Η αμετρία των «Ολυμπιακών Αγώνων του μέτρου»

 Tου Παντελη Mπουκαλα , kathimerini.gr
                   
Κάποια στιγμή, στο μεσοδιάστημα από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση στη δεύτερη, είχε ανακοινωθεί ότι εντοπίστηκε στα οικονομικά μας μια μαύρη τρύπα 666 εκατομμυρίων ευρώ, που απειλούσε τον προϋπολογισμό. Ο σατανικός αριθμός, σημείο αποτρόπαιο, αφορούσε την υστέρηση εσόδων στο πρώτο πεντάμηνο του έτσι κι αλλιώς κατηραμένου 2012. Αλλοι γέλασαν τότε ακούγοντας ότι μας έβαλε στο μάτι ο Αριθμός του Θηρίου, το 666, αν και το γέλιο τους ήταν κατά βάθος εξορκιστικό. Κι άλλοι τρόμαξαν, ιδιαίτερα όσοι έχουν πάρει πολύ στα σοβαρά τον θρύλο ότι το 2012, όπως προέβλεψαν οι Αζτέκοι, οι Μάγιας, οι Κινέζοι και το 090-, είναι το έτος της παγκόσμιας καταστροφής, μπορεί και της συμπαντικής, και παρακολουθούν με προσοχή τις προφητικές ανακοινώσεις που γίνονται καθημερινά από τα πρωτοσέλιδα ειδικευμένων εφημερίδων. Σου λέει, δεν μας φτάνουν όλα τα υπόλοιπα, δεν μας φτάνουν οι Αγορές, οι Πιστωτές, η Τρόικα, έχουμε και το Θηρίο να μας δείχνει τα αιμοσταγή δόντια του. Ε, φως φανάρι, σκέφτηκαν, ακόμα και ο Αρμαγεδδών από την Ελλάδα θα ξεκινήσει, πού αλλού· κάπου ανάμεσα στον Ολυμπο του δωδεκάθεου και στους Δελφούς του Απόλλωνα θα γίνει η τελική μάχη.
Αλλος όμως είναι τελικά ο αριθμός του Θηρίου. Δεν είναι τα 666 εκατομμύρια που έλειπαν, αλλά τα 11,5 δισ. που λείπουν και τα οποία αναζητεί η κυβέρνηση, κόβοντας από δω και πετσοκόβοντας από κει, αποκρατικοποιώντας, ιδιωτικοποιώντας, μειώνοντας και πάλι μειώνοντας, με το ωραίο στρατήγημα των «ισοδύναμων μέτρων», εξίσου εύηχο με τη «διαρκή επαναδιαπραγμάτευση» του κ. Βενιζέλου. Εντεκάμισι δισεκατομμύρια λοιπόν. Χμ. Κάτι θέλει να πει αυτός ο αριθμός, κάτι θυμίζει, μέρες κιόλας που είναι, ολυμπιακές. Μα ναι: Σε εντεκάμισι δισεκατομμύρια (11,27 για την ακρίβεια, για να μην ειπωθεί ότι παραχαράσσουμε τα στοιχεία για να τα φέρουμε στα μέτρα μας) είχε υπολογίσει η Standard and Poors (πάλι αυτή...), το 2005, το επίσημο κόστος των δικών μας Ολυμπιακών αγώνων του 2004. Τι ακριβώς εννοείται με τον όρο «επίσημο κόστος» εύκολα το συμπεραίνουμε, δεδομένου ότι ξέρουμε πάρα πολύ καλά, εκ πείρας πικροτάτης, τι είναι το «ανεπίσημο», διά του οποίου η εκάστοτε κυβέρνηση διαπλέκει και διαπλέκεται. Για να γίνουν πάντως σαφέστερα (και πιο οδυνηρά) τα πράγματα, ας σημειωθεί ότι αυτό το επίσημο κόστος ισοδυναμούσε με το 6% του ΑΕΠ της Ελλάδας, τη στιγμή που οι Ολυμπιακοί του Σίδνεϊ κόστισαν το 1,5% του αυστραλιανού ΑΕΠ, της δε Βαρκελώνης το 1,6% του αντίστοιχου ισπανικού. Την τετραετία 2001 - 2004 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ανέβηκε από τα 145 δισ. ευρώ στα 201 δισ. ευρώ» (αντιγράφω τους επαχθείς και απεχθείς αριθμούς από σχετικό κείμενο του Τζούλιου Συναδινού, στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής, 22 Ιουλίου).
Μα κόστισαν τόσο πολύ οι θρυλικοί «Ολυμπιακοί του μέτρου», θα απορήσουν όσοι είχαν δώσει τότε, αδικαιολόγητα, ιδιαίτερη σημασία στις βενιζέλειες ωραιοποιητικές εξαγγελίες. Οχι βέβαια. Δεν κόστισαν εντεκάμισι δισ. Κατά την επίσημη ελληνική πολιτεία, σύμφωνα δηλαδή με έρευνα του υπουργείου μας των Οικονομικών το 2005, κόστισαν, κρατηθείτε, δεκατριάμισι δισεκατομμύρια, με υπέρβαση των αρχικώς προϋπολογισθέντων ακόμα και κατά 600%. Ναι αλλά, θα επιμείνει ο αγαθός φίλαθλος μέσα μας, ζήσαμε ένα μήνα δόξας και τιμής, με τα μάτια όλου του κόσμου στραμμένα πάνω μας, με τα λεωφορεία να φτάνουν στην ορισμένη ώρα στον προορισμό τους, ταχύτατα, με δάφνες και πρασινάδες να φυτεύονται άτσαλα και ερήμην εποχής σε δρόμους και παράδρομους, για να δείξουμε το οικολογικό μας προφίλ, με τεράστια ζωγραφισμένα πανό να καλύπτουν την πρόσοψη παρατημένων κτιρίων που δεν ταίριαζαν με τη φωτεινή και χαρμόσυνη εικόνα της ολυμπιακής Αθήνας.
Ναι. Ζήσαμε δόξες και τιμές. Και οι τιμές, ως γνωστόν, τιμή δεν έχουν (άμα είσαι και χουβαρντάς όπως η χάρη μας). Εξ ου και τα δεκατριάμισι δισ. του «επίσημου κόστους». Ζήσαμε το ψέμα, το κατασκεύασμα, το φάντασμα μιας Αθήνας (καθαρής, χωρίς κυκλοφοριακό και νέφος κ.λπ.) που δεν είχε υπάρξει ποτέ μέχρι τότε και η οποία, φυσικά, δεν ξαναϋπήρξε. Ζήσαμε το δράμα των δύο κορυφαίων αθλητών που έπεσαν από μηχανάκι και δεν αγωνίστηκαν (τους Αμερικάνους, σεσημασμένους συνωμότες, γιουχάισε τότε το πλήθος, επιδεικνύοντας υψηλό αθλητικό φρόνημα). Και χαρήκαμε και κάποια μετάλλια. Οχι για πολύ όμως. Διότι οι βόμβες του ντοπαρίσματος έπεφταν η μια μετά την άλλη τα επόμενα χρόνια των αποκαλύψεων.
Μηδενιστή, επιμένει ο αντίλογος, τίποτα όμορφο δεν έγινε και τίποτε άξιο λόγου δεν έμεινε; Εγιναν και όμορφα πράγματα, μέσα κι έξω από τα γήπεδα και τα στάδια. Και έμειναν το αεροδρόμιο, το μετρό και η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, α, και τα εκατομμύρια των τουριστών που θα έρχονταν μαγνητισμένοι από την ολυμπιακή μας αίγλη και τώρα τους ψάχνουμε αγωνιωδώς. Αλίμονο ωστόσο για μια πολιτεία που χρειάζεται τέτοια πιεστικά εξωτερικά κίνητρα και ημιεκβιαστικά «συμβόλαια» με τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή για να προχωρήσει σε έργα που θα διευκολύνουν τη ζωή των ανθρώπων της. Ναι, αλλά έμειναν και τα καινούργια στάδια, και τα «ολυμπιακά γήπεδα» (για να ’χουν οι χουλιγκάνοι των ιδιωτικών στρατών φρέσκο πράμα να καταστρέφουν), και τα κτίρια του ραδιοτηλεοπτικού κέντρου, και η «εσπλανάδα» στο Φάληρο, και «το μεγαλύτερο μητροπολιτικό πάρκο της Ευρώπης», στο Ελληνικό...
Οχι. Δεν «είν’ όλα μαύρα», κι ας επιμένει ο Στέλιος Καζαντζίδης. Κι ας τα βρήκαν όλα μαύρα κι άραχλα οι απεσταλμένοι του ΒΒC και των New York Times, που ήρθαν έως εδώ αναζητώντας την «ολυμπιακή κληρονομιά μας» και απογοητεύτηκαν Πήγαν, λ.χ., στον Αγιο Κοσμά, και βρήκαν τους αθλητές μας να προπονούνται δίχως κλιματισμό, μέρες καύσωνα και με τον εξοπλισμό σκουριασμένο. Πήγαν και στο Φάληρο και είδαν τα φαραωνικά κτίρια παραδομένα στη φθορά. Να τους κατηγορήσουμε τώρα σαν ανθέλληνες που ανέλαβαν εργολαβικά να αμαυρώσουν την εικόνα της χώρας μας ή να τους πούμε το παροιμιώδες «έλα παππού μου να σου δείξω τ’ αμπελοχώραφά σου»; Μάλλον το δεύτερο. Να τους πούμε δηλαδή ότι πια ξέρουμε πως οι Ολυμπιακοί δεν είχαν μέτρο. Μπορεί να μη βύθισαν μόνο αυτοί την Ελλάδα στην τωρινή της κρίση, επιτάχυναν όμως, και πολύ μάλιστα, την κατά κρημνών πορεία. Γιατί τότε, το 2004, υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που έβαλαν τον καλύτερο εαυτό τους, ακριβώς επειδή δεν είχαν κανένα υλικό κέρδος. Και άλλοι, οι δεδομένοι, οι μεγαλόσχημοι, οι κερδοθήρες, που έβαλαν τον χειρότερο. Αυτούς πληρώσαμε και πληρώνουμε.

2004-2012: θρίαμβος και τραγωδία

30/07/2012

του Γιώργου Καρελιά  , protagon.gr

Η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου δίνει την ευκαιρία για αναστοχασμό και απολογισμό, καθώς συμπληρώνονται οκτώ χρόνια από εκείνο το θριαμβευτικό καλοκαίρι του 2004 με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος και τη φιέστα των ελληνικών Ολυμπιακών.

Η Ελλάδα του 2004 ήταν μια χώρα που πετούσε στα σύννεφα. Η Ελλάδα του 2012 προσπαθεί να ξεκολλήσει  από τον πάτο του σκοτεινού πηγαδιού της χρεοκοπίας. Η Ελλάδα του τότε ήταν μια χώρα ανοιχτή, αισιόδοξη και ανέμελη. Η σημερινή Ελλάδα είναι κλειστοφοβική. Της φταίνε οι άλλοι και οπωσδήποτε οι ξένοι, τους οποίους τότε χρησιμοποιούσε για να κάνει τις δουλειές που δεν έκαναν οι Ελληνες.

Η Ελλάδα τότε απωθούσε ή και κουκούλωνε τα προβλήματά της. Η πολιτική ηγεσία της , ως συνήθως, επιδιδόταν στην καταγγελιολογία και στην υποσχεσιολογία. Και οι ψηφοφόροι – οι συντριπτικά περισσότεροι- άκουγαν ο,τι τους φαινόταν πιο ευχάριστο.Η σημερινή Ελλάδα προσπαθεί να  αντιμετωπίσει τα προβλήματα έχοντας υποστεί τα απανωτά σοκ  της τελευταίας διετίας.

Οι ψηφοφόροι ανασκολόπισαν το παλιό κομματικό σύστημα συνθλίβοντας τα εκλογικά ποσοστά του, αλλά δεν το αντικατέστησαν στην εξουσία.  Προτίμησαν ένα συμμαχικό σύστημα διακυβέρνησης, που προσπαθεί να βρεί  ισορροπίες μεταξύ εύκολων προεκλογικών διαβεβαιώσεων και της αμείλικτης μετεκλογικής πραγματικότητας. Οι κκ Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση – οι δυο πρώτοι  ευθύνονται, ως στελέχη  του παραδοσιακού πολιτικού κόσμου, τα μέγιστα για τη δημιουργία της-που μοιάζει με τετραγωνισμό  του κύκλου.

Το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης οι ψηφοφόροι ανέθεσαν, για πρώτη φορά εδώ και μισό αιώνα, σε ένα μικρό κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προσδοκά ότι θα εξελιχθεί κάπως σαν το «φαινόμενο ΠΑΣΟΚ» των δεκαετιών του ΄70 και του ΄80;  Σήμερα μόνο βραχυπρόθεσμες προβλέψεις μπορούν να γίνουν. Και βραχυπρόθεσμα ναι θα έχουμε κι άλλες μεγάλες αλλαγές στην πολιτικό χάρτη. Όμως, δεν θα είναι μονοδιάστατες. Οσο ορατή είναι μια ιδιότυπη αριστερή στροφή παραδοσιακών μεσαίων εκλογικών στρωμάτων, άλλο τόσο ορατή είναι η άνθιση  ακροδεξιών, ρατσιστικών και  λοιπών ακραίων απόψεων , που διαχέονται σε μεγάλο φάσμα της ελληνικής κοινωνίας.

Μακροπρόθεσμες προβλέψεις δεν μπορούν να γίνουν. Ισχύει μόνο η κλασική του Κέινς ότι «μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Μπορεί να ισχύει και μια ακόμη. Οτι η Ελλάδα της αφασίας, οπως αυτή σηματοδοτήθηκε  στην μέχρι το 2004 (συμβολικά) και μέχρι το 2009 (ουσιαστικά) περίοδο αποτελεί οριστικά παρελθόν.

