ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Αγίου Δημητρίου

AΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΚΗΔΕΙΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΣΟΙ ΖΟΥΝ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Φελνίκος 02.04.2012, matrix.gr

Το Σάββατο το μεσημέρι πήγα στο Α’ Νεκροταφείο. Για την κηδεία του Γιάννη Μπανιά. Δεν ήμουν ούτε φίλος ούτε σύντροφός του. Μακρινός συγγενής μου ήταν, από την πλευρά του πατέρα μου.

Ζήτημα να τον είχα συναντήσει 3-4 φορές. Μια φορά στα Εξάρχεια, έξω από τον φούρνο του φίλου μου του Χριστοδούλου, άλλη μια σε κάποια συγκέντρωση στα προπύλαια πριν πολλά χρόνια και μια – δυο φορές στη Βουλή. Η κουβέντα μας πάντα, εκτός από την Αριστερά και την πολιτική κατέληγε στους Μελισσουργούς, τόπο καταγωγής του Γιάννη και του πατέρα μου, του «μπάρμπα Γιώργου». Αν και δεν κλαίω, παρότι συγκινούμαι εύκολα, ομολογώ ότι βούρκωσα και με την Πορτάλιου και με τον νεαρό της AKOA κυρίως όμως με τον εκπρόσωπο του δήμου Τζουμέρκων. Τα λόγια του αποχαιρετισμού τους έβγαιναν κατ’ ευθείαν από την ψυχή τους, ανυπόκριτα, αφτιασίδωτα, απευθύνονταν περισσότερο στο νεκρό για να τον συντροφέψουν στο ταξίδι του παρά στο πλήθος. Όταν μάλιστα ο Μελισσουργιώτης δήμαρχος κλείνοντας είπε, «Γιάννη, σου ‘φερα και δύο κλωνάρια ελάτου από το χωριό», το βούρκωμα έγινε δάκρυ. Θα ‘θελα και στο φέρετρο του πατέρα μου να ‘χαν ακουμπήσει δυο κλωνάρια ελάτου από το χωριό και να το ραντίζαμε μ’ ένα ποτήρι νερό από την πηγή που τόσο αγαπούσε. Ας είναι.
Όμως δεν θέλω να γράψω γι’ αυτό σήμερα. Ούτε για τους αγώνες και την προσφορά του Γιάννη Μπανιά στο λαϊκό κίνημα και την Αριστερά. Με αφορμή την κηδεία, θέλω να σταθώ στην ατμόσφαιρα, στους λόγους, στα πρόσωπα στο Α’ Νεκροταφείο. Όλα σου δημιουργούσαν μια αίσθηση οικειότητα, αλληλεγγύης, συντροφικότητας. Κυρίως όμως της συγκίνησης και της ευχαρίστησης που σου δίνουν η κοινή πορεία, τα ίδια όνειρα, οι ταυτόσημες αγωνίες με άλλους ανθρώπους. Ήταν όλοι τους μια παρέα με περισσότερο παρελθόν, λιγότερο παρόν και ίσως διαφορετικό μέλλον. Κι όμως υπήρχε ένα νήμα που τους ένωνε. Ήταν η Διεθνής που σιγοψιθύρισαν στο τέλος, ήταν οι έστω λίγες γροθιές που υψώθηκαν, ήταν το κόκκινο της ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο που υπήρχε στις σημαίες και τα λουλούδια που κρατούσαν στο χέρι. Ήταν ο λυγμός για τον Άνθρωπο, η μελαγχολία για τις ιδέες που δεν δικαιώθηκαν, η λύπη για τις αξίες που χάθηκαν, οι πόνος για το Ανέφικτο, η ελπίδα για το αύριο που παραμένει καρφιτσωμένη στο λόγο και κρίνεται καθημερινά στην πράξη όσων αγωνίζονται για μια κοινωνία δίκαιη, ανθρώπινη, ισότητας και αδελφότητας. Ήταν αυτή καθ’ αυτή η τελετή της εξόδιας, έστω και πολιτικής, ακολουθίας που σε υπέβαλε και σε συνέπαιρνε. Αυτό που λείπει από άλλους κομματικούς χώρους και διατηρεί ακόμη η Αριστερά.
