Οι «μεταρρυθμιστές σοσιαλδημοκράτες» και η μόδα των «unisex one size» στην πολιτική

Παναγιώτης Κουτσοπίνης, 26/09/2012

---

Ο όρος «μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία», ο οποίος λανσάρεται στον εσωκομματικό « ιδεολογικοπολιτικό διάλογο » (για να χρησιμοποιήσω μια ήπια έκφραση), και τον οποίο χρησιμοποιεί ο φίλος Γεράσιμος Γεωργάτος στο άρθρο του «Μεταμορφώσεις αντιευρωπαϊκών και αντιδεξιών στερεοτύπων» γράφοντας και υποστηρίζοντας «την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους και στην Ελλάδα μια σοβαρή μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία, οφείλουν τάχιστα να συναντηθούν μέσα από ένα γόνιμο και δημιουργικό διάλογο» (http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=12322&sw=1280 )
θεωρώ ότι είναι άκρως ασαφής.

Είναι ασαφής διότι:

1) Μεταρρύθμιση είναι κάθε αλλαγή. Οι «παροικούντες» γνωρίζουν, ή τουλάχιστον οφείλουν να γνωρίζουν, ότι κάθε αλλαγή έχει αποτέλεσμα προς κάποια κατεύθυνση και συμβατικά προσδιορίζεται με θετικό ή αρνητικό πρόσημο, το οποίο έχει αναφορά και από την οπτική γωνία αξιολόγησης της κάθε αλλαγής. Επομένως οφείλουν, αν θέλουν να ξεφύγουν από μία συνθηματολογία συσπείρωσης και «διαβουκόλευσης», γνωστή και ως «πολιτικός παπατζηδισμός», και αν έχουν ιστορική μνήμη και την ικανότητα άντλησης συμπερασμάτων από την εντόπια πολιτική ιστορία των συνθημάτων και ειδικά αυτού της Αλλαγής, υπογραμμίζω ότι οφείλουν να προσδιορίσουν ακριβές περιεχόμενο στη λέξη μεταρρύθμιση ώστε να προσδιορίζεται η κατεύθυνση.

2) Σοσιαλδημοκρατία είναι πλέον μια πολύ δύσκολα προσδιοριζόμενη εννοιολογικά λέξη. Η εξελικτική της πορεία περιλαμβάνει εκφράσεις και εκφάνσεις σε διαφορετικούς γεωγραφικοπολιτικούς χώρους. Από την εποχή του μεσοπολέμου μέχρι σήμερα έχει κάνει μια τόσο πολύπλευρη και αντίρροπη διαδρομή στον ευρωπαϊκό χώρο ώστε η λέξη «σοσιαλδημοκρατία» να είναι κάτι σαν «one size & unisex».

Χρησιμοποιώντας σήμερα τη λέξη «σοσιαλδημοκρατία» σαν ουσιαστικό με επιθετικό προσδιορισμό τη λέξη «μεταρρυθμιστική» είναι σαν να λανσάρεται η μόδα των unisex /one size στην πολιτική.

Μπορεί το «μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία» να είναι ένα «πιασάρικο διαφημιστικό» εύρημα για να λανσαριστεί το «νέο προϊόν», το οποίο έχω την αίσθηση ότι κάποιοι φίλοι απεργάζονται και προσδοκούν να εισπράξουν τα ανάλογα «κέρδη», αλλά νομίζω ότι η πλειοψηφία των γεννητόρων και των μελών της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν θα «αγοράσουν».

Οι θιασώτες της « μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατίας» ας συνευρεθούν και ας συνδιασκεφτούν και ας παρουσιάσουν ξεκάθαρα τις θέσεις τους ώστε να αντιληφθώ και εγώ και να αντιληφθούμε και εμείς, οι οποίοι έχουμε τις δημοσιευμένες θέσεις μας από τις συνδιασκέψεις και το συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ., τι εννοούν, τι θέλουν και τι οραματίζονται.

Ας μην απογοητεύονται από την αποτυχία της προσπάθειας στην Παλιά Βουλή.

Οτιδήποτε άλλο είναι ψάρεμα σε «θολά νερά» και αρχίζει να προσομοιάζει «πεμπτοφαλαγγίτικες»* μεθοδολογίες…

Ο Κάποιος και ο Κανένας Του Παντελη Μπουκαλα , kathimerini.gr Στο πολιτικό μας λεξιλόγιο η λέξη «κάποιος / κάποιοι» διεκδικεί τα πρωτεία με όλο και περισσότερο δικαιολογημένες αξιώσεις. Και πρόκειται για πρωτεία χρήσης, όχι σαφήνειας και ακριβολογίας· τέτοια κουσούρια δεν έχουν οι δημόσιοι ρήτορές μας, αλλεργικοί στο παλαιό «σοφόν το σαφές». Για παράδειγμα, οι τρεις εταίροι της κυβέρνησης συνομιλούν βεβαίως εν κλειστώ, μιλάνε όμως μεταξύ τους και... εμμέσως, τουτέστιν διά της χρήσεως των Μέσων, της κάμερας. Ακούμε έτσι τον κ. Βενιζέλο να στέλνει το μήνυμά του με φράσεις του είδους «κάποιοι στην κυβέρνηση νομίζουν ότι...» (σαν να μη συγκυβερνά) ή τον κ. Κουβέλη να μιλάει κι αυτός (σαν να μη συγκυβερνά) για «κάποιους υπουργούς» που βλέπουν το υπουργειάκι τους σαν αυτόνομο κρατίδιο. ΄Η ακούμε και τους δύο να λένε ότι «κάποιοι στην τρόικα το παρακάνουν». Στην τρόικα το είπαν; Αν καταλαβαίνουμε σωστά, τα λένε στη νύφη για να τ’ ακούσει η πεθερά. Αλλά με τα απανωτά «κάποιος, κάπου, κάποτε» δεν γίνεται χωριό. Αν έχεις κάτι καίριο να πεις, το λες όσο ακριβέστερα γίνεται δημοσίως, για να μπορεί και ο κόσμος να κατανοεί και να κρίνει· δεν χρησιμοποιείς δηλαδή σαν καμουφλάζ το «κάποιοι», το «μερικοί», το «ορισμένοι» ή και το «ένιοι». Και δεύτερον, το λες απευθείας και αδιαμεσολάβητα εκεί όπου οφείλεις να το πεις: στον πρωθυπουργό, στην κ. Λαγκάρντ, στον κ. Τόμσεν, με τον οποίο, σύμφωνα με τον νέο αστικό μύθο, συγκρούστηκε λυσσωδώς ο κ. Στουρνάρας. Και στις καταγγελίες για μαύρο χρήμα, διαφθορά κ.λπ., πρωταγωνιστής είναι ο Κάποιος, συνώνυμος του Κανενός, αφού η αοριστολογία και η απροσδιοριστία αυτό ακριβώς κατορθώνουν: την αποενοχοποίηση των όντως ενόχων. Οταν λοιπόν ο κ. Μεϊμαράκης (κάθε Μεϊμαράκης) καταγγέλλει ότι «ξέρει ποιος βρίσκεται πίσω...» και δεν κατονομάζει, μας αφήνει να υποθέσουμε δύο τινά: Πρώτον, ότι δεν ξέρει τίποτα και απλώς ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα. ΄Η, δεύτερον, ξέρει και παραξέρει, αλλά προτιμά να πολιτευτεί και να εκδικηθεί εν κρυπτώ. Ετσι όμως ούτε η διαφάνεια υπηρετείται ούτε η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος θεραπεύεται ούτε υλοποιείται κανένα από αυτά τα φοβερά και αιματηρά, «το μαχαίρι στο κόκαλο», «το νυστέρι βαθιά» κ.λπ. Και τελικά, μάλλον θόρυβος γίνεται. Και, για να μη μείνω κι εγώ έξω από τον χορό, πίσω από τις κουρτίνες κάποιοι συνεχίζουν τα αλισβερίσια τους.

Μαύρα μεσάνυχτα

Παύλος Τσίμας, 29/09/2012 ,TA NEA

Η σκηνή αποτυπώνεται σ’ ένα βίντεο, ένα ανάμεσα σε πολλά παρόμοια που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο. Βράδυ, σ’ έναν δρόμο της γενέθλιας γειτονιάς μου. Πλατεία Αμερικής. Μια ομάδα νεαροί, μαυροντυμένοι, με όψη και θρέψη νύχτας σκοτεινής, έχουν βγει κυνήγι. Κυνήγι μεταναστών. Γύρω τους συγκεντρώνονται περίοικοι, άνθρωποι κανονικοί, γείτονές μου, κάποιοι με ξύλα στα χέρια. Ακούγονται θόρυβοι, βιτρίνες που σπάζουν, πινακίδες που ξηλώνονται. Κάποια στιγμή ένα φως ανάβει ψηλά σ’ ένα μπαλκόνι, κάποιος διαμαρτύρεται, φωνάζει «ντροπή». Κανείς δεν παίρνει το μέρος του. Τον γιουχάρουν. Ενας από τους φουσκωτούς τον αποστομώνει με το επιχείρημα «εσένα σε γ... ο Τσίπρας». Το κυνήγι συνεχίζεται. Κάποια στιγμή ένας νεαρός με σκούρο δέρμα εμφανίζεται στο βάθος του δρόμου. Τον παίρνουν στο κατόπι με αλαλαγμούς, κάποιος του φωνάζει «τρέξε», εκείνος χάνεται στα στενά αλαφιασμένος...

Είδα το βίντεο και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στον νου ήταν μια φράση που κάπου είχα διαβάσει να αποδίδεται στον Κέινς, στα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Πως από τις απώλειες που προκαλεί μια οικονομική κρίση, οι λιγότερο σημαντικές είναι εκείνες που μπορούν να αριθμοποιηθούν ή να αποτιμηθούν σε χρήμα. Οι αληθινά σημαντικές είναι εκείνες που δεν αποτιμώνται. Οι απώλειες σε Πολιτισμό και Ελευθερίες. Τις οποίες απώλειες - έλεγε ο Κέινς - οι άνθρωποι τείνουν να υποτιμούν. Εντρομοι μπροστά στις καθαρά οικονομικού χαρακτήρα καταστροφές που αναστατώνουν τη ζωή τους δεν διακρίνουν την πραγματική, μεγάλη καταστροφή που τους απειλεί.

Ο Κέινς μιλούσε τη δεκαετία του 1930, προφήτευε το επερχόμενο κακό: την κατάρρευση των ευρωπαϊκών δημοκρατιών, την επικράτηση του αυταρχισμού, τον πολιτιστικό εκβαρβαρισμό και, εν τέλει, τον πόλεμο. Αργότερα, ο ιστορικός Ερικ Χόμπσμπομ βάφτισε εκείνα τα χρόνια «εποχή της καταστροφής». Και δεν εννοούσε την οικονομική καταστροφή που συντελείτο. Αλλά την καταστροφή των αξιών και των θεσμών του φιλελεύθερου πολιτισμού, την πρόοδο και επικράτηση του οποίου οι άνθρωποι ώς τότε θεωρούσαν δεδομένη και αμετάκλητη.

Τηρουμένων των αναλογιών, λοιπόν: η χώρα βυθίζεται στην άβυσσο μιας ύφεσης που σε λίγους μήνες, με τη φορά των πραγμάτων, θα ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο πλην ενός - της Μεγάλης Υφεσης στην Αμερική του 1930. Ο κοινωνικός ιστός συντρίβεται. Οι σχέσεις των ανθρώπων, οι απλοί, άρρητοι κανόνες της ειρηνικής κοινωνικής συνύπαρξης, οι κανόνες που θεωρούσαμε αυτονόητους διαρρηγνύονται. Μια θυμωμένη γενιά έχει ήδη κόψει γέφυρες και πλέει ξυλάρμενη με το ρεύμα του θυμού της. Δημόσια υποσυστήματα που εξασφάλιζαν, όπως την εξασφάλιζαν, με ελλείψεις χίλιες και μιζέρια άφθονη την αποστολή τους, τρίζουν και καταρρέουν από υποχρηματοδότηση, εγκατάλειψη, αφροντισιά. Μια πολιτική τάξη, εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα, που διασφάλιζε ωστόσο, ώς πρόσφατα, τις στοιχειώδεις λειτουργίες του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος εγκαταλείπεται στον αυτοδιασυρμό της, τυλιγμένη σε «λίστες» που εμφανίζονται, εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται σαν παίγνιο ταχυδακτυλουργού - ο οποίος ταχυδακτυλουργός μένει στο ημίφως αλλά υποψιαζόμαστε τη μορφή του και το φινάλε που θα ήθελε να δώσει στο κόλπο του. Κι ακόμη και το άλας μοιάζει να έχει μωρανθεί: συνδικαλιστές μετά το τέλος μιας μεγάλης διαδήλωσης λένε στους μόλις διαδηλώσαντες ότι έχασαν την ώρα τους, δεν χρειάζονται μαζικοί, κοινωνικοί αγώνες αλλά «ρουκέτες στις ερπύστριες». Και τα παιδιά μιας αριστερής οργάνωσης νέων, εκεί όπου νομίζαμε ότι φυλάσσεται το άγιο φως της αυταπάρνησης, παρελαύνουν φωνάζοντας για έναν ώς πρόσφατα σύντροφό τους συνθήματα εμπνευσμένα από την οργή της κερκίδας κατά των διαιτητών - «άντε γ... σύντροφε Κουβέλη».

Κόντρα στην τρέχουσα αφήγηση της αισιοδοξίας, λοιπόν, κόντρα στο σχήμα «παίρνουμε τα επώδυνα μέτρα - μας δίνουν δόση και επιμήκυνση - βγαίνουμε από την ύφεση» που κυριαρχεί, ας αφήσουμε λίγο χώρο και στη ρεαλιστική, έστω και απαισιόδοξη, αμφιβολία. Πως μπορεί και να μην είναι τόσο απλά τα πράγματα. Και πως μπορεί - αν μια φωτεινή ρήξη δεν επέλθει, αν δεν αντικατασταθεί μια οικονομική συνταγή που ανακυκλώνει ύφεση από μια άλλη, ορθολογικότερη, κι αν η δημοκρατική πολιτεία δεν αποκαταστήσει με μια δραματική θεσμική κίνηση την αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία της - να γλιστράμε ήδη, ανεπαισθήτως, προς την άβυσσο.

Ο «κουμπαράς», τα λαμόγια και τα κορόιδα...

Σπύρος Λυκούδης,  29/09/2012 ,Έθνος

Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε πάλι τον τροχό. Η συνταγή για την πάταξη της διαφθοράς σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο είναι γνωστή. Ας την ακολουθήσουμε

Προ 20ετίας ο πολιτικός κόσμος της χώρας εκτιμούσε ότι οι υψηλές αποδοχές και τα προνόμια των εκπροσώπων της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας πιθανότατα θα συνιστούσαν ανάχωμα στη διαφθορά των θεσμικών προσώπων και θα θωράκιζαν τη δημοκρατία. Σταδιακά μάλιστα η αντίληψη αυτή επεκτάθηκε και σε φορείς της δημόσιας διοίκησης. Τοπική Αυτοδιοίκηση, εφορίες, τελωνεία, πολεοδομίες, ελεγκτικούς μηχανισμούς, ΔΕΚΟ και στελέχη κρατικών τραπεζών... Κοντολογίς, όπου κυκλοφορούσε χρήμα και διενεργούνταν έλεγχοι, απολάμβαναν υψηλότερες αμοιβές οι εργαζόμενοι, για να μην είναι ευάλωτοι στη διαφθορά, όπως ελέγετο τότε.

