ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Αγίου Δημητρίου

ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ , ethnos.gr

Δημοσιογραφία και παραπληροφόρηση

Λογικό είναι να υπάρχουν σε κάθε μέσο ενημέρωσης ρεπόρτερ που ενημερώνουν για τη δραστηριότητα στα διάφορα κόμματα. Και ανθρώπινο είναι ο κάθε ρεπόρτερ να πρόσκειται πολιτικά προς το κόμμα που του έχει ανατεθεί να καλύπτει. Δεν παύει, όμως, να είναι δημοσιογράφος. Και η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να μεταφέρει ασχολίαστα την κομματική γραμμή ή να διαβάζει το non paper που διανέμεται από το γραφείο Τύπου του ενός ή του άλλου κόμματος. Γιατί αυτό δεν είναι ρεπορτάζ. Είναι προπαγάνδα.
Ακουγα χθες το πρωί ρεπόρτερ της δημόσιας τηλεόρασης να πληροφορεί το τηλεοπτικό κοινό πως «εδώ στη Συγγρού λένε ότι η ΝΔ είναι το μόνο συμπαγές κόμμα, ενώ τα άλλα είναι κατακερματισμένα». Αυταπόδεικτα μετέδιδε ως είδηση έναν ψευδή ισχυρισμό. Και τον μετέδιδε χωρίς καμιά επιφύλαξη, χωρίς ένα «ισχυρίζονται» ή «διατείνονται εδώ στη Συγγρού». Χωρίς καμιά προσπάθεια αποστασιοποίησης έστω του ρεπόρτερ από μια πληροφορία που προφανέστατα επιχειρεί να δημιουργήσει ψευδείς εντυπώσεις στον τηλεθεατή.
Φυσικά, τον ίδιο ή ανάλογο κομματικό πατριωτισμό επιδεικνύουν και οι επιφορτισμένοι με την κάλυψη και άλλων κομμάτων. Και όσοι εμπιστεύονται την ενημέρωσή τους στα κανάλια γνωρίζουν ότι, λίγο ή πολύ, είναι γενικό το φαινόμενο. Με πρόφαση την αντικειμενικότητα, η ενημέρωση υποκαθίσταται από κομματική προπαγάνδα και ο ρεπόρτερ μεταβάλλεται σε άβουλο ιμάντα μεταφοράς της μιας ή της άλλης κομματικής γραμμής.
Μόνο που η δημοσιογραφία γεννήθηκε για να υπηρετεί άλλες ανάγκες. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι ν' αναζητεί την αλήθεια πίσω από την επιφάνεια γεγονότων και καταστάσεων και αυτήν να παρουσιάζει στον πολίτη. Και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό ή μόνο τηλεοπτικό το πρόβλημα. Οταν μια θέση ή μια άποψη μεταφέρεται ασχολίαστη ή χωρίς αντίλογο, τότε ελάχιστα απέχει από την ενσυνείδητη ή μη παραπληροφόρηση του τηλεθεατή ή και του αναγνώστη.
Θυμηθείτε τα περίφημα όπλα του Σαντάμ Χουσεΐν. Δεν υπήρξαν ποτέ τέτοια όπλα. Αλλά η παγκόσμια κοινή γνώμη πίστεψε το αντίθετο. Και η ευθύνη γι' αυτό ανήκε στα εγκυρότερα μέσα ενημέρωσης. Που το μόνο που είχαν κάνει ήταν να δημοσιεύουν ή να μεταδίδουν (ασχολίαστα και χωρίς αντίλογο) δηλώσεις και πρες κόνφερενς αρχηγών κρατών και κορυφαίων στρατιωτικών.