ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Αγίου Δημητρίου

Η στάση της ΔΗΜΑΡ στη βουλή για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και οι συμπλεγματικές συμπεριφορές Ανδρέας Νεφελούδης, 17/09/2012 Μου προκάλεσε δυσάρεστη έκπληξη το γεγονός ότι η ΔΗΜΑΡ δεν στήριξε το ψήφισμα στην επιτροπή δεοντολογίας της Βουλής για την καταδίκη των πράξεων βίας της Χ.Α. Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή την στάση και επίσης δεν βλέπω κάποιο προφανή λόγο για το μη πολιτικό λευκό στη ψηφοφορία. Νομίζω ότι χρειάζονται επαρκείς εξηγήσεις και αρκετές αιτιολογικές αναφορές από την Κ.Ο. για αυτή τη στάση, τη στιγμή που τα τάγματα εφόδου, εκμεταλλευόμενα την απουσία του κράτους επωάζουν το αυγό του φιδιού. Ίσως η μόνη δυναμική φωνή που θα έπρεπε να ακουστεί και είχε την απόλυτη νομιμοποίηση για να πράξει κάτι τέτοιο, αυτοακυρώθηκε με την ακατανόητη στάση της. Θεωρώ εκ των προτέρων ότι η όποια νομικίστικη δικαιολογία δεν είναι δυνατόν να αντισταθμίσει το μεγάλο πολιτικό ατόπημα. Παράλληλα με αυτό το ατόπημα, η ΔΗΜΑΡ χωρίς να έχει κανέναν απολύτως λόγο υποπίπτει και σε ένα δεύτερο πολιτικό ατόπημα, αν θεωρήσω πως ο υπεύθυνος τύπου του κοινού κόμματος μας εκφράζει την γενική του κατεύθυνση. Ο σ. Παπαδόπουλος, σε σχόλιο του στο ΒΗΜΑ της Κυριακής δίνει ένα σοβαρό πολιτικό άλλοθι στα τάγματα εφόδου, σημειώνοντας με περισσή έμφαση τα κρούσματα βίας της περασμένης περιόδου που είχαν προέλευση τους τμήματα της αριστεράς. Αυτό το σχόλιο έρχεται σε μια στιγμή που οι φωνές της ισοπέδωσης πυκνώνουν (βλέπε άρθρο του κου Κασιμάτη στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 16/09, κείμενο απάντησης του Νίκου Μπίστη στη ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ στο άρθρο του Σ. Βαλντέν και διάφορα σχόλια διάφορων «μεταρρυθμιστών» εν γένει), και απομειώνουν το βάρος της λειτουργίας των ταγμάτων εφόδου με μια ρητορική εξομοίωσης. Εγώ που γράφω αυτό το σημείωμα, σε άλλα κείμενα μου, κυρίως μέσα από την ιστοσελίδα της «ανανεωτικής», έχω στηλιτεύσει με τους πιο βαρείς χαρακτηρισμούς, όλες τις μορφές βίας, είτε των αναρχοφασιστών που λέγονται «μπαχαλάκηδες», είτε τα γιαουρτώματα, είτε τις εκβιάσεις για την επιτυχία μιας απεργίας (βλέπε απεργία ΠΝΟ και σημειώστε τις πιέσεις που δέχτηκα για κατέβει εκείνο το κείμενο), άρα θα παρακαλέσω εκ των προτέρων να μην αρχίσουν οι διάφοροι νεόκοποι Τζημερικοί, να με κατατάσσουν. Όμως αν εκείνες οι συμπεριφορές βίας ήταν καταδικαστέες σε τίποτα δεν μπορεί να εξομοιωθούν με το νεοναζιστικό φαινόμενο, που φαίνεται πως βρίσκει ανταπόκριση σε εξαθλιωμένες πλευρές της κοινωνίας και αφήνεται στο απυρόβλητο από τους δογματικούς και σεχταριστές της «μεταρρύθμισης». Αυτοί ιδιαίτερα αποενοχοποιούν την ΧΑ, όταν εξομοιώνουν τους ξυλοδαρμούς και πολλές φορές τις εκτελέσεις των μεταναστών με τα γιαουρτώματα σε βάρος πολιτικών και άλλα πολλά. Το πρόβλημα μου όμως δεν είναι τόσο οι διάφοροι δήθεν μεταρρυθμιστές, που ως τέτοιοι θα έπρεπε να είναι βαθιά δημοκράτες, αλλά η στάση και οι παρεμβάσεις δημόσια, υψηλόβαθμων στελεχών του κόμματος της ΔΗΜΑΡ, όπως αυτή του εκπροσώπου του Γραφείου Τύπου. Θα ήταν αμελητέα η δήλωση αν εκπροσωπούσε μόνο τον σ. Αντρέα. Δυστυχώς όμως εκπροσωπεί ένα ολόκληρο ρεύμα στο κόμμα συντρόφων, που έπαιξαν ρόλο στη ψηφοφορία για την συμμετοχή στη κυβέρνηση, οι οποίοι ρητά δήλωσαν πως πρέπει να αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος με την αριστερά και σχεδιάζουν την μετατροπή του κόμματος σε ένα κεντρώο κόμμα με στρατηγικές διαφορές με την αριστερά και λίγες αποκλίσεις πολιτικού χαρακτήρα από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Επειδή λοιπόν η άποψη του σ. Ανδρέα εκφράζει όλη αυτή την πλευρά είναι και προβληματική και επικίνδυνη. Προβληματική: γιατί αποτυπώνει το «δώρο» που τελικά θα προσφέρει στην Ελλάδα η ΔΗΜΑΡ μετά την ενδεχόμενη ψήφιση των μέτρων για τα 11,5 δις, δηλαδή μια κοινωνία τεμαχισμένη και στο καναβάτσο και τις δυνάμεις του νεοναζισμού επί θύραις. Επικίνδυνη: γιατί αναδεικνύει την ΔΗΜΑΡ, ως ένα συμπλεγματικό προς την υπόλοιπη αριστερά κόμμα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περίπου το φάντασμα που πλανάται διαρκώς πάνω από την Αγίου Κωνσταντίνου και κυρίως ως ένα κόμμα που πλέον δεν έχει αντιφασιστικά αντανακλαστικά, αυτό δυστυχώς από την άποψη της κουλτούρας και των βασικών ιδεολογικών και πολιτικών χαρακτηριστικών που συγκρότησαν την ΔΗΜΑΡ είναι το χειρότερο από όλα. Δυστυχώς με όλα αυτά η ΔΗΜΑΡ πολύ πιο γρήγορα από ότι είχα φανταστεί μετεξελίσσεται σε ένα κόμμα ενός καθωσπρέπει κυβερνητισμού, παντός καιρού, με έωλες ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές, διαζευγμένη από την κοινωνία και τις αναφορές της και κυρίως υποτάσσει την αντιφασισμό της σε έναν λαιφ σταιλ μεταρρυθμισμό. Κρίμα, αλλά όλα αυτά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας δεν λύνονται με χειρισμούς κορυφής αλλά με την προσφυγή στη βάση , που παρότι η πλειοψηφία της ΕΕ το αρνήθηκε, θα πραγματοποιηθεί με προσφυγή στις καταστατικές ρυθμίσεις του κόμματος.