Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012


O χρό­νος θα κρί­νει, αν η πο­λι­τι­κή μας θα δι­καιω­θεί
Θόδωρος Μαργαρίτης, Συ­νέ­ντευ­ξη στον Π. Εγγλέ­ζο, Εποχή, 23/09/2012


-Βλέ­που­με κά­θε η­μέ­ρα να ε­ξα­φα­νί­ζο­νται οι… κόκ­κι­νες γραμ­μές. Έμει­νε μό­νο «η πά­ση θυ­σία πα­ρα­μο­νή στο ευ­ρώ»;

Πα­ρα­μέ­νου­με στα­θε­ρά προ­ση­λω­μέ­νοι και στην ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση του μνη­μο­νίου και στην πα­ρα­μο­νή της χώ­ρας στο ευ­ρώ. Δί­νου­με κα­θη­με­ρι­νά σκλη­ρές μά­χες. Έχου­με κέρ­δη, έ­χου­με και υ­πο­χω­ρή­σεις. Ο χρό­νος θα κρί­νει αν η πο­λι­τι­κή που δε­σμευ­τή­κα­με θα υ­λο­ποιη­θεί.

-Αν η ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση, ό­πως την χα­ρα­κτή­ρι­σες, δεν α­πο­δώ­σει τι θα κά­νε­τε;

Όλες οι ε­πι­φυ­λά­ξεις και οι α­γω­νίες μας εί­ναι στο τρα­πέ­ζι. Εί­μα­στε σε φά­ση δια­πραγ­μά­τευ­σης για τη δέ­σμευ­ση των 11,5 δισ. και α­πό την άλ­λη α­γω­νι­ζό­μα­στε να αλ­λά­ξει το πε­ριε­χό­με­νο των α­σκού­με­νων πο­λι­τι­κών.

-Ένα πα­ρά­δειγ­μα;

Ζη­τά­με τη ρή­τρα του ι­σο­δύ­να­μου α­πο­τε­λέ­σμα­τος, που ση­μαί­νει μη ε­φαρ­μο­γή κά­ποιων μέ­τρων, ε­φό­σον η χώ­ρα μας δια­σφα­λί­σει έ­σο­δα π.χ. α­πό τη φο­ρο­δια­φυ­γή, την πα­ρα­οι­κο­νο­μία και τις διαρ­θρω­τι­κές αλ­λα­γές. Αυ­τό η τρόι­κα το α­ντι­με­τω­πί­ζει ως α­να­θεώ­ρη­ση του μνη­μο­νίου και εί­ναι. Αν ε­πι­τευχ­θεί, θα έ­χου­με κά­νει έ­να ση­μα­ντι­κό βή­μα στην ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση των ό­ρων του μνη­μο­νίου.

-Αν δεν πραγ­μα­το­ποιη­θεί;

Εί­ναι ώ­ρα μά­χης. Κα­τα­λα­βαί­νω τον υ­παι­νιγ­μό α­πό τις ε­ρω­τή­σεις σου. Το μό­νο που μπο­ρώ να σου πω εί­ναι ό­τι μοι­ρα­ζό­μα­στε την ί­δια α­γω­νία, με τους συ­ντρό­φους του Α­ΚΕΛ στην Κύ­προ, οι ο­ποίοι έ­χουν α­ντί­στοι­χες πε­ρι­πέ­τειες για τη σω­τη­ρία της κυ­πρια­κής οι­κο­νο­μίας και τις δυ­σκο­λίες, ώ­στε οι αρ­χές της α­ρι­στε­ράς να μην προ­σκρούουν στις α­παι­τή­σεις των δα­νει­στών.

-Τα­ραγ­μέ­να τα νε­ρά στη ΔΗ­ΜΑΡ με α­φορ­μή τα μέ­τρα; Μα­θαί­νου­με ό­τι οι δια­φω­νίες εί­ναι αρ­κε­τές.

Μέ­χρι σή­με­ρα ό­χι. Τον Ιού­λιο, η Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή, που ε­κτί­μη­σε την πο­ρεία του κόμ­μα­τος με­τά την κυ­βερ­νη­τι­κή συμ­με­το­χή, εί­χε έ­να κα­τά και πέ­ντε λευ­κά. Οφεί­λω να ο­μο­λο­γή­σω, ό­μως, ό­τι πολ­λά θα κρι­θούν α­πό την τε­λι­κή δια­τύ­πω­ση των μέ­τρων και α­πό τη γε­νι­κή πο­ρεία του κυ­βερ­νη­τι­κού έρ­γου.