Η νοσταλγία και καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ότι «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι τα ίδια θα ΄ρθουν» αποτελεί την πιο σίγουρη συνταγή για τη διαρκή οπισθοχώρηση της χώρας και την αποθάρρυνση των δημιουργικών δυνάμεών της, που μπορούν να τη βγάλουν από το αδιέξοδο.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Οι ανόητοι των αγορών αγνοούν ότι θα προκαλέσουν εκρήξεις

Γράφει: Τάσος Παππάς

   Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012 , aixmi.gr

Εικόνα πρώτη: «Περίπου 21 τρισ δολάρια είναι ‘παρκαρισμένα’ σε φορολογικούς παραδείσους. Το ποσό  ισοδυναμεί με το άθροισμα των ΑΕΠ των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας».
Εικόνα δεύτερη: «Οι διευθύνοντες σύμβουλοι των μεγαλύτερων αμερικανικών εταιρειών το 1980 κέρδιζαν κατά μέσον όρο 42 φορές περισσότερα χρήματα από το μέσο εργαζόμενο. Το 2001 κέρδιζαν 531 φορές περισσότερα» [από το άρθρο του Νίκολας Κριστόφ στους New York Times, αναδημοσίευση στο «Βήμα»].
Εικόνα τρίτη: «Το 2006, οι 25 πιο καλοπληρωμένοι διαχειριστές hedge fund έβγαλαν 14 δισ δολάρια, δηλαδή τριπλάσια χρήματα από όσα οι 80.000 δάσκαλοι της Νέας Υόρκης μαζί» [από το βιβλίο του Πωλ Κρούγκμαν. 'Τέλος στην ύφεση τώρα!’ εκδόσεις Πόλις].
Την ίδια περίοδο εκατομμύρια πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, οι μεσαίες τάξεις πληβειοποιούνται, η ανεργία στο Νότο της Ευρώπης αγγίζει ποσοστά Μεσοπολέμου, η μερική απασχόληση και η κακοπληρωμένη εργασία έχουν γίνει ο κανόνας [ακόμη και στη Γερμανία], τα συστήματα πρόνοιας ξηλώνονται ως σπάταλα και γραφειοκρατικά, οι υποταγμένες κυβερνήσεις ξεπουλάνε όσο-όσο τα ασημικά των χωρών τους, προσαρμόζουν τις εργατικές νομοθεσίες τους στις επιταγές των αγορών, ρίχνουν τους μισθούς και περιορίζουν τα εργασιακά δικαιώματα, μπας και δελεαστούν οι κάτοχοι του πλούτου και επενδύσουν στις περιοχές τους. Πρόκειται για τον απόλυτο θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού.
Παλιότερα μιλούσαμε για τις κοινωνίες των δύο τρίτων, όπου τα 2/3 ζούσαν καλά ή σχετικά καλά, και το 1/3 βρισκόταν στο περιθώριο. Σήμερα η σχέση έχει αναστραφεί. Οι κριτικές για αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση -ο προκλητικός πλουτισμός των λίγων συνυπάρχει με την ανέχεια των πολλών- αντιμετωπίζονται από τις ελίτ του χρήματος και τους οργανικούς διανοούμενους του συστήματος, ως παλιομοδίτικες. Το επιχείρημα των απολογητών της ελεύθερης αγοράς είναι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, αφού, όσες προσπάθειες έγιναν στο παρελθόν για να οικοδομηθεί ένα διαφορετικό μοντέλο, απέτυχαν παταγωδώς. Η εκκωφαντική κατάρρευση του υπαρκτού «Σοσιαλισμού» και η άνευ όρων συνθηκολόγηση της σ Σοσιαλδημοκρατίας, δυσφήμησαν τα σοσιαλιστικά ιδεώδη και φούσκωσαν τα πανιά του  καπιταλισμού-καζίνο.
Κάθε ιδέα για έλεγχο των ακροτήτων απορρίπτεται, κάθε πρόταση για περιορισμό της ανεξέλεγκτης δράσης του χρηματοπιστωτικού τομέα [π.χ φορολόγηση των συναλλαγών] αποδοκιμάζεται. Για τις φιλελεύθερες ολιγαρχίες η κρίση είναι κάτι σαν κάθαρση. Πιστεύουν ότι πρέπει να αφεθεί η κρίση να καταστρέψει ό,τι είναι να καταστραφεί, να τιμωρηθούν οι ατίθασοι και σπάταλοι λαοί και στη συνέχεια τα πράγματα θα ομαλοποιηθούν. Μας λένε: «ας αφήσουμε το αόρατο χέρι των αγορών να κάνει τη δουλειά του».
Χλευάζουν τις συνετές και διορατικές συστημικές φωνές που θυμίζουν τη βασική συμβουλή του Κέινς, ότι σε περιόδους ανάπτυξης κάνεις περιοριστική πολιτική και σε εποχές ύφεσης ασκείς επεκτατική πολιτική. Καταδικάζουν τους λαούς στη λιτότητα και την απελπισία. Δεν δείχνουν να φοβούνται ούτε τις οργανωμένες κοινωνικές αντιδράσεις ούτε τις τυφλές εκρήξεις.
Ωστόσο, ο δογματισμός και η αλαζονεία είναι κακοί σύμβουλοι. Μπορεί η προοδευτική σκέψη να μην είναι σε θέση [ακόμη] να παρουσιάσει μια σοβαρή και ρεαλιστική απάντηση, η κρίση όμως του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού είναι τόσο βαθιά και η αδυναμία των πολιτικών υποστηρικτών του να πείσουν τους πολίτες τόσο κραυγαλέα, ώστε αυτό που μέχρι πριν από μερικά χρόνια θεωρείτο  θέσφατο, σήμερα αμφισβητείται. Ο καπιταλισμός απειλείται από τον κακό εαυτό του.
Από την έρευνα που πραγματοποίησε σε 21 χώρες το αμερικανικό κέντρο Pew Research Center προκύπτει ότι «η πίστη στον καπιταλισμό έχει μειωθεί παγκοσμίως λόγω της κρίσης» [«Αυγή» 18-7-2012].  Παρ’ όλα αυτά οι κυρίαρχες τάξεις επιδεικνύουν «ανέμελη» συμπεριφορά. Η αίσθηση παντοδυναμίας έχει ατροφήσει τα ανακλαστικά τους. Στο παρελθόν ανάλογες καταστάσεις οδήγησαν σε μεγάλες συγκρούσεις και ανατροπές. Το μάθημα που μας δίνει η ιστορία των κοινωνιών είναι ότι οι ίδιες αιτίες παράγουν τα ίδια αποτελέσματα. Αυτή η τάξη πραγμάτων δεν μπορεί να διαρκέσει

«Ξενοδοχείον Ακταίον» : Το κτίριο-κόσμημα του Φαλήρου που έγινε σκόνη [εικόνες]

29.07.2012 , iefimerida.gr

Το κτίριο που βλέπετε στις φωτογραφίες δεν βρισκόταν στη Βενετία, στη Φλωρεντία ή στη Βιέννη ή σε κάποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα. Ήταν το «κόσμημα» της περιοχής του Φαλήρου στην Αθήνα και αυτή ακριβώς ήταν και η ατυχία του...

Το 1903, ο τραπεζίτης Ιωάννης Πεσμαζόγλου εγκαινίασε το θαυμάσιο ξενοδοχείο «Ακταίον», στο Νέο Φάληρο. Το ξενοδοχείο χτίστηκε σε σχέδιο των αρχιτεκτόνων Ερνέστου Τσίλερ και Καραθανασόπουλου, κατά τα πρότυπα των «Palace» των ευρωπαϊκών λουτροπόλεων.
Ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτίρια της εποχής, με 160 υπνοδωμάτια και μεγάλες πολυτελέστατες αίθουσες υποδοχής και δεξιώσεων. Για την ανέγερση, την εσωτερική διακόσμηση και τον εξοπλισμό του δαπανήθηκε το τεράστιο για την εποχή ποσό των 2.000.000 δραχμών.
Όπως ήταν φυσικό, το εμβληματικό ξενοδοχείο υπήρξε ο πυρήνας της κοσμικής ζωής τόσο της λουτρόπολης του Φαλήρου όσο και των αστικών κέντρων των Αθηνών και του Πειραιά.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου εγκαταλείφθηκε για να ακολουθήσει η κατεδάφισή του από τον διαβόητο για τις κατεδαφίσεις δήμαρχο Πειραία Αριστείδη Στ. Σκυλίτση. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, η οποία συμπίπτει χρονικά με τη χούντα, κατεδαφίστηκαν μεταξύ άλλων η Ράλλειος Σχολή, το ιστορικό Ρολόι του Πειραιά, το θεατράκι του Τσίλερ στο νέο Φάληρο, η βίλα Ζαχαρίου.
Μαζί με αυτά εξαφανίσθηκε και το μικρό τμήμα του κτιρίου που είχε διασωθεί κι άξιζε να διατηρηθεί σαν τεκμήριο μιας εποχής που χάθηκε οριστικά. Ένα αρχιτεκτονικό έγκλημα ανάμεσα στα τόσα που έγιναν στις ελληνικές πόλεις που ακόμη περιμένει δικαίωση...

Πρόθεση φόνου

29/07/2012

Photo: BrendaBrand

1 εικόνα

του Μιχάλη Σκαραμαγκά  , protagon.gr

Αυτόν τον τύπο τον ξέρω. Εδώ και τρεις μήνες είναι χωρίς δουλειά. Εδώ και τρεις βδομάδες, τα βράδια του κλέβουν τη βενζίνη από τη μηχανή του. Στην αρχή δεν το είχε πάρει χαμπάρι, το ανακάλυψε μια μέρα ξαφνικά. Συνήθως έρχεται αργά το βράδυ έχοντας ψάξει μεροκάματα σε μπαράκια και όταν επιστρέφει τον ακούς να κλαίει στην τουαλέτα.
Παρκάρει τη μηχανή του μπροστά στο σπίτι, έχει συναγερμό, όμως τα τζιμάνια έχουν βρει τρόπο να ανοίγουν το καπάκι της με κατσαβίδι και μετά τα πράγματα είναι εύκολα, καθώς η τάπα δεν έχει κλειδαριά. Ακόμη την ξεχρεώνει – αυτό όμως δεν έχει σημασία για κανέναν εκτός από τον ίδιο και για τη συμβία του, με το μισθό της οποίας ζούνε. 620 ευρώ καθαρά. Νοίκι φυσικά. 260 το μήνα, που ο ιδιοκτήτης, να ‘ναι καλά ο άνθρωπος, τους το έριξε από μόνος του ένα 20αρικο – σα να λέμε όσο κοστίζει η βενζίνη που του κλέβουν αυτοί στις δυο βδομάδες.
Την τελευταία φορά, όμως, λύγισε. Το προηγούμενο βράδυ, χαρούμενος που είχε βάλει 15 ευρώ, πήγε να πάρει τη γυναίκα του από το σταθμό του ΟΣΕ, ερχόταν από Θεσσαλονίκη που είχε πάει να δει τους γονείς της. Το βραδινό αεράκι ως τον Υμηττό όπου μένουν αντηχούσε όπως δυο χρόνια πριν, τότε που είχαν ακόμη τις δουλειές τους και χρήματα για να δραπετεύουν στις δυο ρόδες, να συναντούν τους φίλους τους στην Αθήνα ή και εκτός. Η μηχανή ήταν γι’ αυτούς πάντα ελευθερία, διέξοδος, τρόπος να βλέπεις τα πράγματα – δακρυσμένος από τον αέρα.
Το επόμενο πρωί, ανέβηκε στη μηχανή να πάει στον ΟΑΕΔ. Δυο στενά αργότερα, είδε το λαμπάκι της βενζίνης πορτοκαλί και τον δείκτη να δείχνει άδειο ντεπόζιτο. Είχε συμβεί άλλες δυο τρεις φορές, αλλά τη μία του πέρασε από το νου ότι μάλλον ήταν ιδέα του ότι είχε βενζίνη –ίσως είχε ξεχάσει να βάλει αφού πλέον έβαζε τόσο σπάνια!- ή ότι τον είχαν κλέψει στο βενζινάδικο ή ακόμη και ότι μπορεί από κάπου να έχανε το ντεπόζιτο. Την πρώτη φορά είχε σταματήσει στον μηχανικό του και ανάμεσα σε υποσχέσεις για το μεγάλο σέρβις που είχε καθυστερήσει και το μετάθεσε και πάλι «για το Σεπτέμβρη πρώτα ο θεός», του είχε ζητήσει να δει τη μηχανή. Δεν είχε τίποτα. «Αν έχανε θα το είχες καταλάβει» του είπε ο μάστορας και έφυγε προβληματισμένος. Αυτή τη φορά όμως, δεν υπήρχε αμφιβολία. Σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο και έβαλε πέντε ευρώ. Ανοίγοντας την τάπα, είδε τις προσεκτικές κατσαβιδιές στο πλαστικό που τη συγκρατούσε. Έβαλε πέντε ευρώ από τα δέκα που είχε. Κράτησε άλλα πέντε για την περίπτωση που χρειαζόταν να βγάλει καμία επιπλέον φωτοτυπία για την αίτηση επιδόματος ανεργίας.
Ξεκίνησε σκεπτικός. Η βελόνα εκεί. Στο μηδέν – στα μάτια του έμοιαζε με το πλην άπειρο. Το λαμπάκι της βενζίνης σταθερά αναμένο. «Μου τη στράγγισαν» σκέφτηκε και μπήκε στο επόμενο βενζινάδικο. Έβαλε βενζίνη και τα άλλα πέντε ευρώ που είχε. Μετά ξέσπασε σε κλάματα μπροστά στον βενζινά. «¨Ελα ρε φίλε, άλλων τους κλέβουν τις μηχανές, μην κάνεις έτσι».
Περιμένοντας στην ουρά του ΟΑΕΔ, το μυαλό του τριβέλιζε μια ιδέα. Θα τους την έστηνε. Θα τους έδειχνε αυτός. Τα κωλόπαιδα που τον έκλεβαν θα το πλήρωναν. Δεν ήξερε πώς ή με ποιον τρόπο, αλλά είχε σκοπό να τιμωρήσει τους αναίσθητους που τον αφαίμαζαν – και δεν θα ταν ο μόνος φτωχομπινές τον οποίον έκλεβαν, σκεφτόταν, το προάστιο ήταν λαϊκό, μέναν άνθρωποι όχι ακριβώς ευκατάστατοι, με χαμηλά ενοίκια, αυτός ήταν εξάλλου και ο λόγος που πριν ένα χρόνο άφησαν το ωραίο τους σπίτι στα Εξάρχεια για να μετακομίσουν εκεί με τη συμβία του.
Για αρχή πήγε στην Αστυνομία, αλλά τον αντιμετώπισαν μάλλον ως συνηθισμένο περιστατικό – «κάθε μέρα μου φέρνουν μηχανάκια σπρώχνοντας» του είχε πει και ο βενζινάς, «μην πας στους μπάτσους, θα χάσεις την ώρα σου».
Επιστρέφοντας σπίτι, σκέφτηκε να μιλήσει στους γείτονές του. Τα είχε εξάλλου με όλους καλά, ήταν άνθρωπος κοινωνικός, με την καλημέρα του και τις κουβέντες του. Θα τους ζητούσε βοήθεια. Δίπλα μένει ένας λαχαναγορίτης που δένει το ΧΤ του με αλυσίδες στο κάγκελο του παραθύρου, απέναντι και τριγύρω υπάρχουν σπίτια με πυλωτές, ίσως κάποιος είχε λίγο χώρο στο γκαράζ της πολυκατοικίας του να κρύβει εκεί τη μηχανή. Όχι μέσα, όχι, απλώς στην πυλωτή, να τη χάσουν για λίγο τα κλεφτρόνια, μήπως και τον αφήσουν ήσυχο. Δεν θα είχε μάλιστα αντίρρηση να περπατήσει και λίγο, δεν τον ένοιαζε αν η πολυκατοικία που θα τον φιλοξενούσε θα ήταν 5, 10 ή παραπάνω λεπτά δρόμο από το σπίτι του.
Στους πρώτους που απευθύνθηκε, ακριβώς απέναντι απότο σπίτι του, εξεπλάγησαν – εκείνος όμως εξεπλάγην περισσότερο. «Πριν δυο μέρες μας έκλεψαν ένα παπάκι από την πυλωτή» του είπαν. Εγκατέλειψε αμέσως την ιδέα να μιλήσει σε άλλους.
Μετά απευθύνθηκε στον ιδιοκτήτη του σπιτιού του. Θα μπορούσε ίσως να τη βάζει στην πίσω αυλή, περνώντας τη μέσα από την είσοδο της πολυκατοικίας; «Εμένα μου έκλεψαν το παπί μέσα από την είσοδο της πολυκατοικίας» του είπε εκείνος. «Άσε που όλο μάλωνα με την πεθερά μου που μένει στο ισόγιο επειδή το έβαζα εκεί. Ευτυχώς, τώρα πια κλειδώνουμε την είσοδο όπως θα έχεις δει». Ωστόσο, ο άνθρωπος του έδωσε ένα κλειδί από μια οικοδομή λίγα λεπτά από εκεί, περιφραγμένη με τσίγκους και κλειδωμένη με λουκέτο, όπου θα μπορούσε να βάζει τα βράδυα τη μηχανή και μετά να επιστρέφει με τα πόδια στο σπίτι. «Πήγαινε να τη δεις, ίσως σου κάνει». Και όντως πήγε και είδε το χώρο. Τι θα γινόταν όμως αν τον έβλεπαν καθημερινά να τη βάζει εκεί και μετά να φεύγει; Και γιατί δεν είναι πιο εύκολο να σηκώσεις μια μηχανή από μια έρημη οικοδομή, απ’ ότι από το δρόμο, όπου τουλάχιστον είναι σε κοινή θέα και δεμένη στο δέντρο;
Η λύση που βρήκε τελικά, ήταν αυτή που απευχόταν από την αρχή και την οποία του πρότεινε η γυναίκα του. Θα την πάρκαρε στο πατρικό των γονιών του -είχαν κήπο και ψηλά κάγκελα, και θα πήγαινε όταν χρειαζόταν με το ποδήλατο και αλλάζοντας μετρό στο Σύνταγμα- να την παίρνει από εκεί.
Μετά από αυτό ησύχασε λίγο. Έκανε και τη διαδρομή μια φορά, χτες μόλις. Σπαστικό όσο να ‘ναι, όμως τι να κάνεις; Από το να χάσεις μια μηχανή πεντέμισι χιλιάδων, καλύτερα να περοπατήσεις και λίγο. Άσε που θα κάνεις και ποδήλατο που το ‘χες παραμελήσει τελευταία, έλεγε στον εαυτό του.
Την ιδέα πάντως να τη στήσει στα κλεφτρόνια, δεν την εγκατέλειψε. Απλά τώρα πια δεν έχει «δόλωμα», δεν έχει πια τη μηχανή στο δρόμο. Δεν έχει πια όμως ούτε και ξαφνικά πετάγματα σε κάποια κοντινή θάλασσα για μπάνιο με το κορίτσι, ούτε παρορμητικό μεταμεσονύκτιο ποτό στο κέντρο της πόλης, ούτε ένα απρογραμμάτιστο καφέ με φίλους.
Σκέφτηκε να συνεχίσει να ψάχνει, πιο ψύχραιμα πια και εκ του ασφαλούς, στις γύρω πολυκατοικίες μήπως και δεχόταν κανείς να φιλοξενήσει τη μηχανή του. Λίγες μέρες μετά, όμως, δέκα νούμερα από το σπίτι του, στον ιδιο δρόμο, δολοφονήθηκε ένας 80χρονος από κάποιους που έβαλαν στο μάτι τη σύνταξή του – το δείξαν και τα κανάλια.
Τώρα πια ξέρει. Και έχει σταματήσει πλέον να ρωτά. Είτε τους γείτονες είτε τον εαυτό του. Αν ο μοι γένοιτο κάποια στιγμή συμβεί το απευκταίο, οι αυριανοί δικαστές του -και κανείς- δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν ότι το φονικό είναι σαν την ψήφο. Η πρόθεση φόνου δεν ισοδυναμεί με φόνο από πρόθεση, ακριβώς όπως η πρόθεση ψήφου των δημοσκοπήσεων δεν σημαίνει και απαραίτητα ψήφο από πρόθεση σε όσους μας κυβερνούν.
*Ο Μιχάλης Σκαραμαγκάς είναι δημοσιογράφος.

