ΚΑΛΗ  ΧΡΟΝΙΑ

Με Ανθρωπιά και Αλληλεγγύη

Ψευδεπίγραφη Κεντροαριστερά

Σωτήρης Βαλντέν, 31/12/2012 , metarithimisi.gr

---

Τους τελευταίους μήνες εκδηλώνονται πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση μιας κεντροαριστεράς που «θα καλύπτει το κενό ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ». Πρωτοστατούν σ’ αυτές στελέχη και ομάδες που προέρχονται κυρίως από το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ, καθώς και από τον προσκείμενο στη ΔΗΜΑΡ (εντός και εκτός της) «μεταρρυθμιστικό» χώρο. Το «υπόλοιπον» ΠΑΣΟΚ του Β. Βενιζέλου, εκδηλώνει κι αυτό έντονο ενδιαφέρον για τις κινήσεις αυτές, σε μια προσπάθεια να ανακόψει τη δική του διαλυτική πορεία. Αντίθετα, η ΔΗΜΑΡ φαίνεται να χάνει το ενδιαφέρον της, ίσως επειδή δεν επιθυμεί να δώσει σανίδα σωτηρίας στο ΠΑΣΟΚ, από το οποίο αντλεί και τον όγκο των οπαδών της.
Ο υπογράφων υπήρξε και παραμένει θερμός οπαδός της «κεντροαριστεράς». Υποστηρίζω τη διαμόρφωση ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού/σοσιαλιστικού φιλοευρωπαϊκού πόλου, που να υπερβαίνει τις ιστορικές διαιρέσεις του εργατικού κινήματος και να αποτελεί μια σύγχρονη και αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης στην σήμερα κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη/συντηρητική. Ταυτόχρονα όμως είμαι πεπεισμένος ότι οι τρέχουσες πρωτοβουλίες στηρίζονται σε ξεπερασμένες παραστάσεις από το παρελθόν, είναι ψευδεπίγραφες και δεν έχουν πιθανότητες να πετύχουν τον διακηρυγμένο στόχο τους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα παραγάγουν ένα κεντροδεξιό, όχι κεντροαριστερό σχήμα, στη χειρότερη δε -και πιο πιθανή- θα αποβούν πλήρως ατελέσφορες.
Τότε… (μια αυθεντικά σοσιαλδημοκρατική πολιτική)
Οι σημερινές πρωτοβουλίες εμπνέονται ως επί το πλείστον από το πολιτικό σχέδιο της κεντροαριστεράς της εποχής Σημίτη. Ποια ήταν όμως η κατάσταση τότε και ποιες είναι οι αναλογίες με το σήμερα;
Τότε η κεντροαριστερά είχε έναν κορμό της τάξης του 40% (το ΠΑΣΟΚ) και ένα δυνητικό πρόσθετο ακροατήριο προς τα αριστερά. Επρόκειτο δηλαδή για ένα πλειοψηφικό ή δυνάμει πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, με επίκεντρο το ΠΑΣΟΚ. Το μπλοκ αυτό αντιπαραθέτονταν σε μια περίπου ισοδύναμη κεντροδεξιά με την οποία διαγωνίζονταν για την εξουσία και το κέντρο. Στα αριστερά του είχε και έναν οιονεί περιθωριακό χώρο, υπό την ηγεμονία του ραγδαία επιστρέφοντος στον Στάλιν, ΚΚΕ. Το κεντροαριστερό μπλοκ είχε και ένα μείζονα εσωτερικό αντίπαλο, το «όλον ΠΑΣΟΚ», εξ ου και η επιτακτική ανάγκη στήριξής του και σε εκτός ΠΑΣΟΚ εκσυγχρονιστικές δυνάμεις. Είχε όμως το πανίσχυρο όπλο της κυβέρνησης υπό έναν μεταρρυθμιστή πρωθυπουργό, που καθιστούσε το εγχείρημα αν όχι εύκολο, πάντως ρεαλιστικό.
Αναμφίβολα, πολλές από τις μακρόχρονες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας διατηρήθηκαν, ή και ορισμένες φορές εντάθηκαν, στη διάρκεια της σημιτικής οκταετίας (και σκέφτομαι εδώ ιδιαίτερα τη διαφθορά). Παράλληλα άνθισε τότε και ένας «γιάπικος» εκσυγχρονισμός, που οδήγησε μεταξύ άλλων και στην εύκολη και χωρίς αναστολές μεταπήδηση ενός σημαντικού αριθμού στελεχών του στον τεχνοκρατικό νεοφιλελευθερισμό.
Όμως καλό θα ήταν να θυμηθούμε πως οι μεγάλες επιτυχίες του σημιτικού εκσυγχρονισμού, πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο μιας πολιτικής αυθεντικά σοσιαλδημοκρατικής και μάλιστα «αριστερής», συγκρινόμενη με τη δυτικοευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Η «δημοσιονομική προσαρμογή» και η ένταξή μας στο ευρώ επιτεύχθηκε με την παράλληλη σημαντική αύξηση του βιοτικού επιπέδου του λαού. Το ειδικό βάρος του δημόσιου τομέα παρέμεινε στα υψηλά επίπεδα του ευρωπαϊκού κράτους προνοίας. Τα ελλείμματα περιορίστηκαν με την αύξηση των εσόδων και όχι τον περιορισμό των δαπανών. Αφήνω εδώ και τη σημαντική συμβολή της περιόδου αυτής στην προσπάθεια αποτοξίνωσης της χώρας από το νοσηρό εθνικισμό των προηγουμένων ετών, με τις πρωτοβουλίες στα ελληνο-τουρκικά, το κυπριακό και τα Βαλκάνια.
Όσοι λοιπόν εξισώνουν το (έστω και ημιτελές) εκσυγχρονιστικό εγχείρημα Σημίτη με τη σημερινή πολιτική της τρόικας, είτε για να υπερασπιστούν την τελευταία, είτε για να καταγγείλουν το πρώτο, πιστεύω πως διαστρεβλώνουν χονδροειδώς την πραγματικότητα. Το ίδιο και όσοι εξισώνουν τις αντιδράσεις στη μεταρρύθμιση λ.χ. Γιαννίτση, με αυτές προς τις σημερινές πολιτικές των μνημονίων. Είναι νομίζω φανερό ότι μια άβυσσος χωρίζει τις προσπάθειες παρεμπόδισης κάθε βήματος εκσυγχρονισμού στο πλαίσιο μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής το 2002, από την αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των μνημονίων σήμερα.
Ας θυμηθούμε δε και για λόγους ιστορικής δικαιοσύνης ότι ανάμεσα στους πολλούς λόγους που ανέκοψαν τον σημιτικό εκσυγχρονισμό, η στάση και δισταγμοί της τότε ανανεωτικής αριστεράς, με πολλούς από τους σημερινούς φανατικούς «μεταρρυθμιστές», δεν ήταν ο μικρότερος.
…και τώρα (η επανάληψη της ιστορίας ως φάρσας)
Σήμερα οι συνθήκες για τη συγκρότηση μιας ισχυρής κεντροαριστεράς διαφέρουν ριζικά και δυστυχώς το σημερινό εγχείρημα φέρνει στο νου τη γνωστή ρήση για την επανάληψη της ιστορίας ως φάρσας.
Πρώτον, δεν μιλούμε πλέον για ένα πλειοψηφικό μπλοκ, αλλά για μια εκλογική επιρροή που δύσκολα υπερβαίνει το 15%, ενώ ένα διπλάσιο 30% περίπου βρίσκεται στα αριστερά του χώρου αυτού υπό τον ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς να συνυπολογίζω εδώ το ΚΚΕ). Είναι βέβαια θεμιτό να προσδοκά κανείς να επεκτείνει την επιρροή του και στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας και επιδιώκοντας ο τελευταίος να «ξεφουσκώσει». Όμως ας μείνουμε εδώ στη διαπίστωση ότι «κυβερνώσα κεντροαριστερά» δεν νοείται πλέον χωρίς να έχουμε στην οθόνη μας -και μάλιστα σε κεντρική θέση- και το χώρο αυτό. Δυστυχώς στην τρέχουσα συζήτηση περί κεντροαριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ ή απουσιάζει παντελώς, ή γίνεται αντικείμενο εξορκισμών.
Δεύτερον, ο κύριος αν όχι και ο μοναδικός αντίπαλος της προτεινόμενης κεντροαριστεράς, εκ των πραγμάτων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού όλες οι συνιστώσες τού υπό διαμόρφωση σχήματος βρίσκονται σε συμμαχία με τη δεξιά στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης και μιας κάθετης πόλωσης λόγω μνημονίων. Όμως ιστορικό προηγούμενο συγκρότησης κεντροαριστεράς σε αντιπαράθεση όχι με τη δεξιά, αλλά με την αριστερά, δυσκολεύεται κανείς να βρει, μάλλον παγκοσμίως. Ακόμη και όταν η στρατηγική της κεντροαριστεράς είχε ως συστατικό της στοιχείο την αποδυνάμωση των εξ αριστερών της δυνάμεων (Γαλλία, δεκαετία ’70), η στρατηγική αυτή υλοποιήθηκε μέσα από την αντιπαράθεση προς τη δεξιά και σε συμμαχία με την (τότε κομμουνιστική) αριστερά.
Τρίτον, ποια μπορεί να είναι η πολιτική/προγραμματική βάση της νέας πρωτοβουλίας; Η συμμετοχή σε μια κυβέρνηση που υλοποιεί ένα βάρβαρα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα καθιστά αδύνατη την ουσιαστική αποστασιοποίηση από το πρόγραμμα αυτό. Το «κεντροαριστερό» εγχείρημα πολύ δύσκολα θα βρει ένα ευρύ ακροατήριο που να στηρίζει ή να ανέχεται τις πολιτικές των μνημονίων.
Αυτός είναι εξάλλου και ο βαθύτερος λόγος της φθοράς και ακαταλληλότητας των επώνυμων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που φιλοδοξούν να ηγηθούν του εγχειρήματος. Πέρα από την τραγική εικόνα των προσωπικών τους στρατηγικών που τους εμποδίζουν ακόμη και σήμερα να συνεργαστούν μεταξύ τους, πέρα από την εγγύτητά τους σε έναν χώρο από όπου αναδύεται έντονη δυσοσμία, στην ελληνική κοινωνία συμβολίζουν τους πιο πιστούς (κάποτε και ενθουσιώδεις) εφαρμοστές της πολιτικής των μνημονίων, πιο πιστούς κι από τη ΝΔ.
Από το ρεαλισμό στη μετάλλαξη
Οι υποστηρικτές της συγκυβέρνησης αναφέρουν συχνά ότι η επιλογή τους είναι αναγκαστική. Οι διεθνείς συσχετισμοί δεν επιτρέπουν την αμφισβήτηση των επιταγών της τρόικας, αφού κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην έξοδο από την Ευρώπη. Κατά τα άλλα, προσθέτουν, ούτε με τα μνημόνια συμφωνούν, ούτε με τον Σαμαρά. Η κατά κόρον εκβιαστική επανάληψη του επιχειρήματος αυτού για την απόσπαση ανοχής στα μνημόνια και σε κάθε πραγματικό ή κατασκευασμένο «προαπαιτούμενό» τους, το έχει καταστήσει όλο και λιγότερο πειστικό. Πολλώ μάλλον που η αξιοπιστία των περισσότερων που το προβάλλουν είναι μηδενική. Ωστόσο, δεν παύει να εκφράζει σε κάποιο βαθμό ένα πραγματικό δίλημμα. Ο ρεαλισμός απέναντι στο δίλημμα αυτό εξασφάλισε τον περασμένο Ιούνιο τη σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, έστω και αν χρειάστηκε να μεταμφιεστεί με παχιές υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης και απόρριψης νέων μέτρων.
Όμως, ο κυρίαρχος λόγος των πρωταγωνιστών του νέου κεντροαριστερού εγχειρήματος, δεν περιορίζεται στον παραπάνω ρεαλισμό. Στο όνομα ενός άκρατου και ανεπαρκώς προσδιορισμένου «μεταρρυθμισμού», προχωράει στην εκ βάθρων αλλοίωση και αναίρεση θεμελιωδών αξιών, αρχών και πολιτικών στις οποίες βασίζεται η αριστερά απανταχού της γης. Η «τόλμη» μετράται με το πόσο απομακρυνόμαστε από τα θεμέλια αυτά και από το πόσο προσεγγίζουμε τις αποτυχημένες κοινοτοπίες του νεοφιλελεύθερου λόγου της δεκαετίας του ’90. Μια ματιά στις πληθωρικές παρεμβάσεις σε «μεταρρυθμιστικές» ιστοσελίδες και στην αντίστοιχη αρθρογραφία στον τύπο, αρκεί για να πείσει ως προς την έκταση αυτής της εκτροπής.
Στο άκρο υπάρχουν όσοι ευθαρσώς δηλώνουν ότι η διάκριση αριστεράς/δεξιάς δεν έχει (πλέον;) νόημα και μας καλούν σε ένα πλατύ «μεταρρυθμιστικό» ή κεντρώο μέτωπο ή σχήμα, χωρίς ιδεολογικό πρόσημο, μαζί με τους φιλελευθέρους. Εδώ θα βρούμε και επώνυμους μεγαλοαστούς που με προκλητική κοινωνική αναλγησία προασπίζουν τα ταξικά τους συμφέροντα, διακηρύσσοντας ότι οι θυσίες (των άλλων) είναι «οδυνηρές, αλλά απαραίτητες».
Οι περισσότεροι πάντως, ανάγοντας τις καταβολές τους στη σημιτική παράδοση, δέχονται το πρόσημο της κεντροαριστεράς. Μάταια όμως θα αναζητήσει κανείς σε τι διαφέρει η νέα αυτή «κεντροαριστερά», από την κεντροδεξιά. Και δεν πρόκειται μόνο για την άμβλυνση κάθε κριτικής προς τα μνημόνια, την τρόικα, ακόμη και τον Σαμαρά και το κράτος της δεξιάς που ξαναχτίζει, την ίδια στιγμή που δεν παύουν να καταγγέλλουν επί παντός επιστητού τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ας κάνει κανείς τον κόπο να μετρήσει τις παρεμβάσεις όπου επικρίνουν τον κρατισμό, τις συντεχνίες, το λαϊκισμό, την αριστερόστροφη «ανομία», τις «άκαιρες» ή υπερβολικές μαζικές κινητοποιήσεις. Ας μετρήσει και όσες προπαγανδίζουν τη «δημοσιονομική προσαρμογή», την «ανταγωνιστικότητα», τις ιδιωτικοποιήσεις, το «δικαίωμα της εργασίας» για τους απεργοσπάστες ή και την ισοπεδωτική ηθικολογία του «τα φάγαμε όλοι μαζί». Και ας τις συγκρίνει με τις (ελάχιστες) παρεμβάσεις για την ανεργία, την κάθετη μείωση των αποδοχών και την εξαθλίωση, την υπερφορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων, την ανακατανομή του εισοδήματος σε βάρος των εργαζομένων, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, την περικοπή των κονδυλίων για παιδεία, υγεία και έρευνα, τη διακοπή των δημόσιων επενδύσεων, τον εξευτελισμό του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, την υποστήριξη κινητοποιήσεων των εργαζομένων και τόσα άλλα.
Για τους κεντροαριστερούς μας «μεταρρυθμιστές», θα έλεγε κανείς ότι αυτή η δεύτερη θεματολογία είναι παλαιομοδίτικη, μυρίζει «λαϊκισμό» και Τσίπρα. Την αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ακόμη και στη ρητορεία περί «ανάπτυξης» αποφεύγουν τη χάραξη διαχωριστικών γραμμών δεξιάς/αριστεράς, με αποτέλεσμα να παραμένουν στο απυρόβλητο οι συντηρητικές απόψεις που την βλέπουν να έρχεται κυρίως μέσα από την «ευελιξία» στην αγορά εργασίας και τη συμπίεση του εργατικού κόστους.
Ας μη γελιόμαστε. Η πολιτική ατζέντα των πρωταγωνιστών της νέας κεντροαριστεράς στη χώρα μας, σ’ όλον τον υπόλοιπο κόσμο αποτελεί την ατζέντα της (κεντρο)δεξιάς. Και η στάση τους αυτή αποτελεί κάτι περισσότερο από πολιτικές τοποθετήσεις. Πρόκειται πλέον για κοινωνικά αντανακλαστικά, βαθύτατα συντηρητικά. Γι’ αυτό και το εγχείρημα είναι ψευδεπίγραφο. Και σε μια Ελλάδα που στενάζει, όχι βέβαια κάτω από αριστερές πολιτικές, αλλά από τις επιπτώσεις της πιο ωμής επιδρομής της δεξιάς, είναι και προκλητικό.
