Η ευθύνη μιας θεαματικής αυτοκτονίας
Ριχάρδος Σωμερίτης, 06/04/2012, metarithmisi.gr
Πενθώ, όπως όλοι, υποθέτω, για τον συνταξιούχο που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα.
Είναι προφανές ότι είχε φτάσει στα όρια της αντοχής του. Για ποιούς λόγους; Το
κείμενο που του αποδόθηκε δεν με πείθει όχι για την αυθεντικότητά του, αλλά για
το "δίκιο" του αν υπάρχει κάτι τέτοιο σε μια πράξη απελπισίας που είναι η
αυτοκτονία. Χωρίς να βρεθεί κανένας δικός του να τον σταματήσει...
Θέλησε η απελπισία του αυτή να έχει δημόσιο και θεαματικό χαρακτήρα. Όπως δημόσιο χαρακτήρα έχουν όλες οι βαρύγδουπες δηλώσεις, όλα τα βαρύγδουπα άθρα για προδοσίες, Τσολάκογλου, κατοχές και απόλυτες καταστροφές που επιτρέπουν σε μερικούς πασίγνωστους να κερδίζουν το προσωπικό, πολιτικό και επικοινωνιακό ψωμάκι τους, χωρίς να σκέφτονται ποτέ ότι μερικοί αδύναμοι μπορεί να τους πάρουν στα σοβαρά και να προχωρήσουν στο αδιανόητο.
Για μένα όλοι αυτοί είναι ηθικοί αυτουργοί για τον θάνατο ενός ανθρώπου, προχτές το πρωί, στο Συνταγμα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν θύμα τους. Δεν ήταν ήρωας.
Θέλησε η απελπισία του αυτή να έχει δημόσιο και θεαματικό χαρακτήρα. Όπως δημόσιο χαρακτήρα έχουν όλες οι βαρύγδουπες δηλώσεις, όλα τα βαρύγδουπα άθρα για προδοσίες, Τσολάκογλου, κατοχές και απόλυτες καταστροφές που επιτρέπουν σε μερικούς πασίγνωστους να κερδίζουν το προσωπικό, πολιτικό και επικοινωνιακό ψωμάκι τους, χωρίς να σκέφτονται ποτέ ότι μερικοί αδύναμοι μπορεί να τους πάρουν στα σοβαρά και να προχωρήσουν στο αδιανόητο.
Για μένα όλοι αυτοί είναι ηθικοί αυτουργοί για τον θάνατο ενός ανθρώπου, προχτές το πρωί, στο Συνταγμα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν θύμα τους. Δεν ήταν ήρωας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...