Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για τα σενάρια συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

Στην πολυαναμενόμενη μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που θα ακολουθήσει την ίδια καταστροφική πολιτική για τη χώρα και την κοινωνία, η ΔΗΜΑΡ δεν θα δώσει κανένα άλλοθι και καμία δικαιολογία.

Όρθιος ώς το τέλος στην πάλη για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 30/03/2012,avgi.gr

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΑΓΑΡΑΣ

Αύριο στις 12 μ. στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών η πολιτική κηδεία

"Το 'μικρό μέτωπο', που φαίνεται προς το παρόν να συγκροτείται, μπορεί να αποτελέσει ένα πρώτο θετικό βήμα για να προχωρήσει πιο αποφασιστικά αυτή η στρατηγική πρόταση στο μέλλον" έλεγε σε μια από τις τελευταίες του ομιλίες στις αρχές του 2012 σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στο γήπεδο του Σπόρτινγκ ο Γιάννης Μπανιάς, για να προσθέσει αμέσως μετά πως απαραίτητο στοιχείο για κάτι τέτοιο είναι "η ουσιαστική εμπλοκή των κοινωνικών και κινηματικών αντιμνημονιακών δυνάμεων στις διεργασίες συγκρότησης του μετώπου".
Όρθιος ώς το τέλος και με πάνω από μισό αιώνα συμμετοχή στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του λαού μας και στην πάλη για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, ο Γιάννης Μπανιάς, ένας εκ των ηγετών της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς του τόπου μας πέθανε αργά το βράδυ της Τετάρτης στο νοσοκομείο "Ευαγγελισμός". Αύριο Σάββατο, στις 12 μ. στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές, οι φίλοι και οι συγγενείς του, ετοιμάζονται για το ύστατο "χαίρε", σε έναν άνθρωπο που "στην οριζοντίωση της εποχής μας" προσπάθησε να κρατήσει "όρθιες ισχνές καλαμιές" που έγραφε και ο Μανώλης Αναγνωστάκης.
Παράκληση των φίλων και συντρόφων του Γιάννη: Αντί για στεφάνι, οι προσφορές στη μνήμη του,  μπορούν να δοθούν για την ενίσχυση του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά (Αγροτική Τράπεζα 0530400309382) και του Χαμόγελου του Παιδιού.

Η ηθική διάσταση της κρίσης της πολιτικής [Ενρίκο Μπερλινγκουέρ (συνέντευξη στην εφημερίδα «Ρεπούμπλικα», 28.07.1981)]

Posted: Ιανουαρίου 17, 2012 by ecoleft11 in ΔΙΑΝΟΗΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ
Ετικέτες:Ενρίκο Μπερλινγκουέρ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/04/2010 Αυγή

Μετάφραση – επιλογή: Στάθης ΛΟΥΚΑΣ

Το κείμενο που ακολουθεί είναι συνέντευξη του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Λόγω έλλειψης χώρου έχουν αφαιρεθεί οι ερωτήσεις τού Ε. Σκάλφαρι. Έγινε προσπάθεια το κείμενο να διατηρήσει τη λογική του συνέχεια, χωρίς παρεμβάσεις και με ελάχιστες αφαιρέσεις, που αφορούσαν θέματα δευτερεύοντα σε σχέση με τα κυρίαρχα, τα οποία είναι: η ηθική διάσταση της κρίσης της πολιτικής, η εγκρατής, έλλογη διαχείριση των πόρων και η ανάγκη να κατανοηθεί και να μεθοδευτεί διαφορετικά η «ανάπτυξη». Αυτή η προβληματική έχει σχέση και με τη συζήτηση που γίνεται -όσο και όπως γίνεται- και στη χώρα μας και εντός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Μερικά από τα προβλήματα που ο Μπερλινγκουέρ διείδε, εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια, σήμερα ανακύπτουν πιεστικά: οι κοσμοϊστορικές αλλαγές τα ανέδειξαν. Ίσως έχει δίκιο λοιπόν ο Πιέτρο Ινγκράο: «Ο Μπερλινγκουέρ είχε το μεγάλο προτέρημα να κατανοήσει βαθιά το κομβικό σημείο, το πρόβλημα προοπτικής που είχαμε μπροστά μας» (P. Sansonetti, Ti ricordi Berlinguer, «Unità», 2004). Και η πρόκληση για μας είναι να αναδεχτούμε, να αξιοποιήσουμε και να υπερβούμε αυτήν την παρακαταθήκη – κι όχι να επιστρέψουμε στους Έλληνες επίγονους του Μπορντίγκα.

Η καπηλεία του κράτους από τα κόμματα

Ενρίκο Μπερλινγκουέρ (συνέντευξη στην εφημερίδα «Ρεπούμπλικα», 28.07.1981)

«…Τα σημερινά κόμματα είναι πάνω απ’ όλα μηχανές εξουσίας και πελατειακών σχέσεων: τα χαρακτηρίζει ελλιπής και αλλοιωμένη γνώση της ζωής και των προβλημάτων της κοινωνίας και του κόσμου, διαθέτουν λιγοστές ιδέες, λειψά ή ασαφή ιδανικά και προγράμματα και στερούνται παντελώς αισθημάτων και κοινωνικο-πολιτικού πάθους. Διαχειρίζονται συμφέροντα, ποικίλα, αντιφατικά, αμφίβολα κάποτε, πάντως χωρίς την παραμικρή σχέση με τις απαιτήσεις και τις αναδυόμενες ανάγκες των ανθρώπων, ή, πάλι, τις διαστρεβλώνουν χωρίς να επιδιώκεται το κοινό καλό. Η ίδια η οργανωτική δομή τους προσαρμόστηκε σ’ αυτό το μοντέλο, και δεν είναι πια οργανωτές του λαού, σχηματισμοί που προωθούν την πολιτικο-κοινωνική ωριμότητα και πρωτοβουλία: είναι μάλλον ομοσπονδίες ρευμάτων, που αποπνέουν καμαρίλα, καθένα με αρχηγό, υπαρχηγό κ.λπ. [...]

Τα κόμματα έχουν καταλάβει το κράτος και τους θεσμούς του, ξεκινώντας από την κυβέρνηση. Έχουν καταλάβει τους ΟΤΑ, τους οργανισμούς προνοίας, το πανεπιστήμιο, τη ραδιοτηλεόραση, κάποιες μεγάλες εφημερίδες [...].Τέλος πάντων, όλα έχουν πια διαμοιρασθεί, ή θα ήθελαν να τα διαμοιράσουν. Η κατάσταση είναι δραματική. Οτιδήποτε καλούνται να διαχειριστούν ή να διεκπεραιώσουν οι ποικίλοι θεσμοί και οι σημερινοί διοικητές τους αντιμετωπίζεται κυρίως σε συνάρτηση με τα συμφέροντα του κόμματος ή του ρεύματος ή της φατρίας η οποία διεκδικεί το αξίωμα. Ένα τραπεζικό δάνειο παραχωρείται αν εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό, αν είναι επωφελές και καλλιεργεί τις πελατειακές σχέσεις. Μια διοικητική έγκριση δίνεται, μια εργολαβία κατακυρώνεται, μια πανεπιστημιακή έδρα εκχωρείται, ένας εργαστηριακός εξοπλισμός χρηματοδοτείται, εάν οι ευεργετούμενοι κάνουν δήλωση πίστης στο κόμμα που τους εξασφαλίζει αυτά τα οφέλη, ακόμα και όταν απλώς δικαιούνται τη θέση, την αναγνώριση, την έγκριση. [...]

Κατά τη γνώμη μου, πολλοί Ιταλοί κατανοούν αυτήν την καπηλεία του κράτους, τις καταπιέσεις, τα ρουσφέτια, τις διακρίσεις. Αλλά αρκετοί απ’ αυτούς τελούν υπό καθεστώς εκβιασμού. Εξασφάλισαν ωφελήματα (που ίσως τα δικαιούνταν κιόλας, αλλά που τα εξασφάλισαν μόνο δια μέσου των κομμάτων και των ρευμάτων τους) και είτε ελπίζουν να ωφεληθούν κι άλλο είτε φοβούνται πως δεν θα ωφελούνται πια [...]

Λοιπόν: πρώτον, εμείς θέλουμε να πάψουν τα κόμματα να καταλαμβάνουν το κράτος. Τα κόμματα πρέπει, όπως λέει το Σύνταγμά μας, να συμβάλλουν στη δημιουργία της πολιτικής βούλησης του έθνους. Κι αυτό μπορεί να το κάνουν όχι καταλαμβάνοντας όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του κράτους, όλο και περισσότερα κέντρα εξουσίας σε κάθε χώρο, αλλά ερμηνεύοντας τα μεγάλα ρεύματα θεώρησης των πραγμάτων, οργανώνοντας τις ευγενείς επιδιώξεις του λαού, ελέγχοντας δημοκρατικά τις ενέργειες των θεσμών. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίο εμείς διαφέρουμε. [...]

Να καταπολεμηθούν τα προνόμια, να προστατευθούν οι αδύναμοι

Εμείς σκεπτόμαστε ότι τα προνόμια πρέπει να καταπολεμηθούν και να καταργηθούν όπου κι αν φωλιάζουν, ότι οι φτωχοί και οι περιθωριοποιημένοι, οι μη προνομιούχοι, πρέπει να προστατευθούν και να τους δοθεί φωνή και συγκεκριμένη δυνατότητα να μετρούν περισσότερο στις αποφάσεις, για να αλλάξουν την κατάστασή τους. Ότι ορισμένες ανθρώπινες και κοινωνικές ανάγκες, που σήμερα αγνοούνται, πρέπει να ικανοποιηθούν κατά προτεραιότητα σε σχέση με άλλες· ότι ο επαγγελματισμός και η αξιοσύνη πρέπει να επιβραβεύονται, ότι πρέπει να είναι εξασφαλισμένη η συμμετοχή κάθε πολίτη -άντρα ή γυναίκας- στα δημόσια πράγματα.

Αναγκαία η υπέρβαση του καπιταλισμού

Κανένα από τα κυβερνητικά κόμματα δεν τα έκανε αυτά. Εμείς οι κομμουνιστές έχουμε εξήντα χρόνια στις πλάτες μας και αποδείξαμε ότι αυτά τα επιδιώκαμε και τα κάναμε στα σοβαρά. Στη φυλακή με τους εργάτες ήμαστε εμείς, στα βουνά με τους αντάρτες ήμαστε εμείς, στις λαϊκές συνοικίες με τους ανέργους ήμαστε εμείς, με τις γυναίκες, με το περιθωριοποιημένο προλεταριάτο, με τους νέους ήμαστε εμείς, σε ορισμένους δήμους και ορισμένες περιφέρειες που διακυβερνήθηκαν έντιμα ήμαστε εμείς.