Χρόνια τώρα διαπιστώνουμε ότι η μέθοδος έχει αποτύχει, διότι εκτελέσαμε μόνο την πρώτη παράγραφο της συνταγής, περί απολαβών και προνομίων. Τη δεύτερη, περί αυστηρής, συνεχούς εποπτείας και αποτρεπτικής τιμωρίας δεν τη διαβάσαμε καν! Ετσι, έχοντας κάνει τη μισή δουλειά, οδηγηθήκαμε στο εντελώς αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Σκάνδαλα και ατασθαλίες παντού, παράθυρα νομοτυπίας, ώστε το «νόμιμο και ηθικό» να ταυτίζονται, βουλευτές ανεπαρκείς, κόμματα καταχρεωμένα και για τούτο αδύναμα να αντιδράσουν στη διαφθορά, κρατικοδίαιτος και εξαρτημένος Τύπος, παραδικαστικά κυκλώματα στη Δικαιοσύνη, ενώ εφορίες, πολεοδομίες και ελεγκτικοί μηχανισμοί αρίστευαν κάθε χρόνο στους δείκτες διαφθοράς. Ακόμα και η Εκκλησία αποδείχτηκε καλός παίχτης στη σκακιέρα της χαμηλής διαφθοράς.

Η ατιμωρησία έγινε καθεστώς με μιαν αίσθηση αιωνιότητας σε όλα τα πεδία και επίπεδα. Οχι γιατί ήσαν περισσότεροι οι διεφθαρμένοι, αλλά γιατί η επίδρασή τους στον δημόσιο βίο και στην κοινωνία ήταν πολύ δυναμική. Εξοβελίστηκαν από το πολιτικοκοινωνικό αξιακό πλαίσιο και το κυρίαρχο δημοσιογραφικό λεξιλόγιο η χρηστή διαχείριση και η προστιθέμενη αξία της για την κοινωνία και χωριστήκαμε σε «λαμόγια», «πελάτες» και «κορόιδα», ενώ το δημόσιο χρήμα ταυτίστηκε με τον κουμπαρά των πελατειακών σχέσεων. Οι τελευταίες συνταγματικές αναθεωρήσεις θόλωσαν ακόμη περισσότερο το πεδίο στα θέματα της ευθύνης υπουργών, πολιτικής, ποινικής και αστικής, ενώ η κατάχρηση της βουλευτικής ασυλίας οδηγούσε συχνά σε γελοιοποίηση και απαξίωση των βουλευτών.

Σήμερα, που το πελατειακό σύστημα πνέει τα λοίσθια, όλοι συνειδητοποιούν το κόστος της διαφθοράς, οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό. Οι συνθήκες ωρίμασαν αλλά ούτε σ΄ αυτό το πεδίο, όπως και σε πολλά άλλα εξάλλου, χρειάζεται να ανακαλύψουμε πάλι τον τροχό. Σε πολλές πολιτισμένες χώρες τα φαινόμενα διαφθοράς πολιτικών και διοικητικών προσώπων δεν έχουν μηδενιστεί -προφανώς όπου υπάρχουν συμφέροντα και χρήμα η διαφθορά μπορεί να καλλιεργηθεί-, έχουν όμως ελαχιστοποιηθεί. Και παντού η συνταγή είναι ίδια: ευρύτατη κομματική και κοινωνική συναίνεση, ισχυρή αποφασιστικότητα για ανεξάρτητη και λειτουργική Δικαιοσύνη και δημόσια διοίκηση, διαφάνεια και λογική στα οικονομικά των κομμάτων, καλές πρακτικές νομοθέτησης και φορολόγησης, σαφές, αυστηρό πλαίσιο αρχών διοίκησης και άσκησης της εξουσίας με αποτρεπτικές ποινές και, οπωσδήποτε, μηχανοργάνωση παντού, γιατί συνιστά αποτελεσματικό ελεγκτικό εργαλείο και περιορίζει τη γραφειοκρατία, που αφήνει πρόσφορο έδαφος στην ανάπτυξη διεφθαρμένων συμπεριφορών. Αυτή ήταν και εξακολουθεί να είναι η σταθερή κατεύθυνση της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Το βασανιστικό ερώτημα που γεννάται για εμάς σήμερα είναι: ποιο τμήμα του πολιτικού κόσμου είναι σε θέση να εμπνεύσει την κοινωνία, να υλοποιήσει αυστηρές, λογικές τομές στο πολιτικό σύστημα και να πολεμήσει τις ριζωμένες αντιλήψεις που παράγουν, ενθαρρύνουν ή διευκολύνουν τη διαφθορά. Γιατί μάλλον αποκλείονται a priori οι πολιτικά άτολμοι, οι ήδη εμπλεκόμενοι, όσοι δικαιολογούν την ανομία και οι λαϊκιστές.

Ο Σπύρος Λυκούδης είναι βουλευτής Επικρατείας και γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς

«ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ  ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ 2012» ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

ΣΑ 29/9	ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ	Μουσική εκδήλωση	Πάρκο Ελ.Βενιζέλου (Ασύρματος) & ώρα 20.30
ΚΥ 30/9	ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ «Γιαννούλης Χαλεπάς»	Θεατρική Παράσταση	Πάρκο Ελ.Βενιζέλου (Ασύρματος) & ώρα 20.30

Κάθαρση ή κυνήγι μαγισσών;

Tου Σταυρου Λυγερου , kathimerini.gr

Οταν οι Αγανακτισμένοι φώναζαν προς τη Βουλή το ισοπεδωτικό «κλέφτες, κλέφτες», έθεταν με στρεβλό τρόπο το μείζον πρόβλημα της κλεπτοκρατίας. Διεφθαρμένοι πολιτικοί υπάρχουν και μάλλον δεν είναι η εξαίρεση. Εκτός αυτού, ως φορείς της λαϊκής εντολής για την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος, οι υπουργοί και οι βουλευτές έχουν μεγαλύτερη ή μικρότερη ευθύνη για την εδραίωση του κλεπτοκρατικού, σπάταλου, ανορθολογικού και παρασιτικού μοντέλου, που έριξε την Ελλάδα στον γκρεμό. Παρ' όλα αυτά, η εστίαση της λαϊκής οργής αποκλειστικά στους πολιτικούς είναι και ηθικά άδικη και πολιτικά λανθασμένη, επειδή αφήνει στη σκιά βαρόνους του χρήματος και των ΜΜΕ, οι οποίοι λειτούργησαν ως βασικοί πυλώνες του κλεπτοκρατικού μοντέλου και επωφελήθηκαν τα μέγιστα απ' αυτό. Ορισμένοι, μάλιστα, παριστάνουν σήμερα τους τιμητές. Η βίαιη συρρίκνωση του εισοδήματος των μικρομεσαίων στρωμάτων έσπασε τη μακρόχρονη ανοχή τους στο καρκίνωμα της διαπλοκής/διαφθοράς. Τώρα, απαιτούν να μπουν επιτέλους οι διεφθαρμένοι πολιτικοί στη φυλακή. Μέχρι πρότινος, η κάθαρση εμποδιζόταν από το σύνδρομο αλληλεγγύης - συγκάλυψης, το οποίο κυριαρχούσε στα κόμματα - φυλές. Τώρα όμως, που το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται συθέμελα, δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια. Ούτε και η πρακτική «δίνω αίμα στον λαό» είναι σωστός τρόπος για να κατευνασθεί η λαϊκή οργή. Η κάθαρση δεν πρέπει να χρησιμοποιείται επιλεκτικά και ως μέσο εκτόνωσης. Πρέπει να αποτελεί οργανική διαδικασία εξυγίανσης του πολιτικού συστήματος. Με άλλα λόγια, πρέπει να καταργηθούν αφενός τα θεσμικά εμπόδια και αφετέρου να καταστούν αδύνατες οι επιλεκτικές καθυστερήσεις και τα συναφή τεχνάσματα, στα οποία οι κυβερνήσεις καταφεύγουν όταν θέλουν να συγκαλύψουν σκάνδαλα. Η καταγγελία εναντίον των Μεϊμαράκη, Λιάπη και Βουλγαράκη πρέπει να διερευνηθεί εξονυχιστικά, αλλά δεν συνιστά έστω και ένδειξη ενοχής. Οσο και αν είναι δικαιολογημένη η καχυποψία των πολιτών, έχει ζωτική σημασία να αντισταθούμε, να μη διολισθήσουμε στο ανθρωποφαγικό παιχνίδι εντυπώσεων. Οσοι απαιτούν τη δημοσιοποίηση της λίστας με τους πολιτικούς που ερευνώνται από το ΣΔΟΕ -συνειδητά ή όχι- παίζουν αυτό το θολό παιχνίδι. Στο μικροσκόπιο των αρμοδίων αρχών πρέπει να μπαίνουν όλοι και κατά προτεραιότητα τα δημόσια πρόσωπα, ώστε να λειτουργεί η αποτροπή. Ερευνα, όμως, δεν σημαίνει ενοχή. Εάν δεν κάνουμε ξεκάθαρο αυτόν τον διαχωρισμό η κάθαρση θα εκφυλισθεί σε λιντσάρισμα και μάλιστα όχι υποχρεωτικά ενόχων. Η χώρα έχει ζωτική ανάγκη από κάθαρση που θα σπάσει αποστήματα, θα τιμωρήσει παραδειγματικά και θα αποτρέψει την επανάληψη νοσηρών φαινομένων. Θα είναι χειρότερα, όμως, εάν εκφυλιστεί σε ισοπεδωτικό κυνήγι μαγισσών. Ουδείς αναμάρτητος, αλλά δεν έχουν όλοι τις ίδιες αμαρτίες. Η εξίσωση πταισμάτων και κακουργημάτων στον δημόσιο βίο βολεύει πολύ τα μεγάλα λαμόγια, επειδή δημιουργεί σύγχυση και διαχέει τη λάθος εντύπωση ότι στον δημόσιο βίο είναι όλοι ίδιοι. Οσοι ελέγχουν προβολείς δημοσιότητας μπορούν να τους στρέψουν σε αμαρτήματα που επιλέγουν. Θα ήταν ολέθριο όμως εάν, παρασυρόμενες από το κλίμα, οι ελεγκτικές αρχές και η Δικαιοσύνη ασχολούνταν μόνο με αυτά. Η δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς δεν πρέπει να τους ρίξει σ' αυτή την παγίδα.

Είμαι ο 36ος στη λίστα!

29/09/2012

του Χρήστου Μιχαηλίδη ,protagon.gr

Πως θα μπορούσε ναταν αλλιώς; Τα σκουπίδια μας δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να διαχειριστούμε σωστά, γιατί να τα καταφέρουμε στην διαχείριση της διαφθοράς μας; Ανοιχτές χωματερές, κι από δω, κι από κει. Δυσοσμία, που μάθαμε να ανεχόμαστε.
Και να λοιπόν, που δημοσιεύονται τώρα και ονόματα. Αυτά που θέλει ο κόσμος. To αίμα που λαχταρά ο όχλος. Το πλήθος, που δεν είναι καθαρό, αλλά απαιτεί την κάθαρση των άλλων, των πιο ισχυρών, για να καλύψει και την δική του βρωμιά, ή την δική του ενοχή. Διαβάστε μόνο τα σχόλια κάτω από τις λίστες που δημοσιεύονται στη ζούγκλα της ενημέρωσης και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Δεν του αρκεί, του πλήθους, ο πρώτος «ληστής» που ρίχνεται στην αρένα με τα λιοντάρια. Δεν του φτάνει ούτε και ο 35ος – τόσους, τουλάχιστον, μέτρησα στην black-list που υποτίθεται διέρρευσε από  το ΣΔΟΕ, που και αυτό το Σώμα είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της σάπιας, ανεπαρκούς, και δύσοσμης σημερινής Ελλάδας. Ο μαινόμενος θεατής, απαιτεί να μπει στη λίστα και ο «χι πολιτικός». Τι έγινε, λέει, ο «χι»; Γιατί λείπει αυτός από την λίστα; Ποιός τον καλύπτει; Που βρήκε τα λεφτά και σπούδασε την κόρη του στα ακριβότερα πανεπιστήμια της Αγγλίας; Ωρύεται...
Ωραία! Και που ξέρει ότι η κόρη του «χί» σπούδασε όντως εκεί; Και με ποια κρίση (αφού η κρίση απαιτεί σκέψη, που απαιτεί μυαλό), αξιολογεί «τα ακριβότερα πανεπιστήμια»; Που ξέρει ο λυσσασμένος μπλογκερ αν το Κίνγκς Κόλετζ είναι ακριβότερο από το Μπρίστολ ή το Κεντ από το Εδιμβούργο;
Ξέρω τι θα λέτε τώρα. «Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από σένα, δημοσιογραφίσκε, που τους καλύπτατε όλους αυτούς τόσα χρόνια». Πιθανώς μάλιστα, να απορείτε πως δεν είμαι και εγώ στην λίστα.
ΟΚ. Σας λέω, λοιπόν, πως είμαι! Κάποιος πολίτης, μαθαίνοντας (συνήθως από… τρίτο και τέταρτο χέρι) που μένω και πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μου, έχοντας πληροφορηθεί (μάλλον από… δέκατο χέρι) τι αυτοκίνητο διαθέτω και πόσο αυτό κοστίζει και έχοντας μεταφράσει, προφανώς, την σιωπή μου τόσο καιρό ως απόδειξη ενοχής, πήρε ένα τηλέφωνο τον ΣΔΟΕ ή έστειλε ένα ανώνυμο ραπόρτο, «για ψάξτε τον κι αυτόν», και έτσι μπήκε το όνομά μου στη λίστα. Είμαι, λοιπόν, ο ύποπτος αρ.36!
Κι αν θέλετε ακόμα, αφαιρέστε από την ιστορία το «κάρφωμα» από τον ανώνυμο πολίτη. Πείτε ότι όντως υπάρχουν στοιχεία για μένα που δικαιολογούν την διενέργεια έρευνας. Κι ακόμα, ότι ο πρότερος βίος μου, τέτοιος που εκ πρώτης όψεως να μην δικαιολογεί το δηλωθέν εισόδημά μου, συνηγορεί προς αυτό.
Τι γίνεται, λοιπόν, από εδώ και πέρα;
Συνέχιση της ανεξάρτητης έρευνας, με ταχείς ρυθμούς και, εφ όσον προκύψουν αρκετά στοιχεία, άμεση απαγγελία κατηγορίας.
Και μέχρι τότε;
Αν μιλάμε για πολιτισμένες χώρες, τίποτα. Κατηγορείσαι για όποιο αδίκημα, αλλά είσαι αθώος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή σου. Έτσι πρέπει να σε αντιμετωπίζουν όλοι, πρωτίστως τα μέσα ενημέρωσης που υποτίθεται ότι, και σε ορισμένες περιστάσεις είναι η «φωνή του λαού».
Του λαού που, ευτυχώς, εδώ και μια-δυο δεκαετίες, έχει αποκτήσει μέσω των κοινωνικών δικτύων την πραγματικά δική του φωνή. Που σημαίνει ότι είναι μια φωνή που δεν ελέγχεται, που δεν καθοδηγείται, που δεν εξυπηρετεί συμφέροντα, που… χίλια δυο άλλα τέτοια, ωραία πράγματα.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι μία φωνή που μπορεί να ακούγεται ως άποψη, ως γνώμη, αλλά όχι ως φωνή ειδικού, ακόμα και αν αυτοί οι «ειδικοί» (ας πούμε οι πλείστοι εκ των δημοσιογράφων) δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους – και ο βασικός λόγος, σας διαβεβαιώ, δεν είναι επειδή είναι διαπλεκόμενοι, αλλά επειδή δεν είναι ούτε ικανοί, ούτε ειδικοί, κι ας πιστεύουν ότι είναι και τα δύο.
Η αλήθεια είναι πως το νομικό και πολιτικό μας σύστημα δεν καθησυχάζει τον πολίτη ότι δύναται να αποδώσει αυτό που ονομάζουμε «δίκαιον». Οι υποθέσεις που αναβάλλονται συνεχώς, μέχρι να παραγραφούν. Οι υποθέσεις που δικάζονται με έναν τρόπο που κρατάει κρυμμένη την αλήθεια αντί να την αποκαλύπτει. Οι παραβάτες που δεν έχουν ενοχληθεί ποτέ από καμία έρευνα. Όλα αυτά, στην λειψή Ελλάδα που ζούμε (και που, όμως, έχει βολέψει πάρα πολλούς από εμάς), έχουν φέρει τον κόσμο στη σημερινή οργίλη κατάστασή του, που πολλές φορές είναι εντελώς εκτός ελέγχου.
Η οικονομική κρίση επιτείνει αυτήν την οργή. Το «γιατί να πληρώνω μόνο εγώ, και να μην πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν;», είναι καθημερινή επωδός. Θέλουμε τιμωρία, εδώ και τώρα. Για εγκλήματα που πιστεύουμε ότι έγιναν, αλλά που χρειάζονται αποδείξεις (δεν γίνεται αλλιώς) για να τα πιστοποιήσουμε και να τα τιμωρήσουμε. Η ενοχοποίηση έστω ενός ανθρώπου που το όνομά του είναι στη λίστα των 35, και που δεν έχει διαπράξει αυτό που πιστεύουμε όλοι, είναι μεγαλύτερο έγκλημα από εκείνο που θα θέλαμε να είχε για αυτόν αποδειχθεί. Ο άδικος στιγματισμός είναι ισόβια καταδίκη!
Νομίζω πως ο μόνος δρόμος για να καθαριστεί το βρώμικο τοπίο, είναι να κατευθύνουμε την απαίτησή μας όχι στο «να πάνε αμέσως στη φυλακή όλοι οι πολιτικοί που έκλεψαν δημόσιο χρήμα», αλλά στο να αποδοθεί πραγματική Δικαιοσύνη δίχως χρονοτριβή, από ικανούς, έντιμους, δίκαιους και αποφασισμένους λειτουργούς, εδώ και τώρα.
Αυτή η πραγματική Δικαιοσύνη, δεν μπορεί να απεικονίζεται στο πρόσωπο μιας ΣΔΟΕ που θα μοιάζει και θα συμπεριφέρεται ως ερασιτέχνης Ράμπο του κακού καιρού, ούτε και σε εκείνο μιας ενημέρωσης (έντυπης και ηλεκτρονικής) που θα βασίζεται σε διαρροές, κραυγές και ψιθύρους.
Είναι εύκολο να κλείσεις «μια λίστα» στη φυλακή. Τόσο εύκολο όσο να μαζέψεις 35 κλέφτες στην Αρχαία Ρώμη και να τους ρίξεις στην αρένα με τα λιοντάρια. «Κλέφτες» τους ονόμασε ο όχλος. «Κλέφτες» τους πιστοποίησε το δικαστήριο που άγεται και φέρεται από τον όχλο.
Το δύσκολο είναι να φτιάξουμε εξαρχής ένα καινούργιο, υγιές Δικαστήριο. Ή μάλλον, να βγάλουμε από τον αναπνευστήρα το παλιό!...