-Εί­χα­τε πει ό­τι δεν θα υ­πάρ­ξουν ο­ρι­ζό­ντιες πε­ρι­κο­πές. Αν τώ­ρα εί­χες μπρο­στά σου έ­να συ­ντα­ξιού­χο τι θα του έ­λε­γες;

Ανα­λό­γως. Σε έ­να συ­ντα­ξιού­χο που πραγ­μα­τι­κά θα του μειω­θεί το ει­σό­δη­μα θα σκύ­ψω το κε­φά­λι. Σε έ­ναν άλ­λον που ει­σέ­πρατ­τε σύ­ντα­ξη μαϊμού ή έ­παιρ­νε ε­φά­παξ πα­ρα­πά­νω α­πό τις ει­σφο­ρές που κα­τέ­βαλ­λε στο τα­μείο, θα εί­μαι πο­λύ πιο αυ­στη­ρός.

-Και σε έ­ναν με­τα­νά­στη που τον στέλ­νουν σε στρα­τό­πε­δο συ­γκέ­ντρω­σης;

Στον με­τα­νά­στη που του φορ­τώ­νουν ό­λα τα κα­κά της μοί­ρας, θα του πω ό­τι ντρέ­πο­μαι. Υπάρ­χει, ό­μως, και ο με­τα­νά­στης που δεν μπο­ρεί να α­ντι­λη­φθεί τις δια­στά­σεις του προ­βλή­μα­τος και θεω­ρεί ό­τι η προ­σω­πι­κή λύ­ση του προ­βλή­μα­τός του εί­ναι σε βά­ρος της α­σφά­λειας του δι­πλα­νού του εί­τε εί­ναι έλ­λη­νας εί­τε εί­ναι με­τα­νά­στης. Χω­ρίς υ­πεκ­φυ­γή εί­ναι πολ­λές οι πε­ρι­πτώ­σεις συ­ντα­ξιού­χων και με­τα­να­στών.

-Ποιος εί­ναι ο βα­σι­κός σας στό­χος;

Να μην χρε­ο­κο­πή­σει η χώ­ρα, για­τί σε πε­ρί­πτω­ση χρε­ο­κο­πίας η κα­τά­στα­ση θα εί­ναι πο­λύ χει­ρό­τε­ρη.

-Αυ­τό ή­ταν το βα­σι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα του Γ. Πα­παν­δρέ­ου ή του Ευ. Βε­νι­ζέ­λου.

Η έ­ξο­δος της χώ­ρας α­πό το ευ­ρώ ι­σο­δυ­να­μεί με κα­τα­στρο­φή. Εί­ναι το­μή, η ο­ποία δεν α­φο­ρά μό­νο την οι­κο­νο­μία, α­φο­ρά τη θε­σμι­κή λει­τουρ­γία της χώ­ρας, την πο­ρεία της στη νεω­τε­ρι­κό­τη­τα και την ποιό­τη­τα της δη­μο­κρα­τίας.

-Δεν ί­σχυε αυ­τό ό­ταν κα­τα­ψη­φί­ζα­τε τα μνη­μό­νια; Ποια η δια­φο­ρά α­πό τη θέ­ση του ΠΑ­ΣΟΚ ή της ΝΔ;

Eμείς τα μνη­μό­νια ως πρά­ξη δα­νεια­κής σύμ­βα­σης της χώ­ρας δεν θα τα υ­πο­στη­ρί­ζα­με. Και ε­ξα­κο­λου­θού­με να πι­στεύου­με ό­τι έ­χουν λά­θος προ­σα­να­το­λι­σμό και πε­ριε­χό­με­νο. Όμως, πλέ­ον, η χώ­ρα μας έ­χει συ­γκε­κρι­μέ­νες δα­νεια­κές δε­σμεύ­σεις. Δεν μπο­ρού­με να κι­νού­μα­στε μό­νο με ό,τι μας α­ρέ­σει.

