Οι διαπλεκόμενοι κοινοβουλευτικοί θα αναμορφώσουν την πολιτική;

   Κυριακή 18 Μαρτίου 2012
Τον Ιανουάριο του 2008 ο δημόσιος διάλογος είχε επικεντρωθεί στα σκάνδαλα που ταλάνιζαν τη χώρα. Τίποτα πρωτότυπο θα πει κάποιος. Αυτό γινόταν χτες, αυτό γίνεται σήμερα και, πιθανότατα, με το θέμα της διαφθοράς θα ασχολούμαστε και στο μέλλον. Τότε, λοιπόν ,ο Άγγελος Ελεφάντης έγραψε ένα κείμενο στην «Αυγή» στο οποίο ανάμεσα στ’ άλλα ανέφερε τα εξής: «…κάτω από τη σημαία του φιλελευθερισμού ζευγαρωμένου με τον καπιταλισμό, βασιλεύει ολόγυμνος ο θεός του χρήματος και τα νάματα που λατρεύουν οι άνθρωποι είναι τα μερίσματα που σκορπά. Κι όποιος μπορεί να τα αρπάξει-αυτό είναι η επιτυχία-τα άρπαξε, όπως η ρωμαική πλέμπα ριχνόταν ν’ αρπάξει τα μικρά νομίσματα που έριχναν στο πλήθος οι ρωμαίοι στρατηγοί, όταν τελούσαν τους θριάμβους μετά από κάποια επιτυχή εκστρατεία τους. Ο άνθρωπος-αστός του φιλελευθερισμού είναι ένας ολόγυμνος homo economicus».
Μ’ άλλα λόγια,  όταν η ιδεολογία ενός συστήματος είναι το χρήμα και ο εύκολος πλουτισμός, οι πολίτες εκπαιδεύονται από τα γεννοφάσκια τους να το κυνηγούν με κάθε τρόπο. Αποκτώντας το αναβαθμίζονται κοινωνικά και εξασφαλίζουν προβολή, ισχύ και εξουσία. Η προσφυγή σε παράνομα μέσα είναι μια αυτονόητη πρακτική. Βεβαίως, στις σοβαρές και με παράδοση καπιταλιστικές χώρες υπάρχουν και κάποιοι μηχανισμοί ελέγχου, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον της διάχυσης των προνομίων σε περισσότερους ανθρώπους και της εξουδετέρωσης προκλητικών καταστάσεων διαφθοράς. Τιμωρώντας τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις το σύστημα έχει μια επίφαση νομιμοποίησης και μπορεί να οργανώνει ευρύτερες συναινέσεις.
Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ τέτοιου τύπου ασφαλιστικές δικλίδες. Η ατιμωρησία είναι ο κανόνας, και γι αυτό κάθε τρείς και λίγο «σκάνε» υποθέσεις διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, προκαλώντας την οργή των ανυποψίαστων πολιτών και τη χλεύη των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων. Οι χιλιάδες συντάξεις σε πεθαμένους, οι μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, η χορήγηση προνοιακών επιδομάτων σε πολίτες που δεν τα δικαιούνται, η  φορολογική ασυλία που απολαμβάνουν έχοντες και κατέχοντες, οι αιμομικτικές σχέσεις ανάμεσα στη δημόσια διοίκηση και τις επιχειρήσεις. η ανοχή του κράτους απέναντι σε συμπεριφορές που προσβάλουν την κοινή λογική γιατί προέρχονται από ανθρώπους που δηλώνουν γλίσχρα εισοδήματα ενώ διάγουν τρυφηλό βίο, χαρακτηρίζουν εδώ και πολλά χρόνια τον ελληνικό πελατειακό και διαπλεκόμενο Κοινοβουλευτισμό.
Το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που τον υπηρέτησαν από νευραλγικά πόστα και με θρησκευτική ευλάβεια, αποκομίζοντας  ποικίλα ωφελήματα [σε είδος και σε επιρροή] προσπαθούν σήμερα να υποδυθούν τους αναμορφωτές του. Από θύτες θέλουν να μεταμφιεστούν σε σωτήρες. Είναι φυσικό να μην πείθουν. Είναι φυσικό να αντιμετωπίζονται με εχθρότητα από το λαό. Είναι φυσικό να μην θεωρούνται ειλικρινείς οι μίζερες συγνώμες τους, αφού, όπως προσφυώς είπε πρόσφατα στον «Φλας» ο καθηγητής Γ. Πανούσης [αποδίδεται από μνήμης η φράση του], «στην Ελλάδα η συγνώμη δεν συνοδεύεται από το φεύγω, αλλά από το μένω και συνεχίζω».