Έπρεπε η ΔΗΜΑΡ να γίνει συνιστώσα της ΝΔ;
Ευγενία Μπουρνόβα , aixmi.gr
Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013
Είναι απίστευτο με πόση ευκολία κάποιοι διατείνονται ότι η ΔΗΜΑΡ δεν έπρεπε να φύγει από την κυβέρνηση! Ούτε το ΚΚΕ και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέχουν, με αυτόν τον απόλυτο τρόπο, την αλήθεια για το τι πρέπει να γίνει!
Βεβαίως, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ποτέ δεν διάβασαν τις θέσεις της ΔΗΜΑΡ και, ιδίως, τις θέσεις της για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Θα είχαν καταλάβει ότι για τη Δημοκρατική Αριστερά η έννοια της μεταρρύθμισης δεν είναι ουδέτερη και έχει πρόσημο, όπως συνηθίζουμε να λέμε μερικές δεκάδες χρόνια τώρα όσοι προερχόμαστε από την ανανεωτική Αριστερά. Δεν βαφτίζουμε «μεταρρύθμιση» την όποια αλλαγή και δεν θεωρούμε ότι αυτή επιβάλλεται από την πολιτική εξουσία, αλλά είναι προϊόν διαδικασίας κοινωνικής συναίνεσης στην οποία καταλήγει η κοινωνία που εμπιστεύεται την πολιτική εξουσία. Ποια από τις βασικές αυτές προϋποθέσεις ικανοποιούνταν στη διάρκεια της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην λεγόμενη τρικομματική κυβέρνηση; Γιατί θα έπρεπε να απαρνηθούμε τις βασικές μας θέσεις, να σταματήσουμε να είμαστε και δημοκρατική και Αριστερά και να μετατραπούμε σε συνιστώσα της ΝΔ;
Ακούγεται, βεβαίως, και το επιχείρημα ότι κάθε στέλεχος από όσα συμμετείχαν σε επιτελική θέση στην κυβέρνηση έπρεπε δημόσια να καταγγέλλει τα προσκόμματα που αντιμετώπιζε στην εφαρμογή της πολιτικής για την οποία αποφασίσαμε να μετέχουμε στην κυβέρνηση. Προφανώς θεωρώ πως κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνεται δημοσίως, αλλά κυρίως εκτιμώ πως αν είχε ακολουθηθεί αυτή τη τακτική, η ρήξη θα είχε έρθει πολύ νωρίτερα. Και, βεβαίως δεν καταλαβαίνω, ποιός εκπλήσσεται πραγματικά από την εξέλιξη. Λες και δεν ξέραμε όλοι τι γινόταν καθημερινά με τον Μανιτάκη, το φόρο κατοικίας, τη φοροδιαφυγή, το αντιρατσιστικό και πόσα άλλα θέματα είχαν δημιουργήσει τριβές. Η ΝΔ κυβερνούσε και απαιτούσε την απάλειψη κάθε προοδευτικής/αριστερής άποψης, δηλαδή ζητούσε να αρνηθούμε την ίδια την ύπαρξή μας.
Τέλος, κάποιοι ισχυρίζονται ότι θα έπρεπε να θυσιαστούμε για τη σωτηρία της χώρας, των παιδιών κλπ., δίνοντας την μάχη των μαχών. Μα αυτή τη δώσαμε και τη κερδίσαμε, εξασφαλίζοντας τη παραμονή σε Ευρώπη και ευρώ. Φαντάζεται κανείς ότι μια κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θα τα είχε καταφέρει χωρίς την ουσιαστική στήριξη της ΔΗΜΑΡ;
Όταν, όμως, το θέμα περιορίζεται στο πώς θα αλώσει η ΝΔ το κράτος αλλά κα πώς θα διατηρηθούν όλοι οι προηγούμενοι μηχανισμοί ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, παρά τις συνεχείς καταγγελίες, τότε υποχρεούσαι να αντιδράσεις- και μάλιστα έντονα. Δεν έχεις άλλη λύση όταν σε θεωρούν δεδομένο και υλοποιούν τις δικές τους «μεταρρυθμίσεις», που δεν έχουν σχέση με μέτρα υπέρ των ανέργων και της ανάπτυξης.
Ποιος, λοιπόν, εκπλήσσεται και ποιος κάνει τον ταραγμένο από την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ; Μήπως όποιος δεν πίστευε ότι εννοούσε αυτά που έλεγε; Και, όμως, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που στοχεύουν στο να κερδίσουν την πολιτική αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και εμμένουν στις θέσεις τους καταβάλλοντας και το αντίστοιχο κόστος. Για την δική τους αξιοπιστία, την αξιοπρέπεια των στελεχών τους και την χαμένη εντιμότητα της πολιτικής.