Ξέρω, μπορεί για τον ορθό πολιτικό λόγο αυτά να φαίνονται μελοδραματικά και να είναι ρομαντισμοί άνευ σημασίας για την εξουσία, όμως η ψυχική ενότητα, ο συντονισμός των χτύπων της καρδιάς, το σμίξιμο των αναφιλητών στην Απουσία είναι σημαντική παράμετρος και στην πολιτική. Προχθές, στην κηδεία του Γιάννη Μπανιά, συνειδητοποίησα γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει πάρει οριστικά διαζύγιο από την Αριστερά, γιατί έγινε ένα αστικό κόμμα του κέντρου που, στο προβλεπτό τουλάχιστον μέλλον, δεν μπορεί να οικοδομήσει ψυχικούς δεσμούς με τον απλό λαό, με ότι αυτό σημαίνει για την πολιτική του επιρροή και τα εκλογικά του ποσοστά. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κάνει κηδείες. Δεν μπορεί να συγκινήσει, να συνεγείρει, να θρηνήσει, να δώσει όρκους, να εμπνεύσει σεβασμό, να υψώσει γροθιές, να κρατήσει γαρύφαλλα, να ανεμίσει σημαίες, να βγάλει επικήδειους για αξίες, οράματα και αγώνες. Όταν δεν μπορείς να κάνεις υπερβατικές κηδείες, είσαι καταδικασμένος στον κυνισμό της ζωής. Όταν δεν μπορείς μπροστά στο θάνατο να θυμάσαι και να υπόσχεσαι, τη ζωή σου την ορίζουν υπολογισμοί και συμφέροντα.
Αξιοπρεπείς κηδείες κάνουν όσοι ζουν με αξιοπρέπεια. Η τελευταία αξιοπρεπής κηδεία -με την έννοια της ενεργοποίησης του λαϊκού θυμικού και των πολιτικών αντανακλαστικών- του ΠΑΣΟΚ, μετά από αυτές της Μελίνα και του Ανδρέα ήταν του Γιώργου Γεννηματά. Όποια κηδεία στελέχους του εφ’ εξής να γίνει θα ‘ναι μια τυπική εξόδιος ακολουθία θλιμμένων συγγενών και υποχρεωμένων να παραστούν για τις ανάγκες των παραπολιτικών στηλών, στελεχών.
Νομίζω, αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της μεταλλαγής του ΠΑΣΟΚ. Η αποκοπή του πρώτου συνθετικού από το δεύτερο στην έννοια της Κεντροαεριστεράς σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής που ξεκίνησε εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία και ολοκληρώνεται στις μέρες του Μνημονίου… Όταν οι κηδείες στελεχών δεν είναι μέθεξη, αλλά πρωτόκολλο παραγόντων τότε και τα κόμματά τους είναι απλές υποδοχές ψηφοδελτίων και όχι οργανώσεις ιδεών, ιδανικών, αγώνων και φορείς Αλλαγής. Όταν στα φέρετρα δεν ακουμπούν κλωνάρια ελάτου, αλλά… παράσημα προσφερθεισών υπηρεσιών στο κράτος, τότε τα κόμματα των θανόντων παραγόντων έχουν πεθάνει πριν τους εκλιπόντες. Όταν οι κηδείες γίνονται δημοπρατήρια δημοσίων σχέσεων και όχι αντάμωμα λυγμών, διαψεύσεων και προσδοκιών είναι προτιμότερο να γίνονται σε κλειστό κύκλο γιατί στα νεκροταφεία μπορεί να μην υπάρχουν νεραντζιές, ευδοκιμούν όμως τα κυπαρίσσια και τα κυπαρισσόμηλα είναι σκληρά και πονάνε…