Την πρώ­τη φο­ρά δεν έ­γι­νε κα­μία δια­πραγ­μά­τευ­ση και τη δεύ­τε­ρη φά­νη­κε ό­τι μεί­να­νε πο­λύ λί­γα πε­ρι­θώ­ρια. Το γε­γο­νός ό­τι ε­δώ και τρεις μή­νες στην Ελλά­δα πη­γαί­νει και έρ­χε­ται έ­να πα­κέ­το δε­σμεύ­σεων α­πο­δει­κνύει ό­τι γί­νε­ται μια ση­μα­ντι­κή προ­σπά­θεια. Για τον πυ­ρή­να της βα­σι­κής πο­λι­τι­κής που α­κο­λου­θεί­ται στο μνη­μό­νιο ε­ξα­κο­λου­θού­με να έ­χου­με δια­φω­νία. Έχου­με, ό­μως, μπρο­στά μας και ελ­πί­δα με­τά τη φουρ­τού­να, έ­να λι­μά­νι. Λι­μά­νι, που θα έ­χει στην ά­κρη του την ε­πι­μή­κυν­ση, την πι­θα­νό­τη­τα για α­να­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους και την υιο­θέ­τη­ση της λύ­σης α­γο­ράς κρα­τι­κών ο­μο­λό­γων α­πό την Ε­ΚΤ. Πι­θα­νώς και της α­να­κε­φα­λαιο­ποίη­σης ε­κεί­νων των τρα­πε­ζών σύμ­φω­να με τα πρό­τυ­πα της Ιτα­λίας και της Ισπα­νίας.

-Φα­ντά­ζο­μαι ό­τι δεν δε­σμεύε­σαι ό­τι θα εί­ναι τα τε­λευ­ταία μέ­τρα τα ο­ποία θα πά­ρει η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση…

Εάν δεν εί­ναι, τό­τε, πρώ­τον, υ­πάρ­χει σο­βα­ρό ζή­τη­μα για τη συ­νο­χή της κυ­βέρ­νη­σης. Δεύ­τε­ρον, θέ­λω να ξε­κα­θα­ρί­σω ό­τι ε­μείς με τη ΝΔ και το ΠΑ­ΣΟΚ έ­χου­με με­γά­λες ι­δε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές δια­φο­ρές.

-H ΔΗ­ΜΑΡ στο συ­νέ­δριό της έ­θε­σε δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή α­νά­με­σα στο πα­λαιό, διε­φθαρ­μέ­νο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και στο νέο. Όμως, συμ­μα­χή­σα­τε και μά­λι­στα σε κυ­βερ­νη­τι­κό ε­πί­πε­δο, με αυ­τούς.

Υπάρ­χει ε­ξέ­λι­ξη. ΠΑ­ΣΟΚ και ΝΔ δεν εί­ναι το πα­λιό ΠΑ­ΣΟΚ και ΝΔ. Μπο­ρεί να κου­βα­λά­νε τις α­μαρ­τίες του πα­ρελ­θό­ντος, αλ­λά νο­μί­ζω πως έ­χουν κα­τα­λά­βει τη λο­γι­κή του πε­λα­τεια­κού κρά­τους. Έχουν τι­μω­ρη­θεί για αυ­τό και θέ­λω να πι­στεύω ό­τι έ­χουν α­νοί­ξει έ­ναν και­νού­ριο δρό­μο. Αλλά αυ­τά τα κόμ­μα­τα έ­χου­με στην Ελλά­δα και με αυ­τά θα κά­νου­με χω­ριό. Θα μπο­ρού­σα να σου α­ντι­τεί­νω ό­τι έ­να κομ­μά­τι του πα­λιού, ξέ­ρω ό­τι θα σε πει­ρά­ξει, έ­χει βρει σή­με­ρα κα­τα­φύ­γιο στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Επο­μέ­νως θέ­λω να πω εί­ναι πιο σύν­θε­τες οι α­να­λύ­σεις α­πό τις δια­κρί­σεις που κά­να­με πα­λιά.

-Αν με­τά την α­να­κοί­νω­ση των μέ­τρων δού­με ο­ρι­ζό­ντιες πε­ρι­κο­πές; Πώς θα δι­καιο­λο­γή­σεις την α­να­ντι­στοι­χία προ­ε­κλο­γι­κών υ­πο­σχέ­σεων και ε­φαρ­μο­σμέ­νης πο­λι­τι­κής;

Θα σου ζη­τή­σω να δώ­σεις χρό­νο για­τί το πεί­ρα­μα αυ­τό έ­χει μό­νο τρεις μή­νες. Θα ε­ξα­κο­λου­θή­σου­με να α­γω­νι­ζό­μα­στε προ­κει­μέ­νου να υ­πάρ­ξουν α­να­τρο­πές και αλ­λα­γές των α­σκού­με­νων πο­λι­τι­κών. Εάν δεν υ­πάρ­ξουν αυ­τές θα ε­πα­να­προσ­διο­ρί­σου­με τη θέ­ση μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...