Τι κόβεται από μισθούς, συντάξεις, επιδόματα - Νέοι φόροι στο πακέτο των μέτρων

Αθήνα , 28/9/2012  in.gr

Αντιμέτωποι με νέα σκληρά μέτρα βρίσκονται πλέον οι πολίτες, αφού η συμφωνία των κυβερνητικών εταίρων προβλέπει περικοπές δαπανών ύψους 10,5 δισ. ευρώ και νέους φόρους 3 δισ. ευρώ. Έτσι, το συνολικό πακέτο μέτρων ξεπερνά κατά πολύ τα 11,9 δισ. ευρώ, φτάνοντας τα 13,5 δισ. ευρώ. Διαβάστε αναλυτικά τι προβλέπει η συμφωνία Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, που θα μπει στο μικροσκόπιο της τρόικας, ώστε να προχωρήσει η εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, στα βασικά μέτρα περιλαμβάνονται τα εξής:

• Αύξηση του γενικού ορίου συνταξιοδότησης από 65 στα 67 έτη. Το μέτρο θα ισχύσει από το 2013 και θα επιβαρύνει και τα ενδιάμεσα όρια συνταξιοδότησης κατά 2 έτη.

• Κόβεται 13ος - 14ος μισθός στο Δημόσιο.

• Μείωση της σύνταξης του ΟΓΑ κατά 30 ευρώ.

• Κατάργηση του ΕΚΑΣ για τους κάτω των 65 ετών.

• Νέα μείωση των συντάξεων 1.000 ευρώ και άνω (αθροιστικά κύρια και επικουρική) και από το πρώτο ευρώ. Η κλίμακα προβλέπει παρακράτηση εισφορών από 1.000.000 συνταξιούχους ως εξής:
  - Από 1.000 ευρώ έως 1.500 ευρώ εισφορά 2%
  - Από 1.500,01 έως 2.000 ευρώ εισφορά 5%
  - Από τα 2.000 ευρώ και άνω εισφορά 10%.

• Μείωση στα 720 ευρώ θα υποστούν στις συντάξεις τους οι ανύπαντρες θυγατέρες.

• Για να λαμβάνεται η κατώτατη σύνταξη στα 65 θα απαιτούνται τουλάχιστον 20 έτη (6.000 ημέρες ασφάλισης) αντί των 15 (4.500 ημέρες). Οι πρόσθετες ημέρες ασφάλισης θα μπορούν ωστόσο να εξαγοραστούν με πλασματικά χρόνια και εκτιμάται ότι θα εξοικονομηθούν 30 εκατ. ευρώ μέσα σε έναν χρόνο, αν η αύξηση επιβληθεί αυτόματα. Το μέτρο αφορά 150.000
  ασφαλισμένους.

• Περικοπή ειδικών μισθολογίων 5%-20%. Πρόσθετες μειώσεις 700 εκατ. ευρώ θα έχουν στα ποσά των συντάξεων που θα λάβουν όσοι αμείβονται με ειδικά μισθολόγια (τα οποία αναπροσαρμόζονται) συμπεριλαμβανομένων και 30.000 στρατιωτικών - αστυνομικών λόγω της κατάργησης της αυτόματης μισθολογικής προαγωγής.

• Μείωση επιδομάτων των θέσεων ευθύνης, κατάργηση επιδομάτων παραγωγικότητας στο Δημόσιο.

• Περικόπτονται προνοιακά επιδόματα, αλλά διατηρούνται τα επιδόματα των ΑμΕΑ. Οι επιδοματούχοι που θα υποστούν απώλειες υπολογίζονται σε ένα εκατομμύριο. Σε αυτούς περιλαμβάνονται:
  - 400.000 που εισπράττουν τα πολυτεκνικά επιδόματα του ΟΓΑ. Τα επιδόματα θα
  καταβάλλονται ολόκληρα σε όσους έχουν εισόδημα έως 10.000 ευρώ. Σε όσους έχουν
  εισόδημα από 10.000,01 έως 20.000 ευρώ θα καταβάλλονται τα 2/3 και σε εισόδημα έως 30.000 ευρώ το 1/3 του επιδόματος.
  -70.000 ανασφάλιστοι ηλικιωμένοι θα λαμβάνουν μειωμένη κατά 10%-20% σύνταξη.
  - 160.000 εποχικά επιδοτούμενοι άνεργοι θα χάσουν το εφάπαξ επίδομα των 458-916 ευρώ που λαμβάνουν κάθε χρόνο παράλληλα με το επίδομα ανεργίας.
  - 3.000 άνεργοι που έχουν απολυθεί από επιχειρήσεις οι οποίες έχουν κλείσει πριν από 5 ή και 10 χρόνια θα πάψουν να λαμβάνουν επιδότηση.

• Αναδρομική επιστροφή μέρους του εφάπαξ που πήραν οι συνταξιούχοι των 22 ταµείων πρόνοιας που µε βάση τις αναλογιστικές µελέτες χορηγούσαν υψηλότερο εφάπαξ σε σχέση µε τις εισφορές, αλλά και μαχαίρι έως 83% στο εφάπαξ για τους νέους συνταξιούχους.

• Εφαρμογή ενιαίου μισθολογίου και σε όλους τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ.

• Αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα.

• Μείωση των δαπανών σε νοσοκομεία και ΕΟΠΥΥ.

Φόροι

• Αύξηση της φορολόγησης στους τόκους των καταθέσεων από 10% στο 15%.

• Διατήρηση του βασικού αφορολογήτου για μισθωτούς και συνταξιούχους των 5.000 αλλά με κατάργηση του επιπλέον αφορολογήτου για τα προστατευόμενα παιδιά.

• Αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο υγραέριο κίνησης στο επίπεδο του πετρελαίου κίνησης.

• Μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από 23% με ισοδύναμο μέτρο την επιβολή ειδικού τέλους στους χώρους εστίασης που θα επιτρέπεται το κάπνισμα.

• Αύξηση των φόρων στα τσιγάρα.

• Όσοι αμείβονται με «μπλοκάκι» και έχουν συνεχή απασχόληση στον ίδιο εργοδότη δεν θα φορολογούνται ως ελεύθεροι επαγγελματίες αλλά ως μισθωτοί και τα εισοδήματά τους θα φορολογούνται με την κλίμακα φορολογίας εισοδήματος.

• Καταργούνται για τους μισθωτούς τα υψηλά κλιμάκια φορολογίας και αντικαθίστανται από ένα συντελεστή 35% στη φορολογία εισοδήματος.

• Καθιέρωση ενιαίου συντελεστή 35% για τη φορολόγηση των κερδών των ελεύθερων επαγγελματιών.

• Για τις επιχειρήσεις η ανώτατη επιβάρυνση περιορίζεται στο 35% από 42,5% σήμερα.

• Μείωση ΦΠΑ αγροτών στο 6%.

• Αύξηση του ορίου εισφορών των παλαιών ασφαλισμένων στο ΙΚΑ στο ίδιο επίπεδο με των νέων ασφαλισμένων.

• Φόρος στα μηχανάκια του ΟΠΑΠ.

Newsroom ΔΟΛ

Ημαρτον Κύριε... Tου Παντελη Μπουκαλα , kathimerini.gr Ας ακούσουμε λοιπόν ένα ποιηματάκι από το Καστελλόριζο, ένα από τα πάμπολλα «ασημένια» δίστιχα με τα οποία η λαϊκή μούσα δοξολόγησε τον έρωτα όπως του αξίζει: «Στην εκκλησιά σαν θα σε δω με χέρια σταυρωμένα, / όλοι κοιτάζουν το σταυρό κι εγώ κοιτάζω εσένα». Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Βλασφημία; Βαριά προσβολή θρησκευτικών συμβόλων, και μάλιστα του σταυρού, που αίφνης θεωρείται υποδεέστερης λατρευτικής αξίας εν συγκρίσει με δύο σταυρωμένα ανθρώπινα χέρια; Υβρη; Είναι βέβαιο ότι αυτό θα αποφάσιζε η Ιερά Εξέταση και όσοι εμπνέονται από το αιματηρό παράδειγμά της. Και θα απαιτούσε μάλιστα την επί της πυράς θανάτωση του ποιητή. Μόνο που, επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση ποιητής είναι ο δήμος όλος, ο λαός (ο οποίος «ενέχεται» και για πολλούς άλλους εξίσου «ασεβείς» ή και ασεβέστερους στίχους), θα ήταν αναγκασμένη να ρίξει στη φωτιά, αναδρομικώς, την Ελλάδα όλη - ή έστω το Καστελόριζο. Και μάλλον θα αναγκαζόταν να συγκρατήσει το «θείον» μένος της. Ιερά Εξέταση δεν υπάρχει βέβαια στην εποχή μας. Θρησκευτικός φανατισμός, όμως, υπάρχει. Κι ανεξάρτητα από την προδήλως διαφορετική οξύτητα της εκδήλωσής του, δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα του ισλαμισμού, όπως θέλουμε να πιστεύουμε εμείς οι Δυτικοί - Χριστιανοί, πάντοτε σίγουροι για την υπεροχή μας σε όλα τα πεδία (πλην ίσως της πετρελαιοπαραγωγής). Το βλέπουμε αυτό όποτε εξαπολύονται αναθέματα (αλλά και πέτρες) εναντίον θεάτρων με «βλάσφημες» παραστάσεις, εναντίον γκαλερί που φιλοξενούν «βέβηλους» πίνακες ή εναντίον κινηματογραφικών αιθουσών όπου παίζονται «αντιχριστιανικά έργα», λ. χ. ο «Τελευταίος πειρασμός». Και το βλέπουμε και τώρα, με τη σύλληψη και τιμωρία ενός «σαμποτέρ της Ορθοδοξίας» από την Εύβοια, ο οποίος με τον διαδικτυακό πατέρα Παστίτσιό του «εβλασφήμησε κακοβούλως κατά του πατρός Παϊσίου»... Λίγο, ελάχιστα αν την τεντώσουμε την ιεροεξεταστική λογική που επικράτησε στη συγκεκριμένη περίπτωση, προς χαρά μεγάλη των χρυσαυγιτών και των εν γένει σκοταδιστών, θα τις κλείσουμε όλες τις ιστοσελίδες. Αφήστε που θα πρέπει να τιμωρήσουμε αναδρομικά και τους συντελεστές εκείνου του παλιού τραγουδιού, «Ο πάτερ Γυμνάσιος», όπου ο καλόγερός μας ετύγχανε, ήμαρτον, ολίγον φιλοχρήματος. Και σίγουρα, αν ο πατήρ Παΐσιος έμοιαζε λίγο με το είδωλό του όπως το έχουν κατασκευάσει οι τηλεοπτικώς θορυβώδεις λάτρεις του και οι εκποιητές των «προφητειών» του, αν δηλαδή ο δοξολογούμενος σαν «ασυρματιστής του Θεού» (λόγω της ειδικότητάς του στον εμφύλιο) ήταν όντως σκάλες ανώτερος σε όλα από τον Κοσμά τον Αιτωλό κι από τον Αγαθάγγελο, θα γνώριζε, βέβαια, την αλφαβήτα του χριστιανισμού. Και δεν θα απαιτούσε να κοπεί το χέρι κάποιων που υποτίθεται ότι τον ράπισαν. Μάλλον θα τους συγχωρούσε. Κι ας μην πει κανείς εδώ, γιατί μπορεί να βρεθεί κι αυτός κατηγορούμενος, ότι με το προορατικό χάρισμα που του αποδίδουν οι πιστοί του θα είχε προβλέψει τα τωρινά και θα είχε αφήσει ρητή εντολή ν’ αφήσουν ήσυχο τον καθένα στην πίστη του ή στη δυσπιστία του.

Καλά ξεμπερδέματα

28/09/2012

του Κώστα Γιαννακίδη , protagon.gr

Η διαρροή της λίστας του ΣΔΟΕ σε πρώτη ανάγνωση δείχνει δύο πράγματα. Μία δημοσιογραφική επιτυχία του zougla.gr και μία πολιτική μικρότητα της πλευράς που έκανε τη διαρροή. Ασφαλώς υπάρχει το ενδεχόμενο οι ρεπόρτερ του zougla.gr να έχουν πηγές που υπέκλεψαν τη λίστα και σήμερα το σύστημα να ξύπνησε από τα δυνατά φώτα και τον θόρυβο. Σπάνια γίνεται έτσι.
Τρεις είναι οι πηγές από τις οποίες μπορεί να διέρρευσε η λίστα: το Μέγαρο Μαξίμου, το Υπουργείο Οικονομικών και το ΣΔΟΕ. Είναι πιθανό η λίστα να υπάρχει και αλλού, ας πούμε στα γραφεία των κυβερνητικών εταίρων, αλλά αυτό είναι ένα ενδεχόμενο που δεν σέρνει θεσμικές αποδείξεις πίσω του. Τέλος πάντων, το πιθανότερο είναι η διαρροή να έγινε με πολιτική βούληση και όχι με υπηρεσιακή πρωτοβουλία. Αν έγινε από το ΣΔΟΕ, τότε έχουμε ένα φορέα δίωξης του εγκλήματος να λειτουργεί, περίπου, με μεθόδους νύχτας. Αν η διαρροή προήλθε από το Μαξίμου ή το υπουργείο Οικονομικών, τότε παρακολουθούμε ένα φθηνό επικοινωνιακό παιχνίδι αντιπερισπασμού, λίγο πριν την ανακοίνωση των μέτρων. Όπως και να έχει, νομίζει κανείς ότι η λίστα δόθηκε στη δημοσιότητα χωρίς άνωθεν εντολή ή έγκριση;
Τα ονόματα είναι τόσο γνωστά και η υπόθεση τόσο ελκυστική που, τις επόμενες ημέρες, τα μέτρα θα ψάχνουν χώρο στα πρωτοσέλιδα. Σημειώστε παρακαλώ ότι η είσοδος ενός ονόματος στη λίστα δεν συνεπάγεται αυτομάτως παράνομη οικονομική δραστηριότητα. Αλλά ακόμα και αν συνεπάγεται, δεν σημαίνει ότι αυτό θα αποδειχθεί. Τις περισσότερες φορές σε αυτές τις δουλειές κάποια πράγματα δεν αποδεικνύονται ποτέ. Είναι εξαιρετικά πιθανό ορισμένοι εκ των συμπεριλαμβανομένων στη λίστα να υποστούν τεράστια πολιτική και ηθική ζημία όταν το όνομά τους βρίσκεται κοντά στον Άκη Τσοχατζόπουλο. Όμως είναι επίσης πιθανό, αυτό να αποτελεί μία δίκαιη εξέλιξη. Ας ελπίσουμε ότι θα μάθουμε.
Σήμερα κάποιοι θα πουν ότι η δημοσιοποίηση της λίστας αίρει τη σκιά που έπεφτε πάνω από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Λάθος. Διότι η λίστα δεν δείχνει ενόχους. Η λίστα πρώτα από όλα αποτυπώνει ένα κομμάτι από την παθογένεια του πολιτικού συστήματος. Όταν στην Ελλάδα η πολιτική γίνεται και μέσω φημών, όταν το κουτσομπολιό και η λάσπη προς τον αντίπαλο υποκαθιστά τη γόνιμη επιχειρηματολογία, τότε όλοι τους έριχναν χώμα στο νερό που τώρα τους λασπώνει. Καλά ξεμπερδέματα. 