Υπήρχαν και άλλοι, αλλά κυρίως εμείς. Kαι ας περάσουμε στο τρίτο σημείο στο οποίο διαφέρουμε: Εμείς σκεπτόμαστε ότι ο τύπος της οικονομικής και κοινωνικής καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι αιτία μεγάλων στρεβλώσεων, ανυπολόγιστων δαπανών και κοινωνικών ανισοτήτων, τεράστιας σπατάλης πλούτου. Δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε τα μοντέλα του σοσιαλισμού που πραγματοποιήθηκαν μέχρι τώρα, απορρίπτουμε τον κεντρικό προγραμματισμό της οικονομίας, νομίζουμε ότι η αγορά μπορεί να έχει ουσιαστικό ρόλο, ότι η ατομική πρωτοβουλία είναι αναντικατάστατη, ότι η ιδιωτική επιχείρηση έχει δικό της χώρο και ότι μπορεί να διατηρήσει δικό της, σημαντικό ρόλο. Όμως είμαστε πεπεισμένοι ότι όλες αυτές οι πραγματικότητες δεν λειτουργούν πια μέσα στις καπιταλιστικές μορφές [...]. Κι είμαστε πεπεισμένοι επίσης ότι πρέπει και μπορεί να γίνει συζήτηση για τον τρόπο υπέρβασης του καπιταλισμού ως μηχανισμού και συστήματος, μια κι αυτός, σήμερα, δημιουργεί όλο και μεγαλύτερες μάζες ανέργων, περιθωριοποιημένων, ανθρώπων υπό καθεστώς εκμετάλλευσης. Κι αυτή είναι, κατά βάσιν, η αιτία, όχι μόνο της σημερινής οικονομικής κρίσης, αλλά και των φαινομένων βαρβαρότητας, της διάδοσης των ναρκωτικών, της άρνησης της εργασίας, της δυσπιστίας, της πλήξης, της απελπισίας. Είναι έγκλημα να έχει κανείς αυτές τις ιδέες;

Οι σοσιαλδημοκράτες “ξέχασαν” τους υποπρολεταίρους και τους μη συνδικαλισμένους

(σ.σ.: Απαντώντας στον ισχυρισμό του Σκάλφαρι ότι δεν υπάρχει διαφορά με όσα σκέπτεται ένας πεπεισμένος Ευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης, συνεχίζει: )

Υπάρχει ουσιαστική διαφορά. Η σοσιαλδημοκρατία (μιλάω, βέβαια, για τη σοβαρή σοσιαλδημοκρατία) πάντοτε μεριμνούσε ιδιαίτερα για τους εργάτες, για τους συνδικαλισμένους εργαζόμενους, και λίγο ή καθόλου για τους περιθωριακούς, τους υποπρολετάριους, τις γυναίκες. Πράγματι, τώρα που εξαντλήθηκαν τα παλιά όρια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τα οποία επέτρεπαν τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική, τώρα που σε όλη την καπιταλιστική Δύση τα προβλήματα τα οποία προηγουμένως υπενθύμιζα εξερράγησαν, υπάρχουν σημεία κρίσης στον αγγλικό εργατισμό και στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Ακριβώς γιατί τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα βρίσκονται μπροστά σε προβλήματα άγνωστα μέχρι τώρα ή που τα είχαν αγνοήσει.

[....]

Η ηθική διάσταση της κρίσης της πολιτικής δεν εξαντλείται στο γεγονός ότι, επειδή υπάρχουν κλέφτες, διεφθαρμένοι, καταχραστές στις υψηλές σφαίρες της πολιτικής και της δημόσιας διοίκησης, πρέπει να ξεσκεπαστούν, να καταγγελθούν και να πάνε φυλακή. Η ηθική διάσταση της κρίσης της πολιτικής, στην Ιταλία, σήμερα, είναι αδιαχώριστη από την κατάληψη του κράτους εκ μέρους των κυβερνητικών κομμάτων και των ρευμάτων τους, είναι αδιαχώριστη από τον πόλεμο μεταξύ διαφόρων ομάδων, είναι αδιαχώριστη από την τρέχουσα αντίληψη για την πολιτική και τις μεθόδους διακυβέρνησης, που απλώς πρέπει να εγκαταλειφθούν και να ξεπεραστούν. Να γιατί λέω ότι η ηθική διάσταση της κρίσης της πολιτικής βρίσκεται στο κέντρο του ιταλικού προβλήματος. Νά γιατί τα άλλα κόμματα μπορούν να αποδείξουν ότι είναι δυνάμεις ανανέωσης μόνο αν αποκαλύψουν πλήρως την ηθική κρίση, φθάνοντας μέχρι τα πολιτικά αίτια της. Εκείνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει στ’ αλήθεια είναι η τύχη της χώρας. Αν συνεχίσουμε μ’ αυτό τον τρόπο, υπάρχει κίνδυνος η δημοκρατία να περιοριστεί, αντί να απλωθεί και να αναπτυχθεί· να βουλιάξει στο τέλμα.

[....]

Υπέρ της εγκράτειας, κατά του άκρατου ατομικού καταναλωτισμού

Εμείς [το 1977] υποστηρίξαμε ότι ο άκρατος ατομικός καταναλωτισμός παράγει μόνο διασπάθιση πλούτου και στρεβλώσεις της παραγωγής, αλλά, πέραν αυτών, και δυσφορία, αποπροσανατολισμό, δυστυχία. Υποστηρίζουμε επίσης ότι -καθώς η απόσταση, εντός των βιομηχανικών χωρών, ανάμεσα σε ζώνες ανεπτυγμένες και καθυστερημένες μεγάλωνε και, παράλληλα, οι πρώην αποικίες αφυπνίζονταν, εξελίσσονταν και ανεξαρτητοποιούνταν- η οικονομική κατάσταση στις εν λόγω βιομηχανικές χώρες δεν εξασφάλιζε πια την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, διατηρούσε τον «πολιτισμό της κατανάλωσης», με όλες τις εγγενείς επιβλαβείς επιπτώσεις, ακόμα και ηθικές. Η διάδοση των ναρκωτικών στους νέους, λόγου χάρη, είναι ένα από τα σοβαρά σημάδια αυτών των επιπτώσεων και, στην πραγματικότητα, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη… Μιλούσαμε όμως περί αυστηρής εγκράτειας. Είμαστε οι μόνοι που υπογραμμίσαμε την ανάγκη να καταπολεμήσουμε τις σπατάλες, να εξοικονομήσουμε πόρους, να περιορίσουμε την περιττή ιδιωτική κατανάλωση, να επιβραδύνουμε τη διεστραμμένη δυναμική των δημοσίων δαπανών, να δημιουργήσουμε καινούργιες πηγές πλούτου και καινούργιες πηγές εργασίας. Είπαμε ότι ακόμα και οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να συμβάλουν, από τη μεριά τους, σ’ αυτή τη μεγάλη προσπάθεια αναπροσανατολισμού της οικονομίας. Είπαμε επίσης ότι όλες οι θυσίες έπρεπε να γίνουν υπό τον όρο αυστηρής ισότητας κι ο στόχος να είναι να δοθεί το έναυσμα για ένα διαφορετικό πρότυπο ανάπτυξης και για διαφορετικούς τρόπους ζωής (πιο φειδωλούς και πιο ανθρώπινους). Αυτός υπήρξε ο δικός μας τρόπος να τοποθετήσουμε το πρόβλημα της αυστηρής εγκράτειας και του ταυτόχρονου αγώνα κατά του πληθωρισμού και της ύφεσης, δηλαδή της ανεργίας. Αποσαφηνίσαμε και αναπτύξαμε τις θέσεις μας αυτές στο ΧV Συνέδριό μας, τον Μάρτιο του 1979. Δεν εισακουστήκαμε.

[...]

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε και το κόστος της εργασίας, και να το συγκρατήσουμε εν συνόλω, επεμβαίνοντας κυρίως όσον αφορά στην αύξηση της παραγωγικότητας. Θέλω όμως να υπογραμμίσω ότι όταν ζητάς θυσίες από τη χώρα και τις ζητάς πρώτ’ απ’ όλα -όπως συνήθως- από τους εργαζόμενους, ενώ έχουμε πίσω μας ένα πρόβλημα σαν την P2 (σ.σ.: παράνομη μασονική στοά), είναι πολύ δύσκολο να εισακουστείς και να γίνεις πιστευτός. Όταν ζητούνται θυσίες από τον κόσμο της εργασίας χρειάζεται ευρεία συναίνεση, υψηλή πολιτική αξιοπιστία και ικανότητα να παταχθούν υπερβολικά και απαράδεκτα προνόμια. Εάν αυτά τα στοιχεία δεν υπάρχουν, το εγχείρημα δεν θα έχει αίσιο τέλος, θα αποτύχει.

Πρότυπο ζωής

Φίλης Ν.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 30/03/2012, avgi.gr

