Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012


« Δεκέμβρης του ’44 με μια μοτοσυκλέτα του ΕΛΑΣ/ η μάνα μου ετοιμόγεννη γυρίζει ο θανατάς/ Να, η μαμή ανασηκώνει το μανίκι/έτσι γεννήθηκα στη Σαλονίκη»( Διονύσης Σαββόπουλος, Η ρεζέρβα, 1979).
1982, Μούρεσι Πηλίου. Με υποδέχεται στο σπίτι του ο Διονύσης Σαββόπουλος, καθώς του έφερνα πεσκέσι από την γλυκιά Άσπα τη γυναίκα του το «Αντιλεξικό» του Βοσταντζόγλου. Ετοίμαζε εκείνο τον καιρό τα τραγούδια του δίσκου του «Τραπεζάκια έξω». Η κουβέντα επικεντρώθηκε στον «Δεκέμβρη του ‘44» όταν του είπα την ημερομηνία της γέννησής μου. Ανακαλέσαμε μνήμες, μαρτυρίες και μαύρα γεγονότα. Ο Διονύσης είχε την ιδέα να βρούμε και άλλους που γεννήθηκαν τον ίδιο χρόνο και μήνα και να συναντηθούμε, να ιστορήσουμε εκείνη την άγρια εποχή. Συμφωνήσαμε, αλλά η ζωή μας πήγε από δω κι’ από κει και η συνάντηση ακόμα περιμένει. Να είμαστε όλοι καλά και ποτέ δεν είναι αργά.

Με τον ίδιο τρόπο που περιγράφει τα γεννητούρια του ο αξεπέραστος τραγουδοποιός, γεννήθηκε και η αφεντιά μου στον Πειραιά το 1944. Ο Σαββόπουλος στις 2 Δεκεμβρίου, εγώ σαν χθες. Αυτός έκανε τη γέννα του-και όχι μόνο- τραγούδι με στίχους που σημάδεψαν κατ΄ευθείαν την καρδιά όσων έζησαν ή άκουσαν αφηγήσεις εκείνων των γεγονότων. Εγώ τι προσπαθώ να κάνω σήμερα με αυτό το ξέφτι της μνήμης μου, στις λίγες γραμμές που ακολουθούν; Απλώς μια προσωπική κατάθεση, μία από τις πολλές χιλιάδες που συγκροτούν την ιστορική αφήγηση εκείνης της εποχής, εκείνων των γιορτινών ημερών που μόνο γιορτινές δεν ήταν.  Δεν θα ήθελα να εισπραχθεί σαν αφελής πασιφισμός, αλλά σαν μια ελάχιστη μαρτυρία για την ανάδειξη του αγαθού της ειρηνικής συμβίωσης. Και ακόμα, για να δοξάσουμε την αφιλόκερδη αλληλεγγύη και  τη δύναμη  για επιβίωση σε ώρες δύσκολες.

Έχουν ξεσπάσει τα Δεκεμβριανά. Από τη μια μεριά αγγλικές δυνάμεις με τον κυβερνητικό στρατό και από την άλλη δυνάμεις του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ. Γνωστά όλα αυτά, γνωστή και η κατάληξη. Μάχες στις γειτονιές, Έλληνας να πυροβολεί Έλληνα, γείτονας να σφάζει γείτονα. Και ο άμαχος πληθυσμός όπως πάντα στη μέση. Να ένα μέρος της  αφήγησης της μητέρας μου πολλά χρόνια μετά, όταν ήμουν σε θέση να κατανοήσω.

«Καθώς ξημέρωνε 22 Δεκεμβρίου με έπιασαν οι πόνοι της γέννας. Ο ΕΛΑΣ του Πειραιά, στις συνοικίες που έλεγχε, είχε φτιάξει δίκτυο με μοτοσυκλετιστές για επείγουσες περιπτώσεις όπως οι γέννες και γνώριζε τις πρακτικές μαμές κάθε περιοχής. Τους ειδοποίησε ένας γείτονας, τυλίχτηκα με δύο κουβέρτες πήρα τις πάνες που είχα ετοιμάσει, μπήκα στο καλάθι της μοτοσυκλέτας, φτάσαμε στο σπίτι της μαμής κι’ εκεί σε γέννησα μετά από λίγο. Πλύθηκα πρόχειρα, σε καθάρισα, σε σκέπασα με ό,τι είχα και ύστερα από δύο-τρείς ώρες γυρίσαμε πάλι με τη μοτοσυκλέτα σπίτι, ενώ τα πολυβόλα από το λιμάνι έριχναν σε όλους τους δρόμους. Την άλλη μέρα, δύο ημερών λεχώνα, ακούμε τις σειρήνες και τρέχουμε στο καταφύγιο γιατί  άρχιζαν βομβαρδισμοί. Με έβαλαν δίπλα σε άλλες τρεις που είχαν γεννήσει πριν λίγες ημέρες. Ανήμερα Χριστούγεννα κατάλαβα ότι δεν είχα γάλα να σε βυζάξω, έτσι αναιμική που ήμουνα. Σε άρπαξε τότε μια άλλη λεχώνα, μια νταρντάνα, μια γυναικάρα ως εκεί πάνω, ρούφηξες με λαχτάρα το στήθος της, θήλαζες μαζί με το παιδί της  κι΄εγώ έκλαιγα και την ευχαριστούσα. ‘Όταν σταμάτησαν οι βόμβες γυρίσαμε γρήγορα σπίτι, με τις ψείρες να τρέχουν σε όλο μας το σώμα. Έφθασαν σε λίγο δύο γειτόνισσες, η μία με καυτό νερό για να καθαριστούμε, η άλλη με μια κονσέρβα κρέας, λίγο ψωμί και γάλα σκόνη…»

Καλές γιορτές σε όλους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...