Συχνά με ρωτούν στις συνεντεύξεις «πώς αισθάνομαι για την οικονομική κρίση, πώς τη βιώνω, τι έχω να πω γι’ αυτήν». Δυσκολεύομαι να απαντήσω άμεσα, γρήγορα και εύκολα. Όπως ο καθένας, φαντάζομαι. Απλώς, από εμάς τους καλλιτέχνες περιμένουν ότι θα έχουμε έτοιμη την απάντηση για όλα.
Όχι, δεν την έχουμε. Ναι, ξέρουμε ότι περνάμε και θα περνάμε δύσκολα, για καιρό ακόμα. Απλά, ίσως προσπαθούμε περισσότερο να βρούμε αποθέματα αισιοδοξίας και αντίστασης μέσα μας, γιατί η δουλειά μας δεν μας επιτρέπει να «κατακάτσουμε», να «αναβάλλουμε» τη χαρά και την ελπίδα για αύριο.
Πρέπει να ανέβουμε στη σκηνή, και μέσα από το ρόλο μας, να δώσουμε πνοή ελπίδας, χαράς και ζωής στον κόσμο. Ό,τι και να παίζουμε, πρέπει να είμαστε οπλισμένοι με γερή δόση αγάπης, διάθεσης προσφοράς, ανθρωπιάς και τρυφεράδας. Δεν μπορείς να απευθύνεσαι στο κοινό, και να μην έχεις σα στόχο να αγγίξεις τις καρδιές τους. Να απλώσεις ένα χέρι συμπαράστασης, αλληλεγγύης και αισιοδοξίας. Ό,τι και να παίζεις. Ό,τι είδος.
Βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή, διαθέσιμος, προσφερόμενος, με σκοπό να «ξύσεις» ευαίσθητες χορδές , ανθρώπινα, βαθειά συναισθήματα. Να μοιραστείς πόνο, συγκίνηση, αγάπη, χαρά, τρυφεράδα. Και όλο αυτό, γεννά την ελπίδα. Την ελπίδα που προέρχεται από την ΕΠΑΦΗ. Την ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Αυτή η βαθειά ανθρώπινη και αληθινή επικοινωνία, είναι πέρα, και πάνω από όλα όσα μας χωρίζουν και μας θλίβουν.
Γι’ αυτό κι ο κόσμος φεύγει από το θέατρο με την καρδιά ανοιχτή σαν τριαντάφυλλο. Είτε έχει παρακολουθήσει κωμωδία, είτε δράμα. Αν και, για μένα, δεν υπάρχουν τέτοιου είδους ταμπέλες, συχνά τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Υπάρχει μόνο ΚΑΛΟ ΘΕΑΤΡΟ.
Με αυτόν τον τρόπο ο καλλιτέχνης «δείχνει» τον δρόμο. Όχι με λόγια, ούτε με εύκολες λύσεις. Προσφέροντας την αλήθεια του, τον εαυτό του, εν τέλει, προτείνει ένα άνοιγμα ψυχής, μια αλληλεγγύη, μια δύναμη που προέρχεται από το ΜΑΖΙ και γεννά ενέργεια και δράση. Προς ποια κατεύθυνση, ο καθένας θα το βρει μόνος του. Όταν θα σπείρει τους καρπούς που έλαβε. Όταν θα «ξύσει» την επιφάνεια, για να ανακαλύψει τη ΔΙΚΙΑ του αλήθεια.-