Απ’ τον Παστίτσιο στον Παΐσιο

Ηλίας Κανέλλης, 27/9/12 TA NEA

Τώρα που εμπεδώσαμε τα πάντα για τον Πατέρα Παστίτσιο, μέχρι και την μπεσαμέλ της συνταγής του που λέει ο λόγος, ήρθε η ώρα να δούμε λίγο και το υλικό από το οποίο συντίθεται ο Παΐσιος. Διαβάζω ότι ο συγκεκριμένος ορθόδοξος μοναχός, ο οποίος εξεδήμησε εις Κύριον το 1994, θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης Ορθόδοξης Εκκλησίας λόγω της προσωπικότητας, της πνευματικότητας και των χαρισμάτων του.

Πώς, όμως, μπορεί να συγκαταλέγεται στις μεγάλες θρησκευτικές μορφές, μάλιστα για την πνευματικότητά του, ένα πρόσωπο το οποίο, πρωτίστως, ισχυρίζεται, στο βιβλίο του «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα», ότι «στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες». Γιατί, άραγε, τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες είναι κακό πράγμα; Και πώς μπορεί να πορευθεί ο άνθρωπος, να βελτιώσει τη ζωή του και των συνανθρώπων του χωρίς ερωτηματικά και αμφιβολίες; Πώς μπορεί να προοδεύσει ο κόσμος χωρίς τη γνώση;

Και παραπέρα: ποια σχολή σκέψης, ακόμα και σοβαρής θεολογικής σκέψης, αντιτίθεται στη λογική και στις επιστήμες που στηρίζονται στη λογική; Από το προσκήνιο, κατά καιρούς, πέρασαν σημαντικές προσωπικότητες της θεολογίας, αρκετές ακόμα προσωπικότητες συνεχίζουν να εργάζονται ανάμεσά μας. Από τον Παναγιώτη Νέλλα και τον Σάββα Αγουρίδη έως τους συγχρόνους μας, τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα), τον Πατέρα Φιλόθεο Φάρο και τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο (Γιαννουλάτο), οι σοβαρά σκεπτόμενοι για τον άνθρωπο δεν κηρύσσουν το διαζύγιο από τη γνώση, δεν κηρύσσουν τη δεισιδαιμονία, δεν διεκδικούν τον καθοδηγητικό ούτε τον φονταμενταλιστικό ρόλο της θρησκείας. Και δεν θεωρούν τους πιστούς χειραγωγούμενο πλήθος...

Υπάρχει μια υποτίθεται λαϊκή εκδοχή του πνευματικού παραδείγματος στην περιοχή της θρησκείας. Υποτίθεται ότι το παράδειγμα αυτό το εκπροσωπούν «οι διά Χριστόν σαλοί», πρόσωπα με ιδιότυπες συμπεριφορές (sui generis, θα λέγαμε) που δεν νοιάζονται για όσα συμβαίνουν στη Γη, περιφρονούν τις εξουσίες και στήνουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας με τους ομοθρήσκους τους. Ενας τέτοιος sui generis ήταν, απ’ όσο μπορεί να καταλάβει κανείς διαβάζοντας τα κείμενά του, και ο Παΐσιος. Δύσκολο ένα τέτοιο πρόσωπο να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. Μπορεί η γνώση να μη θεωρείται σε απόλυτο βαθμό διεκδικήσιμη ποιότητα στην Ελλάδα. Αλλά θα ήταν απόλυτη η ήττα μας αν τον ρόλο των πνευματικών ταγών της κοινωνίας τον αναλάμβαναν σαλοί. Είτε «διά Χριστόν» είτε χωρίς...

Κουβέλης: Υπάρχουν ακόμα ζητήματα σε εκκρεμότητα

27.09.2012  , iefimerida.gr

ολοκληρώθηκε η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών και ο Φώτης Κουβέλης εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου δήλωσε ότι υπάρχουν ακόμη ζητήματα σε εκκρεμότητα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το πακέτο μέτρων δεν έχει κλειδώσει. Πληροφορίες αναφέρουν ότι επίκειται νέα συνάντηση των πολιτικών αρχηγών μέσα στο Σαββατοκύριακο.
Ο κ.Κουβέλης έκανε λόγο για τετραετή επιμήκυνση του προγράμματος προσαρμογής και αναφέρθηκε στην «ρήτρα» αντικατάστασης μέτρων. Πως εξήγησε η αντιμετώπιση της Τρόικα ξεκινάει αυτές τις ημέρες και η συνολική διεκδίκηση από την ελληνική πλευρά θα γίνει σε πολλαπλά επίπεδα. «Όταν έρθει το πακέτο μέτρων για ψήφιση στη Βουλή θα είναι ενταγμένο σε ένα γενικότερο πλαίσιο για ανάπτυξη και φορολογία», είπε ο κ.Κουβέλης.
Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ αφησε έτσι χώρο για σενάρια ότι το πακέτο μέτρων ακόμη και να συμφωνηθεί δεν πρόκειται να ψηφιστεί πριν από τη συνεδρίαση του Eurogroup στις 18 Οκτωβρίου ώστε η κυβέρνηση να μπορέσει να «χρυσώσει το χάπι» προβάλλοντας την επιμήκυνση και τη ρήτρα αντικατάστασης μέτρων ως επιτυχία.

. Ρουπακιώτης: "Η Αριστερά στη γωνία δεν απαντά στο αίτημα της κοινωνίας"

27/09/2012

της Λίνας Παπαδάκη  , protagon.gr

Ο Αντώνης Ρουπακιώτης, υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σκιαγραφεί το προφίλ του φίλου της Χρυσής Αυγής, προτρέπει την αριστερά να χαράξει μια νέα ουμανιστική πολιτική για το μεταναστευτικό και προβλέπει τον σχεδιασμό καινούργιων πολιτικών σχημάτων. 

Υπήρξατε μέλος της υπηρεσιακής κυβέρνησης Πικραμμένου, παραλάβετε από την κυβέρνηση Παπαδήμου και παραδώσατε το υπουργείο Εργασίας στην κυβέρνηση Σαμαρά στην οποία και συμμετέχετε. Με την εμπειρία αυτή, πιστεύετε ότι όντως υπήρξε η ανάγκη εκλογών ή θα μπορούσε η συνέχεια να μην είχε διακοπεί;
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση Παπαδήµου κλήθηκε να διαχειριστεί μια οξύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση , φοβάμαι όμως ότι τα αποτελέσματα ήταν τουλάχιστον αμφιλεγόμενα. Ωστόσο με δεδομένη την πολιτική ρευστότητα πιστεύω ότι η  προσφυγή στις κάλπες ήταν η μόνη  δημοκρατική λύση. Θα ήταν μεγαλύτερη η  ήττα της πολιτικής σε ενδεχόμενο  παράτασης του βίου της κυβέρνησης εκείνης ή η επιλογή  κυβέρνησης τεχνοκρατών, εφόσον μάλιστα δεν ευδοκίμησε η πρόταση Κουβέλη για οικουμενική.

Υπάρχουν δυο Ελλάδες; Η μία που μάχεται κατά της βίας και η άλλη που συναναστρέφεται την Χρυσή Αυγή; Ή όσο περνάει ο καιρός και τα ποσοστά της Χ.Α. ανεβαίνουν, τείνουν οι ψηφοφόροι της να συγκεντρώνουν όλο και περισσότερα στοιχεία από τα υπόλοιπα κόμματα της βουλής;
Τo κοινωνικό σώμα μοιάζει με κινούμενη άμμο ως προς την έκφραση της δυσαρέσκειάς του σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, φτωχοποίησης μεγάλων στρωμάτων  του πληθυσμού. Όλοι  πρέπει να συντονίσουμε τις προσπάθειές μας  για να αποκρούσουμε φαινόμενα εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας. Ειδικότερα οφείλουμε να παρέμβουμε ως πολιτεία και φορείς στην αντιμετώπιση των ποικίλων κοινωνικών και πολιτισμικών συνεπειών που προκαλεί η έκταση του μεταναστευτικού προβλήματος. Όσο για την Αριστερά πιστεύω ότι πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι η προβολή μιας εν γένει ουμανιστικής αντίληψης για τους μετανάστες  δεν συνιστά ουσιαστική προσφορά σε αυτούς, ενώ χάνει επιπλέον και  την αξιοπιστία της προς τους άλλους πολίτες. Η Αριστερά υπηρετώντας μιαν ολιστική αντίληψη ως προς την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οφείλει να βρεθεί κοντά και πλάι στους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα, της πλατείας Αττικής , Αμερικής, πίσω από το Δημαρχείο και όπου αλλού πυκνώνει ο πληθυσμός των μεταναστών και να δώσει τη δική της συνδρομή στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που γεννώνται για τους μόνιμους κατοίκους. Ταυτόχρονα να απαιτήσει σεβασμό στα δικαιώματα των μεταναστών για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης , για παροχή ασύλου όσων το δικαιούνται , για διευκόλυνση επαναπατρισμού τους κ.α. Στα παραπάνω προσθέτω ότι δεν  αρκεί η αυστηροποίηση του νόμου, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η αγριότητα συμπεριφορών στελεχών, μελών ή οπαδών της Χρυσής Αυγής κατά μεταναστών ή Ελλήνων.Οφείλουμε να ενημερώσουμε όλους τους πολίτες  για τους κινδύνους  που επισωρεύονται  στην ποιότητα του πολιτεύματος και την εξέλιξη της δημοκρατικής πορείας της χώρας. Επιπρόσθετα οφείλουμε  να πείσουμε τους πολίτες ότι το κράτος , οι δήμοι, οι άλλοι φορείς είναι παρόντες στην αντιμετώπιση των προβλημάτων τους και πρέπει να αποτραπεί  η υποκατάστασή τους από τις δράσεις νεοναζιστικών ή φασιστικών ομάδων .

Έχετε καταλήξει ποιο είναι το προφίλ εκείνου που συντάσσεται σήμερα με την  Χρυσή Αυγή;
Μπορεί να είναι και ο άνθρωπος της διπλανής  πόρτας, αυτός που είναι κοινωνικά καταπιεσμένος ή οικονομικά εξαθλιωμένος ή  έχει πλήρη άγνοια των ιστορικών γεγονότων,  με ιδεολογική ρευστότητα , έχοντας  σε πλήρη απαξίωση το πολιτικό σύστημα. Κοντά σε αυτούς είναι και άλλοι που η ψυχανάλυση θα είχε λόγο να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά τους.

Μεταξύ των αναλυτών υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι τα νέα παιδιά που εντάσσονται σε ομάδες νεοναζί ζητούν ένα είδος αναγνώρισης και μία ταυτότητα που το σπίτι, το σχολείο και οι φίλοι δεν τους έδωσαν. Εσείς – ως επιφανές μέλος της κοινωνίας της μεταπολίτευσης - νιώθετε συνυπεύθυνος για την πορεία αυτή των πραγμάτων;
Ο καθένας μετριέται με την πορεία του, με τη στάση του απέναντι στα πράγματα, την καθημερινή του δράση, τις παρεμβάσεις του για τη στήριξη θεσμών, κανόνων και αξιών και  τις προσπάθειές του γενικότερα ώστε να μην είναι απών ή αδρανής.   Κατά τα άλλα πάντα σκέφτομαι ότι θα μπορούσα και περισσότερα. Μένω ανήσυχος  για την κρίση της κοινωνίας και τις συνέπειές της.

Θεωρήσατε αντισυνταγματική την περαιτέρω περικοπή των μισθών των δικαστικών. Πιστεύετε ότι το πνεύμα του Συντάγματος, που όντως υπερασπίζεται αξιοπρεπείς μισθούς για τους δικαστικούς, είναι δυνατόν να μη λαμβάνει υπόψη του τα νέα μισθολογικά δεδομένα που δημιούργησαν τα μνημόνια;. Αυτήν τη στιγμή ο μισθός του πρωτοδίκη είναι 2,5 φορές μεγαλύτερος από τον μισθό του επιμελητή Β’ του ΕΣΥ και 3,5 φορές μεγαλύτερος από τον μισθό του νέου καθηγητή. Είναι δυνατόν το σύνταγμα να εννοεί τέτοιες διαφορές από επίσης σημαντικούς λειτουργους;
Στις πολύ δύσκολες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες κάθε πολίτης είναι υποχρεωμένος να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνατότητες και τις οικονομικές αντοχές του. Άρα και οι δικαστές δεν μπορούν να αποτελούν εξαίρεση από αυτό το χρέος, όταν μάλιστα υπάρχουν νεόπτωχοι που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις βιοτικές τους ανάγκες, χαμηλόμισθοι, μικροσυνταξιούχοι και  άνεργοι  που ξεπερνούν το 1,5 εκατ. Άλλο όμως να συμβάλλουν και  οι δικαστές και άλλο να τους έχουν επιβληθεί σε μια διετία μειώσεις 38% και να εξαγγέλλεται πρόσθετη μείωση  από 23% - 35%. Παρατήρησα ότι πρέπει να αποφευχθούν  μεσοσταθμικές ή οριζόντιες περικοπές σε  κατηγορίες υπαλλήλων ή λειτουργών, συμπεριλαμβανομένων και των νοσοκομειακών γιατρών, εκπαιδευτικών, ενστόλων κ.α. Ως προς τους δικαστές εκείνο που επιπλέον υπενθύμισα είναι, ότι το Σύνταγμα τους κατατάσσει σε μια άλλη αξιακή τάξη αλλά και ότι προβλέπει ειδικό δικαστήριο για την καθορισμό των αποδοχών τους, οι οποίες σε ενδεικτική αναφορά είναι  για τον πρωτοδίκη 2.439 ευρώ και για τον  πρόεδρο Πρωτοδικών 3.201 ευρώ.

