Τρίτη 17 Ιουλίου 2012


Από την «κοσμοχαλασιά» στην Ελλάδα που ανθίζει…

«Όταν καταργήθηκε η μία και μοναδική ώρα τηλεοπτικής εκπομπής, ο μπαμπάς δεν ξανασηκώθηκε από το κρεβάτι. Κοιμόταν όλη μέρα, κρατώντας το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Δεν ήθελε να το αφήσει. Ο γιατρός είπε ότι ήταν σε ημικωματώδη κατάσταση. Με το ίδιο σύνδρομο μεταφέρθηκαν και άλλοι στο νοσοκομείο. Οι γιατροί είπαν ότι πρόκειται για παθιασμένους τηλεθεατές, που πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους μπροστά στην τηλεόραση και με το που διακόπηκαν οι εκπομπές άρχισαν να πέφτουν σε εγκεφαλική υπολειτουργία, λες και έβλεπαν στα όνειρά τους μια δική τους τηλεόραση.
Το συμβούλιο των γιατρών αποφάσισε να γίνεται ένα είδος ευθανασίας στους ασθενείς που είχαν μείνει φυτά. Τους έβλεπα στο θάλαμο του πατέρα μου. Έμοιαζαν σα να ήθελαν να μου πουν από τα βάθη της ηρεμίας τους κάτι –είμαστε καλά– είμαστε μόνο αυτό, από την ύλη που είναι φτιαγμένη η τηλεόραση.
Οι γιατροί μου ζήτησαν τα τηλεκοντρόλ και άρχισαν να πατούν τα κουμπιά έναρξης και λήξης. Οι ασθενείς σταματούσαν να αναπνέουν μισή ώρα μετά».
Νιώσατε ένα δυνατό σοκ; Και ‘γω. Όχι μόνο από αυτό το κομμάτι, που το αναφέρω ενδεικτικά γιατί πιάνει το σφυγμό των ανθρώπων της τηλεόρασης και αποτυπώνει τους μύχιους φόβους τους, ότι θα φθάσει η μέρα που οι ελληνικοί σταθμοί θα δείχνουν όλοι χιόνια, όπως σήμερα ο Αlter. Αλλά από ολόκληρο το βιβλίο του Πέντρο Μαιράλ «Η χρονιά της ερήμου», που αναφέρεται με στοιχεία μυθοπλασίας στην τρομακτική κρίση της Αργεντινής.
Ανεργία, συσσίτια, βαρβαρότητα, κατάντια του ανθρώπινου είδους, εμφύλιος σπαραγμός. Η βασική ηρωίδα από γραμματέας σε σούπερ ντούπερ χρηματιστηριακή εταιρία, γίνεται πόρνη και για να επιβιώσει μέσα στο χάος της βιβλικής καταστροφής και στο τέλος καταφεύγει στις φυλές της προκολομβιανής περιόδου…
«Θα ζούμε στις σπηλιές», που λέει συχνά και ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος στις συσκέψεις… Σαν να έχει διαβάσει το βιβλίο… Μπορεί κιόλας…
Όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα, μου γεννήθηκαν δύο σκέψεις. Η πρώτη έχει να κάνει με τις λάθος επιλογές μου στα βιβλία. Γιατί πρέπει να κόβω φλέβες και να νιώθω σφίξιμο στο στομάχι, ούσα αραχτή στην ξαπλώστρα της παραλίας; Και πέρυσι στην ξαπλώστρα είχα διαβάσει το «δόγμα του σοκ» και είχα προετοιμαστεί για το χειρότερο σενάριο για μισθούς, συντάξεις και φόρους -όπερ και εγένετο…
Η δεύτερη σκέψη έχει να κάνει με τους κακούς οιωνούς της επικαιρότητας. Δεν υπήρχε περίπτωση να «χαλαρώσει» το Μνημόνιο παρά τις προεκλογικές αερολογίες.
Ο Στουρνάρας ασπάζεται την προτεσταντική αυστηρότητα των δανειστών, οι οποίοι ήδη ετοίμασαν για απόβαση τη νέα «κοσμοχαλασιά», όπως είχε βαπτιστεί το Μνημόνιο στο βιβλίο του Μαιράλ.
Τα νέα ραβασάκια του ΕΤΑΚ θα μας επισκεφθούν αφού δεν θα συλληφθεί ποτέ η εισφοροδιαφυγή.
Φτωχύναμε, φαρδύναμε, τα όνειρα κοντύναμε κι απόδειξη δεν πήραμε... Συνεχίζω να κάνω ευγενική φασαρία σε γιατρούς, ηλεκτρολόγους και συνεργεία αυτοκινήτων που δε μου δίνουν αποδείξεις, αλλά κάποια στιγμή θα ξεχάσω την καλή μου ανατροφή όταν επιστήμων άνθρωπος μου λέει κουλαμάρες του στυλ «Η Μαρία, η βοηθός πήρε το μπλοκάκι σπίτι της».
Η κατάρρευση των εσόδων θα σημάνει αυτόματα μείωση δαπανών και παροχών, χάος, εγκληματικότητα και κοινωνική ένταση.
Αυτή είναι η Ελλάδα που ανθίζει; Πάντως, καταφέραμε να προκαλέσουμε ρίγη συγκίνησης στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που παρακολούθησε το ντοκυμαντέρ του αυστριακού σκηνοθέτη Φάμπιαν Έντερ για την «Ελλάδα που ανθίζει» γεμάτο ήλιο, θάλασσα, ελιές, γιαγιάδες του αγροτοτουρισμού και νέους που φλέγονται από όνειρα σ’ ένα περιβάλλον που βυθίζεται στην ανασφάλεια…
Θετική κίνηση, αν και ο Σταύρος Θεοδωράκης θα το ‘κανε καλύτερο το ταινιάκι… αν γυρνούσε επί ένα χρόνο στην Κρήτη…
Και γίνεται ακόμα πιο θετική όταν την ίδια μέρα δημοσιεύεται και η έκθεση της Goldman sacks η οποία, αφού έβαζε δύο χρόνια τις θυγατρικές της να μας… ξεβαφτίζουν με τις υποβαθμίσεις τους και να βάζουν φωτιά στα spread, τώρα μας επαινεί διαπιστώνοντας ότι η εσωτερική υποτίμηση επετεύχθη!
Λέτε να γύρισε ο Ερμής σε ορθή πορεία;
Βλέποντας τους νέους του ντοκυμαντέρ, αν ήμουν δίπλα τους, την ώρα που «καίγεται» το πλάνο μέσα στο μεσημέρι, δε θα τους έδινα κουράγιο με Ελύτη αν και θα ταίριαζε πολύ ο στίχος «τη μοίρα μας δε θα την πει κανένας, τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς».
Θα προτιμούσα να τους μεταφέρω κάτι που μούπε αυτές τις μέρες σε μια συνέντευξη ο επιχειρηματίας Δημήτρης Λακασάς, από τους ελάχιστους που έχουν αυξήσει τζίρους και προσλαμβάνουν προσωπικό αντί να απολύουν… «Θα συμβούλευα ένα νέο σήμερα να μείνει πιστός στο οραμά του, να μην διστάσει να ρισκάρει και να μην περιμένει τίποτα από το κράτος. Το μόνο που να απαιτεί από αυτό είναι να μην μπαίνει εμπόδιο στα όνειρά του …»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...