Στην Ιταλία με τον Ενρίκο Μπερλίγκουερ τον Ιανουάριο του 1984

Γεννημένος τις παραμονές του πολέμου, παιδί ΕΑΜικής - αριστερής οικογένειας, ο Γιάννης αισθανόταν ότι μπήκε στο κίνημα με το νανούρισμα της Αντίστασης. Αυτό το βίωμα, συνυφασμένο με αγωνιστικές εξάρσεις και απροσδόκητες ήττες, διαμορφώνει το αγωνιστικό παράδειγμα ζωής, μισού αιώνα, στην αρχή για τον νεολαίο αριστερό και κατόπιν για τον συνειδητοποιημένο κομμουνιστή ηγέτη. Με σταθερότητα στις αξίες του σοσιαλισμού, αλλά και με αμφιβολίες για τα στερεότυπα και τα δόγματα. Ο Γιάννης υπήρξε ένας από τη "μετέωρη γενιά", τους Λαμπράκηδες, που δεν πρόλαβε να συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις της ήττας του Εμφυλίου και έπεσε πάνω στη διάψευση και την ήττα της δικτατορίας, "σάντουιτς" ανάμεσα στη δρακογενιά της Αντίστασης και στην ευκόλως δικαιωθείσα γενιά του Πολυτεχνείου.
Η εκλογή του Μπανιά ως γραμματέα του ΚΚΕ Εσωτερικού συνοδεύτηκε με προσδοκίες για βαθύτερη ανανέωση του εγχειρήματος της ανανεωτικής - κομμουνιστικής Αριστεράς, που ισοδυναμούσαν με σαφέστερη διευκρίνιση του ιδεολογικού στίγματος: απόρριψη του σοβιετικού μοντέλου, συνείδηση ότι ο σοσιαλισμός θα είναι δημοκρατικός ή αλλιώς δεν θα υπάρξει, αντιδιπολική διεθνή τοποθέτηση, αριστερή ευρωπαϊκή στρατηγική, δημοκρατική σχέση - αυτονομία με τα κινήματα, δημοκρατική λειτουργία του κόμματος. Και στα καθ' ημάς, απογαλακτισμό της Αριστεράς από τον λαϊκομετωπισμό, δηλαδή από την ιδεολογική δορυφοροποίηση της Αριστεράς στο ΠΑΣΟΚ. Και αργότερα συνειδητοποίηση ότι έκλεισε ο κύκλος της ΕΑΜογενούς Αριστεράς και η συγκρότηση της Αριστεράς του 21ου αιώνα προϋπέθετε νέα κοινωνικά υποκείμενα στη βάση νέων κοινωνικών αντιθέσεων, δηλαδή επιστροφή της πολιτικής Αριστεράς στην πρωτογενή μήτρα, στην κοινωνία.
Αυτή η πορεία μεγάλων τομών και συνεχών επαναστάσεων μέσα στο ανανεωτικό κομμουνιστικό κίνημα προϋπέθετε συγκρούσεις. Συχνά δεν συγχρονιζόταν με τις ωριμάνσεις μιας κοινωνίας που απότομα απολάμβανε τις ικανοποιήσεις του κρατικοδίαιτου - κομματικοκεντρικού ευδαιμονισμού. Κυρίως όμως αναδείκνυε με επείγοντα τρόπο αιτήματα για έναν "νέο σοσιαλισμό" και μια νέα πολιτική ηθική της Αριστεράς, σε μια περίοδο (από τη δεκαετία του '80) που διεθνώς την πρωτοβουλία των κινήσεων δεν είχε πλέον η Αριστερά, αλλά η επιθετική νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση του καπιταλισμού - με την ιδιομορφία της ΠΑΣΟΚικής ετεροχρονισμένης μετάλλαξης στη χώρα μας.
Είχαμε, άραγε, συνείδηση αυτών των αδήριτων αντικειμενικών πραγματικοτήτων, που απλώνονταν στο "μεγάλο ταμπλό", όσοι από το ΚΚΕ Εσωτερικού και τον Ρήγα (όχι πάντοτε με την αναγκαία προετοιμασία) επιχειρούσαμε να θέσουμε τα νέα προβλήματα υπερασπιζόμενοι την αριστερή πολιτική ως σύνθεση αξιών και προτάσεων και όχι ως αποϊδεολογικοποιημένη τεχνική διαχείρισης; Τελικώς η μάχη για το "Κ", που το 1986 έφερε το πρόωρο τέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού, σε μια περίοδο που η άνοδος του Γκορμπατσόφ και τα αδιέξοδα στις Ανατολικές κοινωνίες εξ αντικειμένου δικαίωναν το ανανεωτικό διάβημα, υπήρξε ταυτοχρόνως το πρελούδιο αλλά και η ελεγεία μιας όμορφης, πλην όμως απελπισμένης, αριστερής προσπάθειας. Η μάχη για το "Κ" δεν αφορούσε στενά το κομμουνιστικό "Κ", αλλά και το "Κ" των κινημάτων, ευρύτερα το "Κ" μιας κοινωνίας που επιμέναμε ότι έπρεπε να αλλάξει.
Από τις κεντρικές φυσιογνωμίες αυτής της προσπάθειας, που αντιστάθηκε στα πρόδρομα σχέδια αποϊδεολογικοποίησης και ρευστοποίησης της Αριστεράς, υπήρξε ο Γιάννης. (Να μνημονεύσουμε και τον Άγγελο Ελεφάντη, μια εντελώς διαφορετική περίπτωση διανοούμενου ηγέτη. Και οι δυό τους όμως είχαν τη δύναμη του παραδείγματος της ζωής τους).
Ο Γιάννης πλήρωσε ακριβά την επιμονή στις αριστερές αρχές του. Αρνήθηκε να εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις, με πιο χαρακτηριστική την ιστορία της συγκυβέρνησης του 1989, με την οποία διαφώνησε, αλλά δεν συμψήφισε την αριστερή αγωνία του με τις μεθοδεύσεις και τα προσκλητήρια του ΠΑΣΟΚ.
Ο Γιάννης υπήρξε προσωπικότητα με συνείδηση της ηγετικής ευθύνης. Διατύπωνε καθαρά τις απόψεις του, επέμενε σε αυτές προκαλώντας διάλογο με επιχειρήματα. Κι όταν η συλλογικότητα έπρεπε να αποφασίσει, λειτουργούσε συνθετικά. Ακόμη κι όταν είχε διαφωνίες, υπηρετούσε τη συλλογική απόφαση, διότι ήταν βαθύτερη πεποίθησή του ότι ο κομμουνιστής, ο αριστερός, υπάρχει μόνο μέσα στη συλλογικότητα και όχι ως ιδιόρρυθμος ανέστιος. Μέσα, μάλιστα, στην πολιτική συλλογικότητα. Ήταν ηγετική φυσιογνωμία, χωρίς τις επιβαρύνσεις της παράδοσης του αριστερού αρχηγισμού, τις οποίες τόσο πλήρωσε και το ελληνικό κίνημα σε όλες τις εκδοχές του. Υπήρξε πρώτος μεταξύ ίσων.
Κόκκινη γραμμή της πολιτικής δράσης του υπήρξε η ενωτική παρέμβαση της Αριστεράς. Είχε συνείδηση ότι με τη μικρή συλλογικότητα, την ΑΚΟΑ, υπηρετούσε μια μεγάλη υπόθεση. Γι' αυτό η ΑΚΟΑ απέφυγε τον συνήθη εκφυλιστικό δρόμο των μικρών ομάδων της Αριστεράς, τον δρόμο της καταγραφής και της διεκδίκησης της απόλυτης αλήθειας. Και αναζήτησε ευθύς εξ αρχής στον ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο πλαίσιο ενωτικής παρουσίας και δράσης της δικής μας Αριστεράς. Φεύγει σε μια περίοδο που φαίνεται να καρπίζει η κοινή προσπάθεια, με την ενίσχυση της δικής μας Αριστεράς, με τους αγώνες του λαού κατά του Μνημονίου.
Θα τον θυμάμαι ανθρώπινο, καταδεκτικό, αθλητή και φίλαθλο, με καθαρογραμμένες σημειώσεις, προσεκτικό στις συνεδριάσεις. Κι όπως συμβαίνει με τέτοιους συντρόφους, αναντικατάστατο...

"Το Συμφωνητικόν της πωληθείσης Ελλάδος"

Ημερομηνία δημοσίευσης: 29/03/2012 , avgi.gr

* Στα μουλωχτά ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. πέρασαν στη Βουλή τροπολογία για την κατά προτεραιότητα εξόφληση των δανειστών και πληρωμή μισθών - συντάξεων απ' όσα περισσέψουν
* Σε ταμείο που συγκροτεί η τρόικα θα πηγαίνουν απευθείας τα χρήματα του δανείου και όσα φορολογικά έσοδα είναι αναγκαία για τα τοκοχρεωλύσια

Μέρες που παραπέμπουν στα Δάνεια του Αγώνα του 1825 με την εισβολή του Ιμπραήμ και το περιβόητο "Συμφωνητικόν της πωληθείσης Ελλάδος" θυμίζει η χθεσινή ρύθμιση εξόφλησης κατά προτεραιότητα των πιστωτών, ακόμη και αν χρειαστεί το Ελληνικό Δημόσιο να μην πληρώνει μισθούς, συντάξεις και περίθαλψη. Για τη διασφάλισή τους μάλιστα οι πιστωτές συγκροτούν τον περίφημο ειδικό λογαριασμό εκτός ελέγχου της ελληνικής κυβέρνησης, στον οποίο θα κατατίθενται απευθείας τα χρήματα του δανείου των 130 δισ., καθώς επίσης και τα έσοδα του κράτους από φόρους και αποκρατικοποιήσεις.
Η ρύθμιση αυτή, που αποτελεί διεθνή δέσμευση της χώρας και συνιστά εκχώρηση ενός από τα σημαντικότερα στοιχεία της εθνικής κυριαρχίας, που είναι η δημοσιονομική διαχείριση, κατατέθηκε αιφνιδίως στη Βουλή με τη μορφή τροπολογίας λίγο πριν ολοκληρωθεί η συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής του νομοσχεδίου, με το οποίο κυρώνεται το Ταμείο Δημοσιονομικής Σταθερότητας.

Η τελευταία συγκλονιστική επιστολή του Μ. Ρασούλη: Ελλάδα ένα νομιμοποιημένο πορνοστάσιο

Πέμπτη, 29 Μάρτιος 2012 , theinsider

Μια άγνωστη επιστολή, που είχε στείλει ο τραγουδοποιός Μανώλης Ρασούλης, λίγο πριν το θάνατό του στη φίλη του και δημοσιογράφο Ζωή Νιομανάκη έφερε στο φως της δημοσιότητας η εφημερίδα "Το Ποντίκι".

Όπως αναφέρει η δημοσιογράφος του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού καναλιού WDR (West Deutscher Rundfunk), ένα χρόνο μετά το θάνατο, του μεγάλου καλλιτέχνη και παρατηρώντας την Αθήνα του σήμερα, επιλέγει να τη μοιραστεί με όλους μας, θεωρώντας ότι οι τελευταίες του δημόσιες κουβέντες, αξίζουν να φτάσουν σε όλους τους Έλληνες.

Ακολουθεί η επιστολή του Μανώλη Ρασούλη προς τη Ζωή Νιομανάκη.

Νοέμβριος 2010

«Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν: ''Άκουσον μεν, πάταξον δε''.

Ο σκοπός της επιστολής μου είναι να στείλω δύο μηνύματα:

1. Εγώ προσωπικά δεν δέχομαι τους τίτλους pigs - οκνηρός - άσωτος κ.λπ. που μας φόρτωσαν γενικεύοντας κάποιοι απ' τα βόρεια.

2. Υπάρχει μια Ελλάδα μες στην Ελλάδα, όπως υπήρχε μια Γερμανία από το 1933 έως το 1945.

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και 25 χρόνια, ζώντας με τους συμπατριώτες μου, βιώνοντας μια διαρκώς γενικευόμενη, αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, έλεγα ότι αυτό το στυλ θα καταστρέψει την Ελλάδα, μπορεί και την ανθρωπότητα. Έκανα το οτιδήποτε να εκφράσω το αντίδοτο. Μάλλον απ' ό,τι φαίνεται ηττήθηκα.

Στην Ελλάδα σφυρηλατήθηκε και εγκαθιδρύθηκε ένας μέσος πολίτης, μικροαστός, νεόπλουτος, αρχοντοχωριάτης. Επικυριάρχησε στο κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό, ψυχολογικό, αισθητικό προσκήνιο, καταστρέφοντας τον ρυθμό και το στυλ της χώρας.

Επίσης, καταστρέφοντας τη λαϊκή κουλτούρα, δηλαδή το αυθεντικό τραγούδι, που είναι το θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας, απαξιώνοντας την λόγια ποίηση, εγκαθιδρύοντας, διά πυρρός και σιδήρου, τα πολιτιστικά κέντρα της χαράς και της αισιοδοξίας, όπως τα ονόμασαν, κάτι χαζοκαμπαρέ, τα λεγόμενα σκυλάδικα.

Διαμόρφωσαν έναν χαζοκαμπαρετζίδικο τρόπο σκέψης, καθιστώντας την Ελλάδα ένα νομιμοποιημένο πορνοστάσιο.

Ο πολιτισμός, καθώς και ο τουρισμός, δέχτηκαν σκληρά πλήγματα. Από τους περιηγητές του '60 φτάσαμε στα ξενοδοχεία των 5.000 ανθρώπων που, με τα βραχιολάκια στο χέρι, βίωναν τις διακοπές τους και έφευγαν σχεδόν χωρίς να ξέρουν σε ποια χώρα τους φέραν. Η εποποιία του Ζορμπά, των παιδιών του Πειραιά, παρήλθε ανεπιστρεπτί.

Πωλήθηκαν κατά κόρον και ο μύθος και η παρθενικότητα της χώρας, αλλά και το συμπαθές ναΐφ του μέσου ρωμιού αντικαταστάθηκε από την κουτοπονηριά, από το απρόσωπο, από τον μέσο όρο των super market και των τραπεζών και τώρα το σλόγκαν του Υπουργείου Τουρισμού "Έλα στην Ελλάδα να ζήσεις τον μύθο σου" ακούγεται γελοίο και κούφιο.