Η ΔΗΜΑΡ όπως και το ΠΑΣΟΚ αλλά και πλευρές κι άλλων κομμάτων (Σύριζα, ΝΔ, Δράση) αποτελούν την πρώτη ύλη για την δημιουργία  μιας ευρύτερης κεντροαριστεράς. Πιστεύετε ότι είναι κοντά η στιγμή που θα διαλυθούν τα υπάρχοντα κόμματα - όπως τουλάχιστον τα γνωρίσαμε μεταπολιτευτικά -  και νέοι πολιτικοί σχηματισμοί θα δημιουργηθούν; 
Η  κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και  στους πολιτικούς σε περίοδο οξείας  οικονομικής κρίσης προκαλεί  κοινωνικούς κραδασμούς και οδηγεί  στην αναδιάταξη  του πολιτικού σκηνικού. Η ανάγκη μεταρρυθμίσεων  στις δομές του κράτους  και η παραγωγική, αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της Ελλάδας είναι ζητούμενο που  βρίσκει αποδέκτες  σε πολιτικές δυνάμεις όλου του προοδευτικού και δημοκρατικού φάσματος. Φαίνεται ότι θα  αναδιαταχθούν πολλά, όλα όμως είναι ρευστά και σε εξέλιξη ως προς τη διαμόρφωση νέων πολιτικών σχημάτων.

Υπάρχει ένας στίχος του Σαββόπουλου που λέει : "΄Ημασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία". Πώς νιώθει ένας ενεργός πολίτης που πάντοτε βρισκόταν απέναντι στην εξουσία, είτε υπερασπιζόμενος τις αριστερές ιδέες είτε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων ως μαχόμενος δικηγόρος και Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου, όταν ξαφνικά του παραδίδεται η εξουσία;
Η πρόταση από τον Φώτη Κουβέλη για συμμετοχή μου στην κυβέρνηση και η δική μου αποδοχή  μόνο για το υπουργείο Δικαιοσύνης  έγινε με τη φιλοδοξία συνέχισης  στην υπεράσπιση όσων υπερασπιζόμουν, όπου κι αν βρισκόμουν. Δεν είμαι αφελής , ούτε αγνοώ τις συνθήκες , τις διαφορετικότητες ή τις αντιπαλότητες . Κυρίως  γνωρίζω ότι καθημερινά κατά κυριολεξία κινδυνεύουν ή αναιρούνται δικαιώματα και θεσμικές κατακτήσεις δεκαετιών. Και στο υπουργείο Δικαιοσύνης  επιχειρούμε το καλύτερο , είτε σε νομοθετικές πρωτοβουλίες για αλλαγές , είτε σε καθημερινές δράσεις πχ. δικαστήρια, φυλακές.  Για μας η άσκηση πολιτικής είναι απλή υπόθεση. Αρκεί να δουλεύεις πολύ, να μην έχεις εξαρτήσεις,  να μην στηρίζεσαι σε παρατρεχάμενους και κολλητούς . Ανοιχτό υπουργείο στους πολίτες αλλά και στον έλεγχο και την κριτική. Η Αριστερά στη γωνία, με  καταγγελτικό λόγο, μπορεί να νοιώθει ασφαλής, αλλά δεν απαντά στο αίτημα της κοινωνίας που ζητά λύσεις. Η δική μου συμμετοχή συντάσσεται με τη λογική να συμβάλλω στην προσπάθεια να βρει διέξοδο η χώρα εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου αλλά με την πεποίθηση ότι αυτό πρέπει να γίνει με σεβασμό στον άνθρωπο και τα δικαιώματά του, τα οποία μάλιστα  κάθε άλλο παρά είναι στη φροντίδα των δανειστών μας, γι αυτό και οι δυσκολίες μας είναι μεγαλύτερες.

Σε μια εκδήλωση για τον Λεωνίδα Κύρκο, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε πει ότι  όπως η Χούντα έκανε τους αστούς πολιτικούς να καταλάβουν στο πετσί τους τι πέρναγαν οι αριστεροί τα παλαιότερα χρόνια, έτσι και η Κυβέρνηση Τζανετάκη έκανε τους αριστερούς πολιτικούς να καταλάβουν τις δυσκολίες και τον ρεαλισμό που απαιτεί η άσκηση της εξουσίας. Εσείς πιστεύετε ότι σας ακυρώνει ένα κομμάτι της ιδεολογίας σας η ανάγκη προσαρμογής στον ρεαλισμό της υπουργικής καρέκλας;
Για μένα ρεαλισμός δεν είναι η απεμπόληση των αρχών μου στο κυνήγι του εφικτού. Ρεαλισμός είναι να βλέπεις χωρίς παρωπίδες την πραγματικότητα. Και σήμερα η πραγματικότητα είναι αδυσώπητα σκληρή, μια και δεν αναιρεί μόνο δικαιώματα αλλά θέτει  σε διακινδύνευση ακόμα και την επιβίωση ενός ολόκληρου λαού. Επομένως, δεν με κινεί ο ρεαλισμός της καρέκλας αλλά η προσπάθεια μέσα σε μια δύσκολη πραγματικότητα να ανοίξουμε ένα δρόμο που , μακριά από ιδεοληψίες,  να αποτρέψει την κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας και της οικονομίας της χώρας. Ιδεολογικά παραμένω στρατευμένος στην αριστερά που σήμερα επιχειρεί να βγει από  το περιθώριο και να διαποτίσει με τις ουμανιστικές της αξίες  μια Ελλάδα που βρίσκεται σε μεγάλες υστερήσεις, καταβάλλει το τίμημα αλόγιστων δανεισμών και σπαταλών και ήδη βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό πιέσεων από δανειστές και τρόικα. Σήμερα η συμβολή ενός αριστερού , και από υπουργική  θέση,  αφορά, εκτός από την αναχαίτιση των σκληρών απαιτήσεων της τρόικας,  που συνθλίβουν τα χαμηλά εισοδηματικά  στρώματα και ακυρώνουν θεσμικές διασφαλίσεις των εργαζομένων και την επιδίωξη αναδιαπραγμάτευσης όρων των μνημονιακών συμβάσεων- νόμων. Ισοδυνάμως  πρέπει να αναπτυχθεί  πολιτική αποκατάστασης συλλογικών  δικαιωμάτων (πχ. μετενέργεια, υπερίσχυση ευνοϊκότερων Σ.Σ.Ε.). Όταν μάλιστα δεν προκαλείται και δημοσιονομικό κόστος. Αυτά είναι τα ελάχιστα που πρέπει να επιδιωχθούν προκειμένου να ανακτηθεί η αξιοπιστία από τους πολίτες προς το πολιτικό σύστημα. 

Ανακοίνωση της Δημάρχου Αγ. Δημητρίου για τις κινητοποιήσεις κατά των οικονομικών μέτρων

Άγ. Δημήτριος, 26-9-2012 Η καθημερινή διόγκωση των λαϊκών κινητοποιήσεων, κατά των οικονομικών μέτρων που επιβάλλουν η κυβέρνηση και η τρόικα στον ελληνικό λαό, δείχνει ότι ή αντοχή και η ανοχή της ελληνικής κοινωνίας φτάνουν στα όριά τους. Την ίδια ώρα βλέπουμε να συνεχίζεται και να διευρύνεται το κλίμα τρομοκρατίας των πολιτών που ειρηνικά θέλουν να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στα οικονομικά μέτρα, με προληπτικές συλλήψεις, προσαγωγές και βιαιοπραγίες από τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής. Την απροσχημάτιστη βία των αστυνομικών δυνάμεων βίωσαν και 16 συμπολίτες μας που σήμερα, προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ, χωρίς συγκεκριμένη κατηγορία, όταν από το σταθμό μετρό της Δάφνης, επιχείρησαν να μεταβούν στη συγκέντρωση της Αθήνας. Η αντίδρασή τους στον αδικαιολόγητο έλεγχο που επιχείρησε μεγάλη αστυνομική δύναμη που εμφανίστηκε ξαφνικά, όξυνε τα πνεύματα και οδήγησε στην προσαγωγή τους. Βλέπουμε το κλίμα της κατευθυνόμενης τρομοκρατίας να αποκεντρώνεται και στις συνοικίες, αποσκοπώντας στον εκφοβισμό και την κάμψη του φρονήματος των πολιτών, που διαδηλώνουν ειρηνικά, ενώ τελικά οι μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας αποτρέπονται συστηματικά από τις συνήθεις διενέξεις ΜΑΤ και κουκουλοφόρων. Μαζί με όλα τα τμήματα της κοινωνίας, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, από το καλοκαίρι ήδη, σύσσωμη, συμμετέχει δυναμικά στις κινητοποιήσεις, με επίκεντρο των διεκδικήσεών της την αποφυγή του οικονομικού στραγγαλισμού των Δήμων και την αντίσταση στη διάλυση των στοιχειωδών κοινωνικών δομών που παρέχουν. Η επαναφορά του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας, οι απολύσεις χιλιάδων συμβασιούχων, η απαγόρευση προσλήψεων μόνιμου προσωπικού και οι δυσβάσταχτες περικοπές στους οικονομικούς πόρους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οδηγούν τους Ο.Τ.Α. σε εκφυλισμό, σε αδυναμία παροχής υπηρεσιών στους πολίτες και ανοίγουν το δρόμο στην αμφιβόλου προοπτικής εκχώρηση σε ιδιώτες όλων των υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα (καθαριότητα, πράσινο, Παιδικοί Σταθμοί, Κοινωνικές Δομές κ.λπ.). Τα αιτήματα της Αυτοδιοίκησης, μην απέχοντας από το γενικό πλαίσιο που θέτουν οι εργατικές συνομοσπονδίες, πρέπει και μπορούν να διατυπωθούν δυναμικά, με αλληλεγγύη, δέσμευση και ειλικρινή στήριξη των διεκδικητικών αγώνων που είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστούν. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν πρέπει να μας βρουν όλες και όλους σε εγρήγορση. Η Δήμαρχος Μαρία Ανδρούτσου

O χρό­νος θα κρί­νει, αν η πο­λι­τι­κή μας θα δι­καιω­θεί

Θόδωρος Μαργαρίτης, Συ­νέ­ντευ­ξη στον Π. Εγγλέ­ζο, Εποχή, 23/09/2012

---

-Βλέ­που­με κά­θε η­μέ­ρα να ε­ξα­φα­νί­ζο­νται οι… κόκ­κι­νες γραμ­μές. Έμει­νε μό­νο «η πά­ση θυ­σία πα­ρα­μο­νή στο ευ­ρώ»;

Πα­ρα­μέ­νου­με στα­θε­ρά προ­ση­λω­μέ­νοι και στην ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση του μνη­μο­νίου και στην πα­ρα­μο­νή της χώ­ρας στο ευ­ρώ. Δί­νου­με κα­θη­με­ρι­νά σκλη­ρές μά­χες. Έχου­με κέρ­δη, έ­χου­με και υ­πο­χω­ρή­σεις. Ο χρό­νος θα κρί­νει αν η πο­λι­τι­κή που δε­σμευ­τή­κα­με θα υ­λο­ποιη­θεί.

-Αν η ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση, ό­πως την χα­ρα­κτή­ρι­σες, δεν α­πο­δώ­σει τι θα κά­νε­τε;

Όλες οι ε­πι­φυ­λά­ξεις και οι α­γω­νίες μας εί­ναι στο τρα­πέ­ζι. Εί­μα­στε σε φά­ση δια­πραγ­μά­τευ­σης για τη δέ­σμευ­ση των 11,5 δισ. και α­πό την άλ­λη α­γω­νι­ζό­μα­στε να αλ­λά­ξει το πε­ριε­χό­με­νο των α­σκού­με­νων πο­λι­τι­κών.

-Ένα πα­ρά­δειγ­μα;

Ζη­τά­με τη ρή­τρα του ι­σο­δύ­να­μου α­πο­τε­λέ­σμα­τος, που ση­μαί­νει μη ε­φαρ­μο­γή κά­ποιων μέ­τρων, ε­φό­σον η χώ­ρα μας δια­σφα­λί­σει έ­σο­δα π.χ. α­πό τη φο­ρο­δια­φυ­γή, την πα­ρα­οι­κο­νο­μία και τις διαρ­θρω­τι­κές αλ­λα­γές. Αυ­τό η τρόι­κα το α­ντι­με­τω­πί­ζει ως α­να­θεώ­ρη­ση του μνη­μο­νίου και εί­ναι. Αν ε­πι­τευχ­θεί, θα έ­χου­με κά­νει έ­να ση­μα­ντι­κό βή­μα στην ε­πα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση των ό­ρων του μνη­μο­νίου.

-Αν δεν πραγ­μα­το­ποιη­θεί;

Εί­ναι ώ­ρα μά­χης. Κα­τα­λα­βαί­νω τον υ­παι­νιγ­μό α­πό τις ε­ρω­τή­σεις σου. Το μό­νο που μπο­ρώ να σου πω εί­ναι ό­τι μοι­ρα­ζό­μα­στε την ί­δια α­γω­νία, με τους συ­ντρό­φους του Α­ΚΕΛ στην Κύ­προ, οι ο­ποίοι έ­χουν α­ντί­στοι­χες πε­ρι­πέ­τειες για τη σω­τη­ρία της κυ­πρια­κής οι­κο­νο­μίας και τις δυ­σκο­λίες, ώ­στε οι αρ­χές της α­ρι­στε­ράς να μην προ­σκρούουν στις α­παι­τή­σεις των δα­νει­στών.

-Τα­ραγ­μέ­να τα νε­ρά στη ΔΗ­ΜΑΡ με α­φορ­μή τα μέ­τρα; Μα­θαί­νου­με ό­τι οι δια­φω­νίες εί­ναι αρ­κε­τές.

Μέ­χρι σή­με­ρα ό­χι. Τον Ιού­λιο, η Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή, που ε­κτί­μη­σε την πο­ρεία του κόμ­μα­τος με­τά την κυ­βερ­νη­τι­κή συμ­με­το­χή, εί­χε έ­να κα­τά και πέ­ντε λευ­κά. Οφεί­λω να ο­μο­λο­γή­σω, ό­μως, ό­τι πολ­λά θα κρι­θούν α­πό την τε­λι­κή δια­τύ­πω­ση των μέ­τρων και α­πό τη γε­νι­κή πο­ρεία του κυ­βερ­νη­τι­κού έρ­γου.

-Εί­χα­τε πει ό­τι δεν θα υ­πάρ­ξουν ο­ρι­ζό­ντιες πε­ρι­κο­πές. Αν τώ­ρα εί­χες μπρο­στά σου έ­να συ­ντα­ξιού­χο τι θα του έ­λε­γες;

Ανα­λό­γως. Σε έ­να συ­ντα­ξιού­χο που πραγ­μα­τι­κά θα του μειω­θεί το ει­σό­δη­μα θα σκύ­ψω το κε­φά­λι. Σε έ­ναν άλ­λον που ει­σέ­πρατ­τε σύ­ντα­ξη μαϊμού ή έ­παιρ­νε ε­φά­παξ πα­ρα­πά­νω α­πό τις ει­σφο­ρές που κα­τέ­βαλ­λε στο τα­μείο, θα εί­μαι πο­λύ πιο αυ­στη­ρός.

-Και σε έ­ναν με­τα­νά­στη που τον στέλ­νουν σε στρα­τό­πε­δο συ­γκέ­ντρω­σης;

Στον με­τα­νά­στη που του φορ­τώ­νουν ό­λα τα κα­κά της μοί­ρας, θα του πω ό­τι ντρέ­πο­μαι. Υπάρ­χει, ό­μως, και ο με­τα­νά­στης που δεν μπο­ρεί να α­ντι­λη­φθεί τις δια­στά­σεις του προ­βλή­μα­τος και θεω­ρεί ό­τι η προ­σω­πι­κή λύ­ση του προ­βλή­μα­τός του εί­ναι σε βά­ρος της α­σφά­λειας του δι­πλα­νού του εί­τε εί­ναι έλ­λη­νας εί­τε εί­ναι με­τα­νά­στης. Χω­ρίς υ­πεκ­φυ­γή εί­ναι πολ­λές οι πε­ρι­πτώ­σεις συ­ντα­ξιού­χων και με­τα­να­στών.

-Ποιος εί­ναι ο βα­σι­κός σας στό­χος;

Να μην χρε­ο­κο­πή­σει η χώ­ρα, για­τί σε πε­ρί­πτω­ση χρε­ο­κο­πίας η κα­τά­στα­ση θα εί­ναι πο­λύ χει­ρό­τε­ρη.

-Αυ­τό ή­ταν το βα­σι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα του Γ. Πα­παν­δρέ­ου ή του Ευ. Βε­νι­ζέ­λου.