Ανυπόστατες ενστάσεις
Στην παραπάνω κριτική διατυπώνονται τρεις ενστάσεις:
Επισημαίνεται κατ’ αρχάς ότι η ανανεωτική αριστερά (από τις ευρωκομμουνιστικές καταβολές της), όπως και ο σημιτικός εκσυγχρονισμός, δίδαξαν πως η αριστερά δεν μπορεί να «χαρίζει» στη δεξιά τις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας, της χρηστής διαχείρισης των δημοσίων οικονομικών και της υπεύθυνης δράσης των μαζικών κινημάτων. Εδώ όμως γίνεται η μεγάλη λαθροχειρία: άλλο η αναγκαία ενσωμάτωση των στοιχείων αυτών στο σχέδιο και τη στρατηγική της αριστεράς, και άλλο βέβαια η συρρίκνωση και συνόψιση της αριστεράς στα στοιχεία αυτά. Στη δεύτερη περίπτωση, εξαφανίζεται κάθε λόγος ύπαρξης μιας αριστεράς/κεντροαριστεράς, διακριτής από τη δεξιά. Φαίνεται πως όσοι επί δεκαετίες έχουν εθισθεί στη άσκηση εξουσίας «από τα πάνω», ή και αναλώνονταν σε σεχταριστικές διαμάχες με την δογματική αριστερά και τον λαϊκισμό, όσοι σήμερα είναι αφοσιωμένοι στην αδιέξοδη στήριξη των μνημονίων απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, χάνουν συχνά την ικανότητα να κάνουν αυτήν την προφανή διάκριση.
Επικαλούνται επίσης μερικοί την ελληνική ιδιαιτερότητα: η οξύτητα της ελληνικής κρίσης και οι βαθιές της ρίζες, καθιστούν, λένε, άνευ νοήματος τις παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές. Όταν το καράβι βουλιάζει, δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να το σώσουμε. Το επιχείρημα αυτό έχει κάποια αξία απέναντι σε απόψεις του τύπου «λεφτά υπάρχουν», καθώς ασφαλώς μια σοβαρή κεντροαριστερά στην Ελλάδα σήμερα δεν μπορεί να αγνοεί τους τεράστιους περιορισμούς που επιβάλλει η καταστροφική μας κατάσταση. Κατά τα άλλα όμως, αποτελεί μια απλή επανάληψη του θατσερικού TINA (there is no alternative/δεν υπάρχει εναλλακτική λύση –εννοείται από τη φιλελεύθερη πολιτική).
Βρισκόμαστε άραγε υπό την αναγκαστική ομηρεία του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου; Αυτή πάντως δεν είναι η άποψη της κεντροαριστεράς ανά την Ευρώπη και την Αμερική, που δεν παύει να καταφέρεται εναντίον της ακραίας λιτότητας και των άλλων χαρακτηριστικών της γερμανικής συντηρητικής πολιτικής και που ασκεί την κριτική αυτή ρητά και για την περίπτωση της Ελλάδας. Εξάλλου, στο ζήτημα αυτό επιβάλλεται, κατά τη γνώμη μου, μια ιδεολογική εντιμότητα: όποιος πιστεύει στην ΤΙΝΑ, δεν μπορεί ταυτόχρονα να επαγγέλλεται την κεντροαριστερά. Οφείλει ευθαρσώς να προσχωρήσει στο στρατόπεδο των «μεταρρυθμιστών» χωρίς πρόσημο. Η θεωρία ότι η αριστερά είναι μόνο για τους καλούς καιρούς, ηχεί ως εμπαιγμός σε μια χώρα όπου οι καιροί αυτοί ούτε που διαφαίνονται ακόμη στον ορίζοντα και με τις σημερινές πολιτικές ίσως να μην έρθουν και ποτέ.
Το τελευταίο ανάχωμα των ιδιόρρυθμων μνημονιακών «κεντροαριστερών» μας, είναι η αμφισβήτηση της αξιοπιστίας και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Η τελευταία, υποστηρίζεται, πέρα από τα ωραία λόγια, στην πραγματικότητα ασκεί την ίδια περίπου πολιτική με τη δεξιά και άρα τα περί εναλλακτικών πολιτικών αποτελούν όνειρα θερινής νυκτός. Οι δυσκολίες που συναντά ο Ολάντ, φέρονται ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, συχνά με μόλις αποκρυπτόμενη χαρά.
Ας σημειώσουμε καταρχάς την αντίφαση (και ειρωνεία) τού να προβάλλεται (ορθά) η πολιτική συγγένεια με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ως «ατού» απέναντι στην ευρωπαϊκή μοναξιά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ταυτόχρονα να αμφισβητείται σχεδόν χαιρέκακα η αξιοπιστία αυτής της πολιτικής οικογένειας. Παραδόξως, οι κεντροαριστεροί «μεταρρυθμιστές» συναντούν εδώ όχι μόνο τους νεοφιλελεύθερους, αλλά και ορισμένους εκ των αριστερών ριζοσπαστών εναντίον των οποίων μαίνονται.
Βέβαια, πρόβλημα αξιοπιστίας και ταυτότητας για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, υπάρχει. Τούτο προκύπτει αβίαστα από τη δυσκολία που συναντά στην αμφισβήτηση της συντηρητικής ηγεμονίας. Αναγνωρίζεται εξάλλου και στις έντονες εσωτερικές διεργασίες του χώρου. Όμως στους προβληματισμούς αυτούς κυριαρχεί η αυτοκριτική διάθεση απέναντι στην ταύτιση με την κεντροδεξιά, με τις υπερβολές του μπλερισμού, καθώς και η προσπάθεια επαναπροσδιορισμού προς τα «αριστερά» του προγραμματικού και ιδεολογικού στίγματος του χώρου. Αντίθετα, στη χώρα μας, φαίνεται να επιχειρείται η αναγέννηση της κεντροαριστεράς, με θέσεις και στάσεις που θα τρόμαζαν ακόμη και τους πλέον φανατικούς οπαδούς του Μπλερ.
Ας συνοψίσω: Το εγχείρημα δημιουργίας μιας νέας κεντροαριστεράς που επιχειρείται τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας, παρουσιάζει μείζονα προβλήματα. Απευθύνεται σε ένα μικρό υποσύνολο του δυνητικού του ακροατηρίου, αντιπαρατιθέμενο κάθετα με τον κόσμο που θα αποτελούσε τον κορμό μιας κεντροαριστερής πλειοψηφίας. Οικοδομείται σε αντιπαράθεση προς την αριστερά και όχι τη δεξιά. Και διαμορφώνει μια πολιτική και προγραμματική πλατφόρμα και μια νοοτροπία χαρακτηριστική της κεντροδεξιάς, όχι της κεντροαριστεράς. Στην ευρύτερη κοινή γνώμη, το εγχείρημα αυτό γίνεται αντιληπτό ως εγχείρημα στήριξης των μνημονίων και της κυβέρνησης Σαμαρά και με ηγέτες τους πλέον ενθουσιώδεις οπαδούς των μνημονιακών πολιτικών, πλήρως συνυπεύθυνους για την πρόσφατη καταστροφική πορεία της χώρας και γι’ αυτό παντελώς αναξιόπιστους. Η πιθανότητα μια τέτοια πρωτοβουλία να οδηγήσει στη δημιουργία φορέα κεντροαριστερού, είναι, πιστεύω, μηδενική.
Προϋποθέσεις για μια πραγματική και μεγάλη κεντροαριστερά
Κατά τη γνώμη μου, σήμερα δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός νέου κεντροαριστερού σχήματος, ούτε και για τη σύγκλιση και ένωση σ’ αυτό το πλαίσιο ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ. Η δημιουργία τέτοιων προϋποθέσεων δεν μπορεί παρά να αποτελεί μεσοπρόθεσμο σχέδιο, η υλοποίηση του οποίου έπεται μιας σειράς εξελίξεων, όχι απόλυτα ορατών σήμερα.
Δεν νομίζω πως το «υπόλοιπον» ΠΑΣΟΚ, ή τα προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ ηγετικά στελέχη μπορούν -τουλάχιστον σ’ αυτήν τη φάση- να παίξουν πρώτο ρόλο, για τους λόγους που εξηγήθηκαν παραπάνω. Είναι εξάλλου δύσκολο να ηγηθούν στην προσπάθεια αυτή στελέχη που συμπεριφέρονται ως ξεπεσμένες πριγκίπισσες, θεωρούν ότι η εξουσία τούς ανήκει δικαιωματικά και πως ο λαός τούς χρωστάει, μεταξύ άλλων και για τα μνημόνια που υπέγραψαν και υλοποίησαν. Δεν νομίζω επίσης πως το νέο σχήμα μπορεί να προκύψει από πολιτική παρθενογένεση, και ασφαλώς όχι από παρέες πρώην αριστερών διανοουμένων που σήμερα ανακαλύπτουν τον φιλελευθερισμό.
Η ΔΗΜΑΡ παραμένει ένας φορέας σχετικά άφθαρτος, που μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο του πρωταγωνιστή στην προσπάθεια αυτή, στο βαθμό όμως που θα προβεί σε διορθωτικές κινήσεις σε σχέση με τη συγκυβέρνηση. Στην αντίθετη περίπτωση, η εκλογική της βάση θα συνεχίσει να μεταλλάσσεται, ωθώντας το κόμμα προς την κεντροδεξιά. Από την άποψη αυτή, η απόφαση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ να απαγκιστρωθεί από τη διαδικασία ταχείας σύγκλισης με το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ και τους μνημονιακούς δορυφόρους και κομήτες του, αποτελεί κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση, παρ’ όλο που (όπως το «παρόν» για το τρίτο μνημόνιο) έγινε χωρίς διαφάνεια και άκομψα, προκαλώντας ερωτήματα ως προς τα κίνητρα, τη σοβαρότητα και την εσωτερική λειτουργία του κόμματος. Πάντως, η καταγγελτική συγχορδία των απανταχού «μεταρρυθμιστών», που οραματίζονται μια ΔΗΜΑΡ «τολμηρή» στη στήριξη των μνημονίων, συνηγορεί μάλλον για το ορθόν της κίνησης.
Προϋπόθεση κατά τη γνώμη μου για τη δημιουργία κεντροαριστερού σχήματος, είναι η αυτονόμηση των φορέων του από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των μνημονίων και της ιδεολογίας που τα εμπνέει. Πολιτικά, αυτό σημαίνει αποστασιοποίηση από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά: αν είναι κατανοητό η κεντροαριστερά να παρέχει ανοχή ενόσω δεν διαφαίνεται εναλλακτικό φιλοευρωπαϊκό κυβερνητικό σχήμα, είναι εντελώς ακατανόητο να συμμετέχει στην υλοποίηση της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής, ανεχόμενη συν τοις άλλοις και τη νεοδημοκρατική παλινόρθωση στη σαμαρική εκδοχή της. Ακόμη δε πιο απαράδεκτο είναι να εσωτερικεύει τη συμμετοχή της, μετατοπίζοντας το ιδεολογικό της στίγμα προς τα δεξιά. Η αυτονόμηση, πολιτική και ιδεολογική, είναι απαραίτητη και απολύτως εφικτή, μπορεί δε να γίνει και δημιουργική αν περιλάβει και θετικές πολιτικές και προγραμματικές προτάσεις, με σαφές και ορατό αριστερό στίγμα. Με τη διεκδίκηση της ιδιοκτησίας μεγάλων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων με προοδευτικό πρόσημο, τόσο αναγκαίων σήμερα για τη χώρα μας.
Κρίσιμο, τέλος, στοιχείο για την πορεία προς μια μεγάλη κεντροαριστερά, είναι ο επαναπροσδιορισμός της στάσης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τον κόσμο του.
Η πολιτική και ιδεολογική απόσταση μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει ασφαλώς μεγάλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μην αποτελεί φερέγγυα κυβερνητική εναλλακτική λύση και αξιόπιστο ευρωπαϊκό συνομιλητή. Στο ιδεολογικό του φορτίο κυριαρχούν ακόμη οι περασμένες δεκαετίες. Και ορισμένες πλευρές της πολιτικής του παραμένουν τυχοδιωκτικές. Δεν αποκλείεται εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτύχει να σταθεροποιηθεί ως μείζων πολιτικός φορέας, αν και δεν το θεωρώ πολύ πιθανό.
Ωστόσο, η πολιτική των εξορκισμών και της κάθετης αντιπαράθεσης απέναντι στο κόμμα αυτό, είναι κατά τη γνώμη μου απολύτως λαθεμένη, ακόμη και όταν τέτοιες στάσεις παρατηρούνται και από την άλλη πλευρά. Η αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ αποκλειστικά ως μιας δύναμης ακινησίας, συντηρητισμού και διάλυσης, αποτελεί χονδροειδή υπεραπλούστευση. Υποτιμά την έκταση της φθοράς των κατεστημένων κομμάτων και τη δυναμική ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού, ενώ κυριολεκτικά αντιστρέφει την ιεράρχηση των ευθυνών για τη σημερινή κατάσταση και την εφεξής πορεία της χώρας. Είναι απορίας άξιον πώς εκλεπτυσμένοι πολιτικοί και αναλυτές με καταβολές στην ανανεωτική αριστερά, που ανδρώθηκαν μέσα σε μια κουλτούρα που αποποιείται πρωτόλειες μορφές αντιπαραθέσεων και αναζητά πλατειές συναινέσεις και συμμαχίες, γίνονται θιασώτες μιας σαρωτικής αντι-ΣΥΡΙΖΑ εμπάθειας. Πολλώ μάλλον όταν, επί χρόνια και δεκαετίες, στήριζαν ή συνέπλεαν με το «όλον ΠΑΣΟΚ».
Κατά τη γνώμη μου, η σχέση της κεντροαριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει ασφαλώς την αντιπαλότητα, δεν μπορεί όμως να ανάγεται σ’ αυτήν. Οι δύο χώροι έχουν (ή πρέπει να έχουν) ιδεολογικοπολιτική συγγένεια, ασφαλώς μεγαλύτερη από αυτήν της κεντροαριστεράς με τη ΝΔ. Η κεντροαριστερά πρέπει να έχει ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας και διαλόγου, όχι μόνο με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με το ίδιο το κόμμα, μεγάλο μέρος των στελεχών και διανοουμένων του οποίου μοιράζεται πολλά με την κεντροαριστερά. Η θετική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ (πρέπει να) ενδιαφέρει την κεντροαριστερά.
Σε τελευταία ανάλυση, το πλέον ρεαλιστικό μακροπρόθεσμο σενάριο για μια πλειοψηφική φιλοευρωπαϊκή δημοκρατική (κεντρο)αριστερά, δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και τον χώρο ή και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και ως κορμό της, άσχετα αν σήμερα δεν διαφαίνεται ακόμη το πώς. Εξάλλου, βραχυπρόθεσμα, οι φορείς της μελλοντικής νέας κεντροαριστεράς, πρέπει να έχουν ανοικτό το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, να ενδιαφέρονται για τις αναγκαίες προϋποθέσεις μιας τέτοιας συνεργασίας και να μην αντιμετωπίζουν την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ως κατακλυσμό του Νώε.

