Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012




Εν αρχή ην ο χώρος. Λιτός, πέντε δρασκελιές, οι θεατές γύρω γύρω από τη σκηνή, σε απόσταση αναπνοής από τις παλιές βαλίτσες, τους μισούς κάβους, το ξύλινο κατάστρωμα. Είμαστε; Αναχωρούμε; Ταξιδεύουμε; Φτάσαμε;
Σκοτάδι. Μας καλωσορίζουν μαυρόασπρες φωτογραφίες από το άλμπουμ της ιστορίας και οι πρώτες νότες της Ρεμπούτσικα. Λυγμικοί ήχοι, δοξαριές βιολιού που σε προετοιμάζουν για όσα θα ακολουθήσουν.
Μετά ο Ηθοποιός (ναι, με ήτα κεφαλαίο). Μόνος κάτω από τα φώτα, αρχίζει να αφηγείται όσα η πένα του Θανάση Βαλτινού έβαλε στη σειρά για να ιστορήσει τη ζωή του Ανδρέα Κορδοπάτη.
Ο λόγος βγαίνει από το στόμα του Αντώνη Αντωνίου αβίαστα. Σαν φυλακισμένος καημός που θέλει να δραπετεύσει. Οι λέξεις ρέουν, η μια πίσω από την άλλη κρατιούνται χέρι-χέρι για να περιγράψουν μιαν άλλη Ελλάδα με βάσανα και αγωνίες που ξαφνικά είναι τραγικά επίκαιρα. Ο Ηθοποιός μιλάει ακατάπαυστα. Παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας  άνθρωποι, πόλεις και χωριά, θάλασσες και ξένοι τόποι, πείνα, δίψα, φόβος. Του ξένου, του μετανάστη, του κυνηγημένου. Αλλά και ξεχασμένα αισθήματα και συναισθήματα. Αλληλεγγύη, φιλότιμο, πείσμα, καπατσοσύνη, αξιοπρέπεια... Ένα μακρύ ζεϊμπέκικο για την Ανθρωπιά (με το άλφα κεφαλαίο).  Ένα μάθημα αντίστασης σε μια καθημερινότητα που γεμίζει τυφλή οργή, απόγνωση, μίσος για τον άλλον.
Ο Αντώνης Αντωνίου είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ένας ηθοποιός από τη στόφα των μεγάλων. Ποιεί Ήθος κυριολεκτικά. Η μικρή Θεατρική Σκηνή του, σφηνωμένη στην καρδιά της Κυψέλης, ανάμεσα σε ξενόγλωσσα πια μαγαζιά και ξένους που ίσως ήλθαν στη Ελλάδα κάπως σαν τον Ανδρέα Κορδοπάτη, είναι μια υπόμνηση ότι στις γκρίζες μέρες μας υπάρχει μια άλλη Ελλάδα. Που στέκεται όρθια, πασχίζει να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς επιδοτήσεις και δημόσιες σχέσεις, να προσφέρει πολιτισμό και αισιοδοξία. Μην χάσετε την παράσταση. Θα νιώσετε ανάταση.
  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...