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα μες στην Ελλάδα, εξόριστη και καταδικασμένη από τα ποικίλα golden boys και τους εγχώριους κερδοσκόπους που δεν αναγνωρίζουν πατρίδα ή πολιτισμό, αλλά ορκίζονται στη money-land. Ανίκανοι και άπληστοι.

Δεν συμμετείχα στους ολυμπιακούς αγώνες γιατί ήμουν σίγουρος ότι μετά την φαμφάρα θα ακολουθούσε η ξεφτίλα, όπως και έγινε. Η Αθήνα είναι πρωτοφανές φαινόμενο πρωτεύουσας που έχει τον μισό πληθυσμό της χώρας στην επικράτειά της. Αλαζονική πόλη, αφού λανσάρεται ως μητέρα της δημοκρατίας και του μέτρου. Τώρα είναι αμετροεπής μητρόπολη, βρώμικη μητέρα απίστευτης εγκληματικότητας. Δημοκρατία δεν υπάρχει, πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει.

Όλα ελέγχονται από το ΔΝΤ, την Ευρώπη, τους Γεωργιανούς και Ρουμανόγυφτους εγκληματίες. Παλιότερα σκεφτόμουν μήπως φέρναμε 100 Γερμανούς (βλέπε Ρεχάγκελ), να αναλάβουν για 100 χρόνια τη χώρα, μπας και ισορροπήσει. Θα με κατηγορούσαν για ανθέλληνα. Τώρα τους έφεραν ή ήρθαν λόγω ανωτέρας βίας και την πληρώνουν αυτοί που δεν έφταιξαν. Χιλιάδες χάνουν τις δουλειές τους, άλλοι αυτοκτονούν και άλλοι αγοράζουν ακριβά σπίτια στο κέντρο του Λονδίνου.

Κατά τα άλλα, τα εκλεκτά στελέχη του ελληνικού status πουλούν φούμαρα ότι είναι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου. Και αυτά χωρίς εσωτερική λογική, και έτσι ξανακαταλήξαμε σε μια νέα greek salad, σε μια δραματική φαρσοκωμωδία. Εγώ προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει και να αντιπροτείνω κάποιες λύσεις. Ως εκ τούτου υπέστην ποικίλα πογκρόμ.

Ηττήθηκε η αντίληψή μας, γι' αυτό φτάσαμε στο παρόν χάλι. Αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά είναι μέρος μιας παγκόσμιας κρίσης. Το ανθρώπινο είδος βρίσκεται στο απόλυτο αδιέξοδο. Ο πλανήτης έχει καταστραφεί. Δεν μπορούμε πια να αναπτύξουμε τους ρυθμούς της βιομηχανίας όπως παλιά και ταυτόχρονα να σώσουμε το περιβάλλον.

Τι μέλλει γενέσθαι; Κάθε κρίση γεννά πόλεμο. Το απεύχομαι και κάνω κάθε τι για να μην μας συμβεί. Γεννήθηκα σαράντα μέρες μετά τη βόμβα στη Χιροσίμα. Ως εκ τούτου προσπαθώ στη Μέση Ανατολή, εδώ και οχτώ χρόνια, να δημιουργηθεί ένας κοινός παρονομαστής για τους δυο λαούς, γιατί από αυτό το άλυτο πρόβλημα μπορεί να ξεκινήσει ένας παγκόσμιος πόλεμος.

Ονειρευόμουνα να γίνει η Ελλάδα μια πολιτισμική Ελβετία και μητέρα που θα κυοφορήσει ένα όραμα για την παγκόσμια ειρήνη. Τώρα είμαστε στο στόχαστρο όλου του δυτικού κόσμου και παράδειγμα προς αποφυγή. Να μην ξεχάσω να πω ότι πριν από χρόνια έστειλα μια επιστολή στην Süddeutsche Zeitung περί όλων αυτών, αλλά δεν ενδιαφέρθηκαν για το θέμα.

Πέρυσι και φέτος ο Γερμανός ανταποκριτής της ίδιας εφημερίδας στην Κωνσταντινούπολη ήρθε στην Ελλάδα, μου πήρε δύο συνεντεύξεις και πάλι η διεύθυνση της εφημερίδας αδιαφόρησε. Πάντως εγώ προσπάθησα.

Επίσης, ως προς το θέμα που ετέθη να πουλήσει η Ελλάδα τα νησιά της και την Ακρόπολη, έχω να πω: (α) Η Ακρόπολη δεν είναι ιδιοκτησία μας. Ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα και (β) Μεγάλες εκτάσεις της Ελλάδας, και όχι μόνο, έχουν αγοραστεί από Γερμανούς. Πρόσφατα συμμετείχα σε ένα φεστιβάλ ποίησης στη Μαγιόρκα, όπου ο κυβερνήτης της μας έλεγε με αγωνία ότι οι Γερμανοί έχουν αγοράσει το 80% του νησιού και θέλουν να το προσαρτήσουν στη Γερμανία. Αν αυτό αποτελεί ένα σχέδιο επεκτατισμού στον νότο εκ μέρους της Γερμανίας, δεν γνωρίζω. Αν, λόγω της κρίσης, οι νεοέλληνες ξαναχαθούμε στη διασπορά, θα ήθελα να έρθουν στην Ελλάδα ποιητές, διανοούμενοι, επιστήμονες από όλο τον κόσμο, και από εδώ να ξεκινήσει μια προσπάθεια διαιώνισης της ζωής πάνω στον πλανήτη σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Αυτά προς το παρόν. Σας χαιρετώ όλους και τον καθένα χωριστά.

Εμμανουήλ Ρασούλης, Έλλην τραγουδοποιός"

Έκθεση-κόλαφος της Κομισιόν: Αύξηση 25% στους άστεγους

Πέμπτη, 29 Μάρτιος 2012 , theInsider.gr

Με μελανά χρώματα περιγράφει την κατάσταση της απασχόλησης στην Ελλάδα, η τριμηνιαία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κοινωνική κατάσταση στην ΕΕ, που δόθηκε στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες.

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα είναι ότι οι άστεγοι αυξήθηκαν κατά 25% τη διετία 2009-2011.

Ειδικότερα, όπως επισημαίνεται, αποτέλεσμα της μεγάλης ύφεσης στην Ελλάδα, η οποία το 2011 έφτασε το 6,8% και το 2012 αναμένεται να είναι 4,7% είναι η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας κατά 15% συνολικά από την αρχή της κρίσης.

Τα τρία πρώτα τρίμηνα του 2011, χάθηκαν 370.000 θέσεις εργασίας, ενώ ειδική αναφορά γίνεται στη μείωση των μισθών κατά 22% γενικά και κατά 32% για τους νέους.

Επίσης, υπογραμμίζεται ότι η παραγωγικότητα μειώθηκε κατά 2,8% το πρώτο τρίμηνο του 2011 και υπογραμμίζεται η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας τα τελευταία χρόνια, η οποία, πλέον, έχει φτάσει το 21% το Δεκέμβριο του 2011, από 14,4% το Δεκέμβριο του 2010 και 10,3% το Δεκέμβριο του 2009.

Η ανεργία στην Ελλάδα πλήττει κυρίως τους εργαζόμενους μεσαίων προσόντων (20,1% έναντι 8,7% στην ΕΕ) και χαμηλών προσόντων (14,6% έναντι 5,7% στην ΕΕ).

Όπως προκύπτει ακόμη από την έκθεση της Επιτροπής, η μακροχρόνια ανεργία έχει αυξηθεί στο 9,1% του εργατικού δυναμικού (355.000 άτομα) και αφορά το 50% των ανέργων.

Παράλληλα, η ανεργία των νέων έχει διπλασιαστεί τα δύο τελευταία χρόνια και έφτασε το 48% τον Νοέμβριο του 2011.

Όπως επισημαίνει ακόμη η Επιτροπή, η συμμετοχή σε προγράμματα κατάρτισης και εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι από τις χαμηλότερες στην ΕΕ.

Το 2010, μόνο το 3% του ενεργού πληθυσμού συμμετείχε σε παρόμοια προγράμματα, όταν ο μέσος κοινοτικός όρος είναι 9%. Το ποσοστό των νέων 25-34 ετών που συμμετείχαν σε προγράμματα κατάρτισης και εκπαίδευσης είναι στο 7% στην Ελλάδα, όταν στην ΕΕ είναι 15%. Χαμηλά ποσοστά συμμετοχής σε αυτά τα προγράμματα παρατηρούνται και στις ηλικίες 55- 64 ετών: 0,5% στην Ελλάδα και 4,5% στην ΕΕ.

Σύμφωνα με την ίδια έκθεση της Επιτροπής, το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 9,3% το 2010, ενώ στα όρια της φτώχειας ζει το 27,7% του πληθυσμού, όταν ο μέσος κοινοτικός όρος είναι 23,4%.

Επίσης, το ποσοστό των Ελλήνων που δηλώνουν ότι αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο τέλος του μήνα να ανταποκριθούν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις αυξήθηκε από 19% το 2007 σε 24% το 2010.

Ακούγοντας τους Μέρκελ, Σόιμπλε και Τόμσεν Tου Σταύρου Λυγερού , kathimerini.gr Μέχρι πρότινος, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι άλλοι του ευρωιερατείου καλλιεργούσαν με τις δηλώσεις τους την εντύπωση ότι η Ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα πριν εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη. Οι εγχώριοι υποστηρικτές του Μνημονίου, μάλιστα, εκμεταλλεύονταν το καλλιεργούμενο κλίμα επικείμενης αποπομπής για να εκβιάσουν την κοινωνία να ανεχθεί μια πολιτική η οποία παράγει ολοένα και περισσότερα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Τώρα που οι υπογραφές έχουν μπει και οι ψηφοφορίες έχουν ολοκληρωθεί, όπως ακριβώς επεδίωκαν η τρόικα και η κυβέρνηση Παπαδήμου, τώρα που η Ελλάδα έχει για τα καλά δεσμευθεί στον δρόμο της νέας δανειακής σύμβασης και του νέου Μνημονίου, η ρητορική του ευρωιερατείου άλλαξε. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε δηλώνουν ότι η εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα ήταν καταστροφική για το ευρώ κι ότι ουσιαστικά δεν ετέθη ποτέ τέτοιο ζήτημα. Πότε έλεγαν την αλήθεια; Ο καθένας διαλέγει ό, τι βολεύει το ιδεολόγημά του, αλλά είναι λογικό να θεωρήσουμε ότι οι δηλώσεις που αντανακλούν την πραγματικότητα είναι οι τωρινές. Οι λόγοι είναι δύο: Πρώτον, επειδή πριν από τις κρίσιμες ψηφοφορίες στην ελληνική Βουλή, το ευρωιερατείο είχε πολιτική σκοπιμότητα. Με τις δηλώσεις-απειλές για αποπομπή της Ελλάδας διευκόλυνε την κυβέρνηση Παπαδήμου, προσδίδοντας αξιοπιστία στην προπαγανδιστική εκστρατεία των εγχώριων «μνημονιακών» δυνάμεων ότι η ψήφιση και η εφαρμογή του νέου πακέτου είναι ο μόνος τρόπος για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Δεύτερον, επειδή -όπως επιμόνως υποστηρίζουμε σ’ αυτές τις στήλες από τις αρχές του 2010- η ελληνική κρίση είναι συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη. Μεγαλύτερος τότε, αλλά και τώρα ικανός να προκαλέσει όχι μόνο τεράστιο κόστος, αλλά και μεγάλο ρήγμα στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα είναι συστημικός κίνδυνος όχι λόγω του χρέους της (τώρα πια η μερίδα του λέοντος είναι προς τις χώρες-μέλη και προς το ΔΝΤ), αλλά επειδή μια στάση πληρωμών θα προκαλούσε ένα καταστροφικό ντόμινο που θα συμπαρέσυρε τους άλλους αδύναμους κρίκους. Μπορεί το ευρωιερατείο να δηλώνει ότι η Ελλάδα είναι μοναδική περίπτωση, αλλά οι Αγορές θα προεξοφλούσαν πολύ περισσότερο απ’ όσο τώρα το αντίθετο, ότι η Ελλάδα είναι η αρχή. Αυτό θα είχε ως συνέπεια μια εκτόξευση των επιτοκίων δανεισμού χωρών όπως η Ισπανία, η Ιταλία και το Βέλγιο. Τα δόντια των Αγορών θα ένιωθε ακόμα και η Γαλλία. Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι μπορούσε να συνεχίσει το πάρτι του ελλείμματος. Μπορούσε, όμως, να διαπραγματευθεί ένα αξιόπιστο εθνικό σχέδιο δημοσιονομικής εξυγίανσης και αξιοποίησης των πολλών λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων. Οι κυβερνώντες, όμως, αποδείχθηκαν ανίκανοι να επεξεργασθούν ένα τέτοιο σχέδιο. Προτίμησαν να υιοθετήσουν την πολιτική που ήρθε ντελίβερι από την τρόικα. Οσοι έχουν ακόμα αμφιβολία, ας δουν τις δηλώσεις Τόμσεν στο Ευρωκοινοβούλιο. Επιβεβαίωσε αυτό που ήταν προφανές: οι κυβερνώντες όχι μόνο δεν διαπραγματεύθηκαν, αλλά κι αποδέχθηκαν με ανοιχτές αγκάλες το Μνημόνιο.