Μετωπική επίθεση Βαξεβάνη στον Βενιζέλο

iefimerida.gr 31.12.2012 

Με μια αναφορά στην τεχνική του γνωστού τυχερού παιχνιδιού «του παπά» ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης επιτίθεται στον Ευάγγελο Βενιζέλο μέσα από το Κουτί της Πανδώρας.
Γράφει χαρακτηριστικά ο γνωστός δημοσιογράφος:«Στο γνωστό παιχνίδι στο οποίο πρέπει να βρεις πoιo από τα τρία χαρτιά που κινεί κάποιος γρήγορα μπροστά σου είναι ο "παπάς", υπάρχουν διάφοροι αφανείς πρωταγωνιστές. Πέρα από τον ταχυδακτυλουργό παπατζή,υπάρχουν και διάφοροι αφανείς πρωταγωνιστές,κράχτες,οι οποίοι παριστάνουν αυτόν που κερδίζει με ευκολία,για να παρασύρουν τα θύματα.
Η υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ,μια υπόθεση που θα μπορούσε να έχει τελειώσει όπως στα άλλα ευρωπαικά κράτη, με έρευνα δηλαδή όσων περιέχονται, στην Ελλάδα μετατράπηκε σε "παπά". Εδώ η λίστα ,εκεί η λίστα, πού είναι η λίστα; Πρωταγωνιστής σε αυτό το παπατζιλίκι, είναι αναμφίβολα ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος αυτή τη στιγμή κάνει τρία πράγματα:
Μεταφέρει τις πολιτικές αλλά κυρίως τις νομικές ευθύνες για τη διαχείριση της λίστας στον Παπακωνσταντίνου, παίρνοντάς της από πάνω του. Σε αυτό τον βοηθάει ο Σαμαράς ο οποίος δείχνει να στηρίζει την εικόνα της συμμαχικής κυβέρνησης, στα πενιχρά ποσοστά Βενιζέλου που μετα βίας περνούν πλέον αυτά του Κόμματος Ελλήνων Κυνηγών.
Παράγει διάφορα ερωτήματα που συσκοτίζουν την υπόθεση, για να σωθεί. "Ποιός έδωσε τη λίστα;" ,"γιατί την έδωσε;" "ποιοί θέλουν να εξοντώσουν το ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζέλο;" Αποφεύγει βεβαίως το μοναδικό βάσιμο ερώτημα "γιατί δεν αξιοποιήθηκε η λίστα 3 χρόνια από 4 υπουργούς και 3 κυβερνήσεις"
Παράγει προκαταβολικά "σκοπιμότητες" για όσα πολιτικά και ποινικά προκύπτουν για τον ίδιο, μετατρέποντας ένα σοβαρό νομικό και πολιτικό θέμα σε "ύπαρξη εμμονών και βεντέτας για το πρόσωπό του"
Ο Βενιζέλος είναι ο ταχυδακτυλουργός- παπατζής σε αυτή την υπόθεση,ο οποίος αυτή τη στιγμή έχει τοποθετήσει ολόγυρα τους κράχτες στο παιχνίδι. Αναφέρομαι βεβαίως και στις πολιτικές δυνάμεις που αβαντάρουν την απενοχοποίησή του και σε δημοσιογράφους. Ο Βενιζέλος πρέπει να παραπεμφθεί μαζί με τον Παπακωνσταντίνου στην Επιτροπή της Βουλής, γιατί όχι μόνο δεν αξιοποίησε τη λίστα, αλλά την υπεξαίρεσε αλλοιώνοντας τουλάχιστον 2059 ονόματα. Από πού προκύπτει;
Την 1η Οκτωβρίου,ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας είπε στους Financial Times,
« Δεν παρέλαβα καμία λίστα όταν ανέλαβα καθήκοντα υπουργού Οικονομικών. Κανείς δεν με ενημέρωσε σχετικά με τη λίστα"
Την επόμενη μέρα ο Βενιζέλος,ως δια μαγείας παραδίδει τη λίστα στο γραφείο του Σαμαρά.Είναι μια λίστα που έχει στο γραφείο του και όχι στο υπουργείο όπως πρέπει. Την έχει υπεξαιρέσει δηλαδή και ενδεχομένως να την έχει χρησιμοποιήσει, πάντα με παράνομο τρόπο. Αυτή προφανώς είναι η λίστα με την οποία γίνεται σήμερα αντιπαραβολή 
Δηλαδή ο Βενιζέλος δεν παρέδωσε υπηρεσιακά το ντοκουμέντο στον επόμενο υπουργό Σαχινίδη, το εξαφάνισε και έτσι δεν έγινε χρήση από τις αρμόδιες υπηρεσίες και το χειρότερο το χειρίστηκε προσωπικά.Κανένας δεν ξέρει τι χρήση έκανε. Ουσιαστικά δηλαδή δεν αλλοίωσε μόνο 3 ονόματα όπως κατηγορείται ο Παπακωνσταντίνου,αλλά 2059. Αλλοίωσε το σύνολο της λίστας. Αν κάποιος πρέπει να παραπεμφθεί είναι ο Βενιζέλος
Στο σύνολό τους βέβαια οι υπουργοί Οικονομικών έχουν διαπράξει πολλά αδικήματα σε σχέση με τη λίστα.Το πρώτο είναι ότι δεν παρέδωσαν στον Εισαγγελέα,όπως όφειλαν την λίστα. Ο ελληνικός νόμος είναι σαφής:όποιος διαθέτει στοιχεία που μπορεί να είναι αποδεικτικά για εγκληματικές ενέργειες, είναι υποχρεωμένος να τα παραδώσει στη Δικαιοσύνη, διαφορετικά διαπράττει και ο ίδιος έγκλημα.Δεν παρέδωσαν τα στοιχεία,έχουν και σε αυτό ποινικές ευθύνες.
Η παραπομπή Βενιζέλου στην Επιτροπή της Βουλής είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουν τα πολιτικά κόμματα. Δεν είναι προσωπικό θέμα όπως θα θελήσει να πει ο ίδιος,αλλά πολιτικό και νομικό.Κανένας δεν θέλει να χτυπήσει το ΠΑΣΟΚ άλλωστε.Τα καταφέρνει μόνος του ο Βενιζέλος.
ΥΓ: Για τους "αναλυτές" που διυλίζουν τον κώνωπα δημιουργημένων ευθυνών, αλλά καταπίνουν την χοντρή κάμηλο των ευθυνών Βενιζέλου ρωτώντας με αγωνία "ποιός έδωσε τη λίστα στο Βαξεβάνη", έχω να τους ρωτήσω κι εγώ απλοικά με τη σειρά μου: τους νοιάζει ο άγνωστος που αποκάλυψε 2059 ονόματα αλλά όχι οι γνωστοί που έκρυψαν 2062; Γιατί;

Ο Παπακωνσταντίνου δεν θα αυτοκτονήσει για μια διεφθαρμένη χώρα

Posted date: Δεκεμβρίου 28, 2012 3:36 ΜΜ ,koutipandoras.gr

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αν δεν δημοσιεύαμε τη λίστα, δεν θα συνέβαινε τίποτα. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα ήταν ένας πρόσκοπος της σωτηρίας, που θα γύρναγε στα ξένα μέσα ενημέρωσης και θα έλεγε πως η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα. Θα απειλούσε με μηνύσεις τους Financial Times και τον Guardian που φιλοξένησαν την άποψή μου ότι λειτούργησε με τρόπο συγκαλυπτικό.

Έγινε απλώς το αναμενόμενο. Όσοι χειρίστηκαν τη λίστα, αυτοί που έπρεπε να την αξιοποιήσουν, εκείνοι που έβρισκαν νομικά κωλύματα, αυτοί που την είχαν χάσει, αυτοί που τέλος με δίωξαν, κάλυπταν το περιβάλλον και τον εαυτό τους. Την πολιτική τους οικογένεια αλλά και την φυσική.

Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν δικαιωνόμαστε για τον τρόπο που λειτουργήσαμε και δημοσιογραφήσαμε, ενάντια σε ένα σύστημα που προσπαθούσε να καλύψει ως κόρη οφθαλμού τη λίστα. Τη δική τους λίστα. Σημασία έχει πως αυτό το σύστημα είναι διεφθαρμένο όσο δεν πάει άλλο. Οι κυβερνήσεις του το ίδιο.

Ο Παπακωνσταντίνου ήταν αυτός που πήρε εξοντωτικά μέτρα ενάντια στη χώρα, για να τη «σώσει» από τη διαφθορά. Και πρέπει τώρα να υποθέσουμε ή πως ο ίδιος ως διαφθαρμένος έσβησε τα ονόματα της οικογένειάς του από τη λίστα, ή πως κάποιος άλλος το έκανε για να τον εξυπηρετήσει ή να τον ενοχοποιήσει.

Ας μοιράσουν την ευθύνη και τη διαφθορά μεταξύ τους οι καταγγέλλοντες την «διεφθαρμένη» χώρα στους δανειστές και τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης. Όποιος και να το έκανε, σημασία έχει πως οι κυβερνήσεις το συγκάλυψαν μέσα από μια συνειδητή στάση.

Η νομική διαλεύκανση της υπόθεσης θα σκοντάψει στην άρνηση Παπακωνσταντίνου και σε μια μεγάλη ομάδα νομικών που θα διυλίσουν τον κώνωπα προκειμένου να μην ανοίξει ρουθούνι. Η αλήθεια όμως θα παραμείνει μία. Το σύστημα είναι διεφθαρμένο, φροντίζει να παρανομεί, να ψεύδεται και να αυτοαμνηστεύεται.

Ο κύριος Παπακωνσταντίνου είχε περισσό θράσος να οδηγήσει μια χώρα στο γκρεμό ψευδόμενος. Η πιθανότητα να έχει το θράσος να πει πως δεν φταίει, είναι το λιγότερο. Ο πρώην υπουργός δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει για μια διεφθαρμένη χώρα όπως η Ελλάδα.

Στην υπόθεση αυτή, οι δημοσιογράφοι δεν έπαιξαν το ρόλο που έπρεπε για μια ακόμη φορά. Όχι μόνο δεν έκαναν την έρευνα που ήταν απαιτούμενη, αλλά δεν μετέφεραν καν το αποκαλυπτικό κλίμα που υπήρχε στην Επιτροπή της Βουλής όπου κατέθεσαν Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος. Το χειρότερο είναι πως αναπαρήγαγαν σενάρια και ονοματολογία για τη λίστα οδηγώντας πρακτικά στην συγκάλυψη.

Πολλοί απ αυτούς μπήκαν στον πειρασμό να παίξουν το παιχνίδι συκοφάντησής μας θέτοντας ερωτήματα για το αν είναι γνήσια η λίστα ή ερωτήματα για την σκοπιμότητα δημοσίευσής της. Είναι οι ίδιοι τους οποίους αυτή την ώρα που γράφω παρακολουθώ στα κανάλια να θριαμβολογούν για την αλήθεια.

Ήθελαν να κρύψουν την αλήθεια και έφτασαν ως τη δίωξή μου για να το πετύχουν. Στους συναδέλφους λοιπόν αυτούς που ανακάλυψαν την σεναριολογία, την αριθμολογία και τις αναλύσεις θα αφιερώσω και πάλι τη φράση του Όργουελ:” Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να αποκαλύπτει όσα οι άλλοι θέλουν να συγκαλύψουν. Ότιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις». Φαντάζομαι πως και αυτοί οι δημοσιογράφοι όπως και ο κύριος Παπακωνσταντίνου, δεν θα κάνουν χαρακίρι. Θα συνεχίσουν απλώς να σκοτώνουν την αλήθεια.

Γαλλία: «Όχι» στο συντελεστή 75% φορολογίας

Πλήγμα για Ολάντ

29/12/2012,metarithimisi.gr

---

Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γαλλίας απέρριψε τον νόμο για φορολογικό συντελεστή 75% στα εισοδήματα πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ που αποτελούσε κεντρικό ζήτημα στον προϋπολογισμό της κυβέρνησης του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ για το 2013 και είχε προκαλέσει την οργή των πολιτών με υψηλό εισόδημα.

Το δικαστήριο απέρριψε επίσης τις νέες μεθόδους για τον υπολογισμό του φόρου περιουσίας.

Το γαλλικό κοινοβούλιο ψήφισε τον περασμένο Οκτώβριο την πρόταση για την επιβολή του φόρου ύψους 75% στα εισοδήματα άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ. Την επιβολή του φόρου είχε προαναγγείλει ο πρόεδρος Ολάντ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας.

Στην απόφαση του το Συνταγματικό Δικαστήριο αναφέρει ότι ο προσωρινός συντελεστής του 75% για περίοδο δύο ετών είναι αντισυνταγματικός καθώς – αντίθετα με άλλες μορφές φόρου εισοδήματος – εφαρμόζεται σε μεμονωμένα άτομα αντί για νοικοκυριά.

Ως αποτέλεσμα, αναφέρει το δικαστήριο, ο φόρος "δεν αναγνωρίζει την ισότητα στον επιμερισμό των φορολογικών υποχρεώσεων".

Ύστερα από την ανακοίνωση της δικαστικής απόφασης, το γραφείο του πρωθυπουργού δήλωσε ότι η κυβέρνηση θα επανασυντάξει την πρότασή της για φορολογικό συντελεστή 75% και θα την καταθέσει εκ νέου.

Δεν υποτιμώ τον κίνδυνο κοινωνικής αποσταθεροποίησης

Φώτης Κουβέλης, Συνέντευξη στον Β. Παπαδημητρίου, κόσμος του Επενδυτή, 29/12/2012

---

Πρόσφατα, διακόψατε, κάθε συζήτηση, για τη διεύρυνση της ΔΗΜΑΡ. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στην απόφασή σας;
Αντιθέτως. Προχωρούμε με σταθερότητα μια από τις βασικές ιδρυτικές μας αποφάσεις, που σχετίζεται με τη διεύρυνση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, με συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο και θέσεις. Η Δημοκρατική Αριστερά έχει τη συγκεκριμένη πολιτική της παρουσία και αυτονομία, την οποία και υπερασπίζεται, επιδιώκοντας την κατά το δυνατόν ευρύτερη έκφραση των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Οτιδήποτε άλλο δεν μας αφορά και πολύ περισσότερο δεν μας αφορούν οι «συναντήσεις κορυφής».

Σε συνέντευξή σας σε ξένους ανταποκριτές δηλώσετε πως “αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πετύχει και θα πετύχει”. Με άλλα λόγια θεωρείτε πως η κυβέρνηση πρέπει να εξαντλήσει την κοινοβουλευτική της θητεία;
Η κυβέρνηση αυτή έχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις, οι οποίες έχουν ορίζοντα τετραετίας. Αυτό, άλλωστε, προβλέπει και η συμφωνία που κάναμε τον περασμένο Ιούνιο. Αυτό είναι και το συμφέρον της χώρας και της κοινωνίας. Άλλωστε δεν βλέπω και κανένα άλλο κόμμα να προτείνει κάτι διαφορετικό και να έχει ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση.

Ακούγεται το ενδεχόμενο συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση με πολιτικά στελέχη, όπως επίσης και η δική σας συμμετοχή από τη θέση του αντιπροέδρου.
Δεν μας απασχολεί αυτή την ώρα ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Θεωρείτε ότι υπάρχει θέμα λειτουργίας και συντονισμού της κυβέρνησης; Υπάρχει θέμα με το γεγονός ότι δεν συνεδριάζει το υπουργικό συμβούλιο και οι αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο αρχηγών;
Τα ζητήματα λειτουργίας και συντονισμού που υπάρχουν πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα και χωρίς άλλη καθυστέρηση. Το υπουργικό συμβούλιο πρέπει να λειτουργεί, να αποφασίζει και να δρα συνεκτικά, στο πλαίσιο ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού. Η σύσκεψη των αρχηγών των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση πρέπει να γίνεται, όχι για να υποκαθιστά το υπουργικό συμβούλιο, αλλά γιατί πρέπει να αντιμετωπίζει ζητήματα που προκύπτουν ή διαφορές που πρέπει να λύνονται.

Θεωρείτε ότι υπάρχει θέμα με τη λίστα Λαγκάρντ;
Η ΔΗΜΑΡ αξιώνει την άμεση διερεύνηση της λίστας Λαγκάρντ και την πλήρη δημοσιοποίηση των στοιχείων της. Πρέπει να ελεγχθούν όσοι παρανόμησαν, να αποδοθούν οι ευθύνες που προβλέπονται από το νόμο και το ελληνικό δημόσιο να λάβει εκείνα που του ανήκουν. Θέλω να σας θυμίσω ότι η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ ήταν εκείνη που με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ανέδειξε το θέμα αυτό. Το ίδιο συνεχίσουμε να κάνουμε και το επόμενο διάστημα.

Δεν υπάρχει ζήτημα με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου;
Όσες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου υπήρξαν, υπαγορεύθηκαν από την ανάγκη ανταπόκρισης σε ασφυκτικές προθεσμίες της χώρας έναντι των Ευρωπαίων εταίρων και στις ιδιαίτερες συνθήκες. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης τώρα οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Ωστόσο και για τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου η Βουλή και πάλι αποφασίζει, όπως άλλωστε το Σύνταγμα ορίζει.

Είστε εις εκ των εμπειρότερων πολιτικών παραγόντων του σημερινού κοινοβουλίου. Και το επικαλούμαι, διότι θέλω να σας ρωτήσω, αν φοβάστε, μια πολιτική κρίση, μια λαϊκή εξέγερση, που μπορεί να οδηγήσει και σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις;
Η κοινωνία δοκιμάζεται και δεν υποτιμώ τον κίνδυνο κοινωνικής αποσταθεροποίησης, γι’ αυτό είναι αναγκαίο να υπάρξουν άμεσες ενέργειες για τη δημιουργία μιας ασπίδας κοινωνικής προστασίας που θα στηρίζει πολίτες που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας σε βασικούς τομείς. Μεταξύ άλλων, μπορεί να υπάρξει ένα πλαίσιο μέτρων με αναπροσανατολισμό των πόρων του ΕΣΠΑ καθώς και αξιοποίηση του νέου ευρωπαϊκού προγράμματος για την απασχόληση των νέων.

Ταυτόχρονα, πρέπει να προωθηθεί η αναπτυξιακή διαδικασία για την αναθέρμανση της οικονομίας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, αξιοποιώντας πρωτογενείς δυνατότητες αλλά και δυνατότητες αναπτυξιακού χαρακτήρα από την Ευρώπη. Οι έλληνες πολίτες έχουν υποβληθεί σε θυσίες. Θα αντέξουν όσο θα αισθάνονται ότι υπάρχει δίκαιη κατανομή των βαρών και αποτελεσματικές παρεμβάσεις που βάζουν πάτο στην καθοδική πορεία και δημιουργούν προοπτική αναστροφής αυτής της κατάστασης.

Σας κατηγορούν πως εγκρίνετε μια οικονομική πολιτική που οδηγεί σε αδιέξοδα κοινωνικά και σε εξαθλίωση του λαού. Η υπερψήφιση για παράδειγμα του φορολογικού νομοσχεδίου, λένε οι αντίπαλοι σας, πως είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου της τροϊκα, που συμμετέχετε και εσείς...
Όποιος τα λέει αυτά, σημαίνει ότι δεν έχει διαβάσει το φορολογικό νομοσχέδιο. Οι ρυθμίσεις που προωθούνται προστατεύουν κυρίως τα αδύναμα στρώματα, αυξάνουν κατά πολύ (από 5000 ευρώ σε 9000 ευρώ) το αφορολόγητο όριο, δίνουν κίνητρα σε νέους επιχειρηματίες, ενώ υπάρχουν κλίμακες αναφορικά με τη φορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Υπάρχουν, βεβαίως, ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν και για τα οποία η ΔΗΜΑΡ έχει τις δικές της θέσεις. Αυτά θα συζητηθούν στη βουλή. Στις αρχές του έτους, επιπλέον, θα έρθουν και εκείνες οι ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, ώστε να έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της φορολογικής μεταρρύθμισης.

Υπάρχουν έξι μήνες μετά τις εκλογές, κοινά σημεία με τον ΣΥΡΙΖΑ; Θα μπορούσατε ενδεχομένως να συμμετάσχετε σε μια κοινή κυβέρνηση;
Κοινά σημεία με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν διαβλέπω. Με ποιο πρόγραμμα, με ποια ευρωπαϊκή, οικονομική και μεταρρυθμιστική πολιτική; Δεν πρέπει, επίσης, να παραγνωρίζουμε ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ η Δημοκρατική Αριστερά «έχει περάσει πλέον σε αντίθετο πολιτικό στρατόπεδο» και ανήκει στους «μερκελιστές».