Θεοδωράκης: Κρούω τον κώδωνα στους Έλληνες που συνήθως είναι κουφοί...

29.07.2012 , iefimerida.gr

Ο Μίκης Θεοδωράκης δηλώνει ότι βιώνει έναν μονότονο πολιτικό αγώνα από την εποχή της κατοχής έως την εποχή της Τρόικα και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στους Έλληνες που συνήθως όπως λέει είναι κουφοί...

Σε συνέντευξή του στο metrogreece.gr, ο εθνικός μας μουσικοσυνθέτης αναφέρει ότι «έχω δει και έχω υποστεί τόσο πολλά στη ζωή μου, που τίποτα πια δεν είναι ικανό να με τρομοκρατήσει. Λυπάμαι, όμως, βαθύτατα, γιατί ο λαός μας γίνεται στόχος της πολιτικής του «σοκ και δέος» και γιατί, ακόμα και όταν ξυπνά, υπάρχουν οι επιτήδειοι για να τον ξανακοιμήσουν... Συχνά «κρούω τον κώδωνα του κινδύνου» για τους Έλληνες. Που, όμως, συνήθως είναι κουφοί...»
Τονίζει μάλιστα ότι το όραμά του είναι η κατάκτηση από τους Έλληνες, της εθνικής τους ανεξαρτησίας. «Ο πολιτικός μου αγώνας είναι μονότονα ο ίδιος από το 1941 (τη Γερμανική Κατοχή) έως σήμερα (την Τρόικα)», δηλώνει χαρακτηριστικά. «Οραματίζομαι μια Ελλάδα ανεξάρτητη, ελεύθερη και αυτάρκη. Δηλαδή, τις προϋποθέσεις για μια καθολική αναγέννηση του ελληνικού λαού».

Μπήκαμε στην κυβέρνηση για να μείνουμε και να δουλέψουμε, λέει ο Φώτης Κουβέλης

Δεν θα κάνω χαρακτηρισμούς, ούτε θα κατατάξω τον ΣΥΡΙΖΑ σε όσους επιδιώκουν επιστροφή στη δραχμή, λέει ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ   (Φωτογραφία:  Eurokinissi )

«Η Αριστερά δεν μπορεί να κρύβεται στη θαλπωρή της Αντιπολίτευσης» δηλώνει ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, υπογραμμίζοντας ότι «μπήκαμε στην κυβέρνηση για να μείνουμε και να δουλέψουμε».

Μιλώντας στο «Πρώτο Θέμα», προειδοποιεί ότι η κοινωνία δεν αντέχει άλλο να ματώνει, προειδοποιώντας για κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης που συμφέρει τις δυνάμεις του σκοταδισμού και της Ακροδεξιάς.

Σε ερώτηση για το τι περιμένει από τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, τη Δευτέρα, ο κ. Κουβέλης δηλώνει ότι η κυβέρνηση διεκδικεί τη χρονική επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής και τη συνολική επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.

Σε σχέση με την επαναδιαπραγμάτευση και τις κατηγορίες του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση την εγκατέλειψε, ο κ. Κουβέλης τονίζει: «Είναι θετικό που δείχνουν τόση αγωνία για την τύχη της επαναδιαπραγμάτευσης όσοι προεκλογικά τη χλεύαζαν και μιλούσαν για μονομερή καταγγελία του Μνημονίου με τις γνωστές συνέπειες.»

Newsroom ΔΟΛ, in.gr

Έκτακτη Γενική Συνέλευση

Ηρθε η τρόικα και άρχισε το πανηγύρι. Η τρικοματική κυβέρνηση προσπαθεί να βρεί τα 11 και κάτι δις αναζητώντας όπως διατείνεται ισοδύναμα μέτρα. Όμως όσο καλόπιστος και να είναι κάποιος βλέπει ότι όλοι τριγυρίζουν γύρω από περικοπές σε μισθούς συντάξεις και επιδόματα .Πριν τις εκλογές και οι τρείς κυβερνητικοί εταίροι μίλαγαν για ισοδύναμα μέτρα με γενικόλογες προσεγγίσεις χωρίς καμία εξειδίκευση.
Για το Πασοκ και τη Ν.Δ , το να δουλεύουν την κοινωνία είναι επάγγελμα και δεν έχω απαιτήσεις από αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα.
Απαιτήσεις έχω από τη ΔΗΜΑΡ η οποία ξεχνώντας τους αρχιτέκτονες του χάους και τα φερέγγυα πρόσωπα ,συνέπραξε μαζί τους για να "σώσουν" από κοινού τον τόπο.
Με την επιλογή για συμμετοχή στη συγκυβέρνηση του βαθέως μπλέ ,  το κόμμα που συνιδρύσαμε πέρασε το ρέμα.
Το γεγονός ότι σε ένα μεσημέρι η "Καλή" Αγροτική Τράπεζα πέρασε στην Τράπεζα Πειραιώς δίχως να ανοίξει ρουθούνι ενισχύει την άποψη ότι "εμείς για αλλού κινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει."
Πόσο μάλλον για τη ΔΗΜΑΡ που κόπτονταν για ένα κρατικό τραπεζικό πυλώνα.
Για το γεγονός ότι στην Τρ.Πειραιώς περνάνε τα  δάνεια με υποθήκη την αγροτική γη , η ηγεσία του κόμματος ποιεί τη νήσσα.Το αυτό και για την τύχη των εκατομυρίων ευρώ δανείων που έχει χορηγήσει σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ η ΑΤΕ  ,τα οποία μάλλον θα γραφτούν στο χιόνι.
Αν η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ αποδεχτεί τις μειώσεις (οριζόντιες -κάθετες-ή διαγώνιες )σε συντάξεις ,μισθούς,επιδόματα κοκ ,το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας -πχ.Ελληνικό- τότε όχι απλά θα έχει περάσει το ρέμα αλλά θα έχει γκρεμίσει και τη γέφυρα επιστροφής.
Θα ήθελα να προσεγγίσω το κόμμα του οποίου είμαι συνιδρυτής-μέτοχος , με όρους αγοράς ως επί χρόνια στέλεχος επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα..
Σε μια Ανώνυμη Εταιρία βάσει καταστατικού εκλέγεται από τη Γεν.Συνέλευση το Δ.Σ , στη συνέχεια συγκροτείται σε σώμα εκλέγοντας πρόεδρο , διευθύνοντα σύμβουλο και μέλη Δ.Σ .Το Διοικητικό Συμβούλιο θα διοικήσει σύμφωνα με το καταστατικό και θα υλοποιήσει τους στόχους της εταιρίας. Δεν μπορεί σε κάθε περίπτωση στην πορεία να συνδιοικεί με εξωθεσμικούς φίλους του προέδρου ή των μελών του Δ.Σ.
Στις Α.Ε κάθε χρόνο η Γ.Σ εγκρίνει τον ισολογισμό και απαλλάσει το Δ.Σ και του ελεγκτές από κάθε ευθύνη.
Εάν η διοίκηση της εταιρίας ξεστρατίσει από τους στόχους , τότε οι μέτοχοι οι οποίοι συγκεντρώνουν ένα μινιμουμ ποσοστό του μετοχικού κεφαλαίου (δε θυμάμαι πόσο), ζητούν τη σύγκλιση έκτακτης γενικής συνέλευσης,  η οποία αποφασίζει τόσο για την πορεία της εταιρίας και πιθανόν για τη διοίκηση αυτής.
Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ σήμερα έχει αποκλίνει από τους στόχους που θέσαμε ιδρύωντας το κόμμα, και  από την κυβερνώσα αριστερά κράτησε μόνο το κυβερνώσα ( όπως ανέφερε το ιδρυτικό μέλος και  γραμματέας Τρικάλων Θ.Ζαχαρόπουλος στην επιστολή αποχώρησης του από το κόμμα).
Οταν ακούω από τον Γραμματέα Σπ.Λυκούδη ότι το κόμμα επιλέγει το δρόμο με τις λακούβες και ο στόχος  είναι να περνάμε δίπλα από αυτές και όχι να τις εξαφανίσουμε , χάνω και την τελευταία γραμμή αυτοάμυνας.
Επιπλέον στην ηγεσία της Δημαρ συμμετέχουν και συναποφασίζουν άνθρωποι οι οποίοι δεν εξελέγησαν στο ιδρυτικό συνέδριο και κάποιοι εξ αυτών δεν είναι κάν μέλη του κόμματος.
Εδώ που φτάσαμε πιστεύω ότι εμείς οι μέτοχοι-συνιδρυτές του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς , επιβάλλεται να ζητήσουμε τη σύγκληση έκτακτης Γενικής Συνέλευσης ( ΣΥΝΕΔΡΙΟ) και εκεί από κοινού να επανακαθορίσουμε την πορεία του κόμματος μας και αν χρειαστεί να εκλέξουμε και νέο Δ.Σ.

Σταύρος Μπούρπουλας
Εις εκ των ιδρυτών - μετόχων της ΔΗΜΑΡ

Οδ. Βουδούρης, βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς: «Χρειάζεται χρονοδιάγραμμα η επαναδιαπραγμάτευση»

Αγγελική Σπανού

Free Sunday 14-07-2012

«Ισοδύναμα μέτρα» είναι «η φράση-κλειδί που πρέπει να αποκτήσει περιεχόμενο» κατά το βουλευτή της Δημοκρατικής Αριστεράς στη Β΄ Αθήνας Οδυσσέα Βουδούρη. Ο πρωταγωνιστής των σεναρίων για «αντάρτικο» από Αριστερά στην κυβέρνηση δεν δηλώνει τέτοιες προθέσεις, ζητώντας απλώς να μπει χρονοδιάγραμμα στην επαναδιαπραγμάτευση. 

Ο κ. Νικολόπουλος παραιτήθηκε από τη θέση του υφυπουργού Εργασίας επειδή δεν ξεκινά άμεσα η επαναδιαπραγμάτευση. Επικροτείτε τη στάση του;
Ο καθένας αντιδρά με τον τρόπο του και για τους δικούς του λόγους. Για μένα, η ουσία είναι να επιμείνω και να πετύχω την ανατροπή της νομοθεσίας για τη μείωση του κατώτερου μισθού και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Με ό,τι αυτό απαιτεί. Υπάρχει ένα ρητό που λέει «αν σου κλείσουν την πόρτα, μπες από το παράθυρο, και αν σου κλείσουν το παράθυρο, μπες από την καμινάδα». Δεν μπορώ να παραιτηθώ από τη μάχη, όταν το 30% των Ελλήνων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλος εγκάλεσε –εμμέσως– τον ΥΠΟΙΚΟ επειδή δεν έθεσε τώρα το αίτημα για την επιμήκυνση. Ο κ. Κουβέλης εμφανίζεται πιο ήπιος…
Θεωρώ ότι η κυβέρνηση πρέπει να δείξει τη μεταρρυθμιστική της δεινότητα, ενώ παράλληλα πρέπει να προτείνει ισοδύναμα μέτρα, που θα αντικαταστήσουν θεσμοθετημένες και νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Προφανές βέβαια είναι ότι η επαναδιαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει σε βάθος τετραετίας. Συνεπώς, χρειάζεται να μπει χρονοδιάγραμμα.

Η τρόικα ζητά να εφαρμοστούν τα μέτρα του μνημονίου που ψηφίστηκαν την άνοιξη. Πώς θα γίνει αυτό όταν η κυβέρνηση τρικομματικής συνεργασίας έχει δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να γίνουν άλλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις;
Ισοδύναμα μέτρα είναι η φράση-κλειδί, που πρέπει βέβαια να αποκτήσει περιεχόμενο. Δεν καλούμαστε να ανακαλύψουμε τον τροχό. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι υπάρχει σπατάλη και ανορθολογική αξιοποίηση πόρων στον δημόσιο τομέα, ότι υπάρχει φοροδιαφυγή και παραοικονομία. Ενδεικτικά, μόνο το 1/3 της φοροδιαφυγής αν συλληφθεί, θα αυξηθούν κατά 6 δισ. ευρώ τα δημόσια έσοδα. Διπλάσιο ποσό από τα μέτρα που ζητά άμεσα η τρόικα! Η αναδιοργάνωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού ανακοινώθηκε τρεις φορές τα δύο τελευταία χρόνια και όλες αναβλήθηκε. Γιατί; Πόσο καιρό παίρνει να γίνει στη χώρα μας κάτι που υπάρχει εδώ και δεκαετίες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες;
Η καταπολέμηση της διαφθοράς μέσω νέων συστημάτων ελέγχου των δημόσιων δαπανών και των διαγωνισμών θα μειώσει κατά 2 δισ. το ποσό των δημόσιων προμηθειών. Τα συστήματα αυτά είναι έτοιμα. Βέβαια, ο χρόνος που χρειάζεται για την εφαρμογή τους είναι αντιστρόφως ανάλογος με την πολιτική βούληση που έχουμε για να την προχωρήσουμε.