Επιβεβλημένη η επανακατάθεση διατάξεων για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά

Την επανακατάθεση και ψήφιση των διατάξεων για τα υπερχρεωμένα νοικοκουριά από την παρούσα Βουλή ζητά ο γενικός γραμματέας Καταναλωτή Δ. Σπυράκος, τονίζοντας ότι «είναι επιβεβλημένη για τη διαφύλαξη του κύρους όλων των θεσμών».

Ο κ. Σπυράκος σημειώνει στη δήλωσή του ότι: «Οι διατάξεις που αποσύρθηκαν από το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Εργασίας, σκοπό έχουν να διευκολύνουν την πρόσβαση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών στις δικαστικές διαδικασίες ρύθμισης των χρεών τους και να προάγουν τη διαφάνεια στη λειτουργία της ασφαλιστικής αγοράς. Είναι διατάξεις εξαιρετικά μετριοπαθείς και αντίστοιχες, αν όχι υποδεέστερες, με αυτές των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Ασφαλώς, οι Έλληνες δεν είναι πολίτες και καταναλωτές δεύτερης κατηγορίας. Είναι προφανές ότι κανείς δεν χρειάζεται χρόνο για να γνωμοδοτήσει ή να διαβουλευτεί περί τούτου».
Υπενθυμίζεται ότι χθες ο υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κουτρουμάνης απέσυρε το άρθρο 49 του νομοσχεδίου «Κανονισμός Ασφάλισης ΙΚΑ», που περιλαμβάνει ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, διαβεβαιώνοντας ωστόσο ότι θα επαναφέρει τις ρυθμίσεις με τροπολογία.

ethnos.gr

Ο ακροδεξιός της διπλανής πόρτας

30/03/2012 , protagon.gr

του Γιώργου Σιακαντάρη

Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις πάνω από 15% των Ελλήνων δηλώνουν πως θα ψηφίσουν ένα από τα τρία κόμματα που εκφράζουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό εθνικιστικές και κυρίως φοβικές έναντι του άλλου απόψεις. Αν σ’ αυτούς προσθέσουμε και πολλούς που διαχέονται στα δυο μεγάλα κόμματα και στα μικρότερα-πλην αυτό της ΔΗΜΑΡ- καθώς και τις απαντήσεις που δίνουν σ’ ερωτήσεις του τύπου ποιοι είναι υπεύθυνοι για την κρίση ή ακόμη στις ερωτήσεις της λεγόμενης εθνικής ταυτότητας, τότε φαίνεται πως περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες είναι φορείς μια εθνικιστικής και φοβικής ταυτότητας. Θα προσπαθήσω να δείξω πως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, αφού αυτή η ταυτότητα έχει προπολιτικά και όχι πολιτικά χαρακτηριστικά, στο βαθμό που αποκτάται στα σχολεία της απολιτικότητας και του μίσους κατά της γνώσης και όχι σ’ αυτά του πολιτικού ενδιαφέροντος.
Αλήθεια θα άξιζε μια συγκεκριμένη έρευνα για το ποιοί είναι αυτοί και ποια κοινωνικά στρώματα προσελκύουν οι ιδέες που υποστηρίζουν πως γι’ όλα τα δεινά αυτού του τόπου υπεύθυνος είναι γενικά και αόριστα ο καπιταλισμός, η επικίνδυνη πολιτικά και οικονομικά έννοια της κλεπτοκρατίας, η μασονία, οι Εβραίοι, η δήλωση Κίσινγκερ, οι ξένοι, οι κλέφτες πολιτικοί, οι προδότες διανοούμενοι, οι αργυρώνητοι σχολιαστές των μέσα σελίδων των μεγάλων εφημερίδων, οι τηλεαστέρες κ.λπ. Θα άξιζε μια έρευνα για να δούμε τα ταξικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά του διαρκώς διογκούμενου κόμματος του μίσους. Αναφέρομαι στο κόμμα που εκφράζει αισθήματα μίσους και θέλησης να εκδηλώσει προσωπική βία κατά όποιων θεωρούν πως η κοινωνία είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από το να τη διαχωρίζεις στους Έλληνες και στους λιγότερο Έλληνες, στους πατριώτες και τους προδότες, στους αγνούς και στους βρώμικους, σε καθαρούς φίλους και ακόμη πιο καθαρούς εχθρούς.
Θα ήταν ευκταίο μια δημοσκοπική έρευνα να διασταυρώσει όλους αυτούς που πιστεύουν τα παραπάνω όχι μόνο με το τι ψηφίζουν, αλλά και με βάση αν διαβάζουν και τι διαβάζουν, αν πηγαίνουν στο σινεμά, θέατρο, αν παρακολουθούν εκθέσεις, τι βλέπουν στην τηλεόραση, ποιους ακούν στο ραδιόφωνο, αν επίσης ενδιαφέρονταν μέχρι την κρίση για το ποιους πολιτικούς έχουμε και ποια πολιτική ακολουθούσαμε, αν ενδιαφέρονταν με δυο λόγια για την πολιτική ως δραστηριότητα που σε συνθήκες δημοκρατικής νομιμότητας εκφράζει το ενδιαφέρον για το δημόσιο συμφέρον.
Κάνοντας μια υπόθεση εργασίας θα έλεγα πως όλοι αυτοί γεννήθηκαν στο έδαφος της απολιτικοποίησης, στο έδαφος της αδιαφορίας για τα κοινά, για το τι λένε οι εφημερίδες και οι σοβαροί διανοούμενοι που τώρα τους κατηγορούν για προδοσία. Το φίδι του κόμματος του μίσους, του μανιχαϊστικού πνεύματος, της κατάργησης του ουράνιου τόξου της πολύπλοκης κοινωνίας και πολιτικής γεννιέται στο έδαφος της απολιτικότητας. Ο προδότης πολιτικός, που μαθαίνουμε στα παιδιά μας να τον μουντζώνουν στις παρελάσεις, είναι ο πολιτικός που πριν μας άφηνε παγερά αδιάφορους, στο βαθμό που κατάφερνε να μας κάνει το ρουσφετάκι και σήμερα είναι προδότης γιατί δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα ιδιοτελή μας συμφέροντα. Γιατί όταν ο απολιτικοποίητος ευνοείται από την πολιτική, τότε αδιαφορεί γι’ αυτήν και ενδιαφέρεται για τον πολιτικό του, αλλά όταν δεν εξυπηρετείται από την πολιτική, τότε εξοργίζεται απ’ αυτήν και μισεί τον πολιτικό του.
Όλο αυτό το ρεύμα των εξοργισμένων απολιτικοποίητων καμμένων, όλοι αυτοί που σήμερα βρίζουν το κράτος και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, φοβούνται μήπως και η ανοικτή κοινωνία καταλάβει το κράτος αποδυναμώνοντας έτσι αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως την πηγή της ασφάλειας. Φοβούνται αυτό που ονομάζεται φιλελεύθερη δημοκρατία και νεωτερικότητα, γιατί αυτή αποδιαρθρώνει το δήθεν ομογενοποιημένο κράτος- έθνος. Αυτή η ομογενοποίηση αποτελεί και τη βάση πάνω στην οποία ο θεωρητικός του ναζισμού Καρλ Σμίτ ορίζει την πολιτική ως τη σφαίρα που διακρίνεται ο εχθρός από τον φίλο. Η ομογενοποίηση των φίλων σε αντιδιαστολή με τον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό αποτελεί τη βάση για τη θεωρητική θεμελίωση του ναζισμού, αλλά και του κάθε κόμματος του μίσους, ανεξάρτητα αν αυτό κινείται στις παρυφές του δεξιού ή του αριστερού ριζοσπαστισμού.
Εξάλλου η έννοια του «αντάρτη» ως του σύγχρονου αντίπαλου της νεωτερικότητας και προασπιστή της εδαφικότητας δεν ανήκει στους οπαδούς του Τσε, αλλά στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του ναζιστή Σμιτ. Το κοινό έδαφος της συνάντησης αριστερών και δεξιών «ανταρτών» είναι το αντιφιλελεύθερο πνεύμα τους. Ο Σμιτ άνοιξε τον δρόμο του εθνικισμού σε ορισμένους αριστεριστές που κατέληξαν σε καθαρά δεξιές, συντηρητικές θέσεις. Ο Σμιτ νομιμοποίησε την έννοια του αριστερού εθνικιστή, κάτι που για τον Ισπανό φιλόσοφο Σαβατέρ είναι συνώνυμο του άθεου ιερέα. Ο Σμιτ της πολιτικής ως το πεδίο που διαχωρίζονται οι εχθροί από τους φίλους και όχι ο Τσε, είναι ο γκουρού του σημερινού ελληνικού κόμματος του μίσους. Ο Σμιτ γέννησε το κόμμα του Καμμένου και του Δημαρά. Οι θεωρίες του διαχωρισμού σε εχθρούς και φίλους γεννούν τον ακροδεξιό της διπλανής πόρτας και στο έδαφος της αδιαφορίας για την πολιτική επωάζεται το αυγό του φιδιού του κόμματος του μίσους.

*Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι Κοινωνιολόγος- συγγραφέας.