Νομίζω, πάντως, ότι το καλύτερο που έχει να κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποκωδικοποιήσει τη δήλωση του προέδρου Λούλα: «Το μήνυμα που θέλω να στείλω στον ελληνικό λαό είναι ότι σ’ αυτή την στιγμή της κρίσης πρέπει να είναι ψύχραιμοι, να έχουν μεγάλη θέληση και να αναζητήσουν λύσεις. Να μην γίνονται πολλά σχόλια για την κρίση , αλλά να συζητούν ποιες είναι οι λύσεις».

Ποια στοιχεία θα περιλαμβάνει ή πρόταση σας για το εκλογικό νομοσχέδιο; Θα καλέσετε τον Αλέξη Τσίπρα, να είναι μια κοινή πρόταση;
Η πρότασή μας είναι ξεκάθαρη: απλή αναλογική, χωρίς κομματικές σκοπιμότητες. Η καθιέρωση της απλής αναλογικής είναι αναγκαία για τη γνήσια έκφραση των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών και ως στοιχείο αλλαγής του πολιτικού συστήματος. Η απλή αναλογική, εκτός των άλλων, μπορεί να διαμορφώνει και δυνατότητες χρήσιμων συνθέσεων και συνεργασιών. Η πρότασή μας προφανώς και θα απευθύνεται προς όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις.

Τι μήνυμα θέλετε να στείλετε στην ελληνική κοινωνία για το νέο έτος;
Το έτος 2013 είναι ορόσημο για τη χώρα μας. Η ελληνική κοινωνία έχει κάνει μεγάλες θυσίες για να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια και το ευρώ και να σταθεροποιηθεί η οικονομία. Μπαίνουμε σταδιακά στο δρόμο της ανάπτυξης, με πρώτο μέλημα την αντιμετώπιση της ανεργίας και την προστασία των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.

Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές για την πατρίδα μας, εύχομαι, σε όλους και όλες, υγεία, προσωπικές επιτυχίες και δύναμη. Θα ξεπεράσουμε την κρίση. Στο χέρι μας είναι να τα καταφέρουμε και θα τα καταφέρουμε. Καλή χρονιά.

Κουβέλης: Το 2013 βρίσκει τη χώρα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι

nocomments.gr

Και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης αναφέρεται με άρθρο του στην εφημερίδα «Τύπος της Κυριακής» στις προκλήσεις και τις δυσκολίες της νεάς χρονιάς που έρχεται.
Διαβάστε τι λέει:

Το 2013 βρίσκει τη χώρα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι αποφάσεις του πρόσφατου eurogroup αποτελούν εφαλτήριο για την Ελλάδα που θέλει να αλλάξει.
Οι αποφάσεις αυτές αποτελούν το πρώτο και κύριο βήμα για τη σταθεροποίηση της οικονομίας και την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Βάζουν τέλος στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια των προηγούμενων μηνών.
Οι εξελίξεις αυτές άλλωστε, επιβεβαιώνουν την ορθότητα της ΔΗΜ.ΑΡ. να στηρίξει την κυβέρνηση εθνικής ευθύνης. Από δω και πέρα πρέπει να κλείσει οριστικά η συζήτηση γύρω από τα μέτρα περικοπών και να ανοίξει ουσιαστικά ο διάλογος για την επόμενη μέρα, με την εξάλειψη όλων των παθογενειών και την υπέρβαση όλων των ανεπαρκειών που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα.
Για να προωθηθούν οι πολιτικές ανασυγκρότησης της χώρας θα πρέπει να δημιουργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ της πολιτικής και των πολιτών, μέσα από την εγκαθίδρυση μιας διαφανούς και αξιοκρατικής διακυβέρνησης.
Η ΔΗΜ.ΑΡ. θα συμμετέχει σε ενεργά σε αυτή την κατεύθυνση, διατηρώντας την πολιτική της αυτονομία και επιδιώκοντας η κυβερνητική πολιτική να έχει το αποτύπωμα και της δικής της συμβολής προς όφελος της κοινωνίας.

Ξεστρατίσατε Σύντροφοι



Σταύρος Μπούρπουλας

Αντιγράφω απόσπασμα από άρθρο του real.gr που δημοσιεύεται σήμερα με τίτλο Το παρασκήνιο της τρικομματικής συμφωνίας : 

«Θεωρώ επιβεβλημένο να κινηθεί η ποινική διαδικασία ενώπιον της Βουλής με την συγκρότηση κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για τον πρώην Υπουργό» ανέφερε μεταξύ άλλων η δήλωση του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ.

Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε και η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου «Η κυβέρνηση συμφωνεί με την πρόταση του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ κ. Φώτη Κουβέλη για τη διενέργεια προανακριτικής εξέτασης στη Βουλή για τον πρώην Υπουργό Γιώργο Παπακωνσταντίνου» ανέφερε ο Σίμος Κεδίκογλου.

Σχεδόν ταυτόχρονα ήρθε και η διαρροή από την Ιπποκράτους η οποία ανακοίνωσε την συμφωνία του ΠΑΣΟΚ με την πρόταση του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ.

Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί γνώριζαν πως και στον ΣΥΡΙΖΑ ετοίμαζαν πρόταση για προκαταρτική επιτροπή στην οποία θα περιελάμβανε εκτός από τον Γ. Παπακωνσταντίνου και το όνομα του Ευ. Βενιζέλου και επειδή η ψηφοφορία είναι μυστική κανείς δεν θα ήξερε τι θα έβγαζε η κάλπη. 
----------------------------------------------------------------------------
Εντυπωσιάζουν τα αντανακλαστικά του προέδρου της ΔΗΜΑΡ ο οποίος έσπευσε(μην τον προλάβουν άλλοι) ταχέως να προτείνει τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής μόνο για τον κ.Παπακωνσταντίνου. Αν θυμάμαι καλά πριν λίγο καιρό που άπαντες (;) αναζητούσαν τη "χαμένη" λίστα , ο κ.Βενιζέλος ήταν αυτός που έπειτα από ημέρες αφότου αναδείχθηκε το θέμα , παρέδωσε τη λίστα στον πρωθυπουργό.Μια λίστα η οποία ήταν στα χέρια του επί μήνες , δίχως ο ίδιος να έχει κυβερνητικό πόστο σε αυτό το διάστημα , παρά μόνο ήταν αρχηγός κόμματος που συμμετείχε στις τελευταίες δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Επ' αυτού η ΔΗΜΑΡ ποιεί τη νήσσα. Φανταστείτε τη λίστα να την είχε κάπου καταχωνιασμένη κάποιος άλλος αρχηγός κόμματος που επίσης  εκπροσωπείται στη βουλή(όπως το ΠΑΣΟΚ του κ.Βενιζέλου).
Δε γράφω σενάριο , αλλά είναι σαν να βλέπω σε μια τέτοια περίπτωση , ζωντανά στην οθόνη μιας τηλεόρασης τον Φ.Κουβέλη με περίσσιο θυμό να μιλάει για συγκάλυψη ευθυνών και συμφερόντων , για απώλεια εσόδων του κράτους και να αναφέρει παραδείγματα άλλων χωρών που με την αξιοποίηση παρόμοιας λίστας εισέπραξαν κάποια εκατομμύρια ευρώ.
Σήμερα η ΔΗΜΑΡ δε λέει κάτι αντίστοιχο. Εντάξει , καταλαβαίνουμε ότι ο κ.Βενιζέλος προσπαθεί να  αποποιηθεί των δικών του ευθυνών και να βγεί από το κάδρο της λιστολογίας ως τελευταίος και επι μήνες κάτοχος της λίστας. Εχει κίνητρο ο άνθρωπος.
Ο κ.Σαμαράς από την άλλη μετά από προσπάθεια δεκαετιών έγινε πρωθυπουργός. Ε δε θα ρισκάρει ενδοκυβερνητική κρίση που ενδεχομένως να του στοιχίσει το όνειρο μιας ζωής.

Το ερώτημα είναι η ΔΗΜΑΡ τί ζόρι τραβάει και από την πάγια θέση για απόλυτη διαφάνεια , σπεύδει να προτείνει πρώτη τη μερική διαφάνεια ; Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει έστω και σιωπηλά  υιοθετήσει  η ηγεσία του κόμματος  λογικές σαν το χθεσινό επιχείρημα του κ.Πάγκαλου , ότι αν γίνει πλήρης διερεύνηση ευθυνών για τη λίστα Λαγκάρντ , τότε θα πέσει η κυβέρνηση με ότι αυτό συνεπάγεται.

Εξάλλου η Δημάρ δε χρωστάει σε κανένα , εκτός αν κάποιοι αισθάνονται υποχρέωση απέναντι στους κυβερνητικούς συνεταίρους ,  επειδή επέτρεψαν  να συμμετάσχει και η κυβερνώσα αριστερά κατ' αναλογία με τα ποσοστά της ,στο πάρτι των μετεκλογικών διορισμών , διορίζοντας σε θέσεις του δημοσίου και σε οργανισμούς συγγενείς και φίλους , ακολουθώντας πρακτικές που η Ανανεωτική Αριστερά καταγγέλλει μια ζωή. Επίσης θα ήταν μεγάλη έκπληξη στους 6 μόλις  μήνες συμμετοχής στην κυβέρνηση , τα στελέχη της ηγεσίας του κόμματος και ιδιαίτερα όσοι μετέχουν στα κυβερνητικά δρώμενα να προσβλήθηκαν από τον υιό της εξουσίας ή να αισθάνονται ως οι μέγιστοι και αναντικατάστατοι  (και αυτοί) σωτήρες της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση με αυτά και με τα άλλα , κανείς δε μιλάει για την αξιοποίηση της περίφημης λίστας με τους καταθέτες στην HSBC. Θα περίμενε ο πολίτης από τη Δημοκρατική Αριστερά τουλάχιστον ,  αντί να τρέχει για προανακριτική για τον κ.Παπακωνσταντίνου (μόνο) , μην τυχόν την προλάβει ο Σύριζα (με πρόταση που πιθανόν να περιλαμβάνει και τον κ. Βενιζέλο) , να θέσει στην κυβέρνηση και τις αρμόδιες αρχές την απαίτηση της πλειοψηφίας των πολιτών για τη διερεύνηση της νομιμότητας των καταθέσεων , ώστε το κράτος να εισπράξει χρήματα από αυτούς που περιλαμβάνονται στη λίστα και δεν δικαιολογούν το ύψος των καταθέσεων αυτών στην εν λόγω τράπεζα και όχι να ρημάζει την κοινωνία με τα καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα , τα οποία η τρικοματική κυβέρνηση βαπτίζει ... μεταρυθμίσεις.

Ο Σταύρος Μπούρπουλας είναι ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς

Η περίπτωση Παπακωνσταντίνου

29/12/2012

του Γιάννη Παντελάκη  protagon.gr

Ηταν αρχές του 2010, οταν το μικρό φυλάκιο που είχε στηθεί μπροστά σε μια διπλοκατοικία σ' ενα μικρό δρόμο του Χολαργού, αποσυρόταν απο ενα γερανό. Οπως εμαθα αργότερα, μεταφέρθηκε καπου στην Εκάλη για να στηθεί εξω απο την νεα κατοικία του Γ.Παπακωνσταντίνου. Κάποια εφημερίδα, αναφέρθηκε με υπαινιγμό στην μετακόμιση του ήδη πανίσχυρου υπουργού Οικονομικών προς το προάστιο σύμβολο του νεοελληνικού πλουτισμού. Η απάντησή του Παπακωνσταντίνου, ήταν ιδιαίτερα απογοητευτική για εναν φιλόδοξο πολιτικό που εμφανιζόταν ως εκείνος που θ' αντικαταστήσει τους φθαρμένους πολιτικούς της μεταπολίτευσης: "Λόγω οικονομικής κρίσης, βρήκα φθηνότερο ενοίκιο στην Εκάλη", είχε περίπου πει...
Ανάλογα απογοητευτική, ήταν και η χθεσινή απάντηση Παπακωνσταντίνου οταν αποκαλύφθηκε η εμπλοκή συγγενικών του προσώπων στην λίστα Λαγκάρντ. "Παρέδωσα στους αρμόδιους τα πλήρη στοιχεία που μου παραδόθηκαν", είπε χθες οταν εγινε η αποκάλυψη. "Επέλεξα 20 ονόματα και τα παρέδωσα για έλεγχο στον Καπελέρη", είχε πει λίγο καιρό πριν, οταν ξέσπασε ο θόρυβος με την ...χαμένη λίστα Λαγκάρντ. Χθες ειπε οτι τα παρέδωσε όλα, λιγους μήνες πριν, οτι παρέδωσε μονο 20 ονόματα! Κρίμα, ενας τύπος με τόσο καλό βιογραφικό να μην βρεί μια εστω λιγο πιο καλή δικαιολογία;
Δεν ξέρω αν αυτό το καλό βιογραφικό (Σπουδές στο LSE, μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο της Ν.Υόρκης, συνεργάτης του ΟΟΣΑ, σύμβουλος του Σημίτη και άλλα πολλά), οδήγησε τον Γ.Παπανδρέου να τον εχει μετατρέψει περίπου ως το alter ego του. Ξέρω οτι πολλοί παλαιοί ΠΑΣΟΚοι δεν καλόβλεπαν τον "ακαπνο νεαρό γιάπι, που ξαφνικά σαν κομήτης απο το τίποτα, τοποθετήθηκε οικονομικός συμβουλος του Παπανδρέου, εκπρόσωπος τύπου του κινήματος, επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου και πανίσχυρος υπουργός Οικονομικών"!
Οι εξελίξεις, επιβεβαίωσαν πως ο Γ.Παπακωνσταντίνου δεν ήταν αυτό που πολλοί πίστευαν. Ο εκπρόσωπος μιας νεας γενιάς πολιτικών με σπουδαίο πορτφόλιο, που θα εβαζε τους παλαιούς πολιτικούς στο περιθώριο και θα οδηγούσε τον τόπο παραπέρα. Ο Γ.Παπακωνσταντίνου, ηταν ενας απο αυτούς τους περίεργους κοστουμαρισμένους τύπους που ανέδειξε ο Παπανδρέου και οι οποίοι με περίσσια αλαζονεία πήραν κρίσιμα πόστα και εδειξαν συμπεριφορά δυστυχώς ανάλογη, αν οχι χειρότερη, απο τους ήδη επαγγελματίες της πολιτικής. Η διαφορά του μ' εκείνους, ήταν ενας ερασιτεχνισμός ο οποίος ωστόσο αποδεικνύεται ιδιαίτερα αποκαλυπτικός. Γιατί φαντάζομαι, οποιοσδήποτε εμπειρος της πολιτικής, δεν θ' αφαιρούσε απο μια λίστα ονόματα συγγενικών του προσώπων, σε μια τέτοια εποχή και θα περίμενε πως αυτό δεν θ' αποκαλυπτόταν κάποια στιγμή.
Η περίπτωση Παπακωνσταντίνου, δεν ειναι απλά μια περίπτωση υπουργού που προσπάθησε να καλύψει δυο συγγενικά του πρόσωπα. Τέτοιοι, βρίσκονται σε καθε στιγμή, σε καθε εποχή. Η περίπτωση Παπακωνσταντίνου ειναι πολυ πιο σύνθετη. Πρόκειται για εναν κορυφαίο υπουργό που υπόγραψε το πρώτο μνημόνιο, που εμφανιζόταν με περίσσια αλαζονεία ως σωτήρας της χώρας, που μίλαγε συνεχώς για το διεφθαρμένο κράτος μας, που κατακεραύνωνε με οργή  τους φοροδιαφεύγοντες , που ως δυο μηνες πριν, με δηλώσεις του στον Guardian κατηγορούσε τις αρμόδιες οικονομικές υπηρεσίες της χώρας "για αδράνεια λόγω του φόβου να αντιμετωπίσουν τους φοροφυγάδες της ελληνικής ελίτ"! (29.10.2012).
Αυτόν τον πρώην υπουργό, βλέπει σήμερα μια χειμαζώμενη κοινωνία ν' αποδεικνύεται οτι προσπάθησε να εξαφανίσει απο την λίστα Λαγκάρντ δυο συγγενικά του πρόσωπα με μεγάλες καταθέσεις στο εξωτερικό. Τον βλέπει αυτός που περιμένει στις ουρές της ΔΕΗ για να ρυθμίσει με δόσεις τον απλήρωτο λογαριασμό. Τον βλέπει αυτός που κατέθεσε στην εφορία τις πινακίδες του αυτοκινήτου γιατί δεν είχε να πληρώσει τα τέλη. Τον βλέπει ο ανεργος που περιμένει το επίδομα του ΟΑΕΔ. Τον βλέπει εκείνος που περιμένει στα συσσίτια. Τον βλέπει αυτός που γονατίζει γιατί καλείται να πληρώσει νεα χαράτσια.
Τον βλέπουμε όλοι και απορούμε. Οχι μόνο γιατί εκανε ο,τι εκανε. Απορούμε και για το αν οι χειρισμοί που ακολουθήθηκαν την εποχή που η χώρα εμπαινε στο μνημόνιο, δεν εκρυβαν και σκοπιμότητες. Απο αυτές που όλοι ακούμε, αλλα δύσκολα μπορούμε ν' αποδείξουμε. Απο αυτές που τώρα, μαλλον μας υποψιάζουν περισσότερο απο ποτε...
Βλέπω στις τηλεοράσεις τον Παπακωνσταντίνου σε πρόσφατα βίντεο, να ωρύεται και να μην σηκώνει μύγα στο σπαθί του επειδή βουλευτές αφήνουν να εννοηθεί οτι κάτι δεν πηγε καλά με τους χειρισμούς που εκανε με την λίστα. Αηδιαστικό. Βλέπω το ΠΑΣΟΚ να τον διαγράφει και τον Παπανδρέου να δηλώνει "υπεράνω", λες και ετσι θα ξεπλυθούν οι ίδιοι. Ανόητο. Βλέπω τα υπόλοιπα κόμματα να εμφανίζονται ανακουφισμένα, επειδή ο Παπακωνσταντίνου δεν ανήκε σ' αυτά. Υποκριτικό. Ενας "Παπακωνσταντίνου", υπάρχει και θα υπάρχει παντού. Δυστυχώς...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Οι ευρωπαϊστές δεν είναι όλοι ίδιοι

Γεράσιμος Γεωργάτος, 29/12/2012 , metarithimisi.gr

---

Ένα από τα πολιτικά σενάρια που είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό, αφορούσε στο σχηματισμό μιας μεγάλης «ευρωπαϊκής παράταξης», σε αντιπαράθεση με το «λόμπι της δραχμής», δηλαδή μιας παράταξης αποτελούμενης κυρίως από δυνάμεις που αντιτίθενται στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝ.ΕΛΛ, αν και οι τελευταίοι φρόντισαν να διαλυθούν νωρίς.
Το συγκεκριμένο σενάριο θέτει αμέσως τρία ερωτήματα:
Πρώτο: Σε μια τέτοια υποτιθέμενη σύμπραξη, αναιρείται ή όχι η διαχωριστική γραμμή Δεξιάς/Αριστεράς, η οποία δεν έχει πάψει να ισχύει ακόμα και στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης;
Δεύτερο: Ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ εξ ολοκλήρου και αποκλειστικά στο λόμπι της δραχμής; Χρειάζεται τουλάχιστον συζήτηση.
Τρίτο: Αρκεί η διαχωριστική γραμμή «παραμονή στο ευρώ και την ευρωζώνη, ή έξοδος από την Ευρώπη και το ευρώ» για να θεμελιωθεί η διάκριση και η σύγκλιση των αντίστοιχων δυνάμεων;
Μάλλον όχι.
Η επιλογή παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη, δεν συνεπάγεται αυτονόητα και συναντίληψη του συνόλου των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας και εν γένει της κεντροαριστεράς, για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις και το επιδιωκόμενο ευρωπαϊκό μοντέλο. Και επ’ αυτού χρειάζεται ακόμα περισσότερη συζήτηση, που χρήσιμο είναι να την ανοίξουμε, εν όψει και των ευρωεκλογών, το 2014.
Η προώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι ζωτικής σημασίας για κάθε έθνος-κράτος που συμμετέχει σ’ αυτήν, εφόσον θέλει να διασωθεί και να συνεχίσει να υπάρχει ως αναπτυγμένη κοινωνία σε έναν όλο και πιο παγκοσμιοποιούμενο και μεταβαλλόμενο κόσμο. Το παγκόσμιο σύστημα μεταβάλλεται, οι ισορροπίες και οι σχέσεις αναδιατάσσονται και δεν είναι μακριά ο καιρός που, αν η Ευρώπη συνεχίσει να πορεύεται όπως σήμερα, στους G8 δεν θα συμπεριλαμβάνεται καμιά ευρωπαϊκή χώρα, μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης. Μόνο μεγάλες ενοποιημένες πολιτικά οντότητες, όπως θα μπορούσε να είναι η Ε.Ε, θα έχουν τη δυνατότητα να διαπραγματευθούν με αντίστοιχα μεγέθη, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, η Ρωσία, ο Καναδάς και η Αυστραλία.
Επ’ αυτού, δύο είναι τα υπαρκτά σχέδια και οι κατατεθειμένες προτάσεις, οι οποίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπερβαίνουν την κλασική διαχωριστική γραμμή Δεξιά/Αριστερά και χαράσσουν μιαν άλλη, σε ευρωπαϊκή κλίμακα, μεταξύ συντηρητικού και προοδευτικού ευρωπαϊσμού.
Ο συντηρητικός ευρωπαϊσμός εμμένει στο διακυβερνητικό μοντέλο της διακρατικής συνεργασίας του οποίου η ανεπάρκεια φάνηκε ήδη από τη Συνθήκη της Νίκαιας, το 2000. Προκρίνει μια Ευρώπη των εθνών-κρατών, αντιστέκεται στην αναγκαία μεταβίβαση εθνικής κυριαρχίας σε υπερεθνικά κοινοτικά όργανα, αντιλαμβανόμενος την Ε.Ε ως διεθνή και όχι ως υπερεθνικό οργανισμό. Συντηρεί έτσι το δημοκρατικό έλλειμμα με την ενίσχυση θεσμικών οργάνων, που αποφασίζουν χωρίς να εκλέγονται και συνεπώς να ελέγχονται δημοκρατικά, με κίνδυνο να οδηγήσουν την Ένωση σε μια «τεχνοκρατική δικτατορία», ευνοώντας έτσι τον ευρωσκεπτικισμό και τις φυγόκεντρες τάσεις, όπως φάνηκε τώρα, την περίοδο της κρίσης. Στο διακυβερνητικό μοντέλο εμμένουν ωστόσο δυνάμεις τόσο της Δεξιάς, όσο και της Αριστεράς, που δεν έχουν απαλλαγεί από το σύνδρομο του εθνοκρατισμού. Επί παραδείγματι, στη χώρα μας, η εντός και εκτός ΝΔ λαϊκή δεξιά και το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ.
Ο προοδευτικός ευρωπαϊσμός προκρίνει το ομοσπονδιακό μοντέλο, δηλαδή μια Ευρώπη των πολιτών, όπου τα έθνη κράτη μεταβιβάζουν μεγάλο μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν ως αναπτυγμένα στο σύγχρονο κόσμο. Κατανοώντας ότι το πρόβλημα της Ευρώπης είναι πρωτίστως πολιτικό, προτάσσεται έναντι του οικονομικού.
Η συμμετοχή, ο έλεγχος και το ενδιαφέρον των πολιτών, είναι ζωτικής σημασίας, συνεπώς η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρέπει να μετεξελιχθεί σε εκλεγμένη Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση, οι Επίτροποι σε Υπουργούς, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να αποκτήσει το δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας, ενώ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, δηλαδή οι Σύνοδοι Κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, δεν θα έχουν ρόλο σε ένα μη διακυβερνητικό μοντέλο.
Επιπλέον και πολύ σημαντικό, η Ένωση θα εκπροσωπείται με μία ενιαία και ισχυρή φωνή στους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχει. Ο δε Πρόεδρος της Ε.Ε θα πρέπει να εκλέγεται, ανάλογα με την πλειοψηφία, από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ή με καθολική ευρωπαϊκή ψηφοφορία, οι δε ευρωεκλογές να διεξάγονται με διεθνικές λίστες ευρωπαϊκών κομμάτων, με συγκεκριμένα και αντιπαρατιθέμενα προγράμματα, ώστε να μην αποτελούν επανάληψη της εγχώριας κλοτσοπατινάδας.
Έτσι αποφεύγεται και ο κίνδυνος της «τεχνοκρατικής δικτατορίας» αφού ο κοινός προϋπολογισμός, η κοινή φορολογία, η κοινή αντιμετώπιση του χρέους, οι μηχανισμοί στήριξης, κ.λπ., τίθενται υπό δημοκρατικό έλεγχο, ως στοιχεία μιας κοινής ομοσπονδιακής πολιτικής και όχι ως μέσο άσκησης εξουσίας των ισχυρότερων επί των πιο αδύναμων κρατών, όπως συμβαίνει σήμερα.
Το ομοσπονδιακό μοντέλο προκρίνεται και αυτό τόσο από δυνάμεις της Δεξιάς, όσο και της Αριστεράς, που δεν διακατέχονται όμως από τα συντηρητικά αντανακλαστικά του εθνοκρατισμού και έχουν αντιληφθεί τα σύγχρονα και παγκόσμια διακυβεύματα. Επί παραδείγματι, στη χώρα μας, η εντός και εκτός ΝΔ φιλελεύθερη κεντροδεξιά και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ.
Το γεγονός ότι ο σοσιαλιστής Ολάντ παραμένει υπέρμαχος του διακρατικού μοντέλου, σύμφωνα με τη γαλλική γκωλική παράδοση, ενώ ο συντηρητικός Σόιμπλε προκρίνει το ομοσπονδιακό μοντέλο διευκολυνόμενος από τη γερμανική παράδοση, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της υπέρβασης των κλασικών διαχωριστικών γραμμών, όταν πρόκειται για την ευρωπαϊκή κλίμακα.
Συνεπώς και στη χώρα μας, οποιαδήποτε σύγκλιση και συμπόρευση πολιτικών δυνάμεων στη βάση του ευρωπαϊσμού, δεν μπορεί να αποφύγει τη συζήτηση με το συγκεκριμένο ερώτημα: «Με τον διακρατικό ή με τον ομοσπονδιακό ευρωπαϊσμό;» Η ΔΗΜ.ΑΡ., με βάση τα συνεδριακά της κείμενα, έχει ήδη τοποθετηθεί. Φυσικά, υπέρ του ομοσπονδιακού μοντέλου.
Οι περισσότερες από τις παραπάνω σκέψεις δεν διεκδικούν κάποια πρωτοτυπία. Καταγράφονται ή απορρέουν από το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο των Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και Γκυ Φερχόφσταντ, «Ξύπνα Ευρώπη», που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε 14 ευρωπαϊκές χώρες και εδώ από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένα μανιφέστο όχι απλώς για την Ευρώπη που θα θέλαμε, αλλά για την Ευρώπη που έχει καταστεί αναγκαία, όπως τονίζουν και οι ίδιοι.
*Ο Γεράσιμος Γεωργάτος είναι μέλος της Ε.Ε της ΔΗΜ.ΑΡ, υπεύθυνος για την ευρωπαϊκή και εξωτερική πολιτική.