Η έ­ξο­δος της χώ­ρας α­πό το ευ­ρώ ι­σο­δυ­να­μεί με κα­τα­στρο­φή. Εί­ναι το­μή, η ο­ποία δεν α­φο­ρά μό­νο την οι­κο­νο­μία, α­φο­ρά τη θε­σμι­κή λει­τουρ­γία της χώ­ρας, την πο­ρεία της στη νεω­τε­ρι­κό­τη­τα και την ποιό­τη­τα της δη­μο­κρα­τίας.

-Δεν ί­σχυε αυ­τό ό­ταν κα­τα­ψη­φί­ζα­τε τα μνη­μό­νια; Ποια η δια­φο­ρά α­πό τη θέ­ση του ΠΑ­ΣΟΚ ή της ΝΔ;

Eμείς τα μνη­μό­νια ως πρά­ξη δα­νεια­κής σύμ­βα­σης της χώ­ρας δεν θα τα υ­πο­στη­ρί­ζα­με. Και ε­ξα­κο­λου­θού­με να πι­στεύου­με ό­τι έ­χουν λά­θος προ­σα­να­το­λι­σμό και πε­ριε­χό­με­νο. Όμως, πλέ­ον, η χώ­ρα μας έ­χει συ­γκε­κρι­μέ­νες δα­νεια­κές δε­σμεύ­σεις. Δεν μπο­ρού­με να κι­νού­μα­στε μό­νο με ό,τι μας α­ρέ­σει.

Την πρώ­τη φο­ρά δεν έ­γι­νε κα­μία δια­πραγ­μά­τευ­ση και τη δεύ­τε­ρη φά­νη­κε ό­τι μεί­να­νε πο­λύ λί­γα πε­ρι­θώ­ρια. Το γε­γο­νός ό­τι ε­δώ και τρεις μή­νες στην Ελλά­δα πη­γαί­νει και έρ­χε­ται έ­να πα­κέ­το δε­σμεύ­σεων α­πο­δει­κνύει ό­τι γί­νε­ται μια ση­μα­ντι­κή προ­σπά­θεια. Για τον πυ­ρή­να της βα­σι­κής πο­λι­τι­κής που α­κο­λου­θεί­ται στο μνη­μό­νιο ε­ξα­κο­λου­θού­με να έ­χου­με δια­φω­νία. Έχου­με, ό­μως, μπρο­στά μας και ελ­πί­δα με­τά τη φουρ­τού­να, έ­να λι­μά­νι. Λι­μά­νι, που θα έ­χει στην ά­κρη του την ε­πι­μή­κυν­ση, την πι­θα­νό­τη­τα για α­να­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους και την υιο­θέ­τη­ση της λύ­σης α­γο­ράς κρα­τι­κών ο­μο­λό­γων α­πό την Ε­ΚΤ. Πι­θα­νώς και της α­να­κε­φα­λαιο­ποίη­σης ε­κεί­νων των τρα­πε­ζών σύμ­φω­να με τα πρό­τυ­πα της Ιτα­λίας και της Ισπα­νίας.

-Φα­ντά­ζο­μαι ό­τι δεν δε­σμεύε­σαι ό­τι θα εί­ναι τα τε­λευ­ταία μέ­τρα τα ο­ποία θα πά­ρει η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση…

Εάν δεν εί­ναι, τό­τε, πρώ­τον, υ­πάρ­χει σο­βα­ρό ζή­τη­μα για τη συ­νο­χή της κυ­βέρ­νη­σης. Δεύ­τε­ρον, θέ­λω να ξε­κα­θα­ρί­σω ό­τι ε­μείς με τη ΝΔ και το ΠΑ­ΣΟΚ έ­χου­με με­γά­λες ι­δε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές δια­φο­ρές.

-H ΔΗ­ΜΑΡ στο συ­νέ­δριό της έ­θε­σε δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή α­νά­με­σα στο πα­λαιό, διε­φθαρ­μέ­νο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και στο νέο. Όμως, συμ­μα­χή­σα­τε και μά­λι­στα σε κυ­βερ­νη­τι­κό ε­πί­πε­δο, με αυ­τούς.

Υπάρ­χει ε­ξέ­λι­ξη. ΠΑ­ΣΟΚ και ΝΔ δεν εί­ναι το πα­λιό ΠΑ­ΣΟΚ και ΝΔ. Μπο­ρεί να κου­βα­λά­νε τις α­μαρ­τίες του πα­ρελ­θό­ντος, αλ­λά νο­μί­ζω πως έ­χουν κα­τα­λά­βει τη λο­γι­κή του πε­λα­τεια­κού κρά­τους. Έχουν τι­μω­ρη­θεί για αυ­τό και θέ­λω να πι­στεύω ό­τι έ­χουν α­νοί­ξει έ­ναν και­νού­ριο δρό­μο. Αλλά αυ­τά τα κόμ­μα­τα έ­χου­με στην Ελλά­δα και με αυ­τά θα κά­νου­με χω­ριό. Θα μπο­ρού­σα να σου α­ντι­τεί­νω ό­τι έ­να κομ­μά­τι του πα­λιού, ξέ­ρω ό­τι θα σε πει­ρά­ξει, έ­χει βρει σή­με­ρα κα­τα­φύ­γιο στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Επο­μέ­νως θέ­λω να πω εί­ναι πιο σύν­θε­τες οι α­να­λύ­σεις α­πό τις δια­κρί­σεις που κά­να­με πα­λιά.

-Αν με­τά την α­να­κοί­νω­ση των μέ­τρων δού­με ο­ρι­ζό­ντιες πε­ρι­κο­πές; Πώς θα δι­καιο­λο­γή­σεις την α­να­ντι­στοι­χία προ­ε­κλο­γι­κών υ­πο­σχέ­σεων και ε­φαρ­μο­σμέ­νης πο­λι­τι­κής;

Θα σου ζη­τή­σω να δώ­σεις χρό­νο για­τί το πεί­ρα­μα αυ­τό έ­χει μό­νο τρεις μή­νες. Θα ε­ξα­κο­λου­θή­σου­με να α­γω­νι­ζό­μα­στε προ­κει­μέ­νου να υ­πάρ­ξουν α­να­τρο­πές και αλ­λα­γές των α­σκού­με­νων πο­λι­τι­κών. Εάν δεν υ­πάρ­ξουν αυ­τές θα ε­πα­να­προσ­διο­ρί­σου­με τη θέ­ση μας.

ΔΗΜΑΡ:Να διαλευκανθεί άμεσα η εμπλοκή πολιτικών σε υποθέσεις παράνομου πλουτισμού

Το ζήτημα της εμπλοκής πολιτικών προσώπων σε υποθέσεις παράνομου πλουτισμού πρέπει να διαλευκανθεί πλήρως και χωρίς καμία καθυστέρηση, όσο ψηλά και αν φτάνουν οι υποθέσεις αυτές.

Αυτό τονίζει σε ανακοίνωσή της η ΔΗΜΑΡ και καλεί όλους τους φορείς (εφορίες, τράπεζες κλπ) να συμβάλουν στην περαιτέρω διερεύνηση του ζητήματος.

Ταυτόχρονα καλεί τη Δικαιοσύνη να προβεί άμεσα στις αναγκαίες ενέργειες ώστε να υπάρξει απόδοση ευθυνών.

"Την ώρα που μεγάλα στρώματα της κοινωνίας αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, δεν είναι δυνατό να υπάρχουν υπόνοιες και σκιές στο πολιτικό σύστημα", καταλήγει.

Οι ανομολόγητες προθέσεις της τρόικας

Του Σταυρου Λυγερου , kathimerini.gr

Μπορεί οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι να είχαν άλλα υποσχεθεί προεκλογικά, αλλά είναι σαφές ότι η μερίδα του λέοντος θα προκύψει από τις περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων και από την επιβολή πρόσθετης φορολογίας. Η τρόικα δικαιολογεί την προτίμησή της σ’ αυτού του είδους μέτρα με το επιχείρημα ότι είναι σίγουρης απόδοσης. Αυτή, όμως, είναι λογιστική και όχι οικονομική προσέγγιση. Τα νέα οριζόντια μέτρα, που πλήττουν κυρίως μικρομεσαία στρώματα, θα συρρικνώσουν κι άλλο την αναιμική ενεργό ζήτηση, με αποτέλεσμα την κλιμάκωση της ύφεσης και τον περαιτέρω εγκλωβισμό της ελληνικής οικονομίας στο «σπιράλ θανάτου». Υπενθυμίζουμε ότι μέχρι το τέλος του 2012, το ΑΕΠ θα έχει μειωθεί αθροιστικά σχεδόν κατά 25%! Η κλιμάκωση της ύφεσης θα προκαλέσει μεγάλες αποκλίσεις και στο δημοσιονομικό επίπεδο, λόγω της μείωσης των δημοσίων εσόδων. Επιπροσθέτως, ο πολλαπλασιασμός των οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων εκ των πραγμάτων θα φέρει πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας τυφλής κοινωνικής έκρηξης. Η εμμονή της τρόικας σ’ έναν συνδυασμό αφενός πρόσθετης φορολογίας κι αφετέρου πρόσθετων περικοπών μισθών, ημερομισθίων συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων επιβεβαιώνει τις πραγματικές προσθέσεις της. Για τέτοιου είδους μέτρα βάζει το μαχαίρι στον λαιμό της ελληνικής κυβέρνησης και όχι, π. χ., για την υιοθέτηση ενός αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος, για το οποίο τόσο σωστά λέει η Μέρκελ. Οταν η τρόικα μιλάει για διαρθρωτικές αλλαγές δεν εννοεί την παραγωγική ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα και της πραγματικής οικονομίας. Εννοεί τις μαζικές και άνευ όρων ιδιωτικοποιήσεις και ευρύτερα το ξεπούλημα και όχι την επιβεβλημένη αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου. Η επισήμανση έχει σημασία για τη δημόσια συζήτηση. Μήπως οι δανειστές μας έχουν στόχο να νοικοκυρέψουν και να αξιοποιήσουν τα πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας για να δρομολογήσουν μια ευρωπαϊκού τύπου ανάπτυξη; Ή μήπως επιδιώκουν να τη μετατρέψουν σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το κεφάλαιο, σχεδιάζοντας μία τριτοκοσμικού τύπου ανάπτυξη; Την απάντηση τη δίνουν τα γεγονότα. Η τρικομματική κυβέρνηση προβάλλει σαν μεγάλη επιτυχία τις δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη, εφόσον τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Δεν πρόκειται για αλλαγή θέσης. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι το ύφος. Χωρίς να υποτιμάται η διαφοροποίηση του κλίματος, κρίσιμη σημασία έχουν όχι τόσο οι γενικές δηλώσεις, αλλά οι συγκεκριμένες απαιτήσεις της τρόικας. Οι Τόμσεν, Μαζούχ και Μορς δεν χαράσσουν πολιτική. Είναι υπάλληλοι που ενεργούν με βάση τις εντολές των πολιτικών προϊσταμένων τους. Είναι αντίφαση, λοιπόν, να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι η στάση της Ευρώπης και του ΔΝΤ έχει αλλάξει προς όφελος της Ελλάδας και την ίδια στιγμή να διοχετεύει ότι οι τρεις προαναφερθέντες υποχρέωσαν τον Στουρνάρα να απειλήσει με ναυάγιο τις διαπραγματεύσεις! Η κυβέρνηση επείγεται να οριστικοποιήσει το πακέτο των σχεδόν 12 δισ. Στόχος της είναι μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου να έχει ψηφιστεί (ως ένα άρθρο!) στη Βουλή, ώστε το ελληνικό ζήτημα να εξεταστεί στο Eurogroup της 8ης Οκτωβρίου. Αυτό είναι αναγκαίο όχι μόνο για την καταβολή της δόσης των 31,5 δισ., αλλά και για να μπορεί ο Σαμαράς να θέσει στη σύνοδο κορυφής (18–19 Οκτωβρίου) το αίτημά του για επιμήκυνση. Η στάση της τρόικας προκαλεί πολλά ερωτήματα για τις προθέσεις της. Οι καχύποπτοι υποστηρίζουν ότι πετάει την μπάλα στην κερκίδα για να μη φθάσει το αίτημα για επιμήκυνση στη σύνοδο κορυφής. Ορισμένοι, μάλιστα, συνδέουν αυτή τη στάση με τη μάχη για την προεδρία των ΗΠΑ στις αρχές Νοεμβρίου. Πιο συγκεκριμένα, με την απαίτηση του Ομπάμα να μην προκύψει μέχρι τότε κρίση στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρωζώνη, η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει τη διεθνή οικονομία και κατ’ επέκταση την έκβαση των αμερικανικών εκλογών. Ο τρόπος που διαπραγματεύεται ο Τόμσεν υπαγορεύεται και από τις έντονες αμφιβολίες στο ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Αλλά και το ευρωιερατείο εμφανίζεται μάλλον απρόθυμο να εκταμιεύσει και τα 31,5 δισ, όπως προβλέπεται από τη δανειακή σύμβαση. Ορισμένοι κύκλοι θεωρούν ότι, εάν εκταμιευθεί ολόκληρη η δόση, η Ευρωζώνη θα έχει οριστικά διαβεί τον Ρουβίκωνα όσον αφορά την Ελλάδα. Με άλλα λόγια, θα είναι τόσο εκτεθειμένη στην Ελλάδα, που δεν θα μπορεί να την αφήσει στην τύχη της. Είναι ακριβώς γι’ αυτό που ορισμένοι ηγετικοί κύκλοι της Ευρωζώνης επιδιώκουν η έκθεση της τρόικας να είναι έτσι διατυπωμένη, ώστε να δικαιολογήσει τον τεμαχισμό της δόσης σε υπο–δόσεις. Αυτό που ενδιαφέρει αυτούς τους κύκλους είναι να κρατήσουν σφιχτά τη θηλιά γύρω από τον λαιμό της Αθήνας, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η συντήρηση του κλίματος αβεβαιότητας καταδικάζει την ελληνική οικονομία.