Πέθανε ο Γιάννης Μπανιάς

Το ιστορικό στέλεχος της Ανανεωτικής Αριστεράς νοσηλευόταν στον Ευαγγελισμό

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 28/03/2012, 23:56 , tovima.gr

Πέθανε σε ηλικία 73 ετών, στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» όπου νοσηλευόταν ο βετεράνος ηγέτης της ανανεωτικής αριστεράς και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μπανιάς.

Ο Γιάννης Μπανιάς γεννήθηκε το 1939 στην Αρτα.

Εντονη ήταν η συνδικαλιστική και πολιτική δράση ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Γκρατς της Αυστρίας, όπου πήγε μετά τις σπουδές του στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Εκεί γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, ενώ κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα εντάσσεται στην οργάνωση της σπουδάζουσας παράταξης της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, στην οποία εκλέγεται γραμματέας.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του στις Ένοπλες Δυνάμεις, επί Χούντας, το 1968 εντάσσεται πολιτικά στο ΚΚΕ Εσωτερικού και μετά την απόλυσή του από τον στρατό, το 1969, αναπτύσσει αντιδικτατορική δράση στις γραμμές της νεολαίας του Ρήγα Φεραίου του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Πανελλήνιου Αντιδικτατορικού Μετώπου.

Τον ίδιο χρόνο θα συλληφθεί και θα φυλακισθεί στο στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων στο Παρθένι της Λέρου.

Η πολιτική του δράση στο ΚΚΕ Εσωτερικού συνεχίζεται κατά τη Μεταπολίτευση και το 1982 εκλέγεται γραμματέας του κόμματος. Παράλληλα μετέχει ήδη ως συνδικαλιστής στο συνδικαλιστικό κίνημα των Πολιτικών Μηχανικών και του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας.

Στο ΚΚΕ Εσωτερικού, διετέλεσε Γενικός Γραμματέας από το 1982 έως το 1988.

Μετά τη διαφωνία του με τον Λεωνίδα Κύρκο και τη διάσπαση της ανανεωτικής αριστεράς, ο Γιάννης Μπανιάς ίδρυσε το ΚΚΕ Εσωτερικού (Ανανεωτική Αριστερά), το οποίο μετονομάστηκε σε ΑΚΟΑ, η οποία συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυση του τελευταίου. Με τον ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Μπανιάς εξελέγη βουλευτής το 2007, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 200.

Η κηδεία του θα τελεστεί την Παρασκευή από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Περί ανθρώπων και «ποντικών»

Ριχάρδος Σωμερίτης, 29/03/2012 , metarithmisi.gr

---

Και ξαφνικά, όλοι, είτε ανακάλυψαν είτε θυμήθηκαν τα 500 κτίρια του κέντρου όπου συνυπάρχουν άνθρωποι και ποντίκια. Πώς αυτό; Μα πρέπει να αιτιολογηθούν τα πρόχειρα στρατόπεδα Χρυσοχοίδη που συμπληρώνουν την οχειρωματική γραμμή Παπουτσή. Δεν θυμήθηκαν όμως και το ποιός νοικιάζει αυτά τα κτίρια με 5 ή 10 ευρώ το στρώμα για μια νύχτα ή κατά δωμάτιο σε 10-20 μετανάστες μαζί. Ίσως πολλοί πονόψυχοι ιδιοκτήτες να πρωτοστατούν στις διαμαρτυρίες για το κέντρο και την εγκατάλειψή του. Πάντως τα κέρδη τους (σε μαύρα χωρίς λογοπαίγνιο) πρέπει να είναι πολύ μεγάλα. Ασκήθηκαν ποτέ διώξεις σε βάρος τους έστω και φορολογικές; Κι αν όχι, πώς αυτό;
Φυσικά, δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με τη μετανάστευση στο κέντρο της Αθήνας. Το κατασκευάζουν οι αρχές που στέλνουν τους μετανάστες χωρίς δεκάρα από τον Έβρο στο κέντρο και που μετά κάνουν μήνες για να μελετήσουν τις αιτήσεις τους για πολιτικό άσυλο - κι όποιος ζήσει στο μεταξύ, όπως ζήσει και με όποιο τρόπο του προσφέρουν οι μαφίες.
Τότε τα στρατόπεδα; Να το συζητήσουμε. Πάντως δεν μπορεί να γίνουν αποδεκτά από κάθε συνειδητό πολίτη αν δεν προσφέρουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ανεκτές συνθήκες διαβίωσης και αν δεν υπάρχει συνεχής έλεγχός τους από την αρμόδια επιτροπή του ΟΗΕ και τις οργανώσεις προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ερώτημα τώρα: ποιούς θα στέλνουν σε αυτά τα περίκλειστα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Δεν είναι ξεκάθαρο και πρέπει να γίνει ξεκάθαρο. Γιατί υπάρχουν πολλές κατηγορίες (λαθρο)μεταναστών. Ορισμένοι με οικογένειες, και ενδεχομένως με παιδιά;
Πρέπει πάντως να καταλάβουμε ότι όσοι θα εγκλειστούν σε αυτά τα στρατόπεδα θα είναι φυλακισμένοι και όχι «φιλοξενούμενοι».
Περιληπτικά: έχουμε αρχές που δεν βρίσκουν με εξαίρεση τους φράχτες άλλες λύσεις για τη προστασία των συνόρων, φράχτες σίγουρα αύριο εξηλεκτρισμένους. Ως τώρα (κέντρα κράτησης στον Εβρο και το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας) έχουμε αποδείξει πώς ορισμένες αρχές καταλαβαίνουν τη νομιμότητα και τα στοιχειώδη δικαιώματα του ανθρώπου - μάτσο οι καταδίκες της χώρας μας από τα αρμόδια διεθνή όργανα κι ας είναι υποτονικές οι αντιδράσεις όσων εδώ θα έπρεπε να αντιδρούν, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως η οργάνωση του φίλου Παναγιώτη Δημητρά Human Watch και των συντρόφων του.
H πολιτεία, που κάθε τόσο, από την εποχή του δεξιοχριστιανού Παπαθεμελή, οργανώνει επιχειρήσεις «σκούπα»- λες και έχουμε να κάνουμε με σκουπίδια και όχι με ανθρώπους- δεν κατάφερε να μετατρέψει, όπως πρέπει, το θέμα των συνόρων μας σε ευρωπαϊκό και να εξαναγκάσει τη Τουρκία να σέβεται τις δικές της υπογραφές για τον «επαναπατρισμό» όσων πρέπει να επαναπατριστούν. Και να τώρα που μένει άφωνη από τον φόβο μπροστά στις προκλητικές δηλώσεις του Σαρκοζί και τις απειλές του για το Σέγκεν ξεχνώντας ότι τα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία είναι έργο δικών της γηγενών τρομοκρατών και όχι μεταναστών, ενώ η Ευρώπη μας αναγκάζει να κρατάμε εδώ τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ακόμα και παρά τη θέλησή τους.
Γαλλιστί, και συγνώμη, merde !