Το παρασκήνιο της τρικομματικής συμφωνίας
29/12/2012 9:43:00 πμ, real.gr	)

Ρεπορτάζ: Σταθόπουλος Σωτήρης 

Σε συνεχείς συσκέψεις με τους στενούς του συνεργάτες ήταν ο Πρωθυπουργός προκειμένου να αποφασιστεί η γραμμή που θα ακολουθηθεί στην υπόθεση Παπακωνσταντίνου. Στο τραπέζι έπεσαν αρκετές προτάσεις, αλλά σε εκείνο που συμφώνησαν όλοι ήταν να προχωρήσουν απ' ευθείας σε σύσταση προκαταρτικής επιτροπής καθώς οι εξεταστικές έχουν απαξιωθεί στα μάτια της κοινής γνώμης.

Σύμφωνα με πληροφορίες ο Αντώνης Σαμαράς επιθυμεί την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης «Δεν πρέπει να επαναληφθούν τα όσα έγιναν στο παρελθόν. Πρέπει να χυθεί άπλετο φως και όσοι εμπλέκονται να τιμωρηθούν παραδειγματικά» τόνισε στο Real.gr κυβερνητικό στέλεχος.

Επίσης στην σύσκεψη τονίστηκε ότι δεν θα πρέπει «να υπάρξει καμία σκιά» την ώρα που είχαν αρχίσει οι πρώτες διαρροές για τα συγγενικά πρόσωπα του Γ. Παπακωνσταντίνου, έτσι με την σύμφωνη γνώμη και του Προέδρου της Βουλής δόθηκε στην δημοσιότητα το πόρισμα των εισαγγελικών αρχών.

Με πρωτοβουλία του Δ. Σταμάτη και του Τ. Μπαλτάκου άρχισε ένας κύκλος τηλεφωνικών επαφών μεταξύ των πολιτικών αρχηγών στην οποία αποφασίστηκε να βγει μπροστά ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και να καταθέσει πρόταση προκαταρτικής επιτροπής την οποία θα στηρίξουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε ο Φώτης Κουβέλης δεν διαθέτει τους 30 βουλευτές οι οποίοι απαιτούνται για να κατατεθεί η επίμαχη πρόταση.

«Θεωρώ επιβεβλημένο να κινηθεί η ποινική διαδικασία ενώπιον της Βουλής με την συγκρότηση κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για τον πρώην Υπουργό» ανέφερε μεταξύ άλλων η δήλωση του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ.

Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε και η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου «Η κυβέρνηση συμφωνεί με την πρόταση του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ κ. Φώτη Κουβέλη για τη διενέργεια προανακριτικής εξέτασης στη Βουλή για τον πρώην Υπουργό Γιώργο Παπακωνσταντίνου» ανέφερε ο Σίμος Κεδίκογλου.

Σχεδόν ταυτόχρονα ήρθε και η διαρροή από την Ιπποκράτους η οποία ανακοίνωσε την συμφωνία του ΠΑΣΟΚ με την πρόταση του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ.

Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί γνώριζαν πως και στον ΣΥΡΙΖΑ ετοίμαζαν πρόταση για προκαταρτική επιτροπή στην οποία θα περιελάμβανε εκτός από τον Γ. Παπακωνσταντίνου και το όνομα του Ευ. Βενιζέλου και επειδή η ψηφοφορία είναι μυστική κανείς δεν θα ήξερε τι θα έβγαζε η κάλπη.

Γι' αυτό τον λόγο θέλησαν με την δική τους πρόταση να προλάβουν τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και να περιφρουρήσουν την κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων τους. Παράλληλα, κατά την συζήτηση των δύο προτάσεων στην ολομέλεια της βουλής θα έρθουν ουσιαστικά σε σύγκρουση η ΔΗΜΑΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Ένας σύγχρονος άγγελος δίπλα στις άπορες οικογένειες!

28/12/12 , cretalive.gr

Υπάλληλος μεταφορικής εταιρείας μάζεψε μόνος του τρόφιμα και παιγνίδια και τα διένειμε σε οικογένειες και στη Στέγη Ανηλίκων- 'το χαμόγελο των παιδιών δεν πληρώνεται με τίποτα' λέει στο Cretalive

Σύλλογοι, φιλανθρωπικά σωματεία, οργανώσεις έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό αυτές τις μέρες προσφέροντας αγάπη και αλληλεγγύη! Αυτό που έκανε όμως ένας υπάλληλος μεταφορικής εταιρείας κούριερ ξεπερνάει σε δύναμη και προσφορά όλους μας! Υπάλληλος κούριερ που μοιάζει περισσότερο με σύγχρονο άγγελο...

Ο Δημήτρης Αποστολάκης που όλη μερα είναι με μια μηχανή και μεταφέρει δεματα για την DHL είχε την ιδέα να μαζέψει υλικό, τρόφιμα και παιγνίδια και τις ώρες που δεν εργαζόταν να τα μοιράσει σε ιδρύματα και άπορες οικογένειες! Ήταν τέτοια η ανταπόκριση που πήγε Δύο φορτηγά πράγματα στη στέγη Ανηλίκων Ηρακλείου και σε 25 οικογένειες! Μόνος του!

«Η ιδέα ήταν δική μου και σκέφτηκα να το Κάνω. Αλλά βοήθησαν πολλοί συνάδελφοι και φίλοι και βεβαια η εταιρεία που μου έδωσε χώρο και μεσα για να τα μεταφέρω» είπε στο CRETALIVE ο Δημήτρης Αποστολάκης που λόγω σεμνότητας δεν θέλει να πάρει τους επαίνους που του αξίζουν!

«Ο έπαινος ανήκει σε όλους αυτούς που προσέφεραν! Εγώ το μόνο που έκανα είναι να τα μαζέψω και την ώρα που δεν δούλευα να τα μεταφέρω σε Κάθε οικογένεια ξεχωριστά, στη στέγη Ανήλικων» αναφέρει ο Αποστολάκης που προσθέτει ότι ‘η εταιρεία του, οι συνάδελφοί του, το Ράδιο Κρήτη με τις εκπομπές του, αλλά και το BALOO βοηθησαν τα μέγιστα για να μαζευτεί τόσο υλικό.

«Δεν υπάρχει κούραση. Κι ας καθόμασταν να χωρίζουμε πράγματα και να τα μεταφέρουμε. Ευχαρίστως θα το ξανάκανα. Το χαμόγελο των παιδιών που συνάντησα όταν τους πήγαινα τα πράγματα δεν πληρώνεται με τίποτα. Δεν το αλλάζω με τον κόσμο όλο» λέει ο Δημήτρης Αποστολάκης που πριν δύο χρόνια βραβεύτηκε ως ο καλύτερος υπάλληλος κούριερ στην Ελλάδα!

Χέλμουτ Σμιτ: Η αλληλεγγύη πρώτη υποχρέωση στην Ευρώπη

Άρθρο του πρώην γερμανού καγκελάριου στην «Die Zeit»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  08:56 , tovima.gr

 

Για τον Χέλμουτ Σμιτ,  η κρίση χρεών δεν έχει ακόμη αντιμετωπιστεί. «Το πρόβλημα της ανεργίας των νέων στην Ελλάδα ή στην Ισπανία δεν έχει επιλυθεί» γράφει. Κι αυτό αποτελεί «αποτυχία των ευρωπαϊκών κοινωνιών εν γένει».
Ο πρώην γερμανός καγκελάριος  επαινεί το Μάριο Ντράγκι για την επιτυχή, εκ μέρους του, διαχείριση της κρίσης, ενώ αντιθέτως, όπως υποστηρίζει, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υπήρξαν, τη χρονιά που πέρασε, κατώτερες των περιστάσεων. «Η μία σύνοδος μετά την άλλη, όμως χωρίς λύσεις. Η Άνγκελα Μέρκελ προσπαθεί να μεταθέσει τη μεγάλη διαγραφή ελληνικών χρεών μετά τις γερμανικές εκλογές. Ίσως τα καταφέρει- αλλά δεν είναι σίγουρο», αναφέρει ο πρώην Καγκελάριος.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συνεχίζει, απουσιάζουν προσωπικότητες όπως ο Τσώρτσιλ,  ο  ντε Γκωλ, ή ο Ζακ Ντελόρ. Γι’ αυτό το λόγο, σημειώνει, «ως κύριοι της διεθνούς πολιτικής αναδείχτηκαν οι τράπεζες επενδύσεων και οι πληρωμένοι απ’ αυτές οίκοι αξιολόγησης». Ταυτόχρονα επικρίνει το ρόλο των ΜΜΕ στην ευρωπαϊκή κρίση χρεών.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η Γερμανία θα πρέπει να προσέξει πολύ σ’ ότι αφορά την ανάληψη ηγετικού ρόλου στην κρίση, κάτι που πολλοί ζητούν, γιατί, όπως επισημαίνει, «εάν η Ε.Ε. δε λειτουργήσει, θα επιρριφθεί ευθύνη γι’ αυτό στη Γερμανία».
«Μεταξύ των Ευρωπαίων», καταλήγει ο Σμιτ, «υπάρχει μία ηθική υποχρέωση προς επίδειξη αλληλεγγύης. Εδώ και είκοσι χρόνια (η αλληλεγγύη) υπάρχει στο Σύνταγμα. Το κύριο κίνητρο αλληλεγγύης για την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. ήταν να στηριχθεί η ελληνική δημοκρατία. Γιατί οι Έλληνες είχαν καταφέρει με δικές τους δυνάμεις να διώξουν τη δικτατορία. Σήμερα η αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό είναι εξίσου αναγκαία όσο και τότε».      

Το μιούζικαλ της λίστας

28/12/2012

του Κώστα Γιαννακίδη  protagon.gr

Έπρεπε να το κάνουν με τρόπο που αρμόζει στη διαδικασία. Έξω από το γραφείο του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου υπάρχουν δύο οπλισμένοι φρουροί. Επικοινωνούν με το βαν της Αλεξάνδρας χρησιμοποιώντας τον δέκτη που φυτεύτηκε στο αυτί τους. Και πίσω από τις τεράστιες πλάτες τους είναι η πόρτα. Πίσω από την πόρτα το χρηματοκιβώτιο. Και μέσα στο παχύδερμο τέρας η λίστα Λαγκάρντ. Σε φυσική μορφή, τυπωμένη και τακτοποιημένη σε γκρίζο φάκελο, να γίνεται ατμόσφαιρα. Το πρωί θα ξεκινήσει για τη Βουλή. Ποιος θα κάνει την off the record ενημέρωση; Οι δικαστικοί ή οι κοινοβουλευτικοί;
Μα πώς τα καταφέρνουμε και γινόμαστε τόσο γελοίοι όταν κουρδίζουμε τους θεσμούς με σοβαρότητα; Κινούνται σαν μηχανικό στρατιωτάκι-καρτούν, καρικατούρα. Κανονικό αποκριάτικο event που καταχράστηκε λίγο από εκκλησιαστικό τελετουργικό. Μα προσέξετε με πόση χάρη, αλλά και συνάμα πόσο κύρος, θα κινηθούν άνθρωποι και θεσμοί.
Σήμερα το πρωί θα πραγματοποιηθεί έκτακτη σύσκεψη στο γραφείο του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Πώς είναι η επίσημη δοξολογία; Κάτι τέτοιο. Θα χοροστατήσουν δε και οι οικονομικοί εισαγγελείς, οι άνθρωποι που ξέρουν τι περιέχει ο επτασφράγιστος, ωσάν το στόμα τους, φάκελος. Πόσο διαφέρουν οι δύο λίστες; Υπομονή. Εν συνεχεία η λίστα θα κατευθυνθεί, με πομπή υποθέτω, στη Βουλή όπου και θα παραδοθεί αρμοδίως. Και μετά οι κριτές, ένας από κάθε παράταξη, θα σκύψουν από πάνω της, θα ρωτήσουν, θα συγκρίνουν, θα βραχνιάσουν από τις φωνές. Πάνω από όλους θα ακουστεί ο Βενιζέλος. Δεν είναι διαδικασία, είναι μιούζικαλ. Φαντάσου να έφερναν και τον Χριστοφοράκο.  