Το μαρτύριο του Παστίτσιου

25/09/2012

του Κώστα Γιαννακίδη , protagon.gr

Η θρησκεία δεν διατηρεί καλές σχέσεις με τη λογική. Ούτε και η λογική με τη θρησκεία. Συχνά η μία ακυρώνει την άλλη. Η λογική ασφυκτιά όταν υπάρχει πίστη και η πίστη ασθενεί συνυπάρχοντας με τη λογική. Στη σύγκρουση αυτή ο νόμος κάνει διακρίσεις. Μπορείς να μηνύσεις αυτόν που προσβάλλει την πίστη σου. Δεν μπορείς να μηνύσεις εκείνον που προσβάλλει τη λογική σου. Η προσβολή των θείων αποτελεί αδίκημα. Η προσβολή της λογικής δεν δύναται καν να στοιχειοθετηθεί. Και επειδή η έννοια της βλασφημίας μπορεί να ανοίξει σαν την αγκάλη της Μεγαλόχαρης, ένας ευσεβής εισαγγελέας έχει τη δυνατότητα να στη φορτώσει στην καμπούρα και να τρέχεις για μερικά χρόνια.
Ένας 27χρονος από την Εύβοια ταλαιπωρείται από αστυνομία και Δικαιοσύνη επειδή διατηρούσε στο Facebook μία σελίδα αφιερωμένη στον «Γέροντα Παστίτσιο». Η στόχευση της σελίδας ήταν εμφανώς σατυρική με αντικείμενο τη δημοφιλία ή, καλύτερα τη λατρεία, προς το πρόσωπο του ιερομόναχου Παϊσιου που απεβίωσε το 1994. Στον Παϊσιο αποδίδεται πλήθος παραινέσεων, προφητειών και παρεμβάσεων, κυρίως απλοϊκής φύσης. Ο λόγος του τροφοδοτεί εκδόσεις βιβλίων και πρωτοσέλιδα του αθηναϊκού Τύπου. Συχνά δε, γίνονται αναφορές σε πράξεις που θεωρούνται θαυματουργές, τελούμενες έπειτα από οράματα με πρωταγωνιστή τον μοναχό. Υπάρχουν δε δημοσιεύματα για θαύματα που πραγματοποιήθηκαν με τη χρήση χώματος από το μνήμα του. Εδώ θα έκανε θαύματα και ένας εισαγγελέας με κριτική διάθεση απέναντι σε εκδόσεις, εκπομπές και θείες παρεμβάσεις. Είναι δυνατόν να μην εντοπίζουν ούτε μία απόπειρα εξαπάτησης των αφελών; Αλλά και η Δικαιοσύνη με το Ευαγγέλιο κάνει τη δουλειά της. Αν μάλιστα εσείς φτιάξετε μία σελίδα μέσω της οποίας θα ισχυρίζεστε ότι ο λόγος του Παϊσιου στοιχειοθετείται από απλοϊκές σκέψεις που χρησιμοποιούνται από κοινούς απατεώνες, το πιθανότερο είναι να σας μαζέψουν.
Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι μία δυτική χώρα στην οποία έγινε άρση τηλεπικοινωνιακού απορρήτου για προσβολή των θείων. Σημειώνεται και ευκρινώς στην ανακοίνωση που εξεδόθη από την αστυνομία μετά τη μεγάλη επιτυχία: «H Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος συνέλαβε 27χρονο ημεδαπό για κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκευμάτων, μέσω του Facebook. Ο 27χρονος διαχειριζόταν σελίδα στο Facebook με βλάσφημο και υβριστικό περιεχόμενο για το Γέροντα Παΐσιο και τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.» Υπέροχη δεν είναι; Λείπει μόνο μία επικήρυξη από τον κ. Δένδια, στα βήματα του Πακιστανού υπουργού που προσφέρει 100.000 δολάρια για τον ηλίθιο που γύρισε το σκουπίδι με τον Μωάμεθ.
Βέβαια εδώ θα μπορούσε κάποιος να απευθυνθεί στις αρχές και να ρωτήσει πότε και πώς υπερβαίνει ένας βλάσφημος το όριο της ανοχής. Ποιο είναι το κριτήριο; Η αντίδραση της Χρυσής Αυγής; Ποια θρησκευτική αισθητική ορίζει το μέτρο; Προσμετράται ο όγκος των καταγγελιών ή η δημοφιλία της ιερής μορφής που πλήττεται από το βλάσφημο έργο; Σημειώνω δε, ότι ο Παϊσιος ούτε άγιος είναι, ούτε μνημονεύεται από την Εκκλησία ως μία ιδιαίτερη μορφή της πίστης. Όπως και να έχει, δεν θα έβγαινε άκρη. Θα συζητούσαμε από διαφορετική αφετηρία και διαφορετική δεκαετία. Όσο το αναχρονιστικό νομικό πλαίσιο παραμένει σε ισχύ, η λογική θα υποχωρεί έναντι της πίστης και η ελευθερία της έκφρασης θα υφίσταται αυθαίρετους περιορισμούς.
Όμως ένα κοσμικό, δυτικό κράτος οφείλει να αντιμετωπίζει τη θρησκεία ως ιδέα. Και οι δημόσιες ιδέες δέχονται κριτική, σάτυρα, απαξίωση και καταξίωση, εξευτελισμό και λατρεία. Υποτίθεται ότι καταργήσαμε το πανεπιστημιακό άσυλο επειδή η ελευθερία της έκφρασης είναι ένα αδιαπραγμάτευτο αγαθό. Ισχύει, αρκεί να μην εμπαίζεις τον Παϊσιο. Στη συνέχεια θα προστεθούν και άλλα.
Μόλις έγινε γνωστή η σύλληψη του «Παστίτσιου», οι καινούργιες σελίδες στο Facebook εμφανίστηκαν όπως τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Ο Παστίτσιος αναστήθηκε σε πέντε-έξι από αυτές. Εμφανίστηκε ο Παρίσιος και μία σειρά από γέροντες που, πιθανότατα, έχουν έδρα στο εξωτερικό. Τι θα κάνουν οι αρχές; Θα αρχίσουν αλληλογραφία με την Ιντερπόλ για τις βλάσφημες σελίδες που προσβάλλουν τον Παϊσιο και την Ορθοδοξία; Πώς θα αντιμετωπίσουν το πολλαπλό σοκ που υφίσταται το χριστεπώνυμο πλήθος; Υποθέτω με μέτρα. Με αποφασιστικά μέτρα. Διότι όπως μου είπε ένας μαθητής του Παστίτσιου, ο γέροντας έλεγε ότι η καλή η μπεσαμέλ δένει μόνο με χειροπέδες.

«Φωτιά» για τον Μωάμεθ – Η θρησκεία πρέπει να υπακούει στη Δημοκρατία

Γράφει: Τάσος Παππάς

   Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012 , aixmi.gr

Το γελοίο φιλμ για τον Μωάμεθ, καθώς και τα σκίτσα [παλιότερα και εσχάτως] που δημοσιεύθηκαν σε ευρωπαϊκές εφημερίδες και είχαν στόχο τον Προφήτη του Ισλάμ, κυρίως όμως οι βίαιες αντιδράσεις των μουσουλμανικών πληθυσμών σε διάφορα μέρη του κόσμου, θέτουν ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα των ορίων στην άσκηση ενός δικαιώματος. Να πούμε εδώ ότι το μονοπώλιο στο φανατισμό δεν το έχουν οι φονταμενταλιστές του Ισλάμ.
Επιδόσεις σ’ αυτό το «άθλημα» έχουν να επιδείξουν και ο καθολικισμός στο παρελθόν [Ιερά Εξέταση] και ο εβραϊσμός, αλλά και η Ορθοδοξία [δεν πρέπει να ξεχνάμε το ανάθεμα στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τους αφορισμούς του Καζαντζάκη και του Λασκαράτου και τη συμπεριφορά του αρχιεπίσκοπου-κεραυνού την περίοδο της σύγκρουσης για τις αστυνομικές ταυτότητες]. Μ’ άλλα λόγια, οι θρησκείες μπορεί να μετατραπούν σε δρεπανηφόρα άρματα, αν, όσοι μιλούν στ’ όνομα τους, αντί να προτάσσουν το παρηγορητικό και λυσιμέριμνο μήνυμά τους, εμφανίζονται ως αυθεντικοί ερμηνευτές των ιδρυτικών κειμένων, στιγματίζοντας τους «αιρετικούς» και καταδιώκοντας τους απίστους.
Οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας ανακάλυψαν πίσω από το φιλμ και τα σκίτσα για τον Μωάμεθ τη δράση των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης. Υποστηρίζουν ότι πρόκειται για εσκεμμένες επιλογές, προκειμένου να  δικαιωθεί η σύλληψη του Σ. Χάντιγκτον για τη «σύγκρουση των πολιτισμών», να αποδειχθεί δηλαδή ότι δεν είναι δυνατή στο πλαίσιο μιας κοινωνίας  η ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών. Ωστόσο, αν αφήσουμε κατά μέρος αυτές τις θεωρίες, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η συζήτηση για τις ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα και το πώς αυτά πρέπει να εφαρμόζονται  παραμένει ανοικτή, αφού διατυπώνονται εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Τα  ερωτήματα είναι πολλά. Για παράδειγμα:
1] Υπάρχουν όρια στην ελευθερία της έκφρασης;
2] Οι σύγχρονες κοινωνίες είναι πολυπολιτισμικές. Ωστόσο  ό,τι μια ομάδα θεωρεί θεμελιακό στοιχείο της παράδοσής της μπορεί να  παραβιάζει τους κανόνες ενός κράτους δικαίου. Τι υπερισχύει σ’ αυτήν περίπτωση;
3] Στο όνομα της ανοχής και του σεβασμού της διαφορετικότητας, και για να μην διαταραχθεί η ομαλή συμβίωση των ανθρώπων, πρέπει να δεχθούμε εκπτώσεις στην άσκηση των δικαιωμάτων;
4] Ο κατευνασμός είναι η ενδεδειγμένη πρακτική ή θα ενθαρρύνει την ανάπτυξη σκοταδιστικών αντιλήψεων;
5] Η συνθηκολόγηση απέναντι στην απειλή της βίας μήπως στείλει λάθος σήμα στους θιασώτες των ιερών πολέμων και της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας;
6] Η θρησκεία, ή όποια θρησκεία, είναι υπεράνω κριτικής;
Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Ο Τζον Στίουαρτ Μιλ που οραματίστηκε μια κοινωνία όπου θα κυριαρχούν η διαφοροποίηση, η αντιπαράθεση, η ελευθερία της γνώμης και ο ανοιχτός διάλογος, έλεγε ότι «ακόμη και οι γνώμες χάνουν την ασυλία τους, όταν οι συνθήκες μέσα στις οποίες εκφράζονται είναι τέτοιες ώστε η έκφραση τους να συνιστά με θετικό τρόπο υποδαύλιση μιας επιζήμιας πράξης».
Από την άλλη πλευρά, ο φιλόσοφος του Δικαίου Ρόναλντ Ντουόρκιν επισημαίνει πώς «σε μια Δημοκρατία κανείς, ανεξάρτητα από το πόσο ισχυρός ή αδύναμος είναι, δεν μπορεί να έχει το δικαίωμα να μην προσβάλλεται. Η θρησκεία θα πρέπει να είναι εκείνη που θα υπακούει στις αρχές της Δημοκρατίας και όχι το αντίστροφο. Καμιά θρησκεία δεν μπορεί να νομοθετεί για το τι μπορεί να σκιτσάρει ή να μη σκιτσάρει κανείς. Κανενός οι θρησκευτικές πεποιθήσεις δεν μπορούν να υπερισχύουν των ελευθεριών οι οποίες καθιστούν δυνατή τη Δημοκρατία».
Προφανώς το ζήτημα είναι τεράστιο και δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί στα όρια ενός σημειώματος. Αν μπορούσε ο διάλογος να γίνει σ’ αυτό το επίπεδο θα ήταν εποικοδομητικός. Μπορεί; Δύσκολο.

Αποχαιρετισμός ενός Ρηγά στον Σαντιάγκο Καρίγιο

Γιάννης Καλογήρου, 25/09/2012 , metarithmisi.gr

---

«Ξένος από δογματισμό, νηφάλιος, σοβαρός, χωρίς φανατισμούς, μυαλό λαγαρό, έξοχος μελετητής των κοινωνικών και παγκοσμίων προβλημάτων, ο Σαντιάγκο Καρίγιο είναι ένας από τους αληθινούς οδηγούς της εποχής μας», σημείωνε το ’74 ο Ηλίας Ηλιού προλογίζοντας την ελληνική έκδοση -σε μετάφραση του Λάκη Προγκίδη- του βιβλίου τού τότε ΓΓ του ΚΚ Ισπανίας, Προβλήματα του σοσιαλισμού σήμερα.

Ο Ηλίας Ηλιού, ένας από τους σημαντικότερους διανοητές και πολιτικούς της ελληνικής Αριστεράς, είχε ήδη αναφερθεί στην προβληματική του Σαντιάγκο Καρίγιο πολύ νωρίτερα, τον Μάη του 1965, στο κλείσιμο της ιστορικής ομιλίας του στο «Κεντρικό» για τον προσδιορισμό των πολιτικών στόχων και τις διαρθρωτικές αλλαγές, στο πλαίσιο της Α΄ Εβδομάδας Σύγχρονης Σκέψης, που είχαν οργανώσει ο Μίμης Δεσποτίδης και οι εκδόσεις Θεμέλιο. Ο Ηλιού συνάντησε στον Καρίγιο την αντανάκλαση των δικών του σκέψεων και ανησυχιών και διεξοδικά παρουσίασε την έμφαση που απέδιδε ο Ισπανός κομμουνιστής στην «καλή γνώση της κατάστασης». Στον πρόλογό του, ο Ηλιού σημείωνε συγκεκριμένα πως «Για να ’ναι κάποιος αποτελεσματικός στην προσπάθεια να μεταβάλλει μια κατάσταση, πρέπει να τη γνωρίσει, να παρακολουθεί τις μεταβολές της χωρίς να αιχμαλωτίζεται από προκατασκευασμένες ιδέες. Στην επανεξέταση πρέπει να προχωρεί με φρεσκάδα μυαλού, αδέσμευτος από παρωπίδες, με εντιμότητα και οξυδερκή ειλικρίνεια, παρατηρώντας την κατάσταση κατάματα… Κυρίως, πρέπει να αποφύγει να γίνεται σκλάβος στόχων, συνθημάτων και δράσεων που έχει επεξεργαστεί και οργανώσει από καιρό, στη βάση προγενέστερων και παρωχημένων εκτιμήσεων.»

Ο Σαντιάγκο Καρίγιο, για το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς υπήρξε μια εμβληματική μορφή -που ξεχώρισε στους «συναρπαστικούς καιρούς του σύντομου 20ου αιώνα» και που χάθηκε τη βδομάδα που πέρασε. Οι ιδέες του, που γοήτευσαν τον Ηλία Ηλιού, ήταν οι ίδιες που γονιμοποιούνταν σε όλη την ευρωπαϊκή ανανεωτική αριστερά -στην Ιταλία, την Ισπανία, στην Ελλάδα στο (τότε) ΚΚΕ Εσωτερικού και αλλού. Η δημοκρατία ως καθολική αξία, το ομοούσιον δημοκρατίας, ελευθερίας και σοσιαλισμού, ο δημοκρατικός δρόμος προς το σοσιαλισμό, «η πλατειά συμφωνία των δημοκρατικών δυνάμεων», η «πάλη των ιδεών μέσα στην πλουραλιστική σοσιαλιστική κοινωνία», ο σταθερός ευρωπαϊκός προσανατολισμός, η αυτονομία του εργατικού κινήματος και των μαζικών κινημάτων, η ανάγκη για ενότητα στο πλαίσιο των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων να χτίζεται πάνω στην πολλαπλότητα και την ποικιλία», η επισήμανση πως «στον σοσιαλισμό πρέπει να αναλύουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας, ώστε προχωρώντας να τα διορθώνουμε», «η αποφυγή μιας μορφής αποξένωσης ή αλλοτρίωσης που συνίσταται στην αντιπαράθεση της αυθεντίας στην επιστημονική μέθοδο, δηλαδή στην παρατήρηση και στην έρευνα» ήταν παιδιά της ίδιας μήτρας, ήταν αρχές που διαμορφώθηκαν στην ανάπτυξη των ίδιων προβληματισμών, ήταν η κρέμα που γέννησε ο βρασμός της κριτικής σκέψης και της κοινωνικής ευαισθησίας έντιμων και συνεπών αγωνιστών.

Σχεδόν αιωνόβιος πέθανε την περασμένη βδομάδα στη Μαδρίτη ο Σαντιάγκο Καρίγιο, ένας από τους σημαντικότερους ισπανούς πολιτικούς και ηγέτες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ήταν ένας από τους τελευταίους επιζώντες πολιτικούς που πήραν ενεργό μέρος -στην πλευρά των δημοκρατικών- στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936-39), υπήρξε ο μακροβιότερος Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ. Ισπανίας (1960-1982), διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στον αγώνα κατά της (σχεδόν) σαραντάχρονης δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο, ήταν από τους ιδρυτικούς πατέρες του Ευρωκομμουνισμού και πρόσωπο-κλειδί στη δύσκολη μετάβαση (που στην Ισπανία δεν ήταν στιγμιαία) από τη δικτατορία στη δημοκρατία, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970.