Ο ΥΠΟΙΚΟ Γ. Στουρνάρας είπε ξεκάθαρα ότι δεν τίθεται θέμα επαναδιαπραγμάτευσης τώρα, γιατί δεν γίνεται να εξαναγκάσουμε τους πιστωτές. Το δέχεστε;
Οι πιστωτές αρνούνται την επαναδιαπραγμάτευση τώρα διότι δεν είναι πεισμένοι πως η κυβέρνηση είναι αξιόπιστη. Ίσως πράγματι ορισμένοι από αυτούς να προτιμούν και μια μη αξιόπιστη κυβέρνηση. Διότι έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. Εμείς πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας: μεταρρυθμίσεις και νοικοκύρεμα. Μόλις αρχίσουμε πραγματικά, θα καταρρεύσουν και οι ενστάσεις των εταίρων μας. Και αν δεν καταρρεύσουν οι ενστάσεις τους, τότε θα καταρρεύσει το ευρώ. Διότι αυτό που ζητάμε δεν είναι μόνο για τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας, αλλά και ο μόνος δρόμος για να επιζήσει το κοινό νόμισμα και τελικά να προχωρήσει η ευρωπαϊκή οικοδόμηση.

Θα αντέξει αυτή η κυβέρνηση; Και αν δεν αντέξει, πώς διαγράφεται το μέλλον μας;
Η κυβέρνηση αυτή μπορεί να αντέξει μόνο αν με σθένος υλοποιήσει την Προγραμματική Συμφωνία των τριών κομμάτων. Μόνο αν προχωρήσει χωρίς καθυστέρηση τις μεταρρυθμίσεις, ενώ ταυτόχρονα λάβει μέτρα προστασίας για τους κοινωνικά ευάλωτους, καθώς επίσης και για περιοχές που έχουν πληγεί ιδιαίτερα από την ύφεση. Η περιφέρεια της Β΄ Αθήνας, για παράδειγμα, παρουσιάζει ποσοστό ύφεσης 13% για το 2011, ενώ έχει κλείσει το 35% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων! Και βέβαια πρέπει να προχωρήσουν άμεσα οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και το πελατειακό κράτος, που ευθύνονται για τη σημερινή κρίση.

Τα γονίδια και πάλι

Tου Παντελη Μπουκαλα , kathimerini.gr

Αστειάκια ψυχικής κακότητας σαν κι αυτό που «τιτίβισε» η αθλήτρια κ. Βούλα Παπαχρήστου κυκλοφορούν πολλά. Στο στόχαστρο της χυδαιότητάς τους βρίσκονται οι μαύροι, οι Εβραίοι, οι Αλβανοί, οι «χλωμιάρηδες» της μακρινής Ανατολής, οι Πόντιοι βέβαια. Υπήρξε μάλιστα μια εποχή που ένας δημοσιογράφος, ο κ. Αναστασιάδης, έγινε διάσημος φιλοξενώντας στη στήλη του, στην τελευταία σελίδα της «Ελευθεροτυπίας», καλαμπουράκια τέτοιας λογής. Κατά τύχη είναι ο ίδιος που φιλοξενεί στις τηλεοπτικές του εκπομπές «άνθη» του ακροδεξιού ή και του νεοναζιστικού χώρου, νομιμοποιώντας τα έτσι κάπου μεταξύ ανάλαφρων πειραγμάτων και επιδεικνυόμενων νεανικών μηρών. Η κ. Παπαχρήστου πλήρωσε ακριβά το ατόπημά της. Το ότι στις κατοπινές δηλώσεις της έδειξε να μην καταλαβαίνει πού ακριβώς έσφαλε δεν αποτελεί πτυχή της «υπερασπιστικής στρατηγικής» της υπαγορευμένη από δικηγόρο ή από κάποιον από τους σπεύσαντες πολιτικούς συνηγόρους της, τον κ. Μιχαλολιάκο, τον κ. Γεωργιάδη και τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Οντως, σαν μέλος του αθλητικού μας στερεώματος δικαιούται να λέει ότι δεν καταλαβαίνει. Και τούτο επειδή στον χώρο αυτόν το αίσθημα της φυλετικής μας υπεροχής, ακόμα κι αν δεν είναι αυτοφυές, καλλιεργείται συστηματικά. Μην ξεχνάμε τα «νικηφόρα γονίδια» που διαθέτουν οι Ελληνες αθλητές, σύμφωνα με την κ. Φανή Χαλκιά, που τιμωρήθηκε επειδή, μη εμπιστευόμενη κατά βάση τα γονίδιά της, τα ενίσχυσε χημικοφαρμακολογικώς. Μην ξεχνάμε τη ρητορεία περί «αδάμαστης ελληνικής ψυχής», που τη χρησιμοποιούν ακόμα και αθλητές οι οποίοι την ώρα των δηλώσεών τους ξέρουν ότι την έχουν κάνει τη λαδιά τους. Ούτε κι αυτοί εμπιστεύονται πλήρως την ελληνική ψυχή, γι’ αυτό και καταπίνουν «δυναμωτικά». Μην ξεχνάμε επίσης τις επιστημονικοφανείς μετρήσεις στις οποίες είχε επιδοθεί ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Χρήστος Σαρτζετάκης, για να «αποδείξει» και στατιστικά την υπεροχή της φυλής μας. Μέτρησε τα μετάλλια που είχαν αποσπάσει οι Ελληνες στους Ολυμπιακούς, συνυπολόγισε τις θέσεις στην πρώτη οκτάδα (μόνο στην Ελλάδα άλλωστε θεωρείται ολυμπιονίκης και ο όγδοος) και διαιρώντας τον πληθυσμό της χώρας διά του συνόλου των νικών μας βρήκε πόσα είναι τα κατά κεφαλήν μετάλλια. Πείστηκε λοιπόν ότι τα μαθηματικά του ισχύουν και ότι είμαστε οι πρώτοι και οι καλύτεροι. Από πάντα και για πάντα. Και στα πάντα, βεβαίως. Εχω ωστόσο την εντύπωση ότι η κ. Παπαχρήστου τιμωρήθηκε επειδή το ρατσιστικό ανεκδοτάκι της με τα αφρικανοφάγα κουνούπια έγινε διαδικτυακώς γνωστό σε όλη τη θρυλική «ολυμπιακή κοινότητα». Αντίθετα, τα αντιρατσιστικά μας αντανακλαστικά συλλαμβάνονται ναρκωμένα στην περίπτωση του νεοορκισθέντος βουλευτή της Χρυσής Αυγής Αρτέμη Ματθαιόπουλου. Σαν μπασίστας ο βουλευτής συμμετέχει στο συγκρότημα «Πογκρόμ» που σε ένα ρατσιστικότατο τραγούδι του βροντοφωνάζει «αχ, το Αουσβιτς πόσο το αγαπάω». Το Αουσβιτς... Αλλά θα συνεχίσω αύριο.

Από την ανα-ψυχή ώς το όνειδος

Του Παύλου Ηλ. Αγιαννίδη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012, TA NEA

«Η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς δικαιώματα, στην οποία η διεφθαρμένη εξουσία διαιωνίζει το απονενοημένο και κίβδηλο δικαίωμα να της τραβάει όλο και περισσότερο το λουρί» έλεγε πρόσφατα ο γερμανός συγγραφέας Γκίντερ Γκρας. Ειρωνεία: η ελληνική εξουσία βιάστηκε να τον επιβεβαιώσει.

Η παραίτηση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού με κατηγορίες ότι δέχθηκε πολιτικές παρεμβάσεις - για την επανενεργοποίηση αποστράτων - και οι φήμες για την παραίτηση και του αρχηγού του Ναυτικού - που είτε ήταν ανυπόστατες, είτε μαζεύτηκαν ευσχήμως, προτού γενικευτεί ο σάλος - επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες:

Η μία θέλει τον αρχηγό ΓΕΣ να παραιτήθηκε (ίσως και ο αρχηγός ΓΕΝ) επειδή θα ήταν στους «κομμένους» και προτίμησε «ηρωική έξοδο». Η άλλη συνυπολογίζει πως στην Εθνική μας Αμυνα κρίσεις είχαν γίνει τον Μάρτιο του 2009 (επί ΝΔ) και έκτακτες μόλις τον Νοέμβριο του 2011 (επί ΠΑΣΟΚ - ήτοι οι υπηρετούντες κρατήθηκαν κοντά δυόμισι χρόνια). Βλέπει δε τη σημερινή εξουσία - είναι συγκυβέρνηση, στ' αλήθεια; - να μην έχει μεν κατακτήσει το 45% των ψήφων του ελληνικού λαού, αλλά να φέρεται σαν βαθύ κομματικό κράτος που τις έχει κατακτήσει. Κάτι σαν επικίνδυνα (απονενοημένα) παιχνίδια ανα-ψυχής. Σαν την τουρκική φρεγάτα «Gokova», που έφτασε να πλέει στο Αιγαίο έως τη Μύκονο. 'Η σαν επιβεβαίωση εκείνου που εννοεί ο Γκίντερ Γκρας: το αρχαιοελληνικό όνειδος. Οπως αποδίδεται από τον Λουκιανό («Διάλογοι») στον σκύθη ηγεμόνα και φιλόσοφο του 6ου π.Χ. αιώνα Ανάχαρσι: «Εμοί μεν όνειδος η πατρίς, συ δε τη πατρίδι» (εμένα - ως βάρβαρο - με ντροπιάζει η πατρίδα μου, αλλά εσύ είσαι ντροπή για την πατρίδα σου).

VPRC: Η κυβέρνηση δεν έχει πίστωση χρόνου -Μόλις 16,5% ο δείκτης ικανοποίησης

27.07.2012 , iefimerida.gr

Εντονη δυσαρέσκεια στην κοινή γνώμη από την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση κατά τον πρώτο μήνα μετά τις εκλογές καταγράφεται σε δημοσκόπηση της εταιρείας VPRC. Οι δείκτες εμπιστοσύνης στο έργο της είναι εξαιρετικά χαμηλές, αλλά ακόμη χαμηλότερες είναι οι προσδοκίες των πολιτών.
Στη δημοσκόπηση που φιλοξενείται στην εφημερίδα «Ελλάδα Αύριο» καταγράφει εξαιρετικά χαμηλό δείκτη ικανοποίησης για το έως τώρα έργο της κυβέρνησης, που φτάνει μόλις στο 16,5%.
Ταυτόχρονα, και η εικόνα «συνέπειας» με τις προεκλογικές εξαγγελίες της είναι από μέτρια έως αρνητική: Μόλις το 23% της κοινής γνώμης θεωρεί ότι η κυβέρνηση είναι συνεπής προς αυτές ενώ το ποσοστό που πιστεύει ακριβώς το αντίθετο φτάνει στο 61%.
Παράλληλα,οι ερωτώμενοι εκτιμούν σε ποσοστό 81% ότι το επόμενο διάστημα θα υπάρξουν νέα μέτρα μείωσης των εισοδημάτων, κυρίως μισθών και συντάξεων.
Το 77% δηλώνει δυσαρέσκεια για την πολιτική της και συγχρόνως το 61% θεωρεί ότι επικρατεί ασυνέπεια σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες.
Η αβεβαιότητα για το μέλλον εκφράζεται και στην απάντηση για την πορεία της χώρας: Το 64% πιστεύει ότι τα πράγματα πάνε σε λάθος κατεύθυνση. Μόνο το 17% πιστεύει ότι βρισκόμαστε σε σωστή πορεία, ενώ το 11% θεωρεί «ούτε σωστή ούτε λάθος» την πορεία της χώρας.
Σε ό,τι αφορά την παραμονή μας στο ευρώ, το 43% εκτιμά ότι είναι «πιθανό» να βγούμε από το ευρώ και το 42% ότι αυτό είναι «μη πιθανό».
Απαισιοδοξία για την καλή πορεία εκφράζεται και με την εκτίμηση ότι θα ληφθούν νέα μέτρα, κάτι που πιστεύει το 81%. Αν σε αυτούς προσθέσετε και το 4% που πιστεύει ότι «εξαρτάται» αν θα ληφθούν νέα μέτρα, τότε είμαστε στο 85%. Μόνο ένα 9% πιστεύει ότι δεν θα έχουμε νέα μέτρα.
Το 42,5% των ερωτηθέντων δεν δείχνει καμία εμπιστοσύνη στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Οι αναποφάσιστοι ανέρχονται στο 21,4%.
Τα δύο πρώτα κόμματα συγκεντρώνουν μόλις 32%, με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει ελαφρύ προβάδισμα, κάτι που υπήρχε και στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων. Αν προχωρήσουμε σε μια απλή αναγωγή, θα διαπιστώσουμε πως τα δύο πρώτα κόμματα μαζί δεν ξεπερνούν το 55%, ενώ το πρώτο κόμμα, που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με το δημοσίευμα, δεν φτάνει το 30% και δεν αποκτά αισθητή διαφορά (οριακά ένα 2%) από τη ΝΔ.
Στην αποδοχή των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. Φώτης Κουβέλης προηγείται με 52% θετικές γνώμες, ακολουθούμενος από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά (με 42%). Αντιθέτως, η εικόνα του Ευάγγελου Βενιζέλου είναι αρκετά τραυματισμένη (31% θετικές γνώμες και 62% αρνητικές).

Η ομορφιά και οι ασχήμιες

26/07/2012

του Γιώργου Καρελιά  , protagon.gr

Ας είμαστε ειλικρινείς. Χαζοανέκδοτα σαν κι αυτό με το κουνούπι και τους Αφρικανούς ακούμε-αν δεν λέμε κιόλας- στις παρέες μας. Είναι άλλο, όμως, αυτό και άλλο να το γράφει μια αθλήτρια την παραμονή των Ολυμπιακών Αγώνων. Διότι, κακά τα ψέματα, αυτό την έφαγε. Ότι το έγραψε-ή μάλλον αναδείχτηκε- δυο μέρες πριν από την έναρξή τους. Σε άλλη συγκυρία θα είχε περάσει με περισσότερες ή λιγότερες αντιδράσεις.

Οι αθλητές είναι νέα παιδιά(η Παπαχρήστου 23 ετών). Και με τους νέους πρέπει να είμαστε επιεικείς. Δεν έχουν την πείρα, την ωριμότητα και την υπευθυνότητα να αξιολογήσουν κάτι που λένε και κάνουν. Αυτό δεν είναι προσπάθεια να δικαιολογηθεί η ενέργεια της πρωταθλήτριας του τριπλούν, είναι μια εξήγηση γι’ αυτό που έκανε.