Η χώρα που πληγώνουμε. Γύθειο | Δεκέμβρης 2012

Γράφει: Χρύσα Ταβουλάρη

   Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012 , aixmi.gr

Της είπα ότι είμαι αισιόδοξη, ότι οι Έλληνες θα βρούμε τρόπους και θα επιβιώσουμε, θα ξανασταθούμε στα πόδια μας. Μου απάντησε ότι το λέω γιατί ακόμα έχω δουλειά, της είπα ότι βλέπω ανθρώπους που το πολεμάνε, που στρέφονται σε νέους κλάδους, που στήνουν δουλειές. Μου απάντησε ότι κι αυτή ξέρει ανθρώπους που προσπάθησαν αλλά βρέθηκαν απέναντι στον τοίχο του ελληνικού κράτους, ότι οι αγρότες στην περιοχή προσπάθησαν να στραφούν σε νέες καλλιέργειες αλλά έπρεπε να χρυσοπληρώσουν και να φέρουν τα φυτά από το εξωτερικό, ότι δεν υπάρχει πιστοποιημένος ελληνικός σπόρος ούτε για το απλούστερο, τη Ρίγανη … ότι προσπάθησαν να στήσουν γυναικείο συνεταιρισμό αλλά γρήγορα εγκατέλειψαν, καθώς κλείνουν κι αυτοί που υπάρχουν με τις προϋποθέσεις που βάζει ο νέος νόμος, ότι προσπάθησαν να εξάγουν ελληνικά αγροτικά προϊόντα αλλά ακόμα πολεμάνε με την ελληνική γραφειοκρατία, την αδιαφορία και την έλλειψη μηχανισμών ενημέρωσης…

Της είπα ότι γίνεται προσπάθεια να απλουστευτούν οι διαδικασίες και γέλασε. Τη ρώτησα γιατί γελάει και μου απάντησε ότι είμαι αφελής. Κάτι πήγα να ψελλίσω για επενδύσεις και ξεράθηκε στο γέλιο «ξέρεις κανέναν τόσο ηλίθιο που θα έρθει να επενδύσει με αυτή τη ληστρική φορολογία «;
Της είπα ότι, να, ήδη στην πόλη της κάνουν επέκταση του λιμανιού και αγρίεψε …
«Λιμάνι σε μια πόλη που δεν έχει βιολογικό καθαρισμό, που το λιμάνι κι ολόκληρη η πόλη βρωμάει από τα λύματα που χύνονται στη θάλασσα … που, για κάποιο περίεργο λόγο, το έργο του βιολογικού τα τελευταία 15 χρόνια όλο κάπου σκοντάφτει και κανείς ποτέ δεν έχει ερευνήσει γιατί ;».
Της είπα ότι τα μηδενίζει όλα ότι ο τόπος της έχει και δυνάμεις και δυνατότητες και μου απάντησε ότι «ναι, έτσι είναι, γι αυτο και τον τιμωρούν».
Τη ρώτησα τι εννοεί και μου απάντησε ότι εκατοντάδες αγρότες στη περιοχή δεν θα πάρουν φέτος ούτε εκείνο το ελάχιστο ποσό της επιδότησης που δικαιούνται … Ο Δήμος φρόντισε να μπλοκάρει τα χρήματα στην ΑΤΕ γιατί έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές … ύδρευση, τέλη, πρόστιμα που αδυνατούν να πληρώσουν.
Είχε πάρει φόρα και δε σταματούσε. «Φτιάχνουν εμπορικό λιμάνι σε μια πόλη σκαρφαλωμένη στο βουνό χωρίς εισόδους και εξόδους, φτιάχνουν εμπορικό λιμάνι και μπαζώνουν μια περιοχή υψηλού φυσικού κάλλους μπροστά σε μοναδικά νεοκλασσικά, για ποια εμπορεύματα από πού; Η πόλη δεν επικοινωνεί με κεντρικούς οδικούς άξονες; Τι συμβαίνει εδώ»;
Της απάντησα ότι όλοι μιλάνε για μαρίνα κι όχι για εμπορικό λιμάνι και με είπε άσχετη. Βγήκε στο μπαλκόνι. «Κοίτα», μου λέει, «έχεις δει ωραιότερη πόλη»;
«Οχι», απαντώ.
«Έχεις δει πιο εγκαταλελειμμένη πόλη»; .
Δεν μίλησα. Το Γύθειο είναι μια πόλη μοναδική, με μια μοναδική «παλιά πόλη», με ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ρυθμό, σκαρφαλωμένη στο Ακούμαρο.
Μια παλιά πόλη εγκαταλελειμμένη με γκρεμισμένα σκαλοπάτια, χορταριασμένα καντούνια, με δρόμους αδιάβατους το χειμώνα όταν κατεβαίνει το νερό από το βουνό, με τους παλιός αγωγούς ομβρίων, απομεινάρια άλλων εποχών, να έχουν μετατραπεί σε αγωγούς λυμάτων, με την κυρία Ελένη να μην έρχεται πια στο σπίτι της γιατί δεν μπορεί να φτάσει ως εκεί, με την κυρία Βούλα (που κοντεύει τα 80) να ξεχορταριάζει τις σκάλες κάθε τόσο «για να μη πέσει και σκοτωθεί πάλι κανένας χριστιανός», με τον Κώστα που έφτιαξε μόνος το μονοπάτι που κατέρρευσε, με τον Φώτη που θεωρεί μεγάλο πράγμα που πέρσι βάλαμε φως στον πάνω δρόμο και δεν κουβαλάει, πλέον, φακό μη και αργήσει και πέσει το σκοτάδι, με τον Μάνο που ως … τεχνοκράτης μονολογεί συνέχεια «ούτε κρουνούς πυρασφάλειας δεν έχουν βάλει, δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γίνει αν πιάσει καμιά φωτιά».
Με τη Μαρία, που γύρισε πρόσφατα από τις Βρυξέλλες και επέλεξε να μείνει στην εγκαταλελειμμένη παλιά πόλη, να λέει μονότονα «ο Θεός όταν έφτιαχνε αυτό τον τόπο είχε μεγάλα κέφια, τι διάολο λάθος έγινε»;

Κουβέλης έτοιμος για όλα

matrix24.gr

Όσο η πολιτική σύγκρουση γύρω από τη λίστα Λαγκάρντ κλιμακώνεται και όσο οι φήμες για αλλοίωση της λίστας καλά κρατούν, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ είναι αποφασισμένος να… το τραβήξει στα άκρα.

Παρά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο θέμα είναι μεγάλος πονοκέφαλος για το Μέγαρο Μαξίμου, ο Φώτης Κουβέλης έχει ενημερώσει συνομιλητή του Neo πως δε θα αφήσει τίποτα να πέσει κάτω, ακόμη κι αν η βεντάλια των αποκαλύψεων ανοίξει τόσο, ώστε να απειλήσει τη σταθερότητα της κυβέρνησης ή την ύπαρξη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν, μάλιστα, το γεγονός ότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ, Νίκος Τσούκαλης, κατόπιν συνεννόησης με τον πρόεδρο του κόμματος, κάλεσε προχθές τον ΣΥΡΙΖΑ να… καταθέσει αίτημα για σύσταση προανακριτικής επιτροπής, δεσμευόμενος ότι η ΔΗΜΑΡ θα στηρίξει την πρόταση.
Μαθαίνω, μάλιστα, ότι ο Κουβέλης αναμένεται να θέσει το θέμα και στην πρώτη σύσκεψη πολιτικών αρχηγών (εκτός αν αυτό έχει εξαντληθεί…) ξεκαθαρίζοντας στον Αντώνη Σαμαρά, αλλά και στον Ευάγγελο Βενιζέλο ότι «σε θέματα ηθικής τάξεως, δεν μπορεί να κάνει πίσω». Ο νοών, νοείτω.

Αν κάναμε ό,τι το BBC, θα ήμασταν φυλακή

Posted date: Δεκεμβρίου 22, 2012 ,koutipandoras.gr

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το BBC δημοσίευσε ένα συγκλονιστικό ηχητικό ντοκουμέντο. Μέλη της Χρυσής Αυγής, συνομιλούν μεταξύ τους και παραπονιούνται γιατί δεν χτύπησαν τον Στρατούλη ακόμη περισσότερο. Αποκαλύπτεται έτσι η υποκρισία της Χρυσής Αυγής η οποία είχε αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση με το περιστατικό και επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά το συμπέρασμα, πως πρόκειται για εγκληματικές ομάδες με τον μανδύα της πολιτικής.
Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει λογικός ‘Ελληνας που δεν καταλαβαίνει την σημασία του ρόλου που έπαιξε ο δημοσιογράφος. Όπως έλεγε ο Όργουελ,καθήκον του δημοσιογράφου είναι να αποκαλύπτει όσα οι άλλοι θέλουν να κρύψουν, οτιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις.
Σε μια δημοσιογραφία «δημοσίων σχέσεων» και συγκάλυψης στην Ελλάδα, ο ρόλος του δημοσιογράφου του BBC φαντάζει ουσιαστικός. Διάβασα σχόλια στο twitter που έλεγαν «πού είναι ένας Έλληνας δημοσιογράφος να κάνει το ίδιο». Αυτό που αγνοούν όλοι είναι πως αν έλληνας δημοσιογράφος έκανε το ίδιο, θα ήταν ήδη στη φυλακή από τα «τάγματα νομικής ευαισθησίας» της προϊσταμένης της Εισαγγελίας Αθηνών.
Ο λόγος είναι πως ο ελληνικός νόμος, θεωρεί οποιαδήποτε υποκλοπή ακόμη και τέτοιας συνομιλίας, ως εγκληματική. Τη χαρακτηρίζει κακούργημα. Στην Ελλάδα φτιάχτηκαν μια σειρά από νόμοι, οι οποίοι με το πρόσχημα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων ή του απορρήτου, δημιουργούν ένα κλοιό προστασίας όχι για τα δικαιώματα,αλλά για αυτόν που παρανομεί.Είναι νόμοι οι οποίοι ενώ εμφανίζονται να προστατεύουν τις ιερές αγελάδες των δικαιωμάτων,στην πραγματικότητα είναι Ιερά Εξέταση για την αλήθεια.
Αν για παράδειγμα έχω στη διάθεσή μου μια ηχογραφημένη συνομιλία στην οποία αποδεικνύεται πως για παράδειγμα πρώην υπουργός συναλλάσεται με εμπόρους ναρκωτικών, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί γιατί είναι «παρανόμως κτηθείσα». Παλιότερα ο νόμος παρείχε την ίδια προστασία σε ό,τι αφορά τα προσωπικά δικαιώματα, αλλά εξαιρούσε τις περιπτώσεις στις οποίες αποδεικνυόταν κίνδυνος για το δημόσιο συμφέρον. Αυτή η εξαίρεση,εξαφανίστηκε για ευνόητους λόγους. Το σύστημα δεν θέλει μπελάδες.
Έτσι αν έχω σήμερα μια συνομιλία στην οποία αποδεικνύεται πως η ενέδρα που στήθηκε τον Σεπτέμβριο στο σπίτι μου, έγινε π.χ με εντολή κάποιου πολιτικού και την δημοσιεύσω, θα πάω φυλακή για παραβίαση των προσωπικών δεδομένων του εντολέα και επίδοξου δολοφόνου μου.
Αυτή η νομική σχιζοφρένεια, δεν είναι ούτε τυχαία , ούτε αποτέλεσμα κάποιας γραφειοκρατίας. Είναι επιλογή του συστήματος για να αυτοπροστατεύεται. Το πρόσχημα και η ευκαρία για να νομοθετηθεί, ήταν οι έφοδοι του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου με την κάμερα παντού, ακόμη και σε κρεβατοκάμαρες. Έτσι κουνώντας την έλλειψη ορίων του Τριανταφυλλόπουλου ως άλλοθι,το σύστημα κατάφερε με έναν ακόμη τρόπο να φιμώσει τη δημοσιογραφία.
Έχω επίσης βάσιμες υπόνοιες, πως αυτοί που επεξεργάστηκαν το νόμο, είχαν και οι ίδιοι προσωπικούς λόγους και όχι νομικούς, να δημιουργηθεί ένα στεγανό σύστημα για να προστατεύσουν το πρόσωπό τους. Μαζί με το νόμο Βενιζέλου για τα ΜΜΕ, δημιουργήθηκε ένα ισχυρό ανάχωμα για την πραγματική δημοσιογραφία και όχι αυτή που τρώει μαζί τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το αποτέλεσμα είναι πως η Ελλάδα αυτή τη στιγμή μοιάζει με εκείνον τον Αμερικανό στον οποίο κάποιος φίλος του, του λέει «ο αδελφός σου έχει σκοτώσει 50 ανθρώπους» και εκείνος ρωτάει «εσύ πού το ξέρεις;». «Μα διάβασα το ημερολόγιό του» απαντάει ο άλλος. «Τι; Διάβασες το ημερολόγιό του χωρίς την άδειά του;», εξοργίζεται ο αδελφός του δολοφόνου.
Κάπως έτσι η Ελλάδα της νομιμότητας θεωρεί πως το διάβασμα του ημερολογίου της διαφθοράς και της παρανομίας είναι μεγαλύτερο έγκλημα από την καθημερινή δολοφονία της αλήθειας.