HAYGH

Τετάρτη28 Μαρτίου 201

Το συγκλονιστικό αγκάλιασμα Κύρκου - Φαράκου

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/09/2011

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΓΡΕΒΙΑ


Φυλακές Αβέρωφ 1968. Οι τραγικές -για το ελληνικό κομμουνιστικό και αριστεροδημοκρατικό κίνημα- συνέπειες της διάσπασης του Π.Γ. και της Κ.Ε. του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας [Φλεβάρης 1968, στο Βουκουρέστι] έχουν, προ πολλού, φθάσει στα στρατόπεδα της εξορίας και στις φυλακές και σχεδόν όλοι μας, ιδιαίτερα μάλιστα οι νέοι -μέχρι τότε ΕΔΑΐτες και Λαμπράκηδες-, σπεύδουμε, χωρίς -ιδίως όσοι είχαμε συλληφθεί από τις πρώτες ημέρες της δικτατορίας και είμασταν συνεχώς κρατούμενοι-καμμία ουσιαστική και αντικειμενική πληροφόρηση και ενημέρωση περί του τι πράγματι έγινε, να "δηλώσουμε" την -ουσιαστικά άκριτη-αποδοχή και συμφωνία μας με τη μία ή την άλλη εκδοχή για τη "μία και μόνη αλήθεια".
Ανάμεσά μας, συγκρατούμενος, ο Λεωνίδας Κύρκος, υπόδικος για "αδικήματα" που είχαν σχέση είτε με την προδικτατορική δράση του ως βουλευτή της ΕΔΑ είτε με την ιδιότητά του ως εκδότη και διευθυντή της -προδικτατορικής- "Αυγής", και πού, όσοι τοποθετηθήκαμε με το "Γραφείο Εσωτερικού της Κ.Ε. του ΚΚΕ", του μετέπειτα "ΚΚΕ Εσωτερικού", τον θεωρήσαμε ως τον -περίπου φυσικό- αρχηγό και καθοδηγητή μας, παρά τις -αβάσιμες και αναιτιολόγητες- γνωστές σε πολλούς από εμάς [από τις αρχές της δεκαετίας του 1960] φήμες και διαδόσεις που τον ήθελαν "αμετανόητο σταλινικό και ζαχαριαδικό".
Η δικτατορία συνέλαβε, προς το Φθινόπωρο του 1968 [;], μέλη της "Κ.Ο. Αθήνας του ΚΚΕ" [ακριβέστερα: εκείνων εκ των μελών της Κ.Ε που θεώρησαν ως καταστατικά έγκυρες τις διαδικασίες της 12ης Ολομέλειας, και, στο όνομα της εγκυρότητας, "κράτησαν", φυσικά με την απαραίτητη "διεθνιστική βοήθεια" του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ, τον τίτλο, τα σύμβολα, και την περιουσία του Κόμματος], που ως "γραμματέας" της φερόταν ο Γρηγόρης Φαράκος [για τους νεότερους από εμάς "μυθικό" πρόσωπο, που από την ήττα του Δημοκρατικού Στρατου και μέχρι τον Μάρτη - Απρίλη του 1968 έζησε, ως πολιτικός πρόσφυγας, στις "σοσιαλιστικές" χώρες], μετά δε τους άγριους βασανισμούς τους στην Ασφάλεια, τους έφεραν [περίπου είκοσι], ως υπόδικους, στις Φυλακές Αβέρωφ [εκεί που σήμερα είναι ο Άρειος Πάγος, το Εφετείο και το Ειρηνοδικείο Αθηνών].
Μέχρι τον ερχομό των παραπάνω συντρόφων, είχαμε συγκροτημένη μία "ομάδα συμβίωσης κομμουνιστών πολιτικών κρατουμένων", στην οποία συμμετείχαν και όσοι, άμεσα ή έμμεσα, είχαν γνωστοποιήσει στο "γραφείο" της "ομάδας συμβίωσης" ότι δεν αποδέχονται την καθοδήγηση του κομμουνιστικού κινήματος από το "Γραφείο εσωτερικού".
Αμέσως μετά τον ερχομό τους, οι συγκρατούμενοι της "ομάδας Φαράκου" αποφάσισαν να συγκροτήσουν -και συγκρότησαν- δική τους, ξεχωριστή, "ομάδα συμβίωσης", στην οποία εντάχθηκαν όσοι -αριθμητικά πολύ λιγότεροι σε σχέση με την "ομάδα" των "ανανεωτών" κομμουνιστών- αποδέχονταν την καταστατική εγκυρότητα των διαδικασιών της 12ης Ολομέλειας [από εκεί και η προσωνυμία "δωδεκατικοί"], αλλά και την καθοδήγηση του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος από την "Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ" που προέκυψε -μετά την αποχώρηση, από τις εργασίες της, εκείνων, εκ των παρόντων, που είχαν διαφωνήσει -από τη 12η Ολομέλεια.
Καθώς πλησίαζε η ημερομηνία που είχε οριστεί για την έναρξη της δίκης, στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, των συντρόφων της "ομάδας Φαράκου", όλο και πιο επίμονες και επαναλαμβανόμενες ήσαν οι "πληροφορίες" που -από διαφορετικούς δρόμους- έφθαναν στα "γραφεία" και των δύο "ομάδων συμβίωσης", και "κατέβαιναν" σε όλους μας, και ήθελαν την Δικτατορία να σχεδιάζει να επαναληφθεί το προηγούμενο [του 1952] των δύο δικών του Νίκου Μπελογιάννη, να διεξαχθεί, δηλαδή, η πρώτη δίκη, με κατηγορίες βάσει του Α.Ν. 509/1947 [που, όμως, για νομοτεχνικούς λόγους, δεν μπορούσε να οδηγήσει σε θανατική ποινή], και, στη συνέχεια, να απαγγελθεί κατηγορία κατά του Γρηγόρη, και κάποιων εκ των μελών της "ομάδας" του, για "κατασκοπεία" βάσει του Α.Ν. 375/1936 [της βασιλο-μεταξικής δικτατορίας], που προέβλεπε την ποινή του θανάτου.
Τη "βασιμότητα" των παραπάνω "πληροφοριών" ενίσχυε το -γνωστό σε πολλούς από εμάς- αντικειμενικό γεγονός ότι ο αρχιδικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν μέλος του Έκτακτου Στρατοδικείου που δίκασε, στην πρώτη δίκη, με βάση τον Α.Ν. 509/47, τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του και, συνεπώς, είχε τη σχετική "τεχνογνωσία".
Αρχικά αξιολογώντας, τα "γραφεία" των δύο "ομάδων συμβίωσης", ως "βάσιμες" και "πιθανές" τις παραπάνω "πληροφορίες", άρχισαν να σχεδιάζουν τις μεθόδους αντίστασής μας [πολυήμερες απεργίες πείνας, "χωνιά" διαμαρτυρίας από τα παράθυρα, άρνηση επισκεπτηρίου], αλλά, δυο - τρεις μέρες πριν από την ημερομηνία έναρξης της δίκης, ήλθε έγκυρη πληροφορία ότι δεν υπήρχε σχεδιασμός της δικτατορίας για δύο δίκες.
Στη διάρκεια του σχεδιασμού για την κοινή, προς τα έξω, εμφάνιση όλων μας, στην περίπτωση που επιβεβαιώνονταν οι αρχικές πληροφορίες, τα "γραφεία" των δύο "ομάδων συμβίωσης", και κυρίως ο Λεωνίδας και ο Γρηγόρης, μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε κάποιους κανόνες για την κοινή ζωή μας στις φυλακές.
Και την ημέρα της δίκης κατέβηκαν αγκαλιασμένοι το κεφαλόσκαλο της φυλακής [του "παραρτήματος", ή "εφηβείου", για όσους θυμούνται], αγκαλιασμένοι βάδισαν στο προαύλιο, σταυροφιλήθηκαν μπροστά στην έξοδο προς το κεντρικό κτήριο και εκεί ο Λεωνίδας απηύθυνε στον Γρηγόρη -και φυσικά εκείνος τις δέχθηκε- εκείνες τις ευχές και τις προτροπές που οι κομμουνιστές απευθύνουν σε κομμουνιστές τις ώρες της μεγάλης δοκιμασίας.
Κι όσοι από εμάς ζήσαμε εκείνες τις στιγμές νιώσαμε να πατάμε γερά στο χώμα, αλλά και να ψηλώνουμε σαν δέντρα. Πήγα στο κελί μου, και αφέθηκα σ' ένα λυτρωτικό κλάμα, καθώς στοχαζόμουν την ιερή ιδέα του Επαναστάτη Κομμουνιστή, που, "σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος", πρoσφέρει ακόμα και τη ζωή του, όταν του το επιβάλει ο εθνικός εχθρός ή ο ταξικός αντίπαλος, αλλά που, όταν η εξέλιξη της και κομματικής κοινωνίας οδηγεί σε ιδεολογικές και πολιτικές αντιπαλότητες με τον ώς χθες σύντροφό του, αδυνατεί να απελευθερώσει περίσσεια νου και καρδιάς για να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των καιρών...

Η γέννηση του ΚΚΕ Εσωτερικού

20:12, 06 Δεκ 2011 | tvxsteam tvxs.gr/node/78170

Ο Τάκης Μπενάς, ιστορικό στέλεχος της αριστεράς κατά τη μεταπολεμική και μεταπολιτευτική περίοδο, υπήρξε από τα ιδρυτικά και κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ Εσωτερικού. Στο νέο του βιβλίο "Το ελληνικό '68 - Συμβολή στην Ιστορία του ΚΚΕ Εσωτερικού", που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις Εκδόσεις "Θεμέλιο", περιγράφει τη γέννηση και την εξέλιξη του ανανεωτικού κομμουνιστικού εγχειρήματος στη χώρα μας, μέχρι τη Μεταπολίτευση.

Πρόκειται για πολιτική κατάθεση που συνεισφέρει στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Ο Τάκης Μπενάς έχει γράψει βιβλίο και για το Συνέδριο της ΕΔΑ, που δεν έγινε, όπου ανιχνεύονται τα πρόδρομα στοιχεία της ανανεωτικής πορείας του αριστερού κινήματος. Το νέο βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Μπάμπη Δρακόπουλου. Σήμερα προδημοσιεύουμε το κεφάλαιο για τη γέννηση του ΚΚΕ Εσωτερικού.

Εσείς όμως όταν έρθει η μέρα
Που ο άνθρωπος συμπαραστάτης θα 'ναι τ' ανθρώπου
Να μας θυμάστε
Μ' επιείκεια
Μπέρτολντ Μπρεχτ, 76 Ποιήματα, μτφρ.: Π. Μάρκαρης

Αναγκαία διευκρίνιση για τον τίτλο:
Προτιμήθηκε ο ορισμός "γέννηση" και όχι "ίδρυση" γιατί αντανακλά το πραγματικό γεγονός ότι το ΚΚΕ εσωτερικού δεν εμφανίστηκε το 1968 με διαδικασίες ίδρυσης αλλά σαν το αναγκαστικό αποτέλεσμα της αντίστασης στο κομματικό πραξικόπημα της ομάδας Κολιγιάννη με τους διορισμούς νέας ηγετικής ομάδας έπειτα από τη διαγραφή του μισού Πολιτικού Γραφείου στη γνωστή 12η Ολομέλεια του '68.

Η αντίσταση αυτή -γενναία οπωσδήποτε πολιτικά στάση- δε σήμαινε αυτομάτως και ίδρυση άλλου κόμματος, γιατί περιείχε και την αυταπάτη της "ακύρωσης των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας" και μια αστήρικτη πολιτική "επανένωσης των δυνάμεων του ΚΚΕ". Μια πολιτική που κράτησε αρκετό καιρό, εκδηλώθηκε και μέσα "στην Έκτακτη Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, τον Απρίλιο του 1969", αλλά και αργότερα, αποτελώντας ουσιαστικά το λίκνο της κατοπινής "αγαπησιάρικης" πολιτικής που ταλάνισε το ΚΚΕ Εσωτερικού στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Γεννήθηκε, συνεπώς, το ΚΚΕ Εσωτερικού από τα ίδια τα γεγονότα σαν αντίδραση σ' αυτά, και δεν "ιδρύθηκε". Εάν είχε ιδρυθεί κανονικά, θα συνέχιζε τη διαδρομή του με άλλες προδιαγραφές -με σχέδιο και σκοπούς όπως επιβάλλει μια ίδρυση- και ενδεχομένως και με άλλες κομματικές και πολιτικές εξελίξεις.
Επιχειρώντας σήμερα μια πρώτη ιστορική αποτίμηση του ΚΚΕ Εσωτερικού, θα ήταν πραγματικά αδιανόητο να εξαιρούνταν απ' αυτήν η ίδια η πράξη της γέννησής του. Επιβάλλεται, και όχι μόνο για δεοντολογικούς λόγους. Τα κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν είναι κυρίως τρία:

α) εάν η διάσπαση ήταν αναπόφευκτη ή όχι;
β) εάν υπήρξε χρήσιμη και επωφελής στις δεδομένες συνθήκες του '68;
γ) εάν υπήρχε άλλη εναλλακτική λύση.
Παραθέτω μια πρώτη, συνολική, προσέγγιση στο θέμα αυτό.

Η μέχρι σήμερα διερεύνηση της πολιτικής και των επιλογών που ακολουθούσε η ηγετική ομάδα Κολιγιάννη μέσα στο ενιαίο ακόμα ΚΚΕ έχει καταδείξει την ύπαρξη σαφούς πρόθεσης να επιβάλει -με προτροπή της ηγεσίας Μπρέζνιεφ- τη διάσπαση και μέσω αυτής την εκκαθάριση του ΚΚΕ από τα αμφιβόλου "νομιμοφροσύνης" ηγετικά στελέχη του. Είναι προφανές ότι επιδιωκόταν μια περιορισμένη αριθμητική εκπαραθύρωση στην κορυφή και όχι μια εκτεταμένη διάσπαση στη βάση. Ήταν, εντούτοις, δεδομένη η πρόθεσή της να καταστήσει αναπότρεπτη τη σύγκρουση και συνεπώς να οδηγήσει τα πράγματα στη διάσπαση, υπό τον αυτονόητο όρο ότι και η άλλη πλευρά θα δεχόταν ή θα υποχρεωνόταν να δεχτεί την επιλογή του χρόνου και του χώρου για την εκδήλωση της διάσπασης.
Είναι ενδιαφέρον να υπενθυμιστεί ότι, από την άποψη της χρονικής στιγμής, το 1968 ευνοούσε τα σχέδια για ρήξη και εκκαθάριση, με λιγότερο κόστος σε συνθήκες δικτατορίας, αφού σε συνθήκες νομιμότητας δεν "πριμοδοτούνταν" η πλευρά Κολιγιάννη, διαθέτοντας κατά κύριο λόγο στελέχη άγνωστα στον αριστερό κόσμο της χώρας. Όλα σχεδόν τα πολιτικά και τα προβεβλημένα μαζικά στελέχη του κινήματος, μέσα στην Ελλάδα, ήταν (και τάχτηκαν) εναντίον της. Αλλά και οι εξωελληνικοί λόγοι καθιστούσαν την περίοδο '68-'69 κατάλληλη για τα διασπαστικά σχέδια: η νεοσταλινική ανασυγκρότηση στο ΚΚΣΕ, μετά την περίοδο Χρουστσώφ, μόλις είχε συντελεσθεί, είχε εμφανιστεί από τον Γενάρη του '68 το τσεχοσλοβακικό πρόβλημα που θα οδηγούσε λίγους μήνες αργότερα από την "άνοιξη" της Πράγας στα τανκς του Συμφώνου της Βαρσοβίας, τα προζύμια του "ευρωκομμουνισμού" φουσκώνανε ήδη και σε απάντησή τους μελετιόταν η εξαπόλυση του Δόγματος Μπρέζνιεφ το 1969 "για την περιορισμένη ανεξαρτησία των σοσιαλιστικών χωρών".
Μολονότι, συνεπώς, η περίοδος ευνοούσε τους εχθρούς της ανανεωτικής προσπάθειας, στο ερώτημα αν μπορεί να θεωρηθεί χρήσιμη και επωφελής η ρήξη του '68, η απάντηση συναρτάται με το οπωσδήποτε ιστορικής σημασίας γεγονός ότι, ανεξαρτήτως ευνοϊκού ή μη χρόνου, η διάσπαση έθεσε σε κίνηση τις διαδικασίες διαφοροποίησης και αντιπαράθεσης, που θα κατέληγαν στην ανανέωση. Επιπρόσθετα, η εξέταση του θέματος πρέπει να γίνει (και είναι έντιμο να γίνει) ανεξάρτητα από τη, μετά τη διάσπαση, διαχείριση της υπόθεσης. Ανανέωση, αν και η διαχείριση αυτή έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη δεδομένη πλέον έκβαση του "εγχειρήματος".
Συνοψίζοντας, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πρόβλημα λεπτό, δύσκολο και ίσως ιστορικά αναπάντητο. Η σύγχρονη, άλλωστε, επιστημονική αντίληψη δεν αποδέχεται τις μονόδρομες και υποχρεωτικές απαντήσεις. Αποδέχεται, αντίθετα, πως στην Ιστορία υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές διέξοδοι, λύσεις και απαντήσεις στα προβλήματα. Με δεδομένη και καταγραμμένη αυτή την οπτική, το πιθανό τελικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως μάλλον δεν έχει ιστορική χρησιμότητα η αναζήτηση άλλης απάντησης σ' αυτό το ερώτημα. Η διάσπαση του '68 επιβλήθηκε από το διεθνές και το ελληνικό κύκλωμα του νεοσταλινικού ρεύματος που βρισκόταν σε ανοδική πορεία μετά την πτώση του Χρουστσώφ, υπήρξε αναμφίβολα η επιλογή του και κατά τούτο ήταν αναπότρεπτη.
Η αναζήτηση άλλης απάντησης ακολουθεί προφανώς τον "προθύστερο" δρόμο. Δηλαδή, με βάση τις μετέπειτα εξελίξεις και την υπερίσχυση του δογματικού ΚΚΕ, να αναζητείται η ενδεχόμενη χρησιμότητα της παρουσίας των ανανεωτικών δυνάμεων μέσα στους κόλπους του ενιαίου κόμματος και ο (πιθανά ή και σίγουρα) ευεργετικός τους ρόλος στις εξελίξεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, που είναι και η μόνη μακρόχρονη περίοδος νομιμότητας για το ΚΚΕ.
Πρόκειται για εκτιμήσεις που προϋποθέτουν απαντήσεις οι οποίες δεν είχουν δοθεί. Όπως, π.χ., αν η δογματική ηγεσία θα αρκούνταν στην "υπακοή" και δεν θα προχωρούσε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην "εκκαθάριση του κόμματος". Οι σκληρές επιλογές της ηγεσίας Μπρέζνιεφ, στην περίοδο που ακολουθεί, δεν αφήνουν σοβαρές αμφιβολίες για το πογκρόμ των ανανεωτικών στελεχών που θα επακολουθούσε. Ένοπλη επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία, αιματηρά γεγονότα στην Πολωνία του 1970, δόγμα Μπρέζνιεφ για "περιορισμένη ανεξαρτησία" που νομιμοποιούσε κάθε είδους επέμβαση, προώθηση διασπαστικών διαδικασιών στα Κ.Κ. της Δυτικής Ευρώπης ή υποταγή τους και αποκήρυξη ή τουλάχιστον απεμπόληση του "ευρωκομμουνισμού" (περίπτωση Γαλλικού Κ.Κ.), αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του πολιτικού και του κομματικού τοπίου της περιόδου.
Και το αποκαλυπτικότερο ίσως της πολιτικής βούλησης και των αδίστακτων επιλογών αυτής της νεοσταλινικής ηγεσίας είναι αναμφισβήτητα η κυνική δήλωση του Μπρέζνιεφ, που μιλώντας στο συνέδριο του Πολωνικού Κ.Κ., το 1969, και απευθυνόμενης στους παριστάμενους ηγέτες των δυτικοευρωπαϊκών Κ.Κ. που είχαν διαμαρτυρηθεί για την εισβολή των τανκς στην Πράγα και τις αρνητικές επιπτώσεις στο αριστερό κίνημα της Ευρώπης, δεν δίστασε να διακηρύξει ότι "δεν μας ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις στη Δυτική Ευρώπη και στα δικά σας κόμματα, που δεν πρόκειται στα προσεχή σαράντα χρόνια να πάρετε την εξουσία, γι' αυτό και δεν θα σας ρωτάμε, ούτε μπορείτε να αξιώνετε ενημέρωση εκ των προτέρων. Αυτό το δικαίωμα το έχουν μόνο τα κόμματα που ασκούν τη σοσιαλιστική εξουσία".
Προδημοσίευση από το βιβλίο του Τάκη Μπενά, Αυγή

ΕΚΟΝ ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ: 44 χρόνια της οργάνωσης που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο

Κυριακή, 18 Δεκέμβριος 2011 , theinsider.gr

 

Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 44 χρόνια (Δεκέμβριος του 1967) από την ίδρυση   της  οργάνωσης νεολαίας  «Ρήγας Φεραίος». Μιας ασυνήθιστης περίπτωσης για τα ελληνικά πολιτικά χρονικά, με μεγάλη ιδεολογικο-πολιτική επιρροή, δράση και κύρος στον αντιδικτατορικό αγώνα και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.  Ο «Ρήγας Φεραίος» είχε κορυφαίο ρόλο στο αντιδικτατορικό κίνημα και στη εξέγερση του Πολυτεχνείου και της Νομικής.

 Μιας νεολαίας που «αποπέμφθηκε» από την κυνική πραγματικότητα που επέβαλε η μεταπολίτευση. Τι ειρωνεία! Η οργάνωση που είχε ηγετικό ρόλο στο αντιδικτατορικό αγώνα, δεν βρήκε την θέση  της  στο μεταπολιτευτικό  τοπίο. Από τις γραμμές του «Ρήγα» πέρασαν χιλιάδες νέοι άνθρωποι που εμπνεόντουσαν από τις ριζοσπαστικές ιδέες του Μάη του 68, του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» και της αμφισβήτησης που γέννησαν οι κοσμογονικές αλλαγές των δεκαετιών του 60 και του 70.

Ο Ρήγας Φεραίος ήταν η οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού. Ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 1967, ως Πανελλήνια Αντιδικτατορική Οργάνωση Σπουδαστών (ΠΑΟΣ) "Ρήγας Φεραίος", κυρίως από πρώην μέλη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τοποθετήθηκε υπέρ του ΚΚΕ εσωτερικού. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση και δεκάδες μέλη της οργάνωσης συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν, ενώ οι καταδίκες των μελών του αθροίζονται σε… πολλούς αιώνες.

Παράλληλα η συμβολή του "Ρήγα Φεραίου" στην ανάπτυξη του μαζικού αντιδικτατορικού κινήματος ήταν ιδιαιτέρως σημαντική, ενώ επίσης παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην δημιουργία των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα. Οι πλατιές αυτές συλλογικότητες, που αποτελούνται από φοιτητές που αναζητούν τρόπους συλλογικής αντιδικτατορικής δράσης, θα δράσουν δημόσια στις σχόλες τους και μέσα στα αμφιθέατρα διεκδικώντας τη δυνατότητα για δημόσιες συγκεντρώσεις και συζήτησης, ενώ προφυλάσσουν τον παράνομο οργανωτικό τους ιστό. Το 1972 θα συγκροτηθεί το Διασχολικό των ΦΕΑ που συντονίζει όλες τις σχολές. Το σχήμα αυτό θα αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικό και θα αποτελέσει τον βασικό ιστό ανάπτυξης του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος. Παράλληλα εκατοντάδες μέλη του Ρήγα θα συμμετάσχουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και η οργάνωση θα έχει την πλειοψηφία στην συντονιστική επιτροπή κατάληψης.

Τον Ιούνιο 1974 μετονομάστηκε σε Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΠΟΝ) "Ρήγας Φεραίος" και αυτοαναγνωρίστηκε ως νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού. Στη μεταπολίτευση συνέχισε τη δράση του, έχοντας ιδιαίτερη ανάπτυξη στο φοιτητικό κίνημα. Στην Α΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 1976, μετονομάστηκε σε Ελληνική Κομμουνιστική Νεολαία (ΕΚΟΝ) "Ρήγας Φεραίος", παρά τη διαφωνία ισχυρής τάσης, που επέμενε στη διατήρηση του ευρύτερου πολιτικού χαρακτήρα της οργάνωσης.

Στις γραμμές της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος διαμορφώθηκε πλειοψηφούσα αριστερή πτέρυγα, η οποία είχε αναφορές στον κριτικό μαρξισμό που εκπροσωπούσαν θεωρητικοί όπως ο Νίκος Πουλαντζάς , ο Λουί Αλτουσέρ και ο Καστοριάδης, καθώς επίσης και σε γεγονότα διεθνούς εμβέλειας όπως ο Γαλλικός Μάης του '68 και η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα. Η πτέρυγα αυτή διαφωνούσε με τις πολιτικές και στρατηγικές επιλογές του κόμματος.

Μετά την εκλογική αποτυχία του 1977, η αριστερή πτέρυγα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος όξυνε την κριτική της τονίζοντας πως η δημιουργία του εκλογικού σχήματος της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ με τα θολά, μετριοπαθή και ετερόκλητα χαρακτηριστικά της, αποτελούσε την κύρια αιτία της εκλογικής συρρίκνωσης. Η εσωτερική κρίση οξύνθηκε μέχρι τις παραμονές της σύγκλισης της Β' Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της οργάνωσης, την οποία η ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού δεν αναγνώρισε. Όσοι συμμετείχαν σε αυτή διαγράφτηκαν από την κομματική ηγεσία (65%-70% της οργάνωσης). Οι διαγραφθέντες ίδρυσαν ξεχωριστή οργάνωση με τον τίτλο ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Β' Πανελλαδική.

Κατά τη διάσπαση του 1987, όταν η πλειοψηφία του ΚΚΕ εσωτερικού ίδρυσε την Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ), ο Ρήγας Φεραίος αποτέλεσε νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού/Ανανεωτική Αριστερά. Τα επόμενα χρόνια συρρικνώθηκε και το 1999, τα λίγα μέλη που είχαν απομείνει επέλεξαν να μετονομαστούν σε Νεολαία της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς (ΑΚΟΑ).

Ο Ρήγας Φεραίος εξέδιδε τον Θούριο. Ανάμεσα στους κατά καιρούς γραμματείς της οργάνωσης ήταν οι Κώστας Κωσταράκος, Γιάννης Βούλγαρης, Μάνος Σωτηριάδης, Μπάμπης Γεωργούλας, Νίκος Βούτσης, Νίκος Φίλης, Μιχάλης Σαμπατακάκης κ.ά.