Ο Καρίγιο έζησε μια κυριολεκτικά συναρπαστική και σκληρή ζωή σε μια πολύ οδυνηρή εποχή -για τον ίδιο, την Ισπανία και τον κόσμο. Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1915, στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στην πόλη Χιχόν, στη βορειοδυτική πλευρά της «ουδέτερης» τότε Ισπανίας. Ξεκίνησε την πολιτική του δράση στα 13 του στη Μαδρίτη, έγινε γραμματέας της Σοσιαλιστικής Νεολαίας στα 18 του, στα 19 του φυλακίστηκε για ενάμιση χρόνο για τη συμμετοχή του στην αποτυχημένη εξέγερση του Οκτώβρη του 1934, που οργανώθηκε από τον Λάργκο Καμπαλιέρο -ηγέτη της αριστερής πτέρυγας του PSOE (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Ισπανίας)- και είχε αριστερίστικο προσανατολισμό και σχεδιάστηκε αγνοώντας άλλες εργατικές και δημοκρατικές δυνάμεις. Έζησε τη χαρά της νίκης του Λαϊκού Μετώπου τον Φεβρουάριο του 1936, που οδήγησε και στην αποφυλάκισή του μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους. Βγαίνοντας από τη φυλακή, ο Καρίγιο πρωτοστάτησε στην ενοποίηση της σοσιαλιστικής με την κομμουνιστική νεολαία, αλλά πολύ γρήγορα, τον Ιούλιο του ιδίου χρόνου, ξέσπασε η ανταρσία της ισπανικής λεγεώνας (με ηγέτη τον Φράνκο) στο Μαρόκο. Ο Καρίγιο πήρε ενεργό μέρος στο πλευρό της νόμιμης εκλεγμένης κυβέρνησης, σε έναν ανηλεή τριετή εμφύλιο πόλεμο, που κατέληξε στην ήττα των δημοκρατικών και την εγκαθίδρυση μιας πολύ σκληρής και μακρόχρονης δικτατορίας. Έτσι, ο Καρίγιο αναγκάστηκε να ζήσει εξόριστος και σε διάφορες μορφές παρανομίας επί 37 χρόνια.

Με το τέλος του ισπανικού εμφυλίου, αρχικά πήγε στη Γαλλία, στη συνέχεια στη Μόσχα στην Τρίτη Διεθνή και έως το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δούλεψε ως εκπρόσωπος της Διεθνούς στην Κούβα, το Μεξικό, την Πορτογαλία και την Αλγερία. Το 1944 γύρισε στη Γαλλία, πιστεύοντας ότι ύστερα από την ήττα του φασισμού στην Ευρώπη, ήρθε η ώρα και για το τέλος του φρανκισμού - θα τον ανέτρεπαν στρατιωτικά με τη βοήθεια των συμμάχων. Μετά από μια μακρά περίοδο προσανατολισμού στην ιδέα της ένοπλης εξέγερσης για την ανατροπή του φρανκικού καθεστώτος, το 1948, μαζί με τη Ντολόρες Ιμπαρούρι (τη θρυλική Πασιονάρια), συναντούν τον Στάλιν στη Μόσχα, ο οποίος τους προτείνει έμμεσα να εγκαταλείψουν την οργάνωση αντάρτικου και τους προτρέπει να ασχοληθούν με τη μαζική δουλειά, ακόμη και μέσα στα φασιστικά συνδικάτα. Η ίδια η εξελισσόμενη ισπανική πραγματικότητα, παρά τις αγκυλώσεις και τις ιδεολογικές εμμονές που ήταν ακόμη ισχυρές στις γραμμές του – και οδήγησαν σε σκληρές εσωκομματικές συγκρούσεις, αλλά και σε κατά καιρούς αναδιπλώσεις - ώθησε το ΚΚ Ισπανίας στη δύσκολη και σταδιακή προσαρμογή του στη νέα ισπανική πραγματικότητα, στην εγκατάλειψη της ένοπλης πάλης και στην υιοθέτηση μιας πορείας που θα στηριζόταν στους μαζικούς δημοκρατικούς αγώνες και στην πολιτική συνεννόηση των αντιδικτατορικών δυνάμεων.

Με την ανάληψη της ηγεσίας του ΚΚ Ισπανίας, ο Καρίγιο συμβάλλει στη σταδιακή εξέλιξη του Κόμματος - στο άνοιγμά του προς τις νέες δυνάμεις της εργασίας, της διανόησης, της κουλτούρας και των μεσαίων στρωμάτων που αναδύονταν στην ισπανική κοινωνία ως αποτέλεσμα της οικονομικής μεγέθυνσης και ανόδου της δεκαετίας του 1960- που μετέτρεψε την «αγροτική Ισπανία του ’30» στη «βιομηχανική Ισπανία του ’60». Ο μετασχηματισμός αυτός ενέτεινε τις αντιθέσεις μεταξύ των δομών του φρανκικού καθεστώτος και των συνδεδεμένων με αυτό δυνάμεων, με τις ανάγκες, τις απαιτήσεις και τις επιδιώξεις των κοινωνικών δυνάμεων που αναδεικνύονταν στη νέα εποχή. Στο περιβάλλον αυτό, ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συνεισφορά του ΚΚ Ισπανίας υπό την ηγεσία του Καρίγιο, στη δημιουργία και ανάπτυξη του νέου κινήματος των εργατικών επιτροπών, στο οποίο πρωτοστάτησε ο κομμουνιστής συνδικαλιστής ηγέτης Μαρθελίνο Καμάτσο. Όμως, η σταδιακή αυτή μετεξέλιξη του Ισπανικού ΚΚ, πέρασε όλες τις περιπέτειες, τα πάνω και τα κάτω, τις αντιφάσεις και τις μετατοπίσεις, αλλά και τις σκληρές συγκρούσεις στο πλαίσιο του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Είναι χαρακτηριστική η διαγραφή ηγετικών και δοκιμασμένων στελεχών -όπως ο Χόρχε Σεμπρούν και ο Φερνάντο Κλαουντίν- που διέγνωσαν αυτές τις αλλαγές της ισπανικής οικονομίας και κοινωνίας πιο έγκαιρα από την επίσημη υιοθέτησή τους στη συνέχεια.

Στο πολιτικό επίπεδο, ο Καρίγιο επεδίωξε να οικοδομήσει μιαν ευρύτερη συμμαχία -με στόχο την ανατροπή της δικτατορίας μέσω της διαμόρφωσης μιας ενδογενούς δυναμικής, που θα οδηγούσε στην ανάπτυξη ενός μαζικού δημοκρατικού κινήματος, στη συνεννόηση των αντιφρανκικών πολιτικών δυνάμεων και τελικά, μέσω μιας γενικής πολιτικής απεργίας, στην κατάρρευση του φρανκικού καθεστώτος. Στην πορεία αυτή, ο αγώνας για τη δημοκρατία και την ελευθερία στην Ισπανία και η πολιτική των πιο πλατειών συμμαχιών κατά της δικτατορίας (που σχηματοποιήθηκε αργότερα στο «Σύμφωνο για την ελευθερία»), ερχόταν σε σύγκρουση με την υπεράσπιση και την αποδοχή των «καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού». Έτσι, στο πλαίσιο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ο Καρίγιο σταδιακά απομακρύνεται από τη σοβιετική επιρροή και από τη φήμη που παλαιότερα είχε το ΚΚ Ισπανίας ως ιδιαίτερα φιλοσοβιετικό κόμμα. Έτσι, υποδέχεται με ενθουσιασμό τη νέα πορεία του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας και του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ και αντιδρά έντονα, καταδικάζει με τον πιο καθαρό τρόπο τον Αύγουστο του 1968 τη σοβιετική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία και την κατάπνιξη της Άνοιξης της Πράγας. Στο πλαίσιο αυτής της διαδρομής, ο Καρίγιο απέχει -γεγονός πρωτοφανές για ΓΓ Κομμουνιστικού Κόμματος- τον Φεβρουάριο του 1976, από το 25ο Συνέδριο του Σοβιετικού ΚΚ στη Μόσχα. Λίγους μήνες μετά, τον Ιούνιο του 1976, δηλώνει στην Πανευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη των ΚΚ, τον Ιούνιο του 1976, στο Ανατολικό Βερολίνο: «Η Μόσχα υπήρξε κάποτε η Ρώμη μας, αλλά τώρα πια δεν είναι». Έτσι, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις και τις αντίστοιχες ιδεολογικές και προγραμματικές επεξεργασίες σε άλλα ΚΚ και ιδίως στο Ιταλικό, συνδιαμορφώνει το ρεύμα του Ευρωκομμουνισμού (με το οποίο συμπορεύθηκε στη χώρα μας το ΚΚΕ εσωτερικού), που συμβολικά καταγράφεται με τη συνάντηση των ηγετών των ΚΚ Ιταλίας, Γαλλία και Ισπανίας (Μπερλιγκουέρ, Μαρσαί και Καρίγιο) στη Μαδρίτη, στις 2 Μαρτίου του 1977. Στο βιβλίο του, Ευρωκομμουνισμός και Κράτος, την ίδια χρονιά, που συναντάει τη σφοδρή αντίδραση της σοβιετικής ηγεσίας, ο Καρίγιο επιχειρεί να συστηματοποιήσει την κριτική του πέρα από τον έως τότε χαρακτηρισμό του «πρωτόγονου σοσιαλισμού» που αποδίδει στις κοινωνίες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», στην ίδια τη φύση του σοβιετικού συστήματος.

Ο ευρωκομμουνισμός, αν και μετά το 1989 έκλεισε και αυτός τον κύκλο του ως πολιτικό εγχείρημα, έσωσε την τιμή της ιστορικής Κομμουνιστικής Αριστεράς. Παράλληλα, ο Δυτικός Μαρξισμός και οι θεωρητικές και πολιτικές αναζητήσεις κυρίως του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, εμπλούτισαν τον διάλογο και την ανάπτυξη των αριστερών και μαρξιστικών ιδεών και ανανέωσαν τον προγραμματική συζήτηση στο πλαίσιο της ευρύτερης Αριστεράς, αλλά και την αναζήτηση προοδευτικών πολιτικών, ιδίως στην Ευρώπη.

Στην Ισπανία, ο Καρίγιο αξιώθηκε να ζήσει ως πρωταγωνιστής τις μεγάλες ώρες της μετάβασης στη δημοκρατία. Λίγο καιρό πριν και ενώ πλησίαζε η μεγάλη ώρα, ο Καρίγιο έλεγε στο βιβλίο του Αύριο η Ισπανία (εκδόσεις Θεμέλιο, μετάφραση του Φίλιππου Ηλιού): «Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, η μόνη πικρία μου είναι ότι δεν μπορώ να έχω στο πλευρό μου, για να παρασταθούν στο θρίαμβο της ελευθερίας, όλους τους φίλους και τους συντρόφους μου που έπεσαν στον αγώνα.»

Κατά γενική παραδοχή, η ηγετική παρουσία και η πολιτική ικανότητα του Καρίγιο και η στρατηγική και η δράση του ΚΚ Ισπανίας, ήταν καθοριστικές στη διασφάλιση μιας ομαλής εξέλιξης προς ένα δημοκρατικό σύστημα, με την επικράτηση ενός κλίματος εποικοδομητικού διαλόγου μεταξύ των αντίπαλων πολιτικών δυνάμεων, μιας διαδικασίας επούλωσης των πληγών του εμφυλίου και μιας εθνικής προγραμματικής οικονομικής και κοινωνικής συμφωνίας, που αποκρυσταλλώθηκε με το σύμφωνο της Μονκλόα, τον Οκτώβριο του 1977. Πέρα όμως από τις πολιτικές θέσεις και πρωτοβουλίες του, ο Καρίγιο έδωσε ένα ακόμη δείγμα της γενναιότητάς του και της στάσης του ως πολιτικού ηγέτη, όταν στη διάρκεια της εισβολής του συνταγματάρχη Τεχέρο, μαζί με στρατιωτικούς και παραστρατιωτικούς, στην Ισπανική Βουλή στις 23 Φεβρουαρίου του 1981, αρνήθηκε να υπακούσει στις διαταγές των επίδοξων πραξικοπηματιών και παρέμεινε στη θέση του, όπως και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Σουάρεθ και ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης στρατηγός Μελάδο. Η στιγμή αυτή αποτελεί και το θέμα ενός από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του Javier Cercas- που ήταν μόλις 13 ετών όταν πέθανε ο Φράνκο, το 1975 -υπό τον τίτλο Η Ανατομία μιας στιγμής. Κατά τον συγγραφέα, «Η πραγματική ισπανική δημοκρατία, ξεκίνησε τη στιγμή που οι τρεις αυτοί πολιτικοί αποφάσισαν να σταθούν όρθιοι, ρισκάροντας τη ζωή τους». Ο ίδιος υποστηρίζει ότι αν και η γενιά του έκρινε τη συγκεκριμένη μετάβαση με καχυποψία, τώρα ο ίδιος την θεωρεί, «…ό,τι καλύτερο έγινε στην Ισπανία στη διάρκεια των τριών τελευταίων αιώνων. Η γενιά μου θεωρούσε αυτή τη μετάβαση σκουπίδια. Αλλά τελικώς ο πατέρας μου, μού παρέδωσε μια καλύτερη χώρα για να ζήσω από αυτήν που θα αφήσω στο γιό μου».

Όμως, αυτή η θεμελιώδης πολιτική συνεισφορά του ΚΚ Ισπανίας, όπως και αλλού, δεν μεταφράστηκε σε αντίστοιχη πολιτική επιρροή. Κατά τον Κλαουντίν, «Ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν σημαντικά στην περιορισμένη εκλογική απήχηση του ΚΚ Ισπανίας, παρά τη μεγάλη του συνεισφορά στον παράνομο αγώνα κατά της δικτατορίας, ήταν ότι για μεγάλα λαϊκά στρώματα η εικόνα του κόμματος εξακολουθούσε να είναι υπερβολικά συνδεδεμένη με τις ανατολικές δικτατορίες, παρά την κριτική στάση που είχε κρατήσει το ΚΚ Ισπανίας μετά το 1968 σε ορισμένες τους πλευρές». Ακόμη χειρότερα, η επιρροή του ΚΚ Ισπανίας συρρικνώθηκε στις εκλογές του 1982, που αποτέλεσαν τον ιστορικό εκλογικό θρίαμβο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE) του Φελίπε Γκονζάλες, κατ’ αναλογία με αντίστοιχες εξελίξεις στη δεκαετία του 1980, στη Νότια Ευρώπη.

Ο Σαντιάγκο Καρίγιο παραιτήθηκε και στην πορεία απομακρύνθηκε, δημιουργώντας μια μικρή κίνηση, η οποία το 1991 συγχωνεύθηκε με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ενώ ο ίδιος αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική.

Στα τέλη του βίου του, ο Καρίγιο, που «στη ζωή του τα είδε όλα», πρόλαβε να δει και μια δεύτερη μεγάλη οικονομική κρίση, από αυτές που χαρακτηρίζονται μοναδικές στη ζωή ενός ανθρώπου. Μετά την κρίση του 1929, είδε και την κρίση του 2008. Το 2010, στα 95 του, ο Καρίγιο, στην τελευταία ίσως συνέντευξή του στους Times της Νέας Υόρκης, προειδοποιούσε ότι «Η κατάσταση είναι πολύ κρίσιμη…» και ότι «Η ισπανική κυβέρνηση Θαπατέρο έπρεπε να αντιδράσει πιο έγκαιρα, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να κάνει τώρα πολλά περισσότερα και άμεσα. Η ιδέα ότι τώρα πρέπει να μειωθεί το κοινωνικό κράτος, γίνεται όλο και σκληρότερη για να γίνει αποδεκτή από το λαό». Και προσέθετε: «Μπορούμε, ακόμη, να αποφύγουμε μια μείζονα κοινωνική ρήξη, αλλά μόνον αν δεν αφεθεί η κρίση να βαθύνει και να διατηρηθεί άσκοπα για μακρό χρονικό διάστημα, επειδή τότε τα πράγματα θα πάρουν μια πολύ δυσάρεστη τροπή». Ταυτόχρονα, ο Καρίγιο επεσήμαινε ότι «Η χώρα είναι πιο πολωμένη από ό,τι ήταν δύο δεκαετίες πριν και πιστεύω ότι η Εκκλησία φέρει ευθύνες για την εξέλιξη αυτή». Και κατέληγε: «Αν η μοναδική εναλλακτική στον Θαπατέρο είναι ο Ραχόϊ, τότε αυτό θα ήταν ένα πολύ πικρό χάπι για να το καταπιούν οι προοδευτικές δυνάμεις αυτής της χώρας».

Ο Γιάννης Καλογήρου είναι καθηγητής ΕΜΠ.