον κλάδο ένδυσης - υπόδησης. Μια πιθανή εξήγηση της συμπεριφοράς των τιμών που δεν ακολουθούν τον κανόνα της εσωτερικής υποτίμησης, σύμφωνα με την έρευνα, θα μπορούσε να προέλθει από το κλείσιμο των μικρών εμπορικών καταστημάτων εξαιτίας της ύφεσης. Η οριστική διακοπή της λειτουργίας τους και ο δραστικός περιορισμός του αριθμού των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων ενδεχομένως να διεύρυνε τις δυνατότητες επηρεασμού του επιπέδου των τιμών από τις μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις.
Σε αντίθεση με τον κλάδο των τροφίμων πάντως, ραγδαία αποκλιμάκωση τιμών παρατηρείται σε όλα τα είδη στον κλάδο ένδυσης - υπόδησης. Οι τιμές τη διετία 2010-2012 μειώθηκαν μεσοσταθμικά κατά 28,2% στον κλάδο ένδυσης - υπόδησης και κατά 29,4% στον κλάδο της ένδυσης. Τη μεγαλύτερη υποχώρηση εμφανίζει η γυναικεία ένδυση με ποσοστό 34,1% και ακολουθεί η ανδρική με 27,9%. Τα ποσοστά μείωσης στην παιδική ένδυση περιορίστηκαν στη διετία στο 16,3%.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία της έρευνας για την καταναλωτική συμπεριφορά στα είδη ένδυσης - υπόδησης στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ο καταναλωτής δεν αγοράζει πλέον εάν δεν πετύχει πρώτα περαιτέρω μείωση στην τιμή (τιμή ταμείου κατόπιν διαπραγμάτευσης). Σε σχέση με το 2011 η διαπραγμάτευση της τιμής (το παζάρι) ακόμα και σε προϊόντα με εξαιρετικά χαμηλές τιμές (π.χ. αξίας 3 ευρώ) έχει λάβει σχεδόν καθολικό χαρακτήρα. Παρατηρείται επίσης ότι οι καταναλωτές, ακόμη και στη νέα χαμηλότερη τιμή που πετυχαίνουν μετά το παζάρεμα, ζητούν απόδειξη.

Προς την ανεπρόκοπη κα Εξουσία

Κώστας Λογαράς , protagon.gr
Υπάρχουνε κι αυτοί– κι είναι πολλοί– που δεν θέλουνε να ξεγελάσουν καμία Εφορία σου, ούτε ν’ αποκρύψουν κέρδη. Ψάχνουν απεγνωσμένα να εξοικονομήσουν ένα ποσό, να διασώσουν ένα απόθεμα για να μην τους πνίξει η θηλιά που τη σφίγγεις κάθε μέρα στον λαιμό τους. Ούτε κλέφτες είναι, ούτε κάνουν τη μεγάλη ζωή. Η δική σου αλλοπρόσαλλη πολιτική, η ατελέσφορη, τους εξωθεί στην ανεντιμότητα.
Κι όπως σ’ ένα σπίτι κρύβει κάποιος το μηνιάτικό του από τον τζογαδόρο ή τον πρεζάκια, έτσι προσπαθούν να γλιτώσουν απ’ τα νύχια σου πολλοί –πάρα πολλοί– νοικοκυραίοι. Για να μην ψοφήσουν στην ψάθα.
Γιατί, ενώ πληρώνουν ένα σωρό λεφτά για παροχές υποτίθεται των Δημόσιων Υπηρεσιών σου, αναγκάζονται να ξανά πληρώσουν για τις ίδιες παροχές σε Ιδιώτες. Κρατάς απ’ τις πετσοκομμένες τους συντάξεις και μισθούς για την Εκπαίδευση, και δίνουνε τα μαλλιοκέφαλά τους σε φροντιστήρια (αφού εσύ είσαι ανίκανη να φτιάξεις μια Δημόσια Παιδεία της προκοπής). Τους παρακρατάς τεράστια ποσά για την Υγεία, και πληρώνουν του κόσμου τα λεφτά σε φακελάκια και γιατρούς (γιατί είσαι ανήμπορη να ελέγξεις την κατάσταση).
Απ’ το κομπόδεμα που προσπαθούν να κρύψουν απ’ τις Εφορίες σου, θα πληρώσουν τη ΔΕΗ και τ’ αλλεπάλληλα χαράτσια σου, τις δυσθεώρητες τιμές στα σούπερ-μάρκετ (που εσύ, σαν εξουσία, δεν μπορείς να συμμαζέψεις), τις ιδιωτικές ασφάλειες που τις χρυσοπληρώνουν γιατί η αστυνομία σου είναι ανύπαρκτη• και το χειρότερο, απ’ τα κρυμμένα συντηρούν, τρία χρόνια τώρα, μέλη άνεργα της οικογένειάς τους. Γιατί να σου τα δώσουν εσένα;
Άλλωστε, σε υποψιάζονται οι πάντες– και δικαίως– ότι από τους φόρους που μαζεύεις, θα βολέψεις τους δικούς σου, θα τα ξοδέψεις στις πελατειακές σου πρακτικές και θα εξυπηρετήσεις αθέμιτα προνόμια και κρατικές σπατάλες. (Αν δεν στα βγάζανε προχτές στη φόρα, θα χάριζες διπλές συντάξεις στο σινάφι σου, κι ο μέεεγας Αβραμόπουλος θα μας χαιρέταγε από το σκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας). Χρόνια πριν, αλλά και τα τελευταία τέσσερα της κρίσης, έχεις αποδειχτεί ανάξια να κουμαντάρεις τα του οίκου σου.
Όχι, δεν σου έχουνε καμιά εμπιστοσύνη, γι’ αυτό και κρύβουν το γλίσχρο τους περίσσευμα. Αν το φανερώσουν, θα πέσεις πάνω τους σαν αρπακτικό. Δεν τολμάς να τα μαζέψεις απ’ τους επιτήδειους κι απομυζάς τους έντιμους. Γι’ αυτούς μιλώ– όχι τους κομπιναδόρους που ανέκαθεν συνομιλείς με άνεση στη γλώσσα τους– αλλά τους τίμιους. Αυτούς υπερασπίζομαι. Γιατί να σε εμπιστευτούν, λοιπόν;
Και είναι πολλοί αυτοί που δεν θα ήθελαν να αποκρύψουν τίποτα, αν ήσουν ικανή εσύ σαν εξουσία να εγγυηθείς μία ποιότητα ζωής, να τους εξασφαλίσεις μια Εκπαίδευση σωστή για τα παιδιά τους, ένα σύστημα υγείας• να κατοχυρώσεις την αξιοκρατία, να συγκροτήσεις ένα Κράτος ευνομίας και Δικαίου. Δεν θα είχανε αντίρρηση καμιά να σου τα δώσουν, αν ήξεραν ότι τα έδιναν σε φερέγγυους και αξιόπιστους πολιτικούς. Για να υπάρχει ένα όφελος ανταποδοτικό, στο σύνολο.
Και τώρα, τι έχει αλλάξει; Τίποτα. Όλα τα παλιά κουσούρια και τα χούγια σου τα κράτησες. (Δύο τρεις έντιμοι μονάχα στο πολιτικό προσωπικό, ένθεν κακείθεν, δεν φέρνουνε την Άνοιξη). Χωρίς σχεδιασμό και στόχο, εξακολουθείτε πεισματικά να αρνείσθε τις οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις κι αλλαγές• αποφεύγετε οι πάντες την κατάργηση άχρηστων Υπηρεσιών και Οργανισμών. Τους διατηρείτε αλώβητους για να κρατάτε σε αναμονή (ερχόμενοι και απερχόμενοι) τους κομματικούς σας φίλους και πελάτες.

Δεν έχετε αλλάξει στο παραμικρό. Και τώρα, ετοιμάζεστε να την πέσετε ξανά –φαίνεται να πλησιάζει το κακό –σε μισθωτούς, συνταξιούχους: σ’ αυτούς που το παλεύουν, παρ' όλα αυτά, να διασώσουν τα τελευταία ίχνη της αξιοπρέπειάς τους.

Πανεπιστήμια χωρίς κοινωνική ανέλιξη

• Καπάκος Σ. 30.08.2013  , avgi.gr         
•    
  Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας είχε ιστορικά μια ιδιαίτερη κοινωνική λειτουργία: ήταν ο κατεξοχήν θεσμός κοινωνικής κινητικότητας. Με άλλα λόγια, ήταν ο αναγκαίος θεσμός για την κοινωνική άνοδο των αποφοίτων και ως τέτοιος διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην πολιτική νομιμοποίηση. Μετά τον εμφύλιο η τριτοβάθμια εκπαίδευση έγινε το όχημα για την κοινωνική άνοδο χιλιάδων αποφοίτων και τη μετακίνησή τους από τα κατά βάση αγροτικά και εργατικά στρώματα στη μεσαία τάξη και τη δημοσιοϋπαλληλία. Αυτή η νέα μεσαία τάξη μηχανικών, γιατρών, δικηγόρων, εκπαιδευτικών και φροντιστών αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της νομιμοποίσης του αστικού καθεστώτος καθώς συμβόλιζε τη δυνατότητα κοινωνικής ανόδου. Η σημασία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ήταν κομβική, παρά τις εγγενείς υπερβολές που πήραν οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις, καθώς η δυνατότητα κοινωνικής ανόδου προϋπέθετε την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι πανελλαδικές εξετάσεις, η διαδικασία επιλογής δηλαδή, είχαν έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Επιπροσθέτως αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που η συμπαθής κοινότητα των φροντιστών δεν θεωρήθηκε ότι ασκούσε παρασιτική λειτουργία. Η λέξη παραπαιδεία, με την απαξιωτικό της σημασία, μπήκε αργότερα στο λεξιλόγιο και δεν αφορούσε μόνο στους φροντιστές αλλά και τους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης, που κέρδιζαν αρκετά με τα φροντιστήρια που έκαναν στους μαθητές τους!
  
  
  Η κοινωνική λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εξηγεί ώς έναν βαθμό και την αντίφαση μεταξύ του πολιτικού ριζοσπαστισμού των φοιτητών και της υποχώρησής του κατά τη διαδικασία της επαγγελματικής ανέλιξης.
  Όλα αυτά βεβαίως ενόσω γραμμή των αστικών δυνάμεων ήταν η λεγόμενη στρατηγική της ευημερίας, έστω με την ελληνική της ιδιαιτερότητα. Πριν από περίπου μιά δεκαπενταετία ξεκίνησε η βαθμιαία υποχώρηση της λειτουργίας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ως θεσμού κοινωνικής ανόδου, άρχισε δηλαδή να μειώνεται ο κοινωνικός της ρόλος. Τα διδακτορικά και τα μεταπτυχιακά αντικατέστησαν εν μέρει τα πτυχία, ενώ με την έναρξη της οικονομικής κρίσης η τριτοβάθμια εκπαίδευση λειτουργεί περισσότερο ως θεσμός αύξησης του γενικότερου μορφωτικού επιπέδου, του μορφωτικού κεφαλαίου και πολύ λίγο ως θεσμός κοινωνικής ανόδου. Εξού και η μείωση των βάσεων σε άλλοτε περιζήτητες σχολές, που οδηγούν σε επαγγέλματα μηχανικών, δικηγόρων, εκπαιδευτικών, ακόμη και γιατρών καθώς η προοπτική τους είναι πλέον η φυγή στο εξωτερικό ή ελευθεροϋπαλληλία με μειωμένο κοινωνικό ρόλο και ακόμη πιό μειωμένα εισοδήματα.
  Αυτός είναι και ο λόγος που η διατυμπανιζόμενη προσαρμογή στις ανάγκες της αγοράς παραμένει στον αέρα παρά τις συνεχείς μεταρρυθμίσεις που εξαγγέλλονται ή αφορά ορισμένες μόνο πλευρές, όπως οι στρατιωτικές σχολές, παρά τη δραστική περικοπή των αποδοχών, ή τον τουριστικό κλάδο.
                        

Παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη για τη Συρία

real.gr
Με άρθρο του, υπό τον τίτλο «Τύμπανα Πολέμου», ο Μίκης Θεοδωράκης παίρνει θέση για τις εξελίξεις στη Συρία.

Μάλιστα, ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης αναφέρει, μεταξύ άλλων, τον διάλογο που είχε με τον Φρανσουά Μιτεράν.

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο:

«Τύμπανα Πολέμου

του Μίκη Θεοδωράκη

- Τα τύμπανα πολέμου ηχούν και πάλι στη Μέση Ανατολή.

Νέος στόχος η Συρία.

- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου. Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.

- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν… Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;

- Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί

- Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες;

- Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.

- Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.

- Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.

- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι;
Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας… Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;
*
Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.

Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά. Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.

Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.

Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…

Αθήνα, 29.8.2013».

πράσινη δόμηση: δέκα πρακτικές που υιοθετήθηκαν το 2013

29 Aug, 2013 , ipyxida.gr



Ο κλάδος της πράσινης δόμησης αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς ώστε συμβατικές μέθοδοι κατασκευής και υλικά να υποκαθίστανται από περιβαλλοντικά φιλικότερες επιλογές.
Ακόμα και κατασκευαστικές εταιρείες στις ΗΠΑ επιχειρούν να παρουσιάσουν διαφορετικές λύσεις μείωσης του οικολογικού τους αποτυπώματος και περιορισμού του περιβαλλοντικού αντίκτυπου των προϊόντων τους.
Ακολουθούν δέκα πρακτικές που υιοθετήθηκαν το 2013.
* Οικοδομικοί κανονισμοί: σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ, κατά το έτος που διανύουμε, η τοπική αυτοδιοίκηση έχει επιβάλει την υιοθέτηση των πλέον πρόσφατων οικοδομικών κανονισμών που περιλαμβάνουν και τα πράσινα κτήρια.
* Διαχείριση στο διαδίκτυο: δεδομένης της ανάπτυξης των αυτοματισμών στο πλαίσιο της πράσινης δόμησης, θα αυξάνεται ο αριθμός των πράσινων κτηρίων που θα ελέγχονται διαδικτυακά. Κι αυτό χάρη στα νέα προϊόντα κτηριακών αυτοματισμών και διαχείρισης εγκαταστάσεων.
* Δημοσιοποίηση απόδοσης πράσινων κτηρίων: λόγω των νέων απαιτήσεων μείωσης των κτηριακών εκπομπών ρύπων στην Καλιφόρνια και την πόλη του Σηάτλ, στην Πολιτεία Ουάσιγκτον, οι ιδιοκτήτες εμπορικών κτηρίων υποχρεούνται να γνωστοποιούν την απόδοση του κτηρίου σε όλους τους νέους ενοικιαστές ή αγοραστές και σε ορισμένες περιπτώσεις και στο κοινό.
* Κτήρια υψηλής αποδοτικότητας: η τάση της κατασκευής μεγάλων κατοικιών τα προηγούμενα χρόνια αναμένεται να αντιστραφεί από αυτή της κατασκευής μικρότερων. Εκτός από λιγότερο χώρο και υλικά, οι δομές αυτές έχουν περιορισμένες ενεργειακές απαιτήσεις, καθιστώντας τις διαδικασίες ψύξης και θέρμανσης αποδοτικότερες. Έτσι, αυξάνεται η συνολική απόδοση του κτηρίου στο οποίο βρίσκονται.
* Εξοικονόμηση νερού: η ευαισθητοποίηση σχετικά με τα περιορισμένα αποθέματα πόσιμου νερού παγκοσμίως επιβάλλει σε αρχιτέκτονες και ιδιοκτήτες να λάβουν μέτρα μείωσης της κατανάλωσης νερού στα κτήρια. Σύγχρονες υδραυλικές υποδομές, συστήματα συλλογής ομβρίων υδάτων και άλλες καινοτόμες τεχνολογίες εξοικονόμησης αναπτύσσονται ταχύτατα.
* Περιβαλλοντικές και Υγειονομικές προϋποθέσεις: η νέα έκδοση του πιστοποιητικού πράσινης δόμησης LEED (Leadership in Energy & Environmental Design) περιορίζει τη χρήση συγκεκριμένων χημικών ουσιών. Έτσι τα χημικά που περιλαμβάνονται σε “κόκκινες” λίστες αναμένεται να αποτελέσουν αντικείμενο διαμάχης. Παράλληλα, οι κατασκευαστές δομικών υλικών θα επιχειρήσουν να κατακτήσουν μεγαλύτερα μερίδια αγοράς βασιζόμενοι στη δημοσιοποίηση των χημικών συστατικών των προϊόντων τους.
* Ηλιακή ενέργεια: η χρήση της ηλιακής ενέργειας στα κτήρια παρουσιάζει ιδιαίτερη ανάπτυξη τόσο σε εμπορικές-βιομηχανικές στέγες όσο και σε κατοικίες και υποστηρίζεται από διάφορα προγράμματα χρηματοδότησης στις ΗΠΑ.
* Μείωση εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα: η ανάπτυξη των κτηρίων μηδενικών εκπομπών αναμένεται να οδηγήσει πανεπιστήμια, κυβερνητικές υπηρεσίες, νοσοκομεία και επιχειρήσεις στην απαίτηση κριτηρίων πράσινης δόμησης από αρχιτέκτονες και κατασκευαστές.
* Πράσινη ανακαίνιση: οικονομικοί περιορισμοί στην κατασκευή νέων κτηρίων στρέφουν το ενδιαφέρον στην πράσινη ανακαίνιση υπαρχουσών κατασκευών με τα πιστοποιητικά LEED για αυτές τις περιπτώσεις να ξεπερνούν σε αριθμό εκείνα που εκδίδονται σε νέα κτήρια.
* Υψηλότερα κοινωνικά στάνταρντς: με τον “οικολογικό πυρετό” και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, οι εταιρείες υιοθετούν αυστηρότερα κριτήρια όταν πρόκειται για πράσινα δομικά προϊόντα και υπηρεσίες.

via http://www.econews.gr/2013/08/28/prasini-domisi-standards-104513/

ΔΗΜΑΡ: Άμεσες αλλαγές στο πρόγραμμα προσαρμογής

enikos.gr

«Η ελληνική οικονομία θα ανακάμψει μόνο με μια νέα οικονομικά πολιτική. Απαιτείται μείωση της φορολογίας των χαμηλών εισοδημάτων, ουσιαστική διευκόλυνση για τον διακανονισμό των φορολογικών, ασφαλιστικών και δανειακών υποχρεώσεων, παροχή ρευστότητας στην αγορά, ενίσχυση αναπτυξιακών παρεμβάσεων και υποστήριξη των ανέργων» αναφέρει η ΔΗΜΑΡ σε ανακοίνωσή της για το «ενδεχόμενο χρηματοδοτικό κενό».
«Η κυβέρνηση οφείλει να αναπτύξει μια σθεναρή διαπραγμάτευση για άμεσες αλλαγές στο πρόγραμμα προσαρμογής και ρυθμίσεις ελάφρυνσης του χρέους. Πρέπει να αποκρούσει κάθε συζήτηση που λαμβάνει ως δεδομένο την ύπαρξη χρηματοδοτικού κενού τα επόμενα έτη και καλεί στη λήψη νέων μέτρων επιβαρυντικών για την κοινωνία» τονίζει η ΔΗΜΑΡ.

Κίνδυνος ευρύτερης ανάφλεξης

Της Μαρίας Γιαννακάκη* , EΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Τυχόν στρατιωτική επέμβαση, ακόμα και περιορισμένη, στη Συρία ισοδυναμεί με κίνδυνο επέκτασης της κρίσης εκτός συριακών συνόρων και με πρόκληση ευρύτερης ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή.

Η στρατιωτική επέμβαση δεν θα επιλύσει κανένα πρόβλημα, δεν θα σταματήσει κανένα έγκλημα. Αντίθετα, το μεγάλο θύμα θα εξακολουθήσει να είναι ο συριακός λαός. Θα προκαλέσει μονιμότερη εμπλοκή της Δύσης με απρόβλεπτες συνέπειες για τη διεθνή ασφάλεια και τη σταθερότητα.

Η διεθνής κοινότητα, ο γ.γ. των Ηνωμένων Εθνών και η Ε.Ε. πρέπει να αναζητήσουν και να επιμείνουν στην εξεύρεση πολιτικής λύσης που θα διασφαλίζει το τέλος των εγκλημάτων του τυραννικού καθεστώτος Ασαντ και των ακραίων ισλαμιστών ανταρτών σε βάρος αμάχων και παιδιών, τη λήξη του αιματηρού εμφυλίου και τη μετάβαση σε δημοκρατικό καθεστώς που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θρησκευτικές ελευθερίες όλων.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να εμπλακεί με οποιονδήποτε τρόπο σε ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση, ούτε να παράσχει βοήθεια και στήριξη.

Αντίθετα, πρέπει να συμβάλει στην υλοποίηση οποιασδήποτε πρωτοβουλίας εξεύρεσης πολιτικής λύσης με τη συμμετοχή όλων των πλευρών.

 * Βουλευτής Β΄ Πειραιώς της ΔΗΜΑΡ

Eurostat: Στο 27,6% η ανεργία στην Ελλάδα τον Μάιο

tanea.gr
Στο 27,6% του ενεργού πληθυσμού αυξήθηκε η ανεργία στην Eλλάδα τον Μάιο, από 27% τον Απρίλιο, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα η Eurostat.

Οπως προκύπτει από τα κοινοτικά στοιχεία, η μέση ανεργία στην ευρωζώνη κυμάνθηκε τον Ιούλιο στο 12,1% παραμένοντας αμετάβλητη σε σχέση με τον Ιούνιο, ενώ στο σύνολο της ΕΕ παρέμεινε επίσης αμετάβλητη στο 11%. Τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας εμφανίζουν η Αυστρία (4,8%), η Γερμανία (5,3%) και το Λουξεμβούργο (5,7%).

Αναφορικά με τις επιμέρους επιδόσεις της Ελλάδας, τον Μάιο το ποσοστό ανεργίας στους άνδρες ήταν 24,6%, στις γυναίκες 31,6% και στους νέους κάτω των 25 ετών 62,9%.

Ο μέσος όρος ανεργίας στην ευρωζώνη στους άνδρες ήταν τον Ιούλιο 11,9%, στις γυναίκες 12,2% και στους νέους κάτω των 25 ετών στο 24%.

Οι χώρες στις οποίες καταγράφηκε η μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας σε ένα έτος ήταν η Κύπρος (από 12,2% σε 17,3%), η Ελλάδα (από 23,8% σε 27,6%) και η Σλοβενία (από 9,3% σε 11,2%).

«Τρίτο πόλο» εισηγείται ο Φ. Κουβέλης

ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ethnos.gr

Tη συγκρότηση ενός τρίτου, προοδευτικού πόλου με τη φιλοφοξία να λάβει πολιτικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά παράταξης εισηγείται με δήλωσή του ο οπρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης.

Σε δήλωσή του, η οποία διανεμήθηκε σήμερα αναφέρει:
«Σήμερα, είναι απολύτως αναγκαία η συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων που διαφωνούν με την ασκούμενη πολιτική της δικομματικής κυβέρνησης, αλλά και το λαϊκισμό της μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου από την αξιωματική αντιπολίτευση. Των δυνάμεων που επιδιώκουν να συγκροτήσουν και να υπηρετήσουν μια νέα πολιτική διέξοδο για τη χώρα.
Ένα πολιτικό πόλο διευρυμένο, που θα διατυπώσει μία πολιτική πρόταση που θα εμπνεύσει και θα πείσει την κοινωνία για μία νέα πορεία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωση , με δημοκρατία και κοινωνική συνοχή.
Με βασικούς άξονές της τη σύνδεση της δημοσιονομικής προσαρμογής με την ανάπτυξη και προώθηση ενός νέου προτύπου παραγωγικής ανασυγκρότησης. Με εξυγίανση του πολιτικού συστήματος, ριζική μεταρρύθμιση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης , καθώς και αναβάθμιση της αυτοδιοίκησης.
Η συσπείρωση αυτή αφορά όλες τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας, των νέων κοινωνικών κινημάτων.
Αυτός, ο τρίτος πόλος, θέλουμε να λάβει πολιτικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά παράταξης, ώστε να διασφαλίζεται η ουσιαστική συμμετοχή στη διαμόρφωση πολιτικής και την ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών.
Ο τρίτος πόλος φιλοδοξούμε να γίνει μια ελκυστική πρόταση εξουσίας η οποία:
· θα καθορίσει τη νέα πορεία της χώρας.
· θα αξιοποιήσει την εκλογική δύναμη που θα αποκτήσει για να λειτουργήσει ως σταθεροποιητικός παράγοντας για την κυβερνησιμότητα της χώρας, ανατρέποντας τις διλημματικές επιλογές του νέου διπολισμού. 

Οι πέντε εφορίες με την καλύτερη και την χειρότερη επίδοση -Πάτωσαν τα νησιά

iefimerida.gr
Νέο αρνητικό ρεκόρ κατέρριψε το ύψος των ληξιπρόθεσμων οφειλών στο Δημόσιο, καθώς τα χρέη ανήλθαν μέχρι 31 Ιουλίου στα 60 δισ. ευρώ σε φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Εσόδων του υπουργείου Οικονομικών, το ληξιπρόθεσμο υπόλοιπο ανήλθε στις 31 Ιουλίου σε 60,181 δισ. ευρώ και αυξήθηκε κατά περίπου 407 εκατ. ευρώ από το τέλος του Ιουνίου 2013 (59,774 δισ. ευρώ) και κατά περίπου 4,1 δισ. ευρώ από τις αρχές του έτους (56,105 δισ. ευρώ στις 31/12/12).
Υπερέβησαν τα 60 δισ. ευρώ στο τέλος του 7μήνου εφέτος οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φυσικών προσώπων και των επιχειρήσεων προς το Δημόσιο, καταρρίπτοντας συνεχώς κάθε αρνητικό ρεκόρ.
Όσον αφορά στην πορεία των εσόδων, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία για τον Ιούλιο, οι ΔΟΥ εισέπραξαν 2,94 δισ. ευρώ, έναντι στόχου 2,91 δισ. ευρώ σημειώνοντας υπέρβαση ύψους 1,1%. Σε επίπεδο 7μήνου, οι ΔΟΥ εισέπραξαν 14,8 δισ. ευρώ, έναντι στόχου 15,42 δισ. ευρώ με απόκλιση 4%.
Παράλληλα, στα στατιστικά στοιχεία εντοπίστηκαν και οι πέντε Εφορίες με τα καλύτερα στοιχεία στις εισπράξεις, αλλά και αυτές με τα χειρότερα.
Οι πέντε καλύτερες Εφορίες:
ΔΟΥ Α' Βόλου: +134,4%
ΔΟΥ Α'- Β' Ιωαννίνων: +119,1%
Α'-Β- Χανίων: +105,7%
Α' Κατερίνης: +86,4%
ΔΟΥ Ξάνθης: +84,6%
Οι πέντε χειρότερες Εφορίες:
ΔΟΥ Σκιάθου: -54,2%
ΔΟΥ Μυκόνου: -50,3%
ΔΟΥ Ιθάκης: -42,1%
ΔΟΥ Μήλου: -38,9%
ΔΟΥ Θήρας: -38,5%

Ανακοίνωση του Τομέα Παιδείας και Ερευνάς της ΔΗΜΑΡ για τις κινητοποιήσεις στο χώρο της εκπαίδευσης.

29 Αυγούστου 2013 14:09

1. Ο χώρος της εκπαίδευσης υφίσταται συστηματικά τις συνέπειες μιας πολιτικής απορρύθμισης που βαφτίζεται μεταρρύθμιση.  Προχειρότητα, αποσπασματικότητα και αυθαιρεσία συνοδεύουν τις ρυθμίσεις που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας στην Εκπαίδευση. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση με το αποκαλούμενο σχέδιο ΑΘΗΝΑ, η τεχνολογική εκπαίδευση με την κατάργηση δημοφιλών και με πρόσβαση στην αγορά εργασίας ειδικοτήτων, το Νέο Λύκειο που εδώ και τρεις μήνες έρχεται και δεν έρχεται σε ψήφιση στη Βουλή είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του ανεύθυνου τρόπου με τον οποίο πολιτεύεται το υπουργείο παιδείας. Οι όποιες θετικές πρωτοβουλίες όπως για παράδειγμα η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου που στήριξε η ΔΗΜΑΡ κινδυνεύουν κι αυτά να γίνουν εργαλεία της απορρύθμισης που επιχειρεί η κυβέρνηση στο χώρο της εκπαίδευσης. Η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών από μέτρο κάλυψης των κενών των σχολείων μετατράπηκε σε μεθόδευση για να πληγούν οι εκπαιδευτικοί και τελικά τα σχολεία.

2.Οι εκπαιδευτικοί είναι ανάστατοι. Καταργούνται όχι μόνον καταστάσεις που ήταν γα κάποιους εκπαιδευτικούς προνομιακές αλλά και βασικά εργασιακά τους δικαιώματα. Η συνδικαλιστική τακτική της καταγγελίας των πάντων και της πολιτικής της μη διαπραγμάτευσης επιδείνωσε την κατάσταση και διευκόλυνε εντέλει την πολιτική του υπουργείου. Η επιλογή  της ένταξης  των διεκδικήσεων των εκπαιδευτικών στη γενική πολιτική έντασης και μετωπικής σύγκρουσης που εξυπηρετεί κομματικά συμφέροντα αποδυνάμωσε τις δίκαιες διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών. Είναι επίσης σαφές ότι η πρόταση για απεργία των εκπαιδευτικών μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις περιθωριοποίησε το κίνημα των εκπαιδευτικών και του αφαίρεσε την αναγκαία υποστήριξη της κοινωνίας.
3.Οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται και πάλι μπροστά σε επώδυνες αποφάσεις για επερχόμενες κινητοποιήσεις. Η συνδικαλιστική τους ηγεσία προτείνει απεργιακές κινητοποιήσεις. Η ΔΗΜΑΡ κατανοεί την αναγκαιότητα των κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών και αναγνωρίζει πλήρως το δικαίωμά τους να επιλέγουν οποιαδήποτε μορφή κινητοποίησης. Οι όποιες όμως κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών είναι χρήσιμο να εξασφαλίζουν μαζικές συμμετοχικές διαδικασίες στη λήψη των αποφάσεων ξεπερνώντας κλειστές συνδικαλιστικές πρακτικές και φαινόμενα κομματικοποίησης. Είναι επίσης αναγκαίο οι όποιες κινητοποιήσεις να μην είναι τυφλές και να εμπεριέχουν ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες αντιπροτάσεις μεταρρύθμισης. Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί επίσης απαραίτητη την αναζήτηση διαύλων επικοινωνίας και ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Καμία κινητοποίηση δεν μπορεί να  πετύχει τους στόχους της αν γίνεται ερήμην της κοινωνίας.

Κρούγκμαν: Η αμείλικτη τρόικα δεν αφήνει την Ελλάδα να ανακάμψει, λόγω ευρώ και τρόικας

Ζωή Ψαρρά29/08/2013 , protothema.gr

Ευθείες βολές κατά της τρόικας και της ευρωζώνης εξαπολύει ο διάσημος οικονομολόγος, ο οποίος συγκρίνοντας την οικονομική κρίση στην Ελλάδα με αυτή της Ινδονησίας, υποστηρίζει πως η Ελλάδα δεν μπορεί να επανακάμψει λόγω του ευρώ και των πιέσεων της Τρόικας

Όταν οι οικονομολόγοι κλονίζονταν από την Ασιατική οικονομική κρίση (1997 - 19978), σε καμία περίπτωση δεν περίμεναν, λίγα χρόνια αργότερα, ότι μια τεραστίων διαστάσεων ευρωπαϊκή κρίση θα αποδείκνυε ότι ο πλανήτης δεν διδάσκεται από την Ιστορία...

Ο κρουφαίος οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, σε σημερινό του άρθρο στους New York Times, συγκρίνοντας την οικονομική κρίση στην Ελλάδα με αυτή της Ινδονησίας, υποστηρίζει πως η Ελλάδα ( όπως και η Ισπανία και άλλες χώρες) δεν μπορεί να επανακάμψει λόγω του ευρώ και των πιέσεων της Τρόικας.

Με τίτλο «Η Ασιατική κρίση εναντίον της κρίσης του Ευρώ», ο Κρούγκμαν αναφέρεται στην οικονομική κρίση της Ινδονησίας και συγκρίνει την κατάσταση στην ασιατική χώρα το 1997 με την αντίστοιχη στην Ελλάδα του 2007 πριν την άφιξη της Τρόικας.

Από την σύγκριση των στοιχείων, αποδεικνύεται ότι αν και η οικονομική κατάσταση στην Ινδονησία ήταν πολύ χειρότερη από την αντίστοιχη στην Ελλάδα σε επίπεδα ΑΕΠ όταν άρχισε η κρίση σε κάθε μία από τις χώρες, το ελληνικό χρέος «εκτοξεύθηκε» μετά την επέμβαση της Τρόικας και του ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Γιατί όμως η Ινδονησία επανέκαμψε και η Ελλάδα δεν μπορεί;» αναρωτιέται ο Κρούγκμαν.

Την απάντηση την δίνει μόνος του ο γνωστός οικονομολόγος, αναφέροντας ότι στηρίζεται σε δύο βασικούς λόγους:

Α. Ο πρώτος λόγος, είναι ότι η Ινδονησία έχει ένα νόμισμα που μπορούσε να υποτιμηθεί και το έκανε σε μεγάλο βαθμό. Αυτό μπορεί να δημιούργησε μακροπρόθεσμη οικονομική πίεση, αλλά εν τέλει άνοιξε τον δρόμο για την ανάπτυξη κυρίως μέσω εξαγωγών.

Β. Το ΔΝΤ ενώ στην αρχή θέλησε να επιβάλλει πολιτικές λιτότητας στην Ασία, στη συνέχεια εμφανίστηκε πιο διαλλακτική και συνεργάσιμη.  Στην Ελλάδα όμως η Τρόικα είναι αμείλικτη χωρίς να έχει μάθει τίποτα από την εμπειρία»..., επισημαίνει ο Κρούγκμαν.

«Ο Λεωνίδας είναι πάντα επίκαιρος»

• Σε στενό κύκλο διεξήχθη χθες το πολιτικό μνημόσυνο του ιστορικού ηγέτη της Ανανεωτικής Αριστεράς, Λεωνίδα Κύρκου.

matrix24.gr

Στο Α’ Νεκροταφείο παραβρέθηκαν περίπου 200 φίλοι και σύντροφοι του Λεωνίδα, ο γιος του, Μιλτιάδης Κύρκος, σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΔΗΜΑΡ, ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, ο πανεπιστημιακός Αχιλλέας Μητσός, τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ Ανδρέας Παπαδόπουλος, Δημήτρης Χατζησωκράτης και Θόδωρος Μαργαρίτης, αλλά και το παλιό στέλεχος του ΣΥΝ, Στέργιος Πιτσιόρλας. Το «παρών», φυσικά, έδωσε και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης, ο οποίος, αφού άφησε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο πάνω στον τάφο του πολιτικού μέντορά του, επισήμανε ότι «ο Λεωνίδας είναι πάντα επίκαιρος»…

Για τα παιδιά που ψάχνουν

Γιώργος Καρελιάς ,protagon.gr
Δεν ξέρω αν το Protagon έχει-και πόσους-αναγνώστες από τις ηλικίες των παιδιών που σήμερα ψάχνουν-μαζί τους κι εμείς- το όνομά τους στους καταλόγους επιτυχόντων του υπουργείου Παιδείας. Αν έχει, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μας πουν πώς βλέπουν τα πράγματα. Τι προσδοκούν από αυτήν την επιτυχία (ή και αποτυχία), τι ελπίζουν, τι φοβούνται. Γιατί σήμερα οι φόβοι περισσεύουν και οι ελπίδες λιγοστεύουν.
Μια μικρή αναδρομή και μια απόπειρα σύνδεσης με τα σημερινά. Πριν από δεκαετίες, όταν περνούσα, για πρώτη φορά, την πόρτα της Νομικής Αθηνών, αισθανόμουν ότι βρισκόμουν σε έναν νέο κόσμο. Όλα τα προηγούμενα ξεχάστηκαν: σχολείο, φροντιστήριο (λίγο τότε, πού χρήματα…), διάβασμα (όχι τόσο πιεστικό, όπως σήμερα).
Σκέψεις για το «μετά» πολλές. Προβληματισμός για την «επαγγελματική αποκατάσταση» σίγουρα. Αλλά αγωνία δεν είχαμε. Η Ελλάδα βρισκόταν στην πρώτη φάση της Μεταπολίτευσης, η αισιοδοξία περίσσευε. Η ανοδική πορεία ήταν συνεχής.
Η είσοδος στο πανεπιστήμιο ήταν εχέγγυο αξιοσύνης και διαβατήριο για καλύτερη ζωή από αυτήν που είχαν ζήσει οι γονείς μας. Οι δεκαετίες που ακολούθησαν το πιστοποίησαν. Ακόμη και όταν άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στις εφημερίδες τίτλοι όπως «πτυχία-διαβατήρια για την ανεργία», λίγη σημασία δίναμε. Σχεδόν όλοι τα κατάφερναν. Οι πόρτες του Δημοσίου ήταν ορθάνοιχτες, αλλά και ο ιδιωτικός τομέας απορροφούσε κόσμο.
Είναι η πρώτη φορά, εδώ και δυο-τρία χρόνια, που αυτό έχει πλήρως ανατραπεί. Γνωστά πράγματα. Τα νέα παιδιά βρίσκονται -και θα βρεθούν τα επόμενα χρόνια, άγνωστο πόσα- αντιμέτωπα με το φάσμα της ανεργίας ή της κακοπληρωμένης εργασίας. Εντάξει, η ηλικία, η επιτυχία, ο νέος (ακαδημαϊκός) κόσμος, που ανοίγεται μπροστά τους, απομακρύνουν προσωρινά αυτές τις σκέψεις. Έτσι πρέπει.
Αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Είναι η πρώτη φορά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες που οι νέες γενιές θα κληθούν να ζήσουν σε χειρότερο οικονομικό περιβάλλον από αυτό που έζησαν οι γονείς τους, δηλαδή εμείς. Δεν λέω ότι θα ζήσουν χειρότερα, για δυο λόγους. Πρώτον, διότι το «καλύτερα» και το «χειρότερα» σήμερα αποτιμώνται με πολλά και σύνθετα κριτήρια. Και, δεύτερον, διότι ενδόμυχα πιστεύω (καλύτερα ελπίζω) ότι η σημερινή κρίση θα βγάλει καλύτερες, πιο συνειδητοποιημένες και προσγειωμένες, τις νεότερες γενιές. Eτσι τα φτερά τους θα είναι πιο ανθεκτικά.

Άλλο, περισσότερο αισιόδοξο, δεν έχω. Μάλλον δεν το χρειάζονται κιόλας.

Ένα δημόσιο ονειρικό. Του Νίκου Αραπάκη

07:45, 27 Αυγ 2013 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr

[...] Βάζω τα πράγματα στο πορτμπαγκάζ και ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού. Η Μαρία με κοιτάζει. Καλά ήταν, μου λέει. Μόνο καλά; της γελάω. Ανυπομονώ πότε να ξανάρθω. Αυτό το δημόσιο είναι ονειρικό. Όταν θα πάρουμε την εξουσία, όλο το δημόσιο θα λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Γελάει με τη σειρά της, με λέει γιαλαντζί Τσε Γκεβάρα και βάζει μπρος τη μηχανή. Δεν κακοκαρδίζομαι. Με τις γυναίκες δεν είναι να κάνεις σοβαρές πολιτικές συζητήσεις…

 Του Νίκου Αραπάκη

Σάββατο βράδυ. Παρέα με την οικογένεια μιας αγαπημένης μου εξαδέλφης η οποία κατοικεί μόνιμα στην Ολλανδία και έχει έρθει στην Ελλάδα για διακοπές, τα πίνουμε σε ένα ουζερί στη Δάφνη. Καλή διάθεση, κουβέντα, γέλια και αρκετό ποτό. Μολονότι δεν πίνω πολύ και συχνά, εκείνο το βράδυ ήπια δυο καραφάκια ούζο και λίγο κρασί.
Κυριακή πρωί. Σηκώνομαι με το πρόσωπό μου πρησμένο. Όμως, επειδή δεν έχω κάποιο άλλο σύμπτωμα, δεν δίνω ιδιαίτερη βάση. Θα με πείραξε το κλιματιστικό, ίσως να συναχώθηκα και διάφορες τέτοιες βολικές δικαιολογίες.
Οι μέρες περνούν χωρίς το πρήξιμο στο πρόσωπό μου να υποχωρήσει. Και πάλι όμως, επειδή το πρήξιμο δεν είναι υπερβολικό και εξακολουθώ να μην έχω άλλα συμπτώματα, δεν ανησυχώ. Πιστεύω, ή μάλλον θέλω να πιστεύω, ότι είναι κάτι παροδικό.
Το επόμενο Σάββατο φεύγουμε για διακοπές. Η Μαρία έχει άδεια για τις επόμενες 15 ημέρες, τις οποίες θα τις ξοδέψουμε στο χωριό της μητέρας μου, ένα μικρό, όμορφο χωριό στα σύνορα Ηλείας Μεσσηνίας. Πριν όμως, θα κάνουμε ένα σύντομο πέρασμα από την Καλαμάτα, για να συναντήσω συγγενείς και φίλους.
Το μεσημέρι του Σαββάτου με βρίσκει, παρέα με δυο φίλους και τον αδερφό μου, να τα πίνω σε ένα ουζερί στο κέντρο της πόλης. Η διάθεση και πάλι εξαιρετική. Πολιτικές, κυρίως, συζητήσεις, και αρκετό ποτό. Αυτή τη φορά, λόγω της μεγάλης ζέστης, πίνω μπύρα. Πέντε ή έξι μισόλιτρα, συνοδεία κάμποσων πικάντικων μεζέδων.
Το απόγευμα του Σαββάτου αναχωρούμε για το χωριό, το οποίο απέχει γύρω στα 80 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα. Φθάνοντας, με περιμένει μια τεράστια και δυσάρεστη έκπληξη: διαπιστώνω ότι έχω πρηστεί ολόκληρος. Ιδίως τα πόδια μου δεν τα αναγνωρίζω. Έχουν το διπλάσιο μέγεθος.

Αρχίζω, πλέον, και ανησυχώ σοβαρά. Συζητώ με τη Μαρία και αποφασίζουμε, τη Δευτέρα το πρωί να επιστρέψουμε στην Καλαμάτα και να επισκεφθούμε κάποιον γιατρό.

Όντως, τη Δευτέρα στις εννιά η ώρα το πρωί είμαστε στην Καλαμάτα. Όμως, επειδή τα δυο τελευταία χρόνια, μετά από 18 συνεχόμενα χρόνια συνεχούς ασφάλισης στον ΟΑΕΕ, είμαι ανασφάλιστος, όπως και χιλιάδες άλλοι, δεν επισκέπτομαι το νοσοκομείο αλλά κάποιον ιδιώτη ιατρό, ο οποίος είναι συμβεβλημένος με την ιδιωτική ασφάλεια που διατηρώ με νύχια και με δόντια, για την κακιά στιγμή.
Ο γιατρός με εξετάζει, χωρίς όμως να διαπιστώσει κάτι συγκεκριμένο. Φοβάται για κάποιου είδους αλλεργία, αλλά δεν είναι σίγουρος. Με στέλνει για εξετάσεις αίματος κα ούρων και με προτρέπει, εάν νιώσω ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω, να επισκεφθώ άμεσα κάποιο νοσοκομείο.
Επιστρέφουμε στο χωριό το μεσημέρι της ίδιας ημέρας. Τώρα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων.
Τα αποτελέσματα βγαίνουν την Τρίτη το απόγευμα. Ένας συγγενής μου τα παίρνει από το μικροβιολογικό εργαστήριο και τα μεταφέρει στο γιατρό. Λίγα λεπτά αργότερα, ο γιατρός με παίρνει τηλέφωνο και με προτρέπει να εισαχθώ σε κάποιο νοσοκομείο. Κατά πάσα πιθανότητα, έχω κάποιο πρόβλημα με τα νεφρά μου.

Καμπανιά πρώτου μεγέθους. Αδυνατώ να συνειδητοποιήσω πως έχω πρόβλημα και δη στα νεφρά. Το μυαλό μου πηγαίνει κατευθείαν στο χειρότερο δυνατό σενάριο. Τη μια στιγμή με φαντάζομαι να κάνω αιμοκάθαρση, την άλλη χημειοθεραπεία για να αντιμετωπίσω τον όγκο.

Τα μαζεύουμε άρον άρον και φεύγουμε για Αθήνα. Είμαι στεναχωρημένος. Όχι τόσο για το θέμα της ασθένειας, περνώντας η ώρα πείθομαι ότι δεν πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό, αλλά διότι έκοψα τις διακοπές της Μαρίας στη μέση. Αυτές οι 15 ημέρες ξεκούρασης ξέρω ότι είναι πολύ σημαντικές γι’ αυτήν.

Κατά τη διάρκεια τη διαδρομής μού τηλεφωνεί ο γιατρός που με εξέτασε και με προτρέπει να μην εισαχθώ σε ιδιωτικό νοσοκομείο αλλά σε δημόσιο. Διότι, μου εξηγεί, τα ιδιωτικά νοσοκομεία διαθέτουν καλύτερες ξενοδοχειακές υποδομές αλλά υστερούν στην ποιότητα των ιατρικών υπηρεσιών.

Με εντυπωσιάζει η στάση του. Μολονότι συνεργάτης της ασφαλιστικής εταιρείας την οποία έχω, με συμβουλεύει να μην εισαχθώ σε κάποιο συμβεβλημένο με την ιδιωτική ασφάλεια νοσοκομείο αλλά σε κάποιο δημόσιο.
Ως πρώτη –και καλύτερη– επιλογή μου προτείνει το Λαϊκό, το οποίο, σύμφωνα με την έρευνα που έκανε, διαθέτει την καλύτερη νεφρολογική κλινική. Τον ευχαριστώ για τη βοήθεια, την ειλικρίνεια και κλείνουμε το τηλέφωνο.
Καινούργιος προβληματισμός. Μέχρι πριν λίγο θεωρούσα ως δεδομένο ότι θα εισαχθώ σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο. Τώρα; Τώρα, όλα ξεκινούν από το μηδέν. Αρχίζω να τηλεφωνώ σε διάφορους φίλους και συγγενείς, οι οποίοι ίσως να μπορέσουν να βοηθήσουν.

Καμιά ώρα αργότερα, και ενώ βρισκόμαστε στα μισά της διαδρομής προς Αθήνα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο γιατρός είχε δίκιο: Το δημόσιο νοσοκομείο είναι μονόδρομος. Όλοι όσοι μίλησα μαζί τους, οι δυο εξ αυτών φίλοι γιατροί, με προτρέπουν να μην το σκεφθώ καν. Σοβαρό ιατρικό πρόβλημα=δημόσιο νοσοκομείο.

Αρχίζω να ψάχνω τα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Δυστυχώς, το Λαϊκό, που όλοι μου το πρότειναν ως την πρώτη επιλογή, δεν εφημερεύει. Εφημερεύει όμως, ο Ευαγγελισμός. Τηλεφωνώ και πάλι, για οδηγίες. Οι πληροφορίες καλές. Η νεφρολογική του Ευαγγελισμού είναι αξιόλογη. Η δεύτερη καλύτερη επιλογή.

Φθάνοντας στο ύψος της Κορίνθου, έχω κατασταλάξει οριστικά: Ευαγγελισμός. Μέσα μου όμως, προβληματίζομαι. Τη μια και μοναδική φορά που έχω εισαχθεί σε νοσοκομείο, είναι σε ιδιωτικό. Κι οφείλω να ομολογήσω ότι οι συνθήκες ήταν άριστες. Στο δημόσιο, τι θα συναντήσω;

Θα ενδιαφερθούν; Θα με πετάξουν σε κάποιο κρεβάτι κι ό,τι ήθελε προκύψει; Διότι η αλήθεια είναι πως οι εντυπώσεις που έχω από τα δημόσια νοσοκομεία είναι και καλές και κακές. Έχω δει ανθρώπους που δουλεύουν, παρά τις κακές συνθήκες, με αυταπάρνηση. Έχω δει όμως και αλήτες, όπως ένας τύπος που χειρούργησε πριν λίγα χρόνια μια συγγενή μου, και ο οποίος προσβλήθηκε από το μικρό –κατ’ αυτόν–ποσό που περιείχε το φακελάκι.
Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Φτάνουμε στο σπίτι, αφήνουμε το σκύλο, βάζω σε μια τσάντα λίγα ρούχα, ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα και φεύγουμε για τον Ευαγγελισμό.
Φθάνουμε. Ο κόσμος αρκετός, φωνές, κίνηση, ενίοτε και κραυγές πόνου. Ευτυχώς στο «νεφρολογικό» δεν έχει ουρά. Περιμένω, χωρίς όμως να εμφανίζεται κάποιος γιατρός.

Κάποια στιγμή ακούω τις φωνές μιας νέας γυναίκας η οποία, σφαδάζοντας και υποβασταζόμενη από μια νοσηλεύτρια, μπαίνει εσπευσμένα στο δωμάτιο του νεφρολογικού. Κολικός νεφρού, κατά πάσα πιθανότητα. Λίγη ώρα αργότερα, κι αφού της έχουν κάνει μια ένεση, βγαίνει σε εμφανώς καλύτερη κατάσταση. Η σειρά μου.

Μπαίνω μέσα. Δυο νέοι σε ηλικία γιατροί, μεταξύ τριάντα και τριανταπέντε, ένας άνδρας και μια γυναίκα. Με ρωτούν τι έχω. Τους λέω ότι έχω πρηστεί και τους δείχνω το παραπεμπτικό που μου έχει δώσει ο γιατρός που με εξέτασε στην Καλαμάτα αλλά και τα αποτελέσματα των εξετάσεων που έχω ήδη κάνει.
Στην αρχή δείχνουν να δυσπιστούν. Κατόπιν όμως, κι αφού βλέπουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα, μάλλον, έχει να κάνει με τα νεφρά μου.
Η γιατρός μου παίρνει την πίεση. Το πιεσόμετρο δείχνει τη μεγάλη πίεση στο 17. Με ρωτάει εάν έχω ιστορικό υψηλής πίεσης. Της απαντώ ότι δεν έχω. Ξαπλώνω και αρχίζει να με εξετάζει.
Ταυτόχρονα, ο άλλος γιατρός με ρωτάει διάφορα: πόσων ετών είμαι, εάν παίρνω φάρμακα κλπ. Σιγά σιγά ο πάγος σπάει. Με ρωτούν τι επαγγέλλομαι. Τους απαντώ ότι κάποτε, προ της κρίσης, έκανα μια δουλειά κανονική. Τώρα ζω από το γράψιμο.

Ενθουσιάζονται. Δεν με παραξενεύει. Κάθε που αναγκάζομαι να πω ότι βιοπορίζομαι από τη συγγραφή, οι περισσότεροι με αντιμετωπίζουν σαν σπάνιο, εξωτικό πουλί.

                Αποφασίζουν ότι πρέπει να εισαχθώ. Με ρωτούν για την ασφάλειά μου. Τους απαντώ ότι δεν έχω δημόσια, αλλά ιδιωτική. Επίσης, τους ενημερώνω ότι, βάσει των όσων με ενημέρωσε ο ασφαλιστής μου, δικαιούμαι δίκλινο δωμάτιο. Δυστυχώς, δίκλινα δεν έχουν στη νεφρολογική. Θα με βάλουν σε ένα εξάκλινο. Δεν κακοκαρδίζομαι. Νοσοκομείο έτσι, νοσοκομείο κι αλλιώς. Με στέλνουν για ακτινογραφία θώρακος και κατόπιν στο δωμάτιο 617.
                Μπαίνω στο δωμάτιο ακροποδητί. Η ώρα κοντεύει δυο τα ξημερώματα. Όλοι κοιμούνται. Τακτοποιώ τα λίγα πράγματά μου, στέλνω τη Μαρία στο σπίτι, για να ξεκουραστεί, και ξαπλώνω στο κρεβάτι πλάι στο παράθυρο.

Σκέφτομαι. Συνεχώς. Πώς βρέθηκα εκεί; Κανονικά, τώρα, θα έπρεπε να βρίσκομαι στο χωριό, να κοιτώ έξω από το παράθυρο του δωματίου μου και να βλέπω τη μουριά, να ακούω τα νυχτοπούλια και τα αλυχτίσματα των σκυλιών. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι όλα «κανονικά».

                Με ξυπνούν γύρω στις οχτώ. Μου παίρνουν αίμα, μου βάζουν θερμόμετρο. Στο διπλανό κρεβάτι κοιμάται ένας ηλικιωμένος τσιγγάνος. Πλάι του η σύζυγός του, μια ηλικιωμένη, τροφαντή τσιγγάνα, η οποία με ρωτάει τι έχω.
Πιάνουμε την κουβέντα. Μου φτιάχνουν τη διάθεση. Τους συμπαθώ τους τσιγγάνους. Για τον αλέγκρο χαρακτήρα τους, για τον τρόπο που ντύνονται οι γυναίκες τους, για την εύηχη γλώσσα τους.

                Ο τσιγγάνος θέλει να βγει στο μπαλκόνι να καπνίσει. Η σύζυγός του διαμαρτύρεται. Του λέει ότι είναι άρρωστος και δεν κάνει. Παίρνω το μέρος του καπνιστή: κανείς δεν έπαθε τίποτα με ένα-δυο τσιγάρα. Η υποστήριξή μου πιάνει τόπο. Βγαίνει στο μπαλκόνι του δωματίου και καπνίζει.

                Σε λίγο μπαίνει μια νεαρή γιατρός η οποία εξετάζει όλους τους ασθενείς έναν προς έναν. Φθάνει και η σειρά μου. Αρχίζει να με εξετάζει με τα ακουστικά. Καπνίζετε, με ρωτάει. Απαντώ καταφατικά. Να το κόψετε, με προτρέπει.
Κατόπιν μου παίρνει την πίεση. Το χθεσινοβραδινό 17, τώρα είναι 14. Σαφώς καλύτερα. Τη ρωτώ που οφείλεται η αυξημένη πίεσή μου. Μου απαντά ότι, κατά πάσα πιθανότητα, έχει να κάνει με το πρόβλημα που παρουσίασα στα νεφρά.

Όμως, προσθέτει, είστε σε μια ηλικία που θα πρέπει να προμηθευτείτε πιεσόμετρο. Ουπς, χτύπημα κάτω από τη μέση. Είμαι μόλις σαράντα τεσσάρων, άλλοι σε αυτή την ηλικία είναι επαγγελματίες αθλητές. Της το επισημαίνω. Χαμογελάει, αλλά επιμένει ότι καλό θα είναι να παρακολουθώ την πίεσή μου.

                Η εξέταση τελειώνει. Κατεβαίνω στο προαύλιο για καφέ. Επιστρέφω και, λίγο αργότερα, επισκέπτεται το θάλαμο όλη η ιατρική ομάδα της μονάδας. Μια ηλικιωμένη γιατρός, η επικεφαλής της ομάδας, με ενημερώνει ότι θα χρειαστεί να μου κάνουν βιοψία νεφρού. Μολονότι δεν ξέρω πώς ακριβώς γίνεται η βιοψία, αντιλαμβάνομαι ότι δεν θα είναι και πολύ ευχάριστη εμπειρία.

Παρ’ όλα αυτά, το θέμα της βιοψίας το προσπερνάω γρήγορα. Με εντυπωσιάζει το γεγονός πως όλοι οι γιατροί είναι χαμογελαστοί, φιλικοί, έως και εγκάρδιοι. Κι όχι μόνο με εμένα, αλλά με όλους τους υπόλοιπους ασθενείς. Μολονότι δεν περίμενα να συναντήσω κάποιους απολίτιστους αγροίκους, οι τόσο χαμογελαστοί αυτοί άνθρωποι, οι έτοιμοι να σου εξηγήσουν τα πάντα, χωρίς να δυσανασχετήσουν, με εντυπωσιάζει ευχάριστα.

                Φεύγουν. Πιάνω να εξετάζω τους υπόλοιπους ασθενείς του θαλάμου. Δυο νέα παιδιά, ο ένας πιτσιρικάς ο άλλος γύρω στα τριάντα, ετοιμάζονται για να φύγουν. Και οι δυο, την προηγούμενη ημέρα, έκαναν βιοψία νεφρού. Ρωτώ τη μητέρα του πιτσιρικά για τη βιοψία. Με καθησυχάζει. Δεν είναι επώδυνη. Το δυσκολότερο κομμάτι της όλης διαδικασίας είναι η εικοσιτετράωρη, υποχρεωτική ακινησία που ακολουθεί τη βιοψία.
                Φέρνω το βλέμμα μου στο απέναντι κρεβάτι: ένας ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος δεν μιλάει ελληνικά αλλά γερμανικά και αγγλικά και δεν έχει σηκωθεί καθόλου από την ώρα που μπήκα στο δωμάτιο, μιλάει στο τηλέφωνο. Η τσιγγάνα με ενημερώνει ότι είναι μόνος του. Κανείς δεν τον έχει επισκεφθεί. Μόνο που, όλη την ημέρα, μιλάει στο τηλέφωνο.
                Η μέρα κυλάει μονότονα. Αίμα, ούρα, θερμόμετρο. Νοσηλεύτριες πάνε κι έρχονται. Πιο αραιά και κάποιοι γιατροί. Διαβάζω λίγο, αλλά δεν έχω καλή διάθεση. Χαζολογάω στο facebook.

Νωρίς το μεσημέρι σερβίρουν το φαγητό. Δεν το αγγίζω. Οι υποχονδριακές μου εμμονές δεν μου επιτρέπουν να φάω φαγητό του νοσοκομείου. Τρώω όμως, το νερόβραστο, ανάλατο κοτόπουλο με ρύζι που μου έφερε η Μαρία. Της λέω ότι θεωρώ πιο πιθανό να πεθάνω απ’ αυτού του είδους τα φαγητά παρά από τα νεφρά μου. Με εγκαλεί για έλλειψη προσαρμοστικότητας.

Η μέρα κυλάει αργά. Ο κυρ-Τσακίρης, ο τσιγγάνος του διπλανού κρεβατιού, βλέπει Καρατζαφέρη. Από τη μια θέλω να γελάσω, από την άλλη υποφέρω. Οι μπαρούφες του πληγωμένου από την αχαριστία του κόσμου και των στελεχών του Καρατζαφύρερ με κάνουν τουλάχιστον να ξεχαστώ.

Επειδή, όμως, θεωρώ αδιανόητο ένας τσιγγάνος, που αποτελεί τον δεύτερο, μετά τους μετανάστες, στόχο των ακροδεξιών να σαγηνεύεται από τη ρατσιστική ρητορεία του Καρατζαφέρη, του ανοίγω πολιτική συζήτηση. Μου λέει ότι του αρέσουν αυτά που λέει η χρυσή αυγή. Τον αγγίζουν. Του επισημαίνω ότι οι τσιγγάνοι είναι στόχος για τους χρυσαυγήτες. Κουνάει το κεφάλι.

Το ξέρει, αλλά κάποιος πρέπει να τιμωρήσει τους πολιτικούς. Κατόπιν, μου λέει ότι τον ενοχλούν κι οι μετανάστες. Τους πήραν το ψωμί από το στόμα. Κάποτε, πριν γεμίσει ο τόπος με δαύτους, έβγαζαν καλό μεροκάματο. Τώρα, ούτε ένα πιάτο φαί.

                Σιωπώ για λίγο. Σκέφτομαι πόσο εύκολα δηλητηριάζουν τα μυαλά των απλοϊκών ανθρώπων. Ένας συμπαθής, ηλικιωμένος τσιγγάνος έχει φτάσει στο σημείο να υποστηρίζει αυτούς που θέλουν να εξαφανίσουν τη φυλή του. Απίστευτα πράγματα.

                Αρχίζω τη διαφώτιση. Καταρχήν, του εξηγώ ότι θα πρέπει να κατευθύνει την οργή του πιο ψηλά και όχι στο διπλανό του. Η μοίρα των μεταναστών και των τσιγγάνων είναι κοινή. Ή θα έχει μεροκάματο για όλους, όπως συνέβαινε παλαιότερα, ή δεν θα έχει για κανέναν, όπως συμβαίνει τώρα. Με ακούει με κατάνυξη.

                Στη συζήτηση μπαίνει και μια ηλικιωμένη νοσηλεύτρια, η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα της σύνταξης και υποστηρίζει και αυτή τη χρυσή αυγή. Θέλει να τιμωρηθούν οι κλέφτες. Μόνο αυτό τη νοιάζει. Τη ρωτάω εάν θα είναι ικανοποιημένοι να μπουν όλοι οι κλέφτες φυλακή και αυτή να παίρνει σύνταξη των 300 ευρώ. Προβληματίζεται και ψελλίζει ένα όχι.

                Πείθονται πιο εύκολα απ’ ό,τι πίστευα. Δεν υπάρχει ιδεολογικό υπόβαθρο στην υποστήριξη της χρυσής αυγής. Μόνο μίσος. Μίσος και απόγνωση. 

                Το βράδυ, ένα γιατρός με ενημερώνει ότι πάσχω από νεφρωσικό σύνδρομο, το οποίο όμως, δεν ξέρουν που οφείλεται. Ευελπιστούν ότι θα τους οδηγήσει στη λύση του προβλήματος η βιοψία.
                 Ξημερώνει Πέμπτη, η δεύτερη ημέρα νοσηλείας. Ξυπνάω νωρίς, γύρω στις οχτώ, και παρακολουθώ τον ηλικιωμένο ασθενή του απέναντι κρεβατιού να μιλάει πάλι στο τηλέφωνο. Σφίγγεται η ψυχή μου. Εχθές το βράδυ, μια νοσηλεύτρια με ενημέρωσε ότι τον έχουν παρατήσει οι δικοί του και δεν εμφανίζεται κανείς για να τον πάρει. Ένας άνθρωπος μόνος, κατάκοιτος, για τον οποίον δεν ενδιαφέρεται κανείς. Να υπάρχει, άραγε, κάτι πιο σκληρό σ’ αυτή τη ζωή;

                Του γλιστράει το ακουστικό και πέφτει στο πάτωμα. Σηκώνομαι γρήγορα, το μαζεύω και του το δίνω. Ανταλλάσσουμε δυο τρεις κουβέντες στα αγγλικά. Με παρακαλεί να του σκεπάσω τα πόδια. Το κάνω και βγαίνω στο μπαλκόνι. Όσο κι αν ακούγεται σκληρό ή απάνθρωπο, η περιπέτεια αυτού του ανθρώπου με οπλίζει με δύναμη. Υπάρχουν και χειρότερα. Πολύ χειρότερα.

                Ένας από τους διευθυντές της κλινικής, αυτός που θα μου κάνει τη βιοψία, με ενημερώνει ότι θα με πάρουν μετά τις δώδεκα. Ωραίος τύπος. Μονίμως χαμογελαστός. Μου αρέσουν οι χαμογελαστοί άνθρωποι. Ιδίως μέσα σε ένα περιβάλλον εξ ορισμού καταθλιπτικό και στενάχωρο, το χαμόγελο, το οποιοδήποτε χαμόγελο, το εισπράττω ως πανάκεια.
                Ήρθε η ώρα. Φεύγω για το δωμάτιο όπου θα γίνει η βιοψία. Λέω στη Μαρία ότι, αν δεν επιστρέψω ζωντανός, να με κάψουν και να μην με θάψουν. Μου απαντά ότι αν δεν πω τη μαλακία μου θα σκάσω.
                Μπαίνω στο δωμάτιο όπου θα γίνει η βιοψία. Ξαπλώνω μπρούμυτα. Μέσα βρίσκονται ο γιατρός που θα μου πάρει το δείγμα, μια μεσόκοπη γιατρός, η οποία αποχώρησε πριν αρχίσει η διαδικασία, και η νεαρή γιατρός που μου είχε πει ότι χρειάζομαι πιεσόμετρο.
Ενόσω ο γιατρός με σημαδεύει με μαρκαδόρο, για να ξέρει που θα τρυπήσει, πιάνουμε την κουβέντα για το πώς επέλεξα τον Ευαγγελισμό. Τους λέω ότι η πρώτη μου επιλογή ήταν το Λαϊκό αλλά, δυστυχώς, την ημέρα που ήρθα δεν εφημέρευε. Γελάνε και μου λένε ότι εκτιμούν την ειλικρίνειά μου, αλλά δεν τους αρέσει να ακούνε ότι υπάρχουν καλύτερες κλινικές από τη δική τους. Έκανα λάθος που τους το είπα…

                Μου κάνουν την αναισθητική ένεση. Σύντομα νιώθω κάτι να έχει εισχωρήσει στο σώμα μου. Δεν πονάω, αλλά η αίσθηση δεν είναι και η καλύτερη δυνατή. Την ώρα όμως, που μου κόβει το κομμάτι, το αισθάνομαι και τινάζομαι ελαφρά. Ο γιατρός μου λέει ότι δεν είμαι καλός ασθενής. Του απαντώ ότι σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζομαι τη μαμά μου. Γελάμε πάλι.

                Η διαδικασία ολοκληρώνεται και με μεταφέρουν στο δωμάτιο. Το δύσκολο κομμάτι τώρα: Σχεδόν μια ημέρα απόλυτης ακινησίας. Ευτυχώς, δεν πονάω, αλλά και μόνο στην ιδέα ότι δεν μπορώ ούτε καν να στρίψω το σώμα μου δεξιά ή αριστερά, με κάνει να δυσανασχετώ. Σε λίγο έρχεται ο γιατρός που μου πήρε το δείγμα. Με ρωτάει πως αισθάνομαι. Του απαντώ ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα. Με διαβεβαιώνει ότι όλα θα πάνε μια χαρά και φεύγει.
                Τρώω πάλι το νερόβραστο κοτόπουλο της Μαρίας. Όμως, κατά βάθος, ορέγομαι το μοσχαράκι που μου έχει σερβίρει η τραπεζοκόμος του νοσοκομείου, και το οποίο μυρίζει υπέροχα. Αίφνης, συνειδητοποιώ ότι τα πάντα, από τα σεντόνια μέχρι τα σερβίτσια, το πάτωμα και την τουαλέτα του δωματίου  είναι πεντακάθαρα και δεν έχω κανένα λόγο να σιχαίνομαι το οτιδήποτε.

                Όλα τα αρνητικά στερεότυπα που είχα στο μυαλό μου αναφορικά με τα δημόσια νοσοκομεία γκρεμίζονται με γρήγορους ρυθμούς. Οι αδιάφοροι, υπερόπτες γιατροί αποδεικνύονται ευγενέστατοι και πρόθυμοι. Η μονάδα γενικότερα αλλά και το δωμάτιο ειδικότερα αστράφτουν από καθαριότητα. Ακόμη και οι νοσηλεύτριες, οι καθαρίστριες, οι τραπεζοκόμες είναι ευγενέστατες και σε εξυπηρετούν κατευθείαν.

                Σκέφτομαι ότι είμαι τυχερός. Δεν είναι όλα τα δημόσια νοσοκομεία έτσι. Έχω δει και την άσχημη πλευρά τους. Έχω δει γιατρούς που σε βλέπουν σαν φακελάκι, ή σε αντιμετωπίζουν σαν ενοχλητικό έντομο.
Όμως, αυτή η συγκεκριμένη κλινική είναι υποδειγματική. Και είναι υποδειγματική, πριν και πάνω απ’ όλα, για την ποιότητα των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Παρά τα προβλήματα, τις περικοπές στους μισθούς, τις ελλείψεις υλικών, τη γενικότερη κατήφεια που επικρατεί –όχι άδικα– στην κοινωνία, αυτοί αντιστέκονται, χαμογελούν, επιτελούν το έργο τους με περισσή ευσυνειδησία.
                Η νεοφιλελεύθερη αντίληψη θέλει τον εργαζόμενο να αποδίδει μόνο υπό την απειλή του βούρδουλα. Εμείς, που κατοικούμε στην απέναντι πλευρά του φεγγαριού, πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να εργαστεί για το κοινό καλό και χωρίς τον φόβο του βούρδουλα. Α
υτή η κλινική είναι η απόλυτη απόδειξη. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι κάνουν τη δουλειά τους έντιμα, με ευσυνειδησία, χωρίς να υπάρχει ο φόβος του αφεντικού-μπαμπούλα ή της απόλυσης-λαιμητόμου.
                Ξημερώνει η επόμενη ημέρα. Επιτέλους, μπορώ να σηκωθώ. Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και κοιτάζω τον ασθενή για τον οποίον δεν ενδιαφέρεται κανείς. Πάλι μιλάει στο τηλέφωνο. Ρωτώ μια νοσηλεύτρια εάν βρέθηκε κάποιος δικός του. Τίποτα, μου απαντά. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Αν ήξερες πόσους εγκαταλείπουν και δεν ξέρουμε τι να τους κάνουμε.

                Δυσφορώ. Ένα κράμα συγκίνησης και αγανάκτησης νιώθω να μου σφίγγει το στήθος. Αδυνατώ να πιστέψω ότι έχουν πετάξει έναν άνθρωπο σαν το σκουπίδι.

                Λίγο αργότερα, όταν επισκέπτεται το δωμάτιο η ομάδα των γιατρών, με ενημερώνουν ότι θα μου δώσουν εξιτήριο. Κι όταν θα έχουν τα αποτελέσματα της βιοψίας, θα με ειδοποιήσουν.
                Χαίρομαι. Και γιατί θα βγω, αλλά και γιατί, η Μαρία, δεν θα φάει όλες τις διακοπές της στο θάλαμο ενός νοσοκομείου.
                Μαζεύω τα πράγματά μου. Η Μαρία πηγαίνει για να πληρώσει κι εγώ, κατόπιν υπόδειξης των γιατρών, επισκέπτομαι τους διαιτολόγους του νοσοκομείου, οι οποίοι μου εξηγούν κάποια πράγματα αναφορικά με τις τροφές που πρέπει να παίρνω και μου δίνουν ένα βιβλιαράκι, που στο εξώφυλλό του γράφει «δίαιτα νεφρικής ανεπάρκειας». Το κοιτάζω και δεν μπορώ να το πιστέψω. Εγώ νεφροπαθής; Θα μου πάρει καιρό για να το συνειδητοποιήσω.

Συναντιέμαι πάλι με τη Μαρία στο δωμάτιο. Μου λέει ότι την ώρα που πλήρωνε, μια ευγενέστατη, καλοντυμένη και εμφανώς καλλιεργημένη γυναίκα, εμφάνισε βιβλιάριο απορίας. Σοκαρίστηκε, δεν το περίμενε. Νεόπτωχοι, Μαρία μου. Νεόπτωχοι, κληροδότημα της κρίσης.

Παίρνουμε τα πράγματά μας, χαιρετώ κάποιους από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές και βγαίνουμε έξω. Είμαστε χαρούμενοι. Μπήκαμε γεμάτοι φόβο, βγαίνουμε, ακόμη κι αν δεν ξέρουμε κάτι συγκεκριμένο, πιο αισιόδοξοι.
Βάζω τα πράγματα στο πορτμπαγκάζ και ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού. Η Μαρία με κοιτάζει. Καλά ήταν, μου λέει. Μόνο καλά; της γελάω. Ανυπομονώ πότε να ξανάρθω. Αυτό το δημόσιο είναι ονειρικό.
Όταν θα πάρουμε την εξουσία, όλο το δημόσιο θα λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Γελάει με τη σειρά της, με λέει γιαλαντζί Τσε Γκεβάρα και βάζει μπρος τη μηχανή. Δεν κακοκαρδίζομαι. Με τις γυναίκες δεν είναι να κάνεις σοβαρές πολιτικές συζητήσεις…

Υ.Γ.
Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους ανθρώπους της νεφρολογικής μονάδας του Ευαγγελισμού. Η παρουσία τους τιμά και κοσμεί τον δημόσιο τομέα. Μακάρι να έρθει η ημέρα που όλο το δημόσιο θα λειτουργεί με αυτόν τον υποδειγματικό τρόπο.

Δυο χρόνια απο το θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου

Tου Κώστα Ζαχαριάδη , ecoleft.gr

Πριν απο δυο χρόνια πέθανε ο  Λεωνίδας Κύρκος, ενας από τους μεγάλους και πρωτοπόρους της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής αριστεράς. Τιμούμε τον Λεωνίδα Κύρκο για την προσφορά και τους αγώνες του. Δεν είναι μόνο οι φυλακές, οι εξορίες, η καταδίκη σε θάνατο που υπέστη μαζί με άλλους αγωνιστές της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος για τις ιδέες, τις αξίες  και τις αρχές του που τον κατατάσσουν μεταξύ των κορυφαίων. Το πάθος του να αγωνίζεται για τις απόψεις του και να τις υπερασπίζεται μέχρι τέλους χωρίς ίχνος προσωπικής υστεροβουλίας, η αναζήτηση σε νέους πολιτικούς  ορίζοντες, η απόρριψη των στερεοτύπων, η απόλυτη  καταδίκη ιδεοληψιών και κάθε λογής δογματισμού, η οξυδέρκεια και η διορατικότητα του, η απέχθεια στο λαϊκισμό και στη δημαγωγία αλλά και η αυτοκριτική του ματιά, τον έκαναν ξεχωριστό .

Οι όποιες διαφωνίες – διαφορές, σημαντικές ιδίως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, δεν διαγράφουν, δεν απισχναινουν  τον σεβασμό στον άνθρωπο και τον πολιτικό Λεωνίδα Κύρκο. Ο Κύρκος εξέπεμψε τον πόθο ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής αριστεράς για κοινωνικό μετασχηματισμό με βάση τον διαρκή αγώνα  για  Δημοκρατία, Είρηνη, Σοσιαλισμό, Μη βία, Ελευθερία, διαρκή ανανέωση με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Τον Κύρκο τον τιμούμε, δεν τον αγιοποιούμε, άλλωστε τις απεχθάνονταν τις αγιοποιήσεις…

Το αποχαιρετηστήριο σημείωμά του τα λέει όλα, σύντομα και περιεκτικά:
«Φεύγω.
Ζήσαμε – η γενιά μου – μια συναρπαστική περιπέτεια, γνώρισα από κοντά τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς, τη φρίκη. Αλλά σε διαλείμματα και τη χαρά. Και έβαλα το λιθαράκι μου στον αγώνα για το φως, το δίκαιο και την ανθρωπιά.
Ένιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στη ντροπή. Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Όπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος.
Φεύγω, σας χαιρετώ όλους, και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους της κάθε φορά αντίπερα όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισαλλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά,
γεια σας».

Μια ομάδα που δεν μπορεί να κερδίσει

  27/08/13 ,Του Τάσου Παππά, efsyn.gr

Ο πολλαπλασιαστής (τον θυμάστε;) ήταν λάθος, όπως παραδέχτηκε ανεπισήμως το ΔΝΤ. Οι προβλέψεις για τη διάρκεια και την έκταση της ύφεσης, κι αυτές λάθος. Και εδώ έχουμε ομολογία από επίσημα αυτή τη φορά χείλη. Το χρέος, παρά τα δύο κουρέματα, που ούτε γενναία ούτε έξυπνα αποδείχτηκαν, έχει ξεφύγει τόσο πολύ που βάζει σε προβληματισμό (;) τα κυβερνητικά στελέχη και τα υποχρεώνει να επιστρατεύσουν τα γνωστά τερτίπια για να το παρουσιάσουν μειωμένο. Η ανεργία έχει εκτιναχθεί σε τέτοιο ύψος που ακόμη και οι καλοζωισμένοι και κυνικοί τεχνοκράτες των Βρυξελλών έφτασαν στο σημείο να δηλώνουν ότι δεν είναι ανεκτό. Οι τιμές στα περισσότερα προϊόντα, παρά τις διακηρύξεις των υπευθύνων για τη λειτουργία της αγοράς, δεν λένε να πέσουν. Τα μόνα που εξακολουθούν να πέφτουν είναι τα εισοδήματα, αφού τα χαράτσια και οι φόροι επιτίθενται κατά μέτωπον, ενώ τα λουκέτα στα μαγαζιά καίνε τα μάτια όσων κάνουν μια βόλτα στο κέντρο των πόλεων.

«Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις» λένε οι προπονητές των ομαδικών αθλημάτων. Ομάδα όμως που παραπαίει, που πηγαίνει από ήττα σε συντριβή και από πανωλεθρία σε διασυρμό τι την κάνεις; Φυσικά αλλάζεις και αυτήν και τον προπονητή, ενίοτε και τον πρόεδρο. Μπας και σωθεί. «Προς θεού, όχι πανικός τώρα, η ομάδα θα στρώσει και στο τέλος θα μείνει στην κατηγορία» απαντούν οι δοκησίσοφοι μπιστικοί των προέδρων και οι συναξαριστές υπάλληλοί τους στις εξέδρες. Και συστήνουν να μείνουν οι παίκτες, να ανανεωθεί η εμπιστοσύνη στον προπονητή και να σταματήσει η αμφισβήτηση της διοίκησης. Ταυτοχρόνως επιχειρούν να ωραιοποιήσουν την εικόνα. Δεν φταίει η ομάδα, απλώς οι αντίπαλοι χρησιμοποιούν βρόμικα μέσα, ελέγχουν τη διαιτησία, μας κλέβουν βαθμούς και σπέρνουν τη διχόνοια στις τάξεις μας. Υπομονή, κουράγιο και όλα θα φτιάξουν. Για το πότε δεν μπορούμε να δεσμευτούμε, αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Αυτό δεν είναι πάνω – κάτω το παραμύθι που σερβίρουν στον ελληνικό λαό οι κυβερνητικοί παράγοντες; Και για να μην είναι όλα μαύρα και επειδή το ακροατήριο θέλει και μια ευχάριστη είδηση για να πιαστεί, μας λένε ότι υπάρχουν και καλά σημάδια. Για παράδειγμα, πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα, έστω κι αν χρησιμοποιήσαμε τα κόλπα του μάγου Μέρλιν. Συνεπώς το συμπέρασμα που αβίαστα βγαίνει είναι ότι πρέπει να συνεχίσουμε αταλάντευτα στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών, να κλείσουμε τα αυτιά μας στις ηδύφθογγους Σειρήνες του λαϊκισμού και, το κυριότερο, να διώξουμε από το μυαλό μας κάθε πειρασμό για χαλάρωση. Εχουμε ξεκινήσει να ανεβαίνουμε το βουνό, αλλά έχουμε ακόμη να διανύσουμε πολλά χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή. Το είπε και ο κ. Σόιμπλε. Να δείτε ότι μετά τις γερμανικές εκλογές όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.

Συγγνώμη, για να γυρίσουμε στις αναλογίες με τον αθλητισμό, μ’ αυτήν την ομάδα, αυτούς τους παίκτες και αυτή τη διοίκηση, και κατηγορία θα πέσουμε και η επιστροφή μας σ’ αυτήν θα φαντάζει άπιαστος στόχος.

ΕΡΕΥΝΑ-ΣΟΚ ΑΠΟ ΓΣΕΒΕΕ - MARC

«Στάση πληρωμών» από 6 στους 10

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΛΩΝΑΣ , ethnos.gr

Σε στάση πληρωμών έναντι των εφοριών, των ασφαλιστικών ταμείων αλλά και των εργαζομένων τους οδηγούνται όλο και περισσότεροι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες απειλώντας με «κραχ» τα κρατικά έσοδα. Μάλιστα, έξι στους δέκα δεν θα μπορέσουν, λόγω της ύφεσης, να είναι συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις.

Αυτό είναι το κύριο συμπέρασμα της εξαμηνιαίας έρευνας που διενήργησε η εταιρεία Marc AE για λογαριασμό της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Ελλάδας, και παρουσιάστηκε χθες από τον πρόεδρο της Συνομοσπονδίας Γιώργο Καββαθά.
Τα ευρήματά της προκαλούν έντονη ανησυχία καθώς όχι μόνο αυξάνεται ο αριθμός των μικρομεσαίων που αδυνατούν να είναι συνεπείς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, αλλά ταυτόχρονα αργοσβήνει κάθε ελπίδα για επενδύσεις από τον πάλαι ποτέ ισχυρό κλάδο της ελληνικής οικονομίας.
Τα «λουκέτα» και η ανεργία συνεχίζουν με αμείωτο ρυθμό: Το δεύτερο εξάμηνο του έτους εκτιμάται ότι θα κλείσουν 40.000 μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα να χαθούν 85.000 με 90.000 θέσεις συνολικής απασχόλησης (εργοδότες, αυτοαπασχολούμενοι, μισθωτοί). Από αυτές οι μισές, 45.000, είναι θέσεις μισθωτής εργασίας. Το πρώτο εξάμηνο του έτους χάθηκαν 56.000 θέσεις μισθωτής απασχόλησης.

Η τραγική πτώση των πωλήσεων και η τεράστια απουσία ρευστότητας έχουν αναγκάσει τις επιχειρήσεις να καθυστερούν τις πληρωμές των απασχολούμενών τους. Στις 110.000 έχουν υπολογιστεί εκείνες που αντιμετωπίζουν προβλήματα στην έγκαιρη καταβολή των μισθών.
Οι περισσότερες επιχειρήσεις αναφέρουν αυξημένες ληξιπρόθεσμες οφειλές σε ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία.
Στον ΟΑΕΕ (Οργανισμός Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών) οφείλει εισφορές το 43,2% των ερωτηθέντων, ενώ στο ΙΚΑ οφείλει το 22,6% (έναντι 17,3% τον Ιανουάριο, αύξηση 30% σε ένα εξάμηνο).
Το 63,3% των επιχειρήσεων εκτιμά ότι δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις φορολογικές του υποχρεώσεις το επόμενο εξάμηνο. Η πρόσφατη ρύθμιση που νομοθετήθηκε δεν έχει ουσιαστικό αντίκρισμα, καθώς μόνο το 20-25% των οφειλετών προσβλέπει στη χρησιμοποίησή της.
Μία στις 3 επιχειρήσεις αναφέρει ότι καθυστερεί να πληρώσει τις οφειλές σε ΔΕΚΟ.
Οι ρυθμίσεις που έκαναν οι επιχειρήσεις στην ιδιωτική σφαίρα της οικονομίας φαίνεται να έχουν αποδώσει καλύτερα, καθώς μειώθηκαν οι επιχειρήσεις που οφείλουν σε δάνεια, ενοίκια και προμηθευτές (31,3%, 28,0% και 27,8% αντίστοιχα).
Το μεγαλύτερο ποσοστό αύξησης σε σχέση με τις οφειλές (περίπου 30%) αναφέρεται σε ληξιπρόθεσμα χρέη προς το ΙΚΑ. Ακολουθεί η εφορία με αύξηση 10%. Αυτό δείχνει ότι η ασφαλιστική και φορολογική επιβάρυνση των μικρών επιχειρήσεων, η οποία δεν θεραπεύεται με τις υφιστάμενες ρυθμίσεις, θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο μέσα στο 2013.
Οι μικρομεσαίοι όμως εργοδότες προχώρησαν και στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων.
Ετσι, πάνω από τις μισές επιχειρήσεις (50,5%) προχώρησαν σε μείωση ωρών ή ημερών εργασίας σε κάποιους υπαλλήλους. Το ποσοστό αυτό τον Ιανουάριο του 2013 ήταν 47,7%.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 49,3% των επιχειρήσεων αναγκάστηκε να προχωρήσει σε μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, έναντι 43,6% τον Ιανουάριο του 2013.
Συνολικά δύο στις τρεις επιχειρήσεις που απασχολούν αμειβόμενο προσωπικό προχώρησε σε έμμεση (μείωση ωρών ή ημερών εργασίας) ή σε άμεση μείωση των αποδοχών των υπαλλήλων (65,7% έναντι 50% τον Ιανουάριο του 2013). Το 36,2% των επιχειρήσεων θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι στο επόμενο εξάμηνο θα μειώσει ώρες εργασίας ή/ και αποδοχές υπαλλήλων.
Η κατάσταση στην οικονομία δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας στους μικρομεσαίους. Είναι χαρακτηριστικό το στοιχείο της έρευνας που δείχνει πως το 40,5% εκτιμά ότι η ανάκαμψη θα έρθει μετά το 2020, ενώ πάνω από το 15% θεωρεί ότι δεν θα έλθει ποτέ.
Πιο συγκεκριμένα, το 76,5% των εργοδοτών και αυτοαπασχολούμενων πιστεύει ότι η κρίση βαθαίνει με αμείωτους ρυθμούς. Μόλις το 5,3% αναγνωρίζει κάποια σημάδια ανάκαμψης.
Αλλωστε, μόνο το 10% των επιχειρήσεων βλέπει άμεσα σημάδια ανάκαμψης για την οικονομία (μέσα στο 2014). Πάνω από το 50% των ερωτώμενων τοποθετεί την επανεκκίνηση της ανάκαμψης τουλάχιστον από το 2018 και μετά.
Οι προβλέψεις σχετικά με την πορεία των επιχειρήσεων το επόμενο εξάμηνο βαίνουν αυξανόμενα αρνητικές. Είναι η πρώτη φορά που σημειώνεται επιδείνωση σε όλους τους δείκτες προβλέψεων μετά από διαδοχικές μειώσεις της καταγραφόμενης απαισιοδοξίας.
Ουσιαστικά, οι αρνητικές προσδοκίες που εμφανίζονται ενισχυμένες στην έρευνα σηματοδοτούν το τέλος των ψευδαισθήσεων για ανάπτυξη και την απώλεια κάθε ελπίδας.
Το 68,1% αναμένει επιδείνωση της κατάστασης της επιχείρησης έναντι 62,9% το προηγούμενο εξάμηνο. Ο βαθμός απαισιοδοξίας είναι μεγαλύτερος στις πιο μικρές επιχειρήσεις του δείγματος.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΛΩΝΑΣ

Τοπικό, ιδιωτικό και δημόσιο

Του Νίκου Ξυδάκη , kathimerini.gr

Η εικόνα των τουριστικών νησιών είναι αμβλυμένη η εικόνα της χώρας: πορεία στον αυτόματο ή στα τυφλά. Κάποια αόρατος χειρ, της θεάς Αγοράς ίσως ή του θεού της Ελλάδος, κρατάει ακόμη όρθιο τον τόπο, έστω ετοιμόρροπο, έστω σαν σκηνικό πόλης του Φαρ Ουέστ σε σπαγκέτι γουέστερν. Προσόψεις μαγαζιών, προσόψεις επιχειρήσεων, και από πίσω πρόχειρα υποστυλώματα. Σε πολλούς τουριστικούς προορισμούς οι διαλυμένοι ή υποστελεχωμένοι ή υποχρηματοδοτημένοι δήμοι έχασαν τη μάχη της καθαριότητας και του ευπρεπισμού. Τα σκουπίδια υψώνονται βουνά γύρω από τους κάδους, τα σκουπίδια στολίζουν τους δρόμους του επαρχιακού δικτύου, τα σκουπίδια στροβιλίζονται από το μελτέμι στα σοκάκια, τα σκουπίδια αυτοαναφλέγονται σε κάδους και ΧΥΤΑ. Τα νησιά γονατίζουν υπό την πίεση του πλήθους, μένουν ανυπεράσπιστα, ντροπιασμένα. Οι δημοτικές αρχές έχουν γονατίσει κι αυτές υπό το βάρος των δικών τους σκανδάλων, της διαφθοράς και της ανικανότητας, αλλά και υπό τα νέα βάρη της οικονομικής ασφυξίας και της υποστελέχωσης λόγω συνταξιοδότησης και διαθεσιμότητας. Και λόγω της γραφειοκρατικής κατάψυξης, η οποία απαιτεί περίπλοκες και χρονοβόρες διαδικασίες για να προσληφθούν πέντ’-έξι εποχικοί εργάτες καθαριότητας. Από το ένα άκρο στο άλλο: από το πελατειακό και σπάταλο κράτος στο συρρικνωμένο και χρεοκοπημένο. Και εντέλει, στο μη λειτουργικό. Η οικονομική χρεοκοπία έδειξε μεγεθυμένη, τρομακτική, και την άλλη χρεοκοπία, την πολιτική. Οι επί δεκαετίες διαχειριστές του κράτους, κεντρικά και τοπικά, φάνηκαν αίφνης ελάχιστοι και ανίκανοι· σε πολλές περιπτώσεις ανάλογοι των προσδοκιών των ψηφοφόρων τους. Αιρετοί άρχοντες ανίκανοι να υπηρετήσουν τον δημόσιο χώρο, αλλά ικανοί να υπηρετήσουν τις επιθυμίες της εκλογικής τους πελατείας. Η αμοιβαία εξαχρείωση φαίνεται πιο καθαρά από ποτέ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τώρα που απογυμνώθηκε από πόρους και δυνατότητες δανεισμού. Η χαμηλή ή ανύπαρκτη διοικητική ικανότητα, συνδυαζόμενη με τη συνεχιζόμενη αποστελέχωση και τη διακοπή χρηματοδότησης, απειλεί τους δήμους με κατάρρευση και τις τοπικές κοινωνίες με πολλαπλά αδιέξοδα. Οταν λ.χ. ένα φημισμένο νησί, βιτρίνα της τουριστικής βιομηχανίας, δεν μπορεί να διαχειριστεί τα σκουπίδια του, τον βιολογικό καθαρισμό αποβλήτων και την ύδρευση, όταν δεν διαθέτει πλέον κανέναν ελεγκτικό μηχανισμό, λόγω κατάργησης της δημοτικής αστυνομίας, για την εύρυθμη λειτουργία των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος ή για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας οχημάτων, τότε βρισκόμαστε ενώπιον του επελαύνοντος μαρασμού και της επιχειρηματικής δραστηριότητας και του δημόσιου βίου. Διότι υγιής επιχειρηματικότητα δεν μπορεί να υπάρξει σε μια νοσούσα δημόσια σφαίρα. Αυτή τη νομοτελειακή συσχέτιση αρχίζουν να την αντιλαμβάνονται πικρά οι επιχειρηματίες, όταν οι υποδομές και τα δίκτυα καταρρέουν, από τη Σαντορίνη μέχρι τη Μύκονο και την Αίγινα. Υπάρχουν όμως και πολιτικοί που αγνοούν αυτή την αμοιβαιότητα, βυθισμένοι στην ιδεοληπτική αντιπαράθεση ιδιωτικού-δημόσιου· κάπως σαν τη σουρεαλιστική δήλωση του υπουργού (δημόσιας) Υγείας χθες: «Εγώ εδώ εκπροσωπώ τον ιδιωτικό τομέα»... Και τον δημόσιο ποιος τον εκπροσωπεί; Ποιος τον υπερασπίζεται;