Βεβαίως, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ποτέ δεν διάβασαν τις θέσεις της ΔΗΜΑΡ και, ιδίως, τις θέσεις της για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Θα είχαν καταλάβει ότι για τη Δημοκρατική Αριστερά η έννοια της μεταρρύθμισης δεν είναι ουδέτερη και έχει πρόσημο, όπως συνηθίζουμε να λέμε μερικές δεκάδες χρόνια τώρα όσοι προερχόμαστε από την ανανεωτική Αριστερά. Δεν βαφτίζουμε «μεταρρύθμιση» την όποια αλλαγή και δεν θεωρούμε ότι αυτή επιβάλλεται από την πολιτική εξουσία, αλλά είναι προϊόν διαδικασίας κοινωνικής συναίνεσης στην οποία καταλήγει η κοινωνία που εμπιστεύεται την πολιτική εξουσία. Ποια από τις βασικές αυτές προϋποθέσεις ικανοποιούνταν στη διάρκεια της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην λεγόμενη τρικομματική κυβέρνηση; Γιατί θα έπρεπε να απαρνηθούμε τις βασικές μας θέσεις, να σταματήσουμε να είμαστε και δημοκρατική και Αριστερά και να μετατραπούμε σε συνιστώσα της ΝΔ;
Ακούγεται, βεβαίως, και το επιχείρημα ότι κάθε στέλεχος από όσα συμμετείχαν σε επιτελική θέση στην κυβέρνηση έπρεπε δημόσια να καταγγέλλει τα προσκόμματα που αντιμετώπιζε στην εφαρμογή της πολιτικής για την οποία αποφασίσαμε να μετέχουμε στην κυβέρνηση. Προφανώς θεωρώ πως κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνεται δημοσίως, αλλά κυρίως εκτιμώ πως αν είχε ακολουθηθεί αυτή τη τακτική, η ρήξη θα είχε έρθει πολύ νωρίτερα. Και, βεβαίως δεν καταλαβαίνω, ποιός εκπλήσσεται πραγματικά από την εξέλιξη. Λες και δεν ξέραμε όλοι τι γινόταν καθημερινά με τον Μανιτάκη, το φόρο κατοικίας, τη φοροδιαφυγή, το αντιρατσιστικό και πόσα άλλα θέματα είχαν δημιουργήσει τριβές. Η ΝΔ κυβερνούσε και απαιτούσε την απάλειψη κάθε προοδευτικής/αριστερής άποψης, δηλαδή ζητούσε να αρνηθούμε την ίδια την ύπαρξή μας.
Τέλος, κάποιοι ισχυρίζονται ότι θα έπρεπε να θυσιαστούμε για τη σωτηρία της χώρας, των παιδιών κλπ., δίνοντας την μάχη των μαχών. Μα αυτή τη δώσαμε και τη κερδίσαμε, εξασφαλίζοντας τη παραμονή σε Ευρώπη και ευρώ. Φαντάζεται κανείς ότι μια κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θα τα είχε καταφέρει χωρίς την ουσιαστική στήριξη της ΔΗΜΑΡ;
Όταν, όμως, το θέμα περιορίζεται στο πώς θα αλώσει η ΝΔ το κράτος αλλά κα πώς θα διατηρηθούν όλοι οι προηγούμενοι μηχανισμοί ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, παρά τις συνεχείς καταγγελίες, τότε υποχρεούσαι να αντιδράσεις- και μάλιστα έντονα. Δεν έχεις άλλη λύση όταν σε θεωρούν δεδομένο και υλοποιούν τις δικές τους «μεταρρυθμίσεις», που δεν έχουν σχέση με μέτρα υπέρ των ανέργων και της ανάπτυξης.
Ποιος, λοιπόν, εκπλήσσεται και ποιος κάνει τον ταραγμένο από την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ; Μήπως όποιος δεν πίστευε ότι εννοούσε αυτά που έλεγε; Και, όμως, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που στοχεύουν στο να κερδίσουν την πολιτική αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και εμμένουν στις θέσεις τους καταβάλλοντας και το αντίστοιχο κόστος. Για την δική τους αξιοπιστία, την αξιοπρέπεια των στελεχών τους και την χαμένη εντιμότητα της πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...