Ήταν ρατσιστικό το «σχόλιο»-ανοησία που ανάρτησε στο twitter; Ήταν. Αμφιβάλλω, όμως, αν η ίδια κατάλαβε τι προέκταση μπορεί να έχει. Και αυτό δεν είναι αποκλειστικά δική της αδυναμία και ευθύνη. Δεν γνωρίζουμε τι έχει αποκομίσει από το οικογενειακό της περιβάλλον. Αλήθεια, το αθλητικό της περιβάλλον δεν έχει καμιά ευθύνη; Πόσοι από τους νεαρούς αθλητές μας, εκτός από το να φτιάχνουν το σώμα τους και να πετυχαίνουν επιδόσεις, άκουσαν κάποιον υπεύθυνο να τους λέει ότι παντός είδους διακρίσεις (φυλής, χρώματος, σεξουαλικών προτιμήσεων κλπ) είναι αδιανόητες; Αν βρεθεί κάποιος και πει ότι τα έχουν διδαχθεί και παρόλα αυτή η Παπαχρήστου «παρασύρθηκε» από την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, τότε καλά να πάθει.

Στον αθλητισμό συνυπάρχουν η ομορφιά και οι ασχήμιες. Θυμάμαι πόσο άσχημη εντύπωση μου είχαν κάνει το 2004 οι αποδοκιμασίες του πλήθους την ώρα της διεξαγωγής του δρόμου των 400 μέτρων, επειδή είχε αποκλειστεί ο Κεντέρης. Υπενθυμίζω ότι ο ίδιος και η συναθλήτριά του Θάνου κρύβονταν επί μέρες για να αποφύγουν τον  έλεγχο.

Μια άλλη αθλήτρια, η ολυμπιονίκης-κομήτης το 2004 στην Αθήνα, Φανή Χαλκιά, είχε μιλήσει για τους Έλληνες που «είναι γεννημένοι να είναι πρώτοι». Τέσσερα χρόνια μετά πιάστηκε ντοπαρισμένη στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Σήμερα διάβασα ότι η ίδια, υπερασπιζόμενη την Παπαχρήστου, καταφέρθηκε με υβριστικούς χαρακτηρισμούς εναντίον όσων την τιμώρησαν.

Πόση ντροπή αισθανθήκαμε όταν αποδείχτηκε ότι σχεδόν όλη η «θρυλική» ομάδα μας της Άρσης Βαρών ήταν ντοπαρισμένη;

Εν κατακλείδι: η τιμωρία της Παπαχρήστου ήταν αναπόφευκτη, αν και δυσανάλογα βαριά σε σχέση με ίδια  ή και βαρύτερα εγκλήματα του δημόσιου βίου. Τι να κάνουμε; Ας πρόσεχε. Μικρή είναι, θα έχει και άλλες ευκαιρίες, αν αξίζει. Όσο θα είναι αθλήτρια, να προσέχει τι λέει και γράφει. Για να μην αμαυρώνονται η φυσική ομορφιά της και οι αθλητικές της ικανότητες από ασχήμιες, σαν κι αυτή που εκτόξευσε από το twitter.

Συνειδητά ή από ανοησία; Ελπίζουμε το δεύτερο. Αν είναι το πρώτο, σύντομα μπορεί να τη δούμε στη Βουλή…
  

    Σωστά, κ. Μανιτάκη

Κάρης Κ. avgi.gr

Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/07/2012

Είναι απαίτηση, έργο τρόικας η συγχώνευση οργανισμών και εταιριών του δημοσίου; Για παράδειγμα η ενοποίηση της “Εθνικό Σύστημα Διαπίστευσης Α.Ε.” με το “Ελληνικό Ινστιτούτο Μετρολογίας” και τον “Ελληνικό Οργανισμό Τυποποίησης” είναι υποταγή σε ξένα συμφέροντα και εντολές;
Και τι σημαίνει αυτή η κριτική; Ότι θα πρέπει να διατηρηθούν για να ξοδεύουν παραπάνω, να μη συγχωνευθούν τα 213 νομικά πρόσωπα, να μην γίνουν 34 όπως ορίζει η απόφαση του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης; Δηλαδή, να διατηρηθούν π.χ. χωριστά η ΔΕΘ Α.Ε. και η HELEXPO A.E., να μην καταργηθεί η “Ελληνική Θαλάσσια Ένωση” του υπουργείου Εθνικής Άμυνας;
Δεν θα 'πρεπε να είναι σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης ο περιορισμός τους; Γι' αυτό αξίζει το χειροκρότημά μας η απόφαση του καθηγητή κ. Μανιτάκη, που επιβεβαιώνει ότι δεν λέει για να λέει, ότι εννοεί αυτά για τα οποία δεσμεύεται. Και μας προϊδεάζει ότι με την ίδια αποφασιστικότητα θα τηρήσει τη δέσμευσή του ότι οι υπάλληλοι των φορέων αυτών δεν θα απολυθούν, αλλά θα μεταταχθούν σε άλλες υπηρεσίες. Και περιμένουμε με την ίδια αποφασιστικότητα από το υπουργείο τα επόμενα μέτρα καταργήσεων και συγχωνεύσεων. Και, βεβαίως, η απόφαση του υπουργείου χωρά κριτική: αν κρίνουμε ότι κάποια συγχώνευση ή κατάργηση δεν είναι ορθή, θα πρέπει να το πούμε και να το εξηγήσουμε.
Το σημαντικό γενικότερο πολιτικό θέμα είναι ένα: Γιατί οι κυβερνήσεις των μέτρων και των μνημονίων κρατούσαν αυτή την κατάσταση, τροφοδοτούσαν αυτή τη σπατάλη ακόμη και τα τελευταία δύο χρόνια; Ίσως γιατί είναι “έργα” τους, ίσως γιατί έτσι διόρισαν, ίσως γιατί δε μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των καθηκόντων εν μέσω της κρίσης.

Η ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ARCI

Κυριακή, 22 Ιούλιος 2012 , εφημερίδα H EΠΟΧΗ

Απάντηση στην κρίση: των ανθρώπων οι κοινότητες



Η Ραφαέλα Μπολίνι, υπεύθυνη διεθνών σχέσεων του ιταλικού πολιτιστικού και κοινωνικού οργανισμού ARCI.

Η οργάνωση της κοινωνίας μας από τα κάτω αποτελεί μεγάλη πρόκληση στη σημερινή κρίση που καταστρέφει τις ζωές μας, υπογράμμισε στην «Εποχή» η Ραφαέλα Μπολίνι, υπεύθυνη διεθνών σχέσεων του ιταλικού πολιτιστικού και κοινωνικού οργανισμού ARCI, εκτιμώντας πως η αριστερά έχει υποχρέωση να δώσει τη μάχη της υπεράσπισης των αξιών και της οργάνωσης μιας νέας κοινωνίας μέσα από τις τοπικές κοινότητες ξεκινώντας με την ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών των ανθρώπων. Ο οργανισμός ARCI, με 1.250.000 μέλη, εκατοντάδες συλλόγους και χιλιάδες δραστηριότητες στις τοπικές κοινωνίες, αποτελεί ένα τεράστιο πολιτιστικό ανάχωμα στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του νέου κοινωνικού αποκλεισμού, τόνισε η Ρ. Μπολίνι από την Πορταριά, όπου βρισκόταν για να συμμετάσχει στο Καλοκαιρινό Πανεπιστήμιο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Πληροφορίες για τη δράση του ARCI στο www.arci.it και argipan@yahoo.it Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Τη συνέντευξη πήρε
ο Αργύρης Παναγόπουλος

Πώς και γιατί δημιουργήθηκε το ARCI;
Το ARCI δημιουργήθηκε τη δεκαετία του ’50 ξεκινώντας από μια εκτίμηση του Γκράμσι, ότι μέσα στην κοινωνία δεν φθάνει από μόνη της η παρουσία του κόμματος και χρειάζεται μια πολιτιστική και κοινωνική παρουσία της αριστεράς στις κοινότητες των ανθρώπων.
Ο Γκράμσι είχε παρατηρήσει πως διαμορφώνεται η συνείδηση των ανθρώπων μέσω των μηχανισμών της Καθολικής Εκκλησίας και της δράσης της στις κοινότητας αλλά και τις προσπάθειες του εργατικού κινήματος να εισχωρήσει στις κοινότητες με τους συλλόγους αλληλοβοήθειας, τα «Σπίτια του Λαού», την κοινωνική δράση των εργατικών συνδικάτων, των Εργατικών Ενώσεων κλπ.
Με την πτώση του φασισμού και την κατάληψη κτιρίων του Φασιστικού Κόμματος και την επιστροφή της περιουσίας των «Σπιτιών του Λαού» η αριστερά βρέθηκε να διαχειρίζεται μια μεγάλη πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική περιουσία και εμπειρία για λογαριασμό των τοπικών κοινωνιών. Άρχισε ξανά να προχωρά, μαζί με τις τοπικές κοινωνίες, στην αναβίωση της πολιτικής εκπροσώπησης και την ανάγκη κάλυψης αναγκών στις τοπικές κοινωνίες.
Στις αρχές τις δεκαετίας του ’50 δεν υπήρχε όμως μια εθνική οργάνωση για να διαχειριστεί όλη αυτή την πλούσια εμπειρία. Το ARCI δημιουργήθηκε για να καλύψει το κενό, που δεν μπορούσε να καλύψει η πολιτική οργάνωση, στη διάδοση μιας κοσμικής-λαϊκής κουλτούρας, πολιτισμού και αλληλεγγύης.

Ο Γκράμσι θεωρούσε τον πολιτισμό και τη διαπαιδαγώγηση των λαϊκών μαζών συστατικό στοιχείο της πολιτικής ηγεμονίας του συλλογικού διανοούμενου, που ήταν το επαναστατικό κόμμα…
Ο πλούτος αυτών των αντιλήψεων του Γκράμσι διευκόλυνε την ιταλική αριστερά να προχωρήσει σε νέες επεξεργασίες και σε μορφές οργάνωσης που δεν μπορούν να συγκριθούν με τις άλλες εμπειρίες της ευρωπαϊκής ή και της διεθνούς αριστεράς. Το ARCI αποτελεί μια από αυτές τις μορφές, γιατί προσφέρει και δημιουργεί «κοινότητες» και «κοινωνίες» και αντισταθμίζει την ικανότητα της Καθολικής Εκκλησίας να δημιουργεί μιας συλλογική λαϊκή κουλτούρα, διαμέσου των μυστηρίων, των γιορτών και της χρήσης των υποδομών της εκκλησίας.
Η επιτυχία του ARCI είναι ότι παρά το μωσαϊκό των δράσεών του έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: τη δημιουργία δημόσιων χώρων, κοινοτήτων και κοινωνιών μέσα στην κοινωνία. Το ARCI κατορθώνει να περνά τις ηθικές, πολιτιστικές και κοινωνικές αξίες της αριστεράς στον κόσμο και αυτό από μόνο του έχει τεράστια αξία.

Εξήντα χρόνια αργότερα το ARCI έχει εμπλουτίσει τις δραστηριότητές του, παρά τις τεράστιες αλλαγές στο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο …
Η κατάσταση σήμερα είναι πολύ πιο σύνθετη. Ζούμε σε μια εποχή μεγάλων προκλήσεων, αλλά καταφέρνουμε ακόμη να δημιουργούμε «κοινότητες». Έχουμε πάνω από 1.250.000 μέλη. Τα περισσότερα από αυτά έρχονται στο ARCI για να χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες που προσφέρουμε. Το γεγονός και μόνο όμως ότι έρχονται γνωρίζοντας ότι συμμετέχουν σε μια «κοινότητα» ανθρώπων και δεν απευθύνονται στην ελεύθερη αγορά για τις ίδιες υπηρεσίες, αποτελεί από μόνο του μια σαφή ρήξη. Εκατοντάδες χιλιάδες μέλη μας οργανώνουν τις πλέον διαφορετικές πολιτιστικές και κοινωνικές δραστηριότητες, από προβολές, συναυλίες, μπαρ και κοινωνικά εστιατόρια, δράσεις για τους μετανάστες, τις εργαζόμενες μητέρες, σχολεία και υποστήριξη στους μετανάστες, την ειρήνη, την κοινωνική αλληλεγγύη, την καταπολέμηση της ομοφοβίας, δράσεις στις φυλακές, σε εξαρτημένα από τα ναρκωτικά άτομα, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές δράσεις κλπ. Όλες αυτές οι δράσεις γίνονται μέσα στις συνοικίες, στις γειτονίες, στις μικροκοινότητες που ζουν οι άνθρωποι. Δεν γίνονται με μεγάλες κεντρικές εκστρατείες. Οργανώνονται από και για τις κοινότητες των ανθρώπων.
Το ARCI αποτελεί ένα εργαλείο καταπολέμησης της κυρίαρχης αντίληψης του ατομικισμού και της κοινωνικής περιθωριοποίησης των ατόμων και των αναγκών τους.

· Διαμορφώνει δηλαδή μια άλλη σχέση με την πολιτική…
Το ARCI με τον τρόπο αυτό βοηθάει τον κόσμο να επιστρέψει στις αρχικές έννοιες της πολιτικής. Ο ατομικισμός, η κοινωνία της κατανάλωσης, ο νεοφιλελευθερισμός προσπάθησαν να καταστρέψουν κάθε συλλογική θεώρηση της ζωής και της κοινωνίας μας περνώντας την αντίληψη ότι ο καθένας είναι μόνος του και προσπαθεί να τα καταφέρει μόνος του.
Το ARCI υποστηρίζει ότι μπορούν να δοθούν λύσεις στα ατομικά προβλήματα σε συνεργασία με άλλους ανθρώπους οικοδομώντας κοινότητες, σεβόμενοι την προσωπικότητα των ατόμων και τις ανάγκες τους. Με την έννοια αυτή, το ARCI αποτελεί μια από τις υψηλότερες μορφές πολιτικής συμμετοχής, γιατί αφορά την ίδια την κοινότητα και δεν μπορεί να περιορίζεται στην εκλογική διαδικασία ή στη συμμετοχή σε κάποιο κόμμα.
Υπάρχουν λέσχες του ARCI που οργανώνουν μόνο συλλογικά γεύματα και συναυλίες. Από μόνο του το γεγονός της συλλογικής κουζίνας και της συλλογικής διοργάνωσης συναυλιών έξω από τα μεγάλα εμπορικά κυκλώματα αποτελεί σημαντική πολιτική πράξη, γιατί μέσα από αυτές τις διαδικασίες δημιουργείται μια ισχυρή κοινοτικότητα ανάμεσα στους ανθρώπους, δεσμοί αλληλεγγύης και συλλογικής δράσης.
Όλοι έχουμε ζήσει ή ζούμε τη συμμετοχή σε μια διαδήλωση με τους κομματικούς μας συντρόφους και τη συμμετοχή μας σε κομματικές διαδικασίες. Η συμμετοχή στο ARCI όμως έχει χαρακτηριστικά που επηρεάζουν ακόμη περισσότερο την πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων, γιατί προσφέρει τη δυνατότητα συμμετοχής σε μια διαφορετική κοινότητα, μια μορφή νέας κοινωνίας ανθρώπων με βάση την αντιμετώπιση καθημερινών αναγκών.
Τα κόμματα κάποτε, και ιδιαίτερα τα μεγάλα μαζικά κόμματα, προσπαθούσαν να σταθούν μέσα στην κοινωνία και δίπλα στα άτομα, τους πολίτες, τον κόσμο. Σήμερα τα μεγάλα αυτά μαζικά κόμματα δεν υπάρχουν και οι άνθρωποι είναι μόνοι τους. Ας σκεφθούμε μόνο ότι το Ιταλικό ΚΚ είχε ενάμιση εκατομμύρια μέλη όταν διαλύθηκε.
Το ARCI προσπαθεί να καλύψει την κοινωνική έρημο στην οποία βρίσκονται πολλοί άνθρωποι και δεν έχει ως στόχο να αντικαταστήσει τα πολιτικά κόμματα ή να κάνει πολιτικό προσηλυτισμό και κατήχηση σε κανένα. Δεν έχουμε και δεν θέλουμε το μονοπώλιο. Για το λόγο αυτό συνεργαζόμαστε με όλους όσοι προσπαθούν στην ίδια κατεύθυνση.

Σε ποιους τομείς δραστηριοποιείται σήμερα το ARCI;
Η κουλτούρα, ο πολιτισμός αποτελούν βασικό άξονα των δραστηριοτήτων μας. Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια έντονη δραστηριότητα στα θέματα της μετανάστευσης. Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των μεταναστών ως ατόμων της κοινωνία μας ακόμη και εναντίον της πολιτικής ενός τμήματος της αριστεράς που διολίσθησε σε συντηρητικές λογικές. Το ARCI δεν έχει κάνει καμία παραχώρηση σε αυτές τις λογικές. Παράλληλα, εργαζόμαστε για τη δημιουργία στενών σχέσεων ανάμεσα στους μετανάστες και τις τοπικές κοινωνίες. Συγκρουστήκαμε σκληρά με όσες δυνάμεις της αριστεράς και του προοδευτικού χώρου έφθασαν να αποκαλούν τους μετανάστες παράνομους ή να χρησιμοποιούν επιχειρήματα και λογικές της δεξιάς.

Με ανάλογο τρόπο είχατε δράσει και κατά τη διάρκεια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία…
Για το ARCI δεν υπάρχουν καλοί και κακοί πόλεμοι, καλές και κακές βόμβες. Είχαμε ξεκινήσει από τις αρχές τις δεκαετίας του ’80 εναντίον των αμερικανικών Κρουζ και Πέρσινγκ και των σοβιετικών SS20. Δεν θα μπορούσαμε να ανεχθούμε τη σφαγή των λαών της Γιουγκοσλαβίας από τους τοπικούς δικτάτορες ή τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς.
Το πρόβλημα είναι ότι η αριστερά προχώρησε σε παραχωρήσεις στο πλαίσιο της κουλτούρας. Η ειρήνη και η καταδίκη του πολέμου αποτελούν συστατικά στοιχεία της κουλτούρας και του πολιτισμού της αριστεράς. Δεν μπορούν να υπάρξουν παραχωρήσεις σε κανένα επίπεδο.
Δεν κάναμε το λάθος να καταδικάσουμε μόνο «ιδεολογικά» τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, όπως δεν κάνουμε το λάθος να καταδικάσουμε σήμερα μόνο «ιδεολογικά» το ρατσισμό. Εμείς δημιουργούμε τις συνθήκες ώστε χιλιάδες, δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να δουλεύουν για την ειρήνη, βοηθώντας χθες τους λαούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας σε διάφορες περιοχές της ίδιας της πρώην Γιουγκοσλαβίας, χωρίς τις παραμικρές διακρίσεις, όπως σήμερα δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαμέσου του ARCI δραστηριοποιούνται στις κοινότητές τους για θέματα που αφορούν τους μετανάστες. Η εμπειρία αυτή αποτελεί το μεγαλύτερο ανάχωμα στο ρατσισμό, το φασισμό και την ξενοφοβία. Οι «ιδεολογικές» καταδίκες δεν αρκούν. Χρειάζεται δράση στην κοινότητα.
Η σημερινή οικονομική κρίση μας οδηγεί στην προσπάθεια αυτοργάνωσης των κοινωνιών μας, από τα κάτω, που αποτέλεσε ίσως τη βασική συνιστώσα του κινήματος των αριστερών συλλογικοτήτων εδώ και σχεδόν δύο αιώνες. Αυτή τη στιγμή καταστρέφουν το κοινωνικό κράτος και εξαφανίζουν τη μεσαία τάξη δημιουργώντας τεράστια προβλήματα κάλυψης αναγκών στην κοινωνία μας. Αυτό πρέπει να γίνει από την κοινωνική δράση της αριστεράς και της κουλτούρας της και δεν πρέπει να αφεθεί στην εκκλησία και τις αντιδραστικές δυνάμεις. Πρέπει να καταπολεμήσουμε με κάθε τρόπο το νέο κοινωνικό αποκλεισμό, που ξεπερνά πλέον τους εξαρτημένους, τους φυλακισμένους και τις «παλιές» κατηγορίες αποκλεισμένων, και να στραφούμε στις νέες προκλήσεις.

Το ARCI έχει και διεθνή παρουσία…
Έχουμε ξεκινήσει προγράμματα στην περιοχή της Βορείου Αφρικής, με την πεποίθηση ότι κανείς δεν έχει έτοιμες συνταγές και δεν πάει να υποδείξει σε κανένα τι πρέπει να κάνει. Από τις χώρες αυτές έχουμε να διδαχθούμε πολλά πράγματα για τον τρόπο που θα πρέπει να υπερασπιστούμε τα δημόσια και κοινά αγαθά μας, ξεκινώντας από το νερό. Δεν πάμε μόνο να βοηθήσουμε, αλλά και να βοηθηθούμε από την εμπειρία τους για να αλλάξουμε την δική μας κοινωνία.

Την ίδια στιγμή και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αντιμετωπίζουν μια μεγάλη κρίση…
Το ARCI θα μπορούσε να δράσει ακόμη και στην Ελλάδα. Το ενδιαφέρον μας για την Ελλάδα είναι τεράστιο, γιατί μας συνδέουν δεσμοί φιλίας και αδελφικότητας. «Είμαστε όλοι Έλληνες» σε αυτή την προσπάθεια να αποτρέψουμε την καταστροφή των κοινωνιών μας. Η συνεργασία ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης και κυρίως με την Ελλάδα αποτελεί για το ARCI μεγάλη πρόκληση. Μόνο αν καταρρίψουμε τους φραγμούς που υψώνουν ανάμεσά μας θα τους αντιμετωπίσουμε.

Το έθιμο του τελεσιγράφου 

 Tου Παντελη Μπουκαλα , kathimerini.gr

 
Κατέρριψε ήδη ένα ρεκόρ ο κ. Σαμαράς. Του πήρε μόλις ένα μήνα για να στείλει τελεσίγραφο στους υπουργούς του και να τους απειλήσει με επιτόπιους ελέγχους. Το πρωθυπουργικό έθιμο, κληρονομούμενο από τον έναν ηγέτη στον άλλον, επέβαλε την εξαπόλυση τελεσιγράφων στον ένα χρόνο κυβερνητικής ζωής. Τότε περίπου αρχίζουν οι αρρυθμίες, η ραθυμία, οι φαγωμάρες ανάμεσα σε «συναρμόδιους» υπουργούς που δεν διανοούνται να μοιραστούν καμία αρμοδιότητα για να μη χάσουν την ευκαιρία της τηλεοπτικής προβολής. Τότε επίσης αρχίζουν να πληθαίνουν οι πληροφορίες για ρουσφέτια, φωτογραφικούς διαγωνισμούς, πελατειακές εκδουλεύσεις, σκανδαλάκια κ.λπ.
Αλλά είπαμε. Ο νυν πρωθυπυργός έσπασε το ρεκόρ τελεσιγράφου στέλνοντάς το (λέγοντας δηλαδή στα μίντια ότι θα το στείλει) στον μήνα πάνω αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Για την επιτάχυνση αυτή ευθύνεται βέβαια και η συγκρότηση του κυβερνητικού σχήματος από στελέχη (ή «φίλους) τριών κομμάτων, που πρέπει να βρουν κοινή γλώσσα. Η κοινή γλώσσα όμως προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις. Με τον κ. Σαμαρά να μην υποχωρεί ούτε σε σχέση με τις φατρίες του κόμματός του, ορκίζοντας υπουργούς μόνο μέλη του περιγύρου του, και με τον κ. Βενιζέλο πασοκικώς «κάθετο», μένει η ΔΗΜΑΡ για να πιεστεί και να υποχωρήσει. Και ακριβώς επειδή αυτή απομακρύνεται όλο και σαφέστερα από τις ιδρυτικές της διακηρύξεις, ο πρόεδρός της εμφανίζεται σαν ο πλέον ενθουσιώδης εκ των τριών, μήπως πειστεί και ο ίδιος διά της πληθωριστικής ρητορικής του. Στοιχείο της δουλειάς ενός πρωθυπουργού είναι και τα προς υπουργούς τελεσίγραφα. Εστω. Αλλά εμείς γιατί πρέπει να τα μαθαίνουμε; Για να καμαρώνουμε για την πυγμή του πρωθυπουργού, για το ηγεμονικό του κύρος; Μα, αν το διέθετε, δεν θα χρειαζόταν να στέλνει τελεσίγραφα: Θα έδινε εξ αρχής τις «κατευθύνσεις», τη «γραμμή», βέβαιος ότι ο λόγος του θα γίνει σεβαστός. Κατά συνέπεια, όταν υμνολογούμε έναν πρωθυπουργό επειδή στέλνει τελεσίγραφα στους υφισταμένους του, στην πραγματικότητα δεν τον τιμούμε αλλά αποκαλύπτουμε την αδυναμία του να επιβληθεί και να εμπνεύσει.
Το ίδιο συμβαίνει και όταν οι πρωθυπουργικοί κόλακες, οι «κύκλοι» και τα «περιβάλλοντα», διοχετεύουν την πληροφορία ότι ο πρωθυπουργός «ενδιαφέρθηκε «προσωπικά» για την κατάντια του Ασύλου Ανιάτων («έδωσε εντολή»...), για την πυρκαγιά στην Πάτρα («τηλεφώνησε στον επικεφαλής της Πυροσβεστικής»...), για τη Χαλυβουργική («απαίτησε την άμεση εφαρμογή»...). Δηλαδή, ποια άλλη δουλειά τού ανατέθηκε, αν όχι αυτή ακριβώς; Και γιατί πρέπει να ακούγονται βούκινα και τρομπέτες κάθε φορά που ο πρωθυπουργός κάνει τη δουλειά του, ή έστω προσπαθεί; Και τέλος, πόσο περήφανοι μπορούμε να είμαστε για μια πολιτεία όπου χρειάζεται ολόκληρη «πρωθυπουργική παρέμβαση» για να γευτούν λίγο κρέας οι τρόφιμοι του Ασύλου Ανιάτων ύστερα από δίμηνη αναγκαστική χορτοφαγία;

Αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αγ.Δημητρίου κατά τη συνεδρίαση της 18ης Ιουλίου 2012 για  έγκριση Κανονισμού Λειτουργίας Δημοτικού Λαχανόκηπου και Σύστασης Επιτροπής Δημοτικού Λαχανόκηπου

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Από το Πρακτικό της με αριθμό 19/2012
Συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου
ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ: 219/2012
Γραφείο: Δημοτικού Συμβουλίου
ΠΕΡΙΛΗΨΗ




Με ψήφους 21 υπέρ, 9 κατά (κ.κ. Δήμου, Γιαννέζος, Αρναούτης, Λαζαρόπουλος, Αδαμόπουλος, Χατζηδημητρίου Δ., Οικονομάκος, Παπαδακάκης, Δούρου, για τους λόγους 5
που αναγράφονται στα απομαγνητοφωνημένα πρακτικά) και 1 λευκό (κ. Αυρηλιώνης)
Εγκρίνει :
Α) τη δημιουργία Δημοτικού Λαχανόκηπου από το Δήμο Αγίου Δημητρίου σε έκταση περίπου 2.5 στρ., στην περιοχή Ασυρμάτου δίπλα στο αμαξοστάσιο της ΕΘΕΛ, στο 2120 Ο.Τ.
Β) τον Κανονισμό Λειτουργίας του ως κάτωθι:
<<ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΣΤΑΣΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΛΑΧΑΝΟΚΗΠΟΥ ΚΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
Εισηγούμαστε προς το Δημοτικό Συμβούλιο:
Α) τη δημιουργία Δημοτικού Λαχανόκηπου από το Δήμο Αγίου Δημητρίου σε έκταση
περίπου 2.5στρ. , στην περιοχή Ασυρμάτου δίπλα στο αμαξοστάσιο της ΕΘΕΛ , στο
2120 Ο.Τ.
Β) την έγκριση του Κανονισμού Λειτουργίας αυτού
Γ) τη συγκρότηση πενταμελούς Επιτροπής Δημοτικού Λαχανόκηπου, η οποία θα
αποτελείται από τρεις δημοτικούς συμβούλους της πλειοψηφίας και 2 δημοτικούς
συμβούλους της μειοψηφίας.
<<ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΛΑΧΑΝΟΚΗΠΟΥ
ΑΡΘΡΟ 1 - ΣΚΟΠΟΙ
Η δημιουργία Δημοτικού Λαχανόκηπου είναι μια δράση που απευθύνεται στην τοπική
κοινωνία με καθαρά κοινωνικά και φιλοπεριβαλλοντικά χαρακτηριστικά.
Σε έκταση του Δήμου, διαμορφώνονται κήποι 30τ.μ. - 50τ.μ. περίπου, τους οποίους η
αρμόδια Επιτροπή, θα παραχωρεί σε πολίτες που ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές
ομάδες.
Κατά προτεραιότητα επιλέγονται για εγκατάσταση στο Λαχανόκηπο , άνεργοι,
μονογονεικές οικογένειες, πολύτεκνοι, και πολίτες με τα χαμηλότερα εισοδήματα , με βάση
το εκκαθαριστικό της Εφορίας, με προτεραιότητα σε αυτούς που είναι δημότες Αγίου
Δημητρίου.
α. Η επιλογή των δικαιούχων θα γίνεται από την Επιτροπή Δημοτικού Λαχανόκηπου.
β. Η λειτουργία του Δημοτικού Λαχανόκηπου θα στοχεύει, πέραν του κοινωνικού του
χαρακτήρα και σε φιλοπεριβαλλοντικές δράσεις, όπως:
Ανάπτυξη Προγραμμάτων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης σε συνεργασία με
την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
 Δημιουργία χώρου ανάπτυξης ορθών περιβαλλοντικών πρακτικών στη γεωργία
σε συνεργασία με αρμόδιους φορείς (Πανεπιστήμια, Δ/νσεις Αγροτικής Ανάπτυξης κτλ).
 Διοργάνωση εκδηλώσεων περιβαλλοντικού αντικειμένου.
Για τους παραπάνω σκοπούς, προβλέπεται στο χώρο η ανάπτυξη κατασκευών αναψυχής
και οργάνωσης υπαίθριων εκδηλώσεων με επίκεντρο περιβαλλοντικά θέματα.
γ. Ο Χώρος θα είναι κοινόχρηστος και θα επιτρέπεται η πρόσβαση σε όλους τους πολίτες,
τις ώρες και τις ημέρες που η κεντρική είσοδος θα είναι ανοικτή από τους καλλιεργητές.
δ. Η δράση δεν στοχεύει απλά και μόνο στην ανακούφιση νοικοκυριών με χαμηλά
εισοδήματα, αλλά πρόκειται για μια δράση που διαμορφώνει νησίδες συλλογικότητας
στην τοπική κοινωνία. Μπορεί να φέρει κοντά τους πολίτες που θα ασχοληθούν,
ανθρώπους διαφόρων ηλικιών και κουλτούρας, ενώ θα προσφέρει άσκηση, εκτόνωση και
δημιουργική απασχόληση σε αυτούς που το έχουν πραγματική ανάγκη.
6
ΑΡΘΡΟ 2 - ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΔΗΜΟΥ
Ο Δήμος αναλαμβάνει την υποχρέωση να διαμορφώσει τον χώρο ανάπτυξης του
Λαχανόκηπου και ειδικότερα φροντίζει για τα εξής:
1) Παροχή νερού για άρδευση
2) Εγκατάσταση WC – παροχή πόσιμου νερού
3) Περίφραξη του χώρου
4) Φωταγώγηση του χώρου
5) Χώρο φύλαξης και αποθήκευσης εργαλείων
6) Γενικές καλλιεργητικές φροντίδες εδάφους πριν την εγκατάσταση δικαιούχων.
7) Παροχή συμβουλών που αφορούν σε πρακτικές και μεθόδους σε σχέση με τους
τρόπους καλλιέργειας , από ειδικούς επιστήμονες.
8) Ο Δήμος δεν φέρει καμιά ευθύνη για απώλεια υλικών ή εργαλείων που κάποιος
καλλιεργητής θα αφήσει αφύλαχτα στο χώρο του Δημοτικού Λαχανόκηπου.
9) Ο Δήμος δεν φέρει ευθύνη για κλοπές ή καταστροφές στην ίδια την καλλιέργεια.
10) Ο Δήμος θα αναλάβει την φύλαξη του χώρου μόνο εφόσον βρεθούν πόροι
χρηματοδότησης για την πρόσληψη φύλακα – επόπτη στο χώρο.
11) Ο Δήμος διατηρεί το δικαίωμα να διοργανώνει στο χώρο του Δημοτικού
Λαχανόκηπου εκδηλώσεις ανοικτές στο ευρύ κοινό.
12) Ο Δήμος θα βραβεύει κάθε χρόνο τους δημότες-καλλιεργητές που κατάφεραν να
παράξουν τα καλύτερα σε ποιότητα και ποσότητα λαχανικά.
ΑΡΘΡΟ 3 - ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ και ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΔΙΚΑΙΟΥΧΩΝ
Οι δικαιούχοι που θα εγκατασταθούν μετά την επιλογή τους από την Επιτροπή, θα
υπογράφουν πρωτόκολλο εγκατάστασης από το οποίο θα απορρέουν οι εξής υποχρεώσεις
και δικαιώματα:
Α. Υποχρεώσεις
1. Παραλαμβάνουν αντίγραφο του Κανονισμού Λειτουργίας και υπογράφουν στο σχετικό
έγγραφο παραχώρησης ότι τον αποδέχονται στο σύνολό του και ότι θα τον τηρήσουν.
2. Παραλαμβάνουν κλειδί της κεντρικής εισόδου του χώρου, το οποίο με δική τους
δαπάνη κατασκευάζουν (αντικλείδι) και φροντίζουν για το κλείδωμά της κατά την
αποχώρησή τους.
3. Δεν χρησιμοποιούν χημικά σκευάσματα για την καταπολέμηση ζιζανίων και
εδαφοβελτιωτικά (λιπάσματα) με χημική σύνθεση. Επιτρέπεται η χρήση μόνο
οργανικών υλικών (κοπριάς ή εγκεκριμένων βιολογικών εδαφοβελτιωτικών).
4. Δεν επιτρέπεται η πώληση των αγαθών που παράγουν στον Λαχανόκηπό τους.
5. Αποδίδουν το 10% της παραγωγής λαχανικών στο Κοινωνικό Παντοπωλείο του
Δήμου.
6. Το τίμημα του ενοικίου θα είναι το συμβολικό ποσό των 50ευρώ κατά έτος. Τα χρήματα
που θα συγκεντρώνονται κάθε χρόνο θα χρησιμοποιούνται για την προετοιμασία των
λαχανόκηπων( όργωμα, φρεζάρισμα, κόπρισμα) όπως και για τη συντήρηση των
εγκαταστάσεων (περίφραξη, αρδευτικό δίκτυο, χώροι υγιεινής κλπ) .
7. Δεν επιτρέπεται η φύτευση οπωροφόρων δένδρων στους Λαχανόκηπους.
8. Φροντίζουν για την καθαριότητα του χώρου.
9. Καθαρίζουν το χώρο στον οποίο θα καλλιεργούν από τα υπολείμματα της
καλλιέργειας τους και παραδίδουν τον κήπο στην κατάσταση που τον παρέλαβαν.
Τοποθετούν τα υπολείμματα της καλλιέργειας σε κάδους κομποστοποίησης,
εφόσον ο Δήμος τοποθετήσει τέτοιους.
10. Η φύλαξη της καλλιέργειας είναι ευθύνη των καλλιεργητών.
11. Δεν επιτρέπεται οποιαδήποτε παρέμβαση στην φυσική βλάστηση του χώρου.
7
12. Δε θα φέρνουν οικιακά ζώα στον λαχανόκηπο.
Β. Δικαιώματα
1. Οι καλλιεργητές μπορούν να εισηγούνται στο Δήμο τη διοργάνωση εκδηλώσεων
κοινωνικού χαρακτήρα για την εξασφάλιση πόρων, για αποκλειστική διάθεση
τους στην βελτίωση των συνθηκών στους χώρους καλλιέργειας με εθελοντική
εργασία, είτε για την ενίσχυση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων σε συνεργασία με
την Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου.
2. Επιτρέπεται η φύτευση καλλωπιστικών φυτών στους κοινόχρηστους χώρους, μετά
από συνεννόηση με την υπηρεσία Πρασίνου του Δήμου.
3. Οι καλλιεργητές έχουν το δικαίωμα χρήσης των κοινόχρηστων χώρων της
συνολικής έκτασης για αναψυχή με τους οικείους τους, υπό την προϋπόθεση ότι
διατηρούν τον χώρο καθαρό και δεν ενοχλούν με τη συμπεριφορά τους.
ΑΡΘΡΟ 4 - ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΛΑΧΑΝΟΚΗΠΟΥ -
ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΙΚΑΙΟΥΧΩΝ – ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ
α. Το Δημοτικό Συμβούλιο ορίζει Επιτροπή που είναι αρμόδια για τον έλεγχο των
αιτήσεων, την έγκριση των δικαιούχων και την εύρυθμη λειτουργία του Δημοτικού
Λαχανόκηπου.
β. Η Επιτροπή είναι 5μελής και απαρτίζεται από τρία μέλη της πλειοψηφίας και δυο μέλη
της μειοψηφίας. Τα υποψήφια μέλη προτείνονται από τους επικεφαλής των παρατάξεων ή
αυτοπροτείνονται.
γ. Η Επιτροπή εξετάζει μετά τη συμπλήρωση του πρώτου χρόνου την κατάσταση των
καλλιεργητών με τη δυνατότητα να καλεί αυτούς να επικαιροποιήσουν τα δικαιολογητικά
τους.
δ. Η Επιτροπή ορίζει συγκεκριμένη προθεσμία υποβολής δικαιολογητικών κάθε χρόνο,
τις οποίες και εξετάζει εντός 10 ημερών από τη λήξη αυτής. Σε περίπτωση ταύτισης
δικαιολογητικών (π.χ. περίπου ίδιο εισόδημα βάσει εκκαθαριστικού), θα γίνεται κλήρωση .
ε. Η Επιτροπή φροντίζει για την τήρηση του κανονισμού λειτουργίας και εξετάζει τυχόν
αναφορές παράβασης των όρων για να αποφασίζει την αποβολή ή μη των συγκεκριμένων
καλλιεργητών.
στ. Οι αποφάσεις της Επιτροπής λαμβάνονται κατά πλειοψηφία και εκτελούνται από αυτήν.
ζ. Σύμφωνα με τα δικαιολογητικά που καταθέτουν οι ενδιαφερόμενοι πολίτες, η επιλογή
γίνεται με κοινωνικά κριτήρια και συγκεκριμένα με βάση:
1. Το οικογενειακό ή ατομικό εισόδημα που εμφανίζεται στο αντίγραφο του
εκκαθαριστικού της Εφορίας.
2. Την επαγγελματική κατάσταση και οικογενειακή κατάσταση (άνεργοι,
πολύτεκνοι κτλ).
3. Το αν είναι δημότες-κάτοικοι Αγίου Δημητρίου.
ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ
Τα δικαιολογητικά που απαιτούνται από τους ενδιαφερόμενους είναι:
6.Αίτηση
7.Φωτοτυπία ταυτότητας.
8.Πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης
9.Φορολογική Δήλωση και Ε9
10.Κάρτα ανεργίας εφόσον υπάρχει
Παρατήρηση: Οι αιτήσεις και τα δικαιολογητικά θα πρέπει να υποβάλλονται από τους
8
ίδιους τους ενδιαφερομένους.
ΑΡΘΡΟ 5 - ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΔΙΚΑΟΥΧΩΝ
α. Οι δικαιούχοι που θα επιλεγούν, εγκαθίστανται στο Δημοτικό Λαχανόκηπο για
ένα έτος (μήνας παραλαβής και παράδοσης τεμαχίου ορίζεται ο Οκτώβριος) , με δικαίωμα
εκ μέρους του Δήμου της ανανέωσης της παραμονής τους για δεύτερο έτος, εφόσον έχουν
υποβάλει σχετικό αίτημα με επικαιροποιημένα δικαιολογητικά.
β. Κάθε χρόνο, στο διάστημα του διμήνου Ιουνίου-Ιουλίου η Επιτροπή προβαίνει
σε δημόσια ανακοίνωση παραλαβής νέων αιτήσεων. Μετά τη λήξη της προθεσμίας
υποβολής αιτήσεων από τους ενδιαφερόμενους πολίτες, η Επιτροπή εξετάζει τις νέες
αιτήσεις αλλά και των ήδη εγκατεστημένων που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για
ανανέωση της παραμονής τους για δεύτερο έτος.
γ. Οι ήδη εγκατεστημένοι καλλιεργητές είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν τον κήπο
τους σε περίπτωση που δεν εγκριθεί η αίτηση ανανέωσης της παραμονής τους στο
Δημοτικό Λαχανόκηπο, μετά την δημοσιοποίηση του πίνακα (κατά το πρώτο δεκαήμερο
του Σεπτεμβρίου) των νέων δικαιούχων.
Ο Δήμος δεν φέρει ουδεμία ευθύνη εάν με τη λήξη του δικαιώματος καλλιέργειας
υπάρχουν στον χώρο αναπτυσσόμενα λαχανικά.
ΑΡΘΡΟ 6 - ΛΟΓΟΙ ΑΠΟΒΟΛΗΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ
ΛΑΧΑΝΟΚΗΠΟ
α. Η αρμόδια Επιτροπή δύναται να αποφασίσει την αποβολή καλλιεργητών, μετά από
εισήγηση της Επιτροπής, συζητώντας την καταγγελία παρουσία των
καλλιεργητών σε βάρος των οποίων έχει αυτή συνταχθεί.
β. Δυνατότητα υποβολής καταγγελίας για παράβαση του κανονισμού λειτουργίας ή κακή
συμπεριφορά προς τρίτους έχουν δικαίωμα να υποβάλουν στην υπηρεσία και οι ίδιοι οι
καλλιεργητές. .Η καταγγελία εξετάζεται απ την Επιτροπή παρουσία και των δυο πλευρών.
γ. Δικαιούχος που έχει επιλεγεί και έχει εγκατασταθεί στο Λαχανόκηπο, χάνει το
δικαίωμα καλλιέργειας και αποβάλλεται , σε περίπτωση που δεν καλλιεργεί επί δίμηνο τον
κήπο του, εφόσον του έχει γίνει προηγουμένως σχετική ενημέρωση.
ΑΡΘΡΟ 7
5.Ο κανονισμός λειτουργίας Δημοτικού Λαχανόκηπου θα ισχύει για μια
καλλιεργητική χρονιά και μπορεί να τροποποιείται κάθε χρόνο με βάση τις εμπειρίες
που συγκεντρώθηκαν από την εφαρμογή του.
6.Αντίγραφο του κανονισμού πρέπει να παραδίδεται σε κάθε καλλιεργητή, ο οποίος
θα υπογράφει στο σχετικό έγγραφο παραχώρησης του Δήμου ότι τον αποδέχεται στο
σύνολό του και ότι θα τον τηρήσει.
7.Ο κανονισμός δεν έχει σκοπό να επιβάλλει απαγορεύσεις, αλλά να συμβάλλει στην
ομαλή συνεργασία μεταξύ των καλλιεργητών.
8.Την ευθύνη λειτουργίας του Δημοτικού Λαχανόκηπου και τήρησης του παρόντος
κανονισμού έχει η Επιτροπή Δημοτικού Λαχανόκηπου προς την οποία πρέπει να
απευθύνονται τυχόν προτάσεις βελτίωσης ή τροποποίησης αυτού καθώς και ενστάσεις
ή διαφορές που αναφύονται μεταξύ των καλλιεργητών.>>
9
Γ) Τη συγκρότηση πενταμελούς Επιτροπής Δημοτικού Λαχανόκηπου, η οποία αποτελείται από τους κάτωθι:
-Ανδρούτσου Μαρία , Δήμαρχος
-Ασημακοπούλου Αικατερίνη, σύμβουλος πλειοψηφίας
-Διαβολίτσης Σπήλιος, σύμβουλος πλειοψηφίας
-Γαλακτερός Αθανάσιος, σύμβουλος μειοψηφίας
-Ανθόπουλος Θεόκλητος, σύμβουλος μειοψηφίας
Κατά τη διάρκεια λήψης της σχετικής απόφασης απουσίαζαν οι κ.κ. Γαλακτερός ,Βαμβακούσης, Κοκκώνης, Τζαμτζής.
Η παρούσα απόφαση πήρε αύξοντα αριθμό 219/18-07-2012.

Για­τί δεν μειώ­νο­νται οι τι­μές;

Κυριακή, 22 Ιούλιος 2012 , epohi.gr

ENΩ Η Υ­ΦΕ­ΣΗ ΓΙ­ΝΕ­ΤΑΙ Ο­ΛΟ KAI BAΘΥΤΕΡΗ

Του
Ηλία Ιωα­κεί­μο­γλου 

Κρί­σι­μης ση­μα­σίας προϋπό­θε­ση για την ε­πι­τυ­χία της πο­λι­τι­κής της ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης εί­ναι η μείω­ση των εγ­χω­ρίων τι­μών. Αυ­τή η μείω­ση ε­ξάλ­λου εί­ναι και ο κυ­ριό­τε­ρος δια­κη­ρυγ­μέ­νος στό­χος της πο­λι­τι­κής αυ­τής, η ο­ποία θα ε­πι­τύγ­χα­νε, υ­πο­τί­θε­ται, χά­ρη στη μείω­ση των τι­μών, την αύ­ξη­ση των κα­θα­ρών ε­ξα­γω­γών, την αύ­ξη­ση της συ­νο­λι­κής ζή­τη­σης, του Α­ΕΠ και της α­πα­σχό­λη­σης.
Στην Ελλά­δα, ό­μως, η πο­λι­τι­κή της ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης α­πο­τυγ­χά­νει, ε­κτός των άλ­λων και σε αυ­τό το ση­μείο: οι τι­μές δεν μειώ­θη­καν στη διάρ­κεια των τριών πρώ­των ε­τών της ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης (α­κό­μη και εάν α­φαι­ρέ­σου­με α­πό αυ­τές την ε­πί­δρα­ση που εί­χαν οι αυ­ξή­σεις των έμ­με­σων φό­ρων). Κι αυ­τό συμ­βαί­νει πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι το κό­στος ερ­γα­σίας α­νά μο­νά­δα προϊό­ντος μειώ­θη­κε. Σε τι ο­φεί­λε­ται, ό­μως, αυ­τή η α­πο­τυ­χία;

Πρώ­τη αι­τία η ύ­φε­ση

Προ­βάλ­λο­νται, συ­νή­θως, ε­πι­χει­ρή­μα­τα που α­φο­ρούν σε δευ­τε­ρεύου­σες ή α­σή­μα­ντες πλευ­ρές των α­γο­ρών προϊό­ντων, ό­πως οι α­μοι­βές των μη­χα­νι­κών, των δι­κη­γό­ρων και άλ­λων «κλει­στώ­ν« ε­παγ­γελ­μά­των, η α­γο­ρά του γά­λα­κτος σε σκό­νη για βρέ­φη, η α­γο­ρά ε­νοι­κία­σης αυ­το­κι­νή­των και ό­λα τα πα­ρό­μοια, αλ­λά και ση­μα­ντι­κό­τε­ρες πλευ­ρές του α­ντα­γω­νι­σμού, ό­πως το ο­λι­γο­πώ­λιο στα καύ­σι­μα, για το ο­ποίο πα­ρα­μέ­νει ζη­τού­με­νο αν μπο­ρεί να γί­νει κά­τι για να α­ντι­με­τω­πι­στεί (α­φού δύο μό­νον ε­ται­ρείες ε­λέγ­χουν το 70% της α­γο­ράς).
Προ­βάλ­λο­νται, α­κό­μη, και ε­πι­χει­ρή­μα­τα σχε­τι­κά με τις δυσ­λει­τουρ­γίες του δη­μο­σίου, αλ­λά και της α­γο­ράς ερ­γα­σίας, που δη­μιουρ­γούν ε­μπό­δια στον α­ντα­γω­νι­σμό των ε­πι­χει­ρή­σεων και ως εκ τού­του θα έ­πρε­πε να αρ­θούν με α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρη α­πορ­ρύθ­μι­ση των κρα­τι­κών ρυθ­μί­σεων και του θε­σμι­κού πλαι­σίου των α­γο­ρών ερ­γα­σίας.
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, το πρώ­το ε­μπό­διο στην μείω­ση των τι­μών εί­ναι η ί­δια η πο­λι­τι­κή της ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης, ε­πει­δή ο­δη­γεί την οι­κο­νο­μία σε βα­θύ­τα­τη ύ­φε­ση και συ­νε­πώς σε α­πο­ε­πέν­δυ­ση.
Τι ση­μαί­νει αυ­τό; ΄Οτι το συ­νο­λι­κό ε­πεν­δε­δυ­μέ­νο πά­γιο κε­φά­λαιο της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μίας (το κα­θα­ρό α­πό­θε­μα πα­γίου κε­φα­λαίου) μειώ­νε­ται. Οι κα­θα­ρές ε­πεν­δύ­σεις πα­γίου κε­φα­λαίου του ι­διω­τι­κού το­μέα ή­ταν σχε­δόν μη­δε­νι­κές το 2010 και αρ­νη­τι­κές κα­τά το 2011-2012. Πρό­κει­ται για μείω­ση του ε­γκα­τε­στη­μέ­νου πα­ρα­γω­γι­κού δυ­να­μι­κού της χώ­ρας. Αυ­τό έ­χει ε­πί­πτω­ση στις τι­μές.

Η μείω­ση μι­σθών γί­νε­ται αύ­ξη­ση κερ­δών

Οι ε­πι­χει­ρή­σεις, έ­χει πα­ρα­τη­ρη­θεί, αλ­λά­ζουν τις τι­μές τους α­νά­λο­γα με το πο­σο­στό χρη­σι­μο­ποίη­σης του πα­ρα­γω­γι­κού δυ­να­μι­κού: δη­λα­δή, ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο εί­ναι το πα­ρα­γω­γι­κό δυ­να­μι­κό που δεν χρη­σι­μο­ποιούν, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο εν­δια­φέ­ρο­νται να αυ­ξή­σουν τις πω­λή­σεις τους κρα­τώ­ντας στα­θε­ρές τις τι­μές, και α­ντι­στρό­φως, ό­σο λι­γό­τε­ρο εί­ναι το α­χρη­σι­μο­ποίη­το πα­ρα­γω­γι­κό δυ­να­μι­κό τους, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο τεί­νουν να αυ­ξή­σουν τις τι­μές. ‘Όταν υ­πάρ­χει α­πο­ε­πέν­δυ­ση, ό­μως, ό­πως συμ­βαί­νει στην Ελλά­δα ε­ξαι­τίας της πο­λι­τι­κής της ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης, μειώ­νε­ται το α­χρη­σι­μο­ποίη­το πα­ρα­γω­γι­κό δυ­να­μι­κό, εί­τε ε­πει­δή κλεί­νουν ο­λό­κλη­ρες μο­νά­δες πα­ρα­γω­γής, εί­τε ε­πει­δή στα­μα­τά­ει η λει­τουρ­γία κά­ποιων τμη­μά­των ή γραμ­μών πα­ρα­γω­γής. Τεί­νουν έ­τσι οι ε­πι­χει­ρή­σεις να αυ­ξή­σουν τις τι­μές τους ή να μην τις μειώ­σουν.
Η οι­κο­νο­μία βρί­σκε­ται πα­γι­δευ­μέ­νη σε μια κα­τά­στα­ση ύ­φε­σης, α­πο­ε­πέν­δυ­σης, μειού­με­νου α­χρη­σι­μο­ποίη­του πα­ρα­γω­γι­κού δυ­να­μι­κού, αυ­ξη­τι­κών τά­σεων των τι­μών και των πε­ρι­θω­ρίων κέρ­δους. Ολό­κλη­ρη δε η μείω­ση των μι­σθών με­τα­τρέ­πε­ται σε αύ­ξη­ση των κερ­δών. Τυ­πι­κή πε­ρί­πτω­ση α­πο­τε­λεί ο κλά­δος τρο­φί­μων και πο­τών, για τον ο­ποίο κα­τα­γρά­φε­ται για τα χρό­νια 2010-2012 μείω­ση της ζή­τη­σης που του α­πευ­θύ­νε­ται, πλην ό­μως και στα­θε­ρό­τη­τα στο βαθ­μό χρη­σι­μο­ποίη­σης του πα­ρα­γω­γι­κού δυ­να­μι­κού, με α­πο­τέ­λε­σμα να μη μειώ­νο­νται οι τι­μές.

Ο α­τε­λής α­ντα­γω­νι­σμός

Πιο α­να­λυ­τι­κά, τα πράγ­μα­τα έ­χουν ως ε­ξής: Στην Ελλά­δα, υ­πάρ­χει σει­ρά α­γο­ρών α­τε­λούς α­ντα­γω­νι­σμού (με ο­λι­γο­πω­λια­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά), εί­τε ε­πει­δή πρό­κει­ται για πα­ρα­γω­γή υ­πη­ρε­σιών σχε­τι­κά προ­στα­τευ­μέ­νων α­πό το διε­θνή α­ντα­γω­νι­σμό, κα­θώς εί­ναι υ­πη­ρε­σίες που πα­ρά­γο­νται και κα­τα­να­λώ­νο­νται εγ­χω­ρίως, εί­τε ε­πει­δή οι ελ­λη­νι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις έ­χουν ε­πι­τύ­χει ι­κα­νο­ποιη­τι­κή δια­φο­ρο­ποίη­ση των προϊό­ντων τους έ­να­ντι των ει­σα­γο­μέ­νων, εί­τε ε­πει­δή το μέ­γε­θος της εγ­χώ­ριας α­γο­ράς εί­ναι πε­ριο­ρι­σμέ­νο για ο­ρι­σμέ­να προϊό­ντα, για τα ο­ποία η τε­χνο­λο­γία ε­πι­βάλ­λει να πα­ρά­γο­νται α­πό με­γά­λες μο­νά­δες πα­ρα­γω­γής.
Σε συν­θή­κες α­τε­λούς α­ντα­γω­νι­σμού, η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη και βα­θιά ύ­φε­ση, σαν και αυ­τή που έ­χου­με στην Ελλά­δα, δεν ο­δη­γεί α­να­γκα­στι­κά σε μειώ­σεις των τι­μών. Εάν υ­πάρ­χουν με­ρι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις που η­γε­μο­νεύουν σε μια ο­λι­γο­πω­λια­κή α­γο­ρά και κα­θο­ρί­ζουν τι­μές τις ο­ποίες α­κο­λου­θούν οι άλ­λες ε­πι­χει­ρή­σεις του κλά­δου, μια αρ­χι­κή μείω­ση των τι­μών α­πό τις η­γε­μο­νι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις γε­νι­κεύε­ται και με­τα­τρέ­πε­ται πο­λύ σύ­ντο­μα σε γε­νι­κή μείω­ση τι­μών που α­φή­νει ά­θι­κτη τη σχε­τι­κή α­ντα­γω­νι­στι­κή θέ­ση των ε­πι­χει­ρή­σεων (δη­λα­δή τα με­ρί­δια α­γο­ράς που κα­τέ­χουν), πλην ό­μως μειώ­νει τα έ­σο­δά τους. Κρί­νουν, λοι­πόν, πε­ρισ­σό­τε­ρο συμ­φέ­ρον οι ε­πι­χει­ρή­σεις στην Ελλά­δα να μη μειώ­σουν τις τι­μές τους, αλ­λά να δεχ­θούν μια α­να­λο­γι­κή μείω­ση των πω­λή­σεών τους και το κλεί­σι­μο ο­ρι­σμέ­νων γραμ­μών πα­ρα­γω­γής ή τμη­μά­των τους1 -που συ­νο­δεύο­νται α­πό α­πο­λύ­σεις, α­πο­ε­πέν­δυ­ση και αύ­ξη­ση του βαθ­μού χρη­σι­μο­ποίη­σης του ε­γκα­τε­στη­μέ­νου πα­ρα­γω­γι­κού δυ­να­μι­κού.

Η έλ­λει­ψη ρευ­στό­τη­τας

Στην ί­δια κα­τεύ­θυν­ση δια­τή­ρη­σης των τι­μών σε υ­ψη­λά ε­πί­πε­δα συ­ντεί­νει, πι­θα­νό­τα­τα, η δρα­μα­τι­κή έλ­λει­ψη ρευ­στό­τη­τας που α­ντι­με­τω­πί­ζουν ο­ρι­σμέ­νες ε­πι­χει­ρή­σεις κα­τά τα τε­λευ­ταία έ­τη, και η ο­ποία εμ­φα­νί­ζε­ται στη βρα­χυ­χρό­νια διάρ­κεια εν­δε­χο­μέ­νως ως το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα που α­ντι­με­τω­πί­ζουν. Εάν αυ­τό συμ­βαί­νει, οι ε­πι­χει­ρή­σεις αυ­τές τεί­νουν να με­τα­τρέ­πουν το ό­φε­λος α­πό τη μείω­ση του κό­στους ερ­γα­σίας σε αύ­ξη­ση των πε­ρι­θω­ρίων κέρ­δους. Θα πρέ­πει, τέ­λος, σε αυ­τά να προ­σθέ­σου­με και το πρό­βλη­μα της με­γά­λης ε­ξάρ­τη­σης της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μίας α­πό το πε­τρέ­λαιο και άλ­λες πρώ­τες ύ­λες, των ο­ποίων οι τι­μές κα­τά τα τε­λευ­ταία έ­τη έ­χουν αυ­ξη­θεί ση­μα­ντι­κά.
Η τρόι­κα και οι ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις ε­φαρ­μό­ζουν δογ­μα­τι­κά μια πο­λι­τι­κή, την πο­λι­τι­κή της ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης, η ο­ποία θέ­τει ε­μπό­δια, αυ­τή η ί­δια, στην ε­πί­τευ­ξη του ση­μα­ντι­κό­τε­ρου δια­κη­ρυγ­μέ­νου στό­χου της που εί­ναι η μείω­ση των τι­μών. Από αυ­τή την ά­πο­ψη, εί­ναι μια α­πο­τυ­χη­μέ­νη πο­λι­τι­κή. Εάν, ό­μως, ο πραγ­μα­τι­κός, ά­δη­λος, στό­χος της εί­ναι η συ­ντρι­βή των δυ­νά­μεων της ερ­γα­σίας, τό­τε εί­ναι μια ε­πι­τυ­χη­μέ­νη τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή.

Ση­μείω­ση

1. Εφό­σον οι ε­πι­χει­ρή­σεις υιο­θε­τούν μια τέ­τοια στά­ση, θα πρέ­πει να συ­μπε­ρά­νου­με ό­τι ε­κτι­μούν πως η ζή­τη­ση εί­ναι αρ­κε­τά α­νε­λα­στι­κή, δη­λα­δή ό­τι η μείω­ση των τι­μών δεν θα προ­κα­λέ­σει με­γά­λη αύ­ξη­ση της ζή­τη­σης. Αυ­τή εί­ναι μια πο­λύ λο­γι­κή πα­ρα­δο­χή σε συν­θή­κες βα­θιάς και πα­ρα­τε­τα­μέ­νης ύ­φε­σης, ό­ταν το δια­θέ­σι­μο ει­σό­δη­μα μειώ­νε­ται δρα­μα­τι­κά.

Τουρνουά αισθητικής επί άμμου

Του Παύλου Ηλ. Αγιαννίδη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 24 Ιουλίου 2012 , tanea.gr

Ενας μύθος λέει πως στα χρόνια των ψευδαισθήσεων ευμάρειας οι Ελληνες έχασαν τα τρία «Φι»: φιλοξενία, φιλαλληλία και, κυρίως, φιλότιμο.

Οταν τα όνειρα περιορίστηκαν στις ρόδες ενός πολυτελούς, ογκώδους τζιπ και μιας βίλας εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων, ει δυνατόν πάνω στον αιγιαλό, για να τη χρησιμοποιούμε μόλις για 15 ημέρες τον χρόνο, το οπτικό πεδίο του άλλου «Φι», της φιλοδοξίας (με την καλή έννοια), σμικρύνθηκε. Οσο να χωρέσει σε μια παραλία με πολυκοσμία και στο νοητό τερέν ενός ματς με ξύλινες ρακέτες - με στόχο την πολυκοσμία αλλά και τη φιλαλληλία. Ισως και την επίδειξη της απώλειας των τριών παραδοσιακών «Φι» και της παραδοσιακής αισθητικής.

Ενας άλλος μύθος λέει πως αυτή ακριβώς η «αθλοπαιδιά», εις βάρος άλλων, είναι το επίσημο αγώνισμα της νέας εποχής. Στο οποίο αμιλλώνται οι Νεοέλληνες, απαλλαγμένοι από τα «Φι» του παρελθόντος, περήφανοι για την αγωνιστική επίδειξη της νέας τους ταυτότητας.

Υπάρχει εξήγηση. Και μάλιστα όχι μεταφυσική. Οι ρακέτες είναι, εν τέλει, ένα «παιχνίδι» που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Ητοι, μέτριας έως κακής αισθητικής θέαμα, εκκωφαντικό ακρόαμα, ξύλο, ανυπαρξία στόχου, επιδειξιομανία, ασταθές υπόβαθρο και αδιάφορη έκβαση. Σαν τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών: Νικήσεις - χάσεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το κακό για τους γύρω έχει γίνει.