Κώστας Αρχοντάκης, 12/07/2013 , metarithmisi.gr
Κακά θεμέλια
Η ΔΗΜΑΡ μετά το τέλος των εκλογών του 2012 εισήλθε στο κοινοβούλιο ως νέο κόμμα σοβαρό και με αρχές, δίδοντας την ελπίδα ότι μέσα από την συνεργατική κυβέρνηση θα υπηρετούσε ταυτόχρονα και τις αρχές του προγράμματος της.
Όμως δεν αντάλλαξε την μετεκλογική της εμβέλεια, που ήταν πολλαπλάσια του 6.3, σε κυβερνητική δύναμη και δεν ύψωσε εξ αρχής το ανάστημα της στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ.
Έδειξε υπερβολική πολιτική ευγένεια στο κατεστημένο χαϊδεύοντας τις ισορροπίες που η ίδια σχεδίαζε να μετατρέψει.
Με απλά λόγια δεν διεκδίκησε ένα ισχυρό συσχετισμό στην τρικομματική κυβέρνηση η οποία γρήγορα μετατράπηκε σε μονοκομματική.
Δεν αναφέρομαι στην αναζήτηση της εξουσία ως αυτοσκοπό, αλλά για την δυνατότητα πρόσβασης στην εξουσία, ώστε να προασπίσει το πρόγραμμα της.
Αργότερα τα μέσα και τα έξω στη βουλή και οι κόκκινες γραμμές που έσβηναν η μια μετά την άλλη, έδειχνε ότι η ΔΗΜΑΡ είχε εμπλακεί αδύναμα και χωρίς συμμάχους για να αλλάξει το μηχανισμό που παράγει την κρίση και ευαγγελίζεται να τον αλλάξει ταυτόχρονα.
Η βίαιη φιλελεύθερη προσαρμογή της χώρας έκανε τη βάση της ΔΗΜΑΡ να δυσανασχετεί ενώ η ηγεσία της συνέχιζε να υπερασπίζεται την ισορροπία των συσχετισμών. Η <<κυβερνώσα >> πολύ πριν την αποχώρηση της είχε μειωθεί στην κοινωνία.
Ένα χρόνο μετά
Το πολιτικό σκηνικό παραμένει ως έχει για να παίξει ξανά το ίδιο εκλογικό σύστημα που γεννά το δικομματισμό.
Ο ισχυρός θα δυναμώνει εις βάρος του αδύνατου και του διαφορετικού.
Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος αδιανόητης απραξίας για την συνάντηση αριστερών και σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων με την ΔΗΜΑΡ αλλά και την αναζήτηση βελτίωσης του εκλογικού νόμου.
Η εντολή για λύση και η κυβέρνηση τετραετίας
Η υπεράσπιση της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ θα ήταν στιβαρή με αντιπρόεδρο στη κυβέρνησης και μεγαλύτερη συμμετοχή στα υπουργεία, διεκδίκηση που δεν επιχειρήθηκε έστω και στο τέλος, με στόχο την αλλαγή των κυβερνητικών συσχετισμών.
Η απόσυρση της από την κυβέρνηση εν θερμώ,εμφανίστηκε χωρίς επικοινωνία και σχέδιο, στηριγμένη σε καταγγελίες με νομικούς όρους, όρους που απεχθάνεται η κοινωνία.Η εντολή για λύση τελείωσε σύντομα και χώρις δάφνες.
Η συγκυβέρνηση τετραετίας δεν υπήρξε ποτέ συνολική προσδοκία στη ΔΗΜΑΡ, όμως υπήρχε σε πολλούς εντός του κεντρικού της πυρήνα.
Η τετραετία χωρίς όρους και χρονοδιάγραμμα θα παρέδιδε αμαχητί στην ήττα τις ιδέες και τη δράση ενός μεγάλου αριθμού πολιτών με ιστορικές καταβολές στην αριστερά, αλλά και πλήθους άλλων που πίστεψαν στις προτάσεις της ΔΗΜΑΡ για έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια.
Αυτό θα ήταν το πραγματικό βήμα στο κενό. Το βατερλό της.
Το απέφυγε με την κίνηση του πρόεδρου της, κίνηση για την οποία η αρνητική κριτική χρεώνεται ως επικοινωνιακή απροσεξία και όχι ως ουσία.
Τέλος, η απόφαση της Κ.Ε. στις 29/6/2013 δεν αποκλείει η ΔΗΜΑΡ να εμπλακεί εκ νέου σε συνεργατική κυβέρνηση, μετά από νέες εκλογές αλλά και πριν από αυτές, καθώς εκφράζεται αρνητικά για την επίσπευση τους.
Και τώρα τι;
Μια καθαρή και ενεργή πολιτική γραμμή, με την εμπειρία της κυβερνητικής εμπλοκής, με σύγχρονη ιδεολογική πολιτική σχεδίαση, ακούγεται ως ελπιδοφόρα συνεχεία για τη ΔΗΜΑΡ αλλά και για τη χώρα. Η νέα προσπάθεια δεν έχει περιθώρια για αυταπάτες και απαιτεί οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση μέσα από ευρεία κεντροαριστερή συναίνεση.
Σημείωση: Το κείμενο αυτό είναι βασισμένο σε ομιλία μου στην Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ στις 29/6/2013 και γράφτηκε για τη «Μεταρρυθμιση» στις 13/7
Η ΔΗΜΑΡ μετά το τέλος των εκλογών του 2012 εισήλθε στο κοινοβούλιο ως νέο κόμμα σοβαρό και με αρχές, δίδοντας την ελπίδα ότι μέσα από την συνεργατική κυβέρνηση θα υπηρετούσε ταυτόχρονα και τις αρχές του προγράμματος της.
Όμως δεν αντάλλαξε την μετεκλογική της εμβέλεια, που ήταν πολλαπλάσια του 6.3, σε κυβερνητική δύναμη και δεν ύψωσε εξ αρχής το ανάστημα της στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ.
Έδειξε υπερβολική πολιτική ευγένεια στο κατεστημένο χαϊδεύοντας τις ισορροπίες που η ίδια σχεδίαζε να μετατρέψει.
Με απλά λόγια δεν διεκδίκησε ένα ισχυρό συσχετισμό στην τρικομματική κυβέρνηση η οποία γρήγορα μετατράπηκε σε μονοκομματική.
Δεν αναφέρομαι στην αναζήτηση της εξουσία ως αυτοσκοπό, αλλά για την δυνατότητα πρόσβασης στην εξουσία, ώστε να προασπίσει το πρόγραμμα της.
Αργότερα τα μέσα και τα έξω στη βουλή και οι κόκκινες γραμμές που έσβηναν η μια μετά την άλλη, έδειχνε ότι η ΔΗΜΑΡ είχε εμπλακεί αδύναμα και χωρίς συμμάχους για να αλλάξει το μηχανισμό που παράγει την κρίση και ευαγγελίζεται να τον αλλάξει ταυτόχρονα.
Η βίαιη φιλελεύθερη προσαρμογή της χώρας έκανε τη βάση της ΔΗΜΑΡ να δυσανασχετεί ενώ η ηγεσία της συνέχιζε να υπερασπίζεται την ισορροπία των συσχετισμών. Η <<κυβερνώσα >> πολύ πριν την αποχώρηση της είχε μειωθεί στην κοινωνία.
Ένα χρόνο μετά
Το πολιτικό σκηνικό παραμένει ως έχει για να παίξει ξανά το ίδιο εκλογικό σύστημα που γεννά το δικομματισμό.
Ο ισχυρός θα δυναμώνει εις βάρος του αδύνατου και του διαφορετικού.
Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος αδιανόητης απραξίας για την συνάντηση αριστερών και σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων με την ΔΗΜΑΡ αλλά και την αναζήτηση βελτίωσης του εκλογικού νόμου.
Η εντολή για λύση και η κυβέρνηση τετραετίας
Η υπεράσπιση της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ θα ήταν στιβαρή με αντιπρόεδρο στη κυβέρνησης και μεγαλύτερη συμμετοχή στα υπουργεία, διεκδίκηση που δεν επιχειρήθηκε έστω και στο τέλος, με στόχο την αλλαγή των κυβερνητικών συσχετισμών.
Η απόσυρση της από την κυβέρνηση εν θερμώ,εμφανίστηκε χωρίς επικοινωνία και σχέδιο, στηριγμένη σε καταγγελίες με νομικούς όρους, όρους που απεχθάνεται η κοινωνία.Η εντολή για λύση τελείωσε σύντομα και χώρις δάφνες.
Η συγκυβέρνηση τετραετίας δεν υπήρξε ποτέ συνολική προσδοκία στη ΔΗΜΑΡ, όμως υπήρχε σε πολλούς εντός του κεντρικού της πυρήνα.
Η τετραετία χωρίς όρους και χρονοδιάγραμμα θα παρέδιδε αμαχητί στην ήττα τις ιδέες και τη δράση ενός μεγάλου αριθμού πολιτών με ιστορικές καταβολές στην αριστερά, αλλά και πλήθους άλλων που πίστεψαν στις προτάσεις της ΔΗΜΑΡ για έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια.
Αυτό θα ήταν το πραγματικό βήμα στο κενό. Το βατερλό της.
Το απέφυγε με την κίνηση του πρόεδρου της, κίνηση για την οποία η αρνητική κριτική χρεώνεται ως επικοινωνιακή απροσεξία και όχι ως ουσία.
Τέλος, η απόφαση της Κ.Ε. στις 29/6/2013 δεν αποκλείει η ΔΗΜΑΡ να εμπλακεί εκ νέου σε συνεργατική κυβέρνηση, μετά από νέες εκλογές αλλά και πριν από αυτές, καθώς εκφράζεται αρνητικά για την επίσπευση τους.
Και τώρα τι;
Μια καθαρή και ενεργή πολιτική γραμμή, με την εμπειρία της κυβερνητικής εμπλοκής, με σύγχρονη ιδεολογική πολιτική σχεδίαση, ακούγεται ως ελπιδοφόρα συνεχεία για τη ΔΗΜΑΡ αλλά και για τη χώρα. Η νέα προσπάθεια δεν έχει περιθώρια για αυταπάτες και απαιτεί οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση μέσα από ευρεία κεντροαριστερή συναίνεση.
Σημείωση: Το κείμενο αυτό είναι βασισμένο σε ομιλία μου στην Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ στις 29/6/2013 και γράφτηκε για τη «Μεταρρυθμιση